มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 194

ทำไมชายที่มีอำนาจเช่นนี้ถึงสนใจในมิตรภาพของเธอกัน?

เจอรัลด์คงจะไม่ออกมาและพูดว่าทำไม เช่นกัน วันนี้เป็นเพียงแค่การพบกันโดยบังเอิญเท่านั้น

เขาเป็นผู้ชายที่มีเมตตาและมีความเห็นอกเห็นใจเป็นพิเศษให้กับคนที่กำลังทนทุกข์

และแน่นอนเขาคงสามารถแก้ปัญหาของพวกเขาได้ในทันที: หาสถานที่ดีหว่านี้ให้พวกเขาเพื่ออยู่อาศัย ส่งเด็ก ๆ ไปโรงเรียน… ทั้งหมดนี้ก็คงใช้ไม่กี่คำพูดจากเขา

แต่อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ที่เจอรัลด์เห็นเควต้าอีกครั้ง หัวใจของเขาก็เต็นรัวแรงอย่าควบคุมไม่ได้ อารมณ์ที่ละเอียดอ่อนบางอย่างกระตุ้นความสนใจให้เขาเข้าใกล้เธอมากขึ้น เพื่อทำความรู้จักกับเธอให้ดีกว่านี้

เขาไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลย

แต่กระนั้น เมื่อหวนระลึกถึง เขาคงจะรู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาได้มองเห็นเธอ...เพียงแค่มองจากด้านข้างเพียงครั้งเดียวใบหน้าขอเธอก็ฝังแน่นอยู่ในความทรงจำของเขาแล้ว

หญิงสาวคนหนึ่งที่เขาได้พบโดยบังเอิญ เขาจะรู้สึกเช่นนี้กับเธอได้อย่างไร?

เขาไม่ได้ระแคะระคายเลยแม้แต่น้อย ทั้งหมดที่เขารู้ก็คือ ตั้งแต่ที่เขาได้พบเธอ เขาก็รู้สึกเหมือนกับจะได้รู้จักเธอตลอดไป

พวกเขาทั้งสองคนเริ่มพูดคุยกันอย่างอบอุ่นต่อกันในแต่ละช่วงเวลาที่ผ่านไป

โดยไม่ทันสังเกต ตลอดเวลาทั้งบ่ายนั้นก็ได้ผ่านพ้นไปแล้ว

“เควต้า ยาสมิน ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว ฉันจะมาเยี่ยมอีกครั้งในไม่กี่วันข้างหน้านะ!” เจอรัลด์กล่าวลาให้กับเด็กสาวและลาจากไป

หลังจากใช้เวลาทั้งวันไปกับพวกเขา หัวใจของเขาก็รู้สึกเบาสบาย จิตวิญญาณของเขาสงบสุขเป็นครั้งแรกในชั่วนิรันดร์

จากนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา เป็นลิเลียน

เมื่อพวกเขาแยกทางกันครั้งสุดท้าย เจอรัลด์ได้ขอแลกเปลี่ยนเบอร์โทรกับเธอเอาไว้ เธอตอบตกลง ด้วยความไม่เต็มใจ

“ฉันพูดว่า เจอรัลด์...ฉันชวนนายมาเป็นส่วนหนึ่งของการรวมตัวในครั้งนี้ และนายจะมาสายสำหรับครั้งแรกของนายอย่างงี้เหรอ?” น้ำเสียงของลิเลียนนั้นแหลมเสียดหูด้วยการตำหนิ “ฉันบอกว่าพบกันตอนห้าโมงไง นายอยู่ไหน?”

“โอ้ มีบางอย่างเกิดขึ้นน่ะ ดังนั้นฉันจึงล่าช้า ฉันกำลังไปเดี๋ยวนี้แหละ อาจจะสักอีกสิบนาทีนะ!”

ตู๊ด... ตู๊ด...โดยไม่มีคำพูดอื่นอีก เธอก็วางสายใส่เขา

เจอรัลด์ยิ้มแห้ง ๆ

เขาน่าจะอยู่ให้ห่างจากปัญหาของ ‘เพื่อนร่วมโรงเรียนเก่า’ นี้ซะ น่าปวดหัวอะไรอย่างงี้เนี่ย!

ในทำนองเดียวกัน เจอรัลด์ก็ไม่กล้าจะเกี่ยวข้องกับใครบางคนที่มาจากภูมิหลังแบบเธอเช่นกัน

มีความผิดพลาดมากเกินไปในวาสนาของพวกเขา

และ ดังนั้น พวกเขาจึงไม่เคยมีอะไรให้กันไปมากกว่าเพื่อน

“มันสักพักแล้วนะ ชารอน เธอสบายดีไหม?” เจอรัลด์ยิ้มให้เธอ ชารอนเปลี่ยนไปอย่างมาก เธอเรียนรู้ที่จะแต่งหน้า และความน่าสนใจของเธอตอนนี้ก็ไกลเกินกว่าที่เขาจะจำได้

คนงานขั้นหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย

“ฉันสบายดี ทำไมนายไม่หาที่นั่งก่อนล่ะ!” ชารอนตอบด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงที่ไม่ได้มุ่งร้ายหรือไม่ไยดี

หลังจากสามปีผ่านไปโดยไม่ได้ติดต่อกัน สิ่งใด ๆ ที่พวกเขาเคยมีระหว่างกันก็จางหายไปนานแล้ว

ตอนนี้ พวกเขาเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าต่อกัน

“เอาล่ะ!” เจอรัลด์เจอที่นั่งว่าง เขาจึงเดินไปเพื่อที่จะนั่ง

“ใครบอกว่านายสามารถนั่งตรงนั่นได้?” ก่อนที่เขาจะได้ทำอย่างงั้น อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงอีกคน—เพื่อนร่วมชั้นเก่าอีกคน—ก็ตะคอกใส่เขาอย่างรุนแรง ทำให้เขาตกใจกลัว