มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1522

ในขณะที่นักบวชพยายามจะหลบหนี เขาก็ไม่สามารถผ่านขั้นตอนที่สามไปได้ ก่อนที่ร่างของเขาจะถูกยกขึ้นจากพื้นด้วยพลังที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง! อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้เขารู้สึกเหมือนอวัยวะภายในทั้งหมดของเขากำลังถูกทำลายพร้อม ๆ กัน!

นักบวชสั่นสะท้านอย่างรุนแรงจากความเจ็บปวดที่แทบจะทนไม่ไหว เขารีบตะโกนว่า “ไว้ชีวิตผมด้วย! ดะได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วยครับ…!”

“ฉันจะพิจารณาเมื่อนายตอบคำถามของฉัน หากนายอยากให้ฉันทวนคำถามอีกครัง ฉันถามนายไปว่าทำไมนายถึงคิดว่าฉันเป็นนายน้อยของนาย?” เจอรัลด์ตอบ

“อืม คุณมีรูปร่างหน้าตาเหมือนนายน้อยมาก! ราวกับว่าคุณเป็นฝาแฝดของเขาอย่างไรอย่างนั้น! จากที่กล่าวมา ไม่มีทางที่ผมจะแยกออกเลยครับว่าใครเป็นใคร! ผมยังสงสัยอีกว่าคุณเป็นสมาชิกของตระกูลคลอฟอร์ดด้วยหรือไม่… เพราะมันไม่มีเหตุผลอื่นเลย ที่จะทำให้คุณดูคล้ายกันได้ถึงเพียงนี้!” ชายที่ยังคงเจ็บปวดอธิบาย

"…โอ้? นายบอกว่าครอบครัวคลอฟอร์ดใช่ไหม?” เจอรัลด์ตอบ ในขณะที่เขาตาสว่างขึ้นชั่วขณะ

เมื่อสังเกตชายที่กำลังดิ้นทุรนทุราย เจอรัลด์สามารถสัมผัสได้ว่านักบวชคนนี้น่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญในการฝึกฝนทักษะวิชา แม้ว่าเขาอาจจะยังห่างไกลจากการบรรลุเป้าหมายก็ตาม

'หมายความว่าตระกูลคลอฟอร์ดที่เขาพูดถึง คือตระกูลคลอฟอร์ดอีกตระกูลที่ลุงรองเคยเล่าให้ฟังงั้นเหรอ? คนเหล่านี้จะมีความเกี่ยวข้องกับคุณปู่ด้วยหรือเปล่านะ…?’ เจอรัลด์สงสัยและรู้สึกงุนงงเล็กน้อย

“บอกที่อยู่ของครอบครัวคลอฟอร์ดที่นายพูดถึงมาเดี๋ยวนี้” เจอรัลด์กล่าว

“ตะ ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่เกาะเยียร์นิ่ง! คือ… คุณมาจากครอบครัวนั้นด้วยหรือเปล่า?” นักบวชถามด้วยความตกใจ

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เจอรัลด์จะทันได้พูดอะไร นักบวชก็ดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก เขาจ้องมองเจอรัลด์ด้วยตาที่เบิกกว้าง จากนั้นเขาก็พูดว่า “ผม… ผมเข้าใจแล้ว! คุณมาจากตระกูลคลอฟอร์ดที่อยู่ในนอร์ทเบย์ใช่หรือไม่?!”

“นายรู้ทันฉันเสียแล้ว ฉันเดาว่าแดริลคงเป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลคลอฟอร์ดจากเกาะเยียร์นิ่งใช่ไหม?” เจอรัลด์ถามด้วยน้ำเสียงเฉยเมย

“ชะ ใช่!” นักบวชตอบพร้อมกับพยักหน้า

'มีครอบครัวคลอฟอร์ดอยู่สองครอบครัวอย่างที่ฉันเคยได้ยินมาจริง ๆ... ถ้าอย่างนั้น ...ก็หมายความว่า ทุกอย่างที่ลุงรองสงสัยคือเรื่องจริงอย่างนั้นเหรอ...? แต่… ทำไมคุณปู่ถึงทำเรื่องพวกนี้ล่ะ…?’ เจอรัลด์คิดกับตัวเองพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกงงงวยเป็นอย่างยิ่ง

“ถ้าคุณอยากรู้อะไรเพิ่มเติม คุณควรถามคุณฮอยท์ด้วยตัวคุณเองจะดีกว่านะ!” นักบวชตอบ ในขณะที่เขาแอบจุดกระดาษยันต์...

หลังจากนั้นไม่นาน กระดาษยันต์แผ่นนั้นก็เริ่มปล่อยควันหลากสีที่กระจายไปในอากาศอย่างรวดเร็ว!

เมื่อรู้ว่ามันน่าจะเป็นรหัสลับบางอย่าง เจอรัลด์จึงหันไปมองนักบวชที่กำลังหัวเราะอย่างมีเลศนัย “เอาอย่างนี้นะ ฉันรู้ว่าแกก็เป็นแค่หนึ่งในสมาชิกตระกูลคลอฟอร์ดผู้ต่ำต้อยที่สามารถหลบหนีไปได้ ฉันพนันได้เลยว่าแกคงไม่คาดคิดว่าฉันจะส่งสัญญาณเตือนภัย ในขณะที่แกกำลังซักถามฉันอยู่ใช่ไหมล่ะ? คราวนี้แกเสร็จแน่ไอ้หนู!”

เจอรัลด์รู้สึกฉงนมากยิ่งขึ้นแล้วตอบว่า “…ทำไมแกต้องตื่นเต้นถึงขนาดนั้นด้วยล่ะ? ฉันรู้ว่าแกจะจุดไฟเผาผ้ายันต์นั่นตั้งแต่แรกแล้ว แกไม่รู้หรือไง? และอีกอย่าง ฉันคงจะไม่หนีไปไหนหลังจากที่เพิ่งมาถึงที่นี่หรอก เมื่อรู้อย่างนั้นแล้ว ทำไมนายต้องมีความสุขขนาดนั้นด้วยล่ะ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ในเมื่อแกดูเหมือนกับนายน้อยของเราขนาดนี้ ฉันแน่ใจว่าแกต้องมีบทบาทสำคัญในหมู่คลอฟอร์ดผู้ต่ำต้อยอีกครอบครัวหนึ่งอย่างแน่นอน! ถ้าอย่างนั้น ฉันคงจะได้เลื่อนขั้นเป็นรองหัวหน้าทันทีที่จับตัวแกได้สำเร็จ! แกควรรู้เอาไว้ด้วยว่า ผู้ที่เก่งกาจหลายคนกำลังเดินทางมาที่นี่แล้ว! คราวนี้แกเขาใจหรือยังล่ะ?” นักบวชตอบ ในขณะที่เขาหัวเราะอย่างสนุกสนาน

“อา ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว… ดังนั้นแกก็เลยรู้สึกภูมิใจในตัวเอง และคิดว่าแกเป็นคนมีไหวพริบดี… แกคงจะรู้สึกมีความสุขที่คิดว่าแกจับตัวฉันได้แล้ว! นอกจากนั้นเแล้ว แกก็ยังพูดคำว่า 'คลอฟอร์ดผู้ต่ำต้อย' ซ้ำแล้วซ้ำอีก ... เพื่อให้เราเข้าใจตรงกันอีกสักนิด ฉันหวังว่าแกจะตระหนักได้ว่าสำหรับฉันแล้ว แกมันก็แค่มดตัวหนึ่งเท่านั้น!” เจอรัลด์พูดด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวบนใบหน้าของเขา