มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1506

แม้ว่ายาคอฟจะพึมพำกับตัวเองอย่างเป็นกังวล แต่แววตาของซีเรียลกลับเปล่งประกายไปด้วยความรู้สึกชื่นชม ขณะที่เธอมองไปที่สเต็ดสัน หลังจากได้เห็นการต่อสู้ทั้งหมดของเขาแล้ว เธอก็รู้สึกราวกับว่าในที่สุดเธอก็เห็นอะไรบางอย่างในตัวของชายคนนี้

ตามที่หมอดูทำนายไว้ สเต็ดสันมีทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง และไม่มีคนธรรมดาคนไหนเทียบเขาได้เลย...

ในทางกลับกัน ซาเวอรี่กำลังมองเจอรัลด์ด้วยสายตาที่ดูถูกเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดว่า “แม้ว่าสเต็ดสันจะหยิ่งยโส แต่เขาก็ยังหล่อเหลาอย่างปฏิเสธไม่ได้! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมซีเรียลถึงตกหลุมรักเขา! ถึงฉันจะสงสัยว่านายคงจะรู้สึกอิจฉาที่ได้ยินฉันพูดอย่างนั้น! ท้ายที่สุด ฉันก็ค่อนข้างแน่ใจว่านายคงจะตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว! แต่น่าเศร้าที่สเต็ดสันมีทั้งความแข็งแกร่งและชื่อเสียงที่ยากจะหาใครเทียบได้! นายหมดโอกาสเสียแล้วเจอรัลด์!”

เจอรัลด์เพียงแค่กระแอมพร้อมกับพยักหน้าเป็นการตอบสนอง

ดูเหมือนเขาจะหมกมุ่นอยู่กับบางสิ่งบางอย่างตลอดเวลา เขาเฝ้าสังเกตการต่อสู้แต่ละครั้งอย่างใจจดใจจ่อ และสงสัยว่าจะมีใครที่แข็งแกร่งกว่าสเต็ดสันปรากฏตัวขึ้นหรือไม่

ท้ายที่สุดแล้ว นี่เป็นเทศกาลที่ยิ่งใหญ่มาก เป็นไปไม่ได้ที่มีเพียงอาจารย์ระดับหนึ่ง สอง และสามเท่านั้นที่เข้าร่วมงาน จริงไหม?

'ต้องมีใครสักคนที่ทรงพลังกว่าเขาสิ!' เจอรัลด์คิดกับตัวเอง

ความคิดนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขาไม่สามารถไปต่อได้

ในขณะที่ยาคอฟยิ้มอย่างยอมจำนน ในทางกลับกัน ยูลก็กำลังเกาหัวอย่างกระวนกระวาย เขาสอดส่ายสายตาจากด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่งพร้อมกับพึมพำว่า “ช่างน่าหงุดหงิดเหลือเกิน! อาจารย์หายไปไหนเนี่ย? งานกำลังจะจบลงในไม่ช้านี้แล้วนะ!”

การได้เห็นสเต็ดสันยืนกอดอกและหลับตาอยู่บนแท่นกลางสังเวียน ทำให้ยูลรู้สึกโกรธมากยิ่งขึ้น และเขาก็ไม่ใช่เพียงคนเดียวที่รู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยาม

'ไอ้หมอนั่นมันชอบโชว์จริง ๆ...!'

'ไอ้สารเลว...!'

แม้ว่าทุกคนจะคิดเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะสอนบทเรียนให้กับเขา เพราะพวกเขาเองก็ไม่ได้มีความสามารถมากพอที่จะทำแบบนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“แกไม่ใจกว้างไปหน่อยเหรอยาคอฟ? มอบอำนาจให้คนอื่นปกครอง… เลิกล้มความตั้งใจซะ! ฉันแน่ใจว่าแกเองก็ไม่ได้เต็มใจที่จะมอบอำนาจให้ใครแบบนั้นหรอก! ฉันพูดถูกไหมล่ะ ไอ้สารเลว?” เสียงประชดประชันของใครบางคนดังขึ้น ตามด้วยเสียงหัวเราะที่บ้าคลั่ง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของยาคอฟก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธทันที จากนั้นเขาก็โต้กลับว่า “แกเป็นใครกันแน่? แสดงตัวออกมา!"

วินาทีที่เขาพูดจบ เขาก็ถูกตบเข้าที่แก้มอย่างแรงทันที! เขาไม่ทันได้ตั้งตัว และไม่เห็นคนที่ตบเขาด้วยซ้ำ จากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้นพร้อมกับแก้มที่บวมซ้ำจากการถูกตบ...

"โอ้? แกยังไม่รู้อีกเหรอว่าฉันเป็นใคร…?”

ไม่นานหลังจานั้น ทุกคนที่อยู่ในงานก็เห็นร่างของชายชราคนหนึ่งลอยลงมาจากเพดาน...

และหยุดลงบนแท่นสูง