มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1422

ช่างเป็นความรู้สึกที่น่าทึ่งจริง ๆ…

“…ถึงแม้นายจะทุบตีฉัน ก็ได้โปรดปล่อยฉันไปหลังจากที่ทำเสร็จแล้วเถอะนะ…!” เจอรัลด์ในอดีตอ้อนวอน

เนื่องจากซาเวียอันเป็นที่รักของเขาได้เลิกรากับเขาไปแล้ว ดูเหมือนว่าเขาไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว… และแม้ว่าคนอื่นจะด่าว่าหรือทุบตีเขา เขาก็สู้กลับหรือปกป้องตัวเองไม่ได้อยู่ดี!

"โอ้ พระเจ้า!" เจอรัลด์ในอนาคตพึมพำ เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองในอดีตจะเป็นคนแบบนี้

ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว เจอรัลด์จึงสะกิดจุดฝังเข็มบนร่างของเจอรัลด์ในอดีตของเขาเพื่อทำให้เขาหุบปาก แน่นอนว่าเขาได้หมดสติไปในทันทีหลังจากนั้น!

“นายกำลังจะได้พบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ของโชคชะตาในเร็ว ๆ นี้ เพื่อน... ฉันหวังว่านายจะไม่เป็นคนไร้ประโยชน์เหมือนในอดีตอีกต่อไป หลังจากที่ฉันเปลี่ยนแปลงไปแล้ว! นายเป็นผู้ชายหรือเปล่า? งั้นก็เริ่มทำตัวให้เหมือนผู้ชายได้แล้ว!” เจอรัลด์พึมพำกับตัวเอง ในขณะที่เขายกร่างอดีตของตัวเองขึ้นมา รอยยิ้มอันบิดเบี้ยวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

แผนการของเขาคือการซ่อนตัวตนในอดีตของเขาให้ดี และเมื่อเขาทำได้แล้ว เขาก็จะลบความทรงจำของเจอรัลด์ในอดีตเกี่ยวกับเหตุการณ์นั้น เพื่อที่เขาจะได้กลับมาใช้ชีวิตอีกครั้งในสัปดาห์ต่อมา หากทำสำเร็จ อย่างน้อยเจอรัลด์ในอนาคตก็จะกำจัดปัญหาหนึ่งอย่างออกไปได้ และไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นอีกต่อไป

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา เจอรัลด์ในอนาคตก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาได้เปลี่ยนเสื้อผ้ากับตัวตนในอดีตของเขา และเขาไม่ได้ถือกระเป๋าหนังงูอีกต่อไปแล้ว

เมื่อเดินไปตามถนนในวิทยาเขตเก่าของมหาวิทยาลัย เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะระลึกถึงเรื่องราวในอดีต

ตอนนี้คงจะดีไม่น้อยหากเขาสามารถอยู่ที่นี่ได้… ตราบใดที่เขาทำได้ เขาก็ไม่คิดอยากจะเป็นทายาทผู้ร่ำรวยอีกต่อไปแล้ว…

ไม่นานก่อนที่เจอรัลด์จะมาถึงที่ร้านชานม เขามีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ ท้ายที่สุดมันเป็นสถานที่ที่ทำให้เขาได้รู้จักกับมิล่าเป็นครั้งแรกในตอนนั้น เขายังจำได้ดีว่าเธอดูน่ารักน่าเอ็นดูแค่ไหนในตอนนั้น...

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะคิดว่าทั้งคู่ถูกแยกจากกันมาเป็นเวลานานเท่าไรแล้ว… ตอนนี้เขากำลังเดินสำรวจสถานที่ที่น่าจดจำแห่งนี้อีกครั้ง มันยากสำหรับเขาที่จะไม่รู้สึกเศร้าเมื่อเขานึกถึงช่วงเวลาดี ๆ ในอดีตที่เคยมีกับเธอ...

เมื่อเดินไปที่เคาน์เตอร์ของร้าน เขาก็เห็นว่าเจ้าของร้านคือเจ้าของคนเดิมที่เขาเคยรู้จัก

"…พี่ครับ! ขอชานมหนึ่งแก้วครับ!”

“รอสักครู่นะครับ!” เจ้าของร้านพูด ในขณะที่เขาเริ่มเตรียมเครื่องดื่มของเจอรัลด์ทันที

แม้ว่าจะไม่มีใครพูดอะไร แต่สีหน้าของพวกเขาเพียงอย่างเดียวก็บ่งบอกได้ว่าพวกเขากำลังคิดในใจว่า 'คนอนาถาที่น่าสมเพชคนนี้ดื่มชานมเป็นด้วยเหรอ?!'

“…เดี๋ยวก่อน นี่น้องกำลังจะบอกพี่เหรอว่าน้องไม่มีเงิน แม้แต่เงินแปดเหรียญ” เจ้าของร้านพูด เขาไม่รู้ว่าจะพูดกับเจอรัลด์อย่างไรดี

“…ผม… ผมไม่คิดว่าผมมีเงินเยอะขนาดนั้นครับ…!” เจอรัลด์ที่เขินอายตอบ ในขณะที่เขาตรวจดูว่ายังมีเงินหลงเหลืออยู่ในกระเป๋าของเขาอีกหรือไม่ ด้วยความตกใจ เขาตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเงินหนึ่งดอลลาร์นั้นคือทั้งหมดที่เขามีอยู่จริง ๆ!

"…อะไรนะ? ถ้าอย่างนั้นแกจงใจจะแกล้งฉันใช่ไหม?! ถึงแม้ว่าชานมหนึ่งถ้วยจะไม่แพงนัก แต่ฉันจะไม่ทนกับการถูกบอกให้เก็บเงินทอน หลังจากที่ได้รับเงินเพียงหนึ่งดอลลาร์เท่านั้น! แกหมายความว่าอย่างไรกันแน่? แกไม่มีเงินแต่ยังทำเป็นอวดดี! ฉันขอเตือนแกเลยนะ อย่าแม้แต่จะคิดที่จะไปไหน ถ้าวันนี้แกไม่จ่ายเงินที่เหลือให้ฉัน! ถ้าฉันไม่ได้เงินภายในวันนี้ ฉันจะนำเรื่องนี้ไปแจ้งมหาวิทยาลัย!” เจ้าของร้านป่าวประกาศ

ตอนนี้เจอรัลด์ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ในขณะที่เขายังคงถูกเยาะเย้ย ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงอันไพเราะดังมาจากข้างหลังเขา “อย่าทำให้เขาลำบากใจเลยค่ะ พี่! เดี๋ยวหนูจะจ่ายค่าชานมแทนเขาเอง!”

เสียงของผู้หญิงคนนั้นชัดเจนและไพเราะราวกับนกขมิ้น มันเป็นเสียงที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนและความสง่างาม

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ ขณะที่แก้วชานมของเขาตกลงสู่พื้นในทันที...