มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 430

ไม่ว่าจะเป็นกรณีใดก็ตาม รถของคาเมรอนก็จะไม่ขับไปส่งทุกคนที่ไหนก็ตามด้วยฝากระโปรงรถที่เสียหายอย่างรุนแรงเช่นนั้นได้อย่างแน่นอน

ทุกอย่างที่ผิดพลาดไปมีต้นเหตุมาจากเซลล่า แต่ก็ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะเสียใจกับสิ่งที่ผ่านไปแล้วเลยจริง ๆ

นอกจากนี้ เจอรัลด์ก็ไม่คิดว่ามันเหมาะสมที่จะทิ้งพวกเขาไว้แบบนั้นกัน ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามพวกเขาก็เป็นเพื่อน ๆ ในอดีต

“เอาน่า ขึ้นรถสิ ฉันจะไปส่งเธอที่โรงพยาบาลเอง!” เจอรัลด์กล่าวอย่างใจเย็น

เจอรัลด์คนใหม่ที่เป็นผู้ใหญ่และใจเย็นนี้ ทำให้คนอื่นรู้สึกค่อนข้างแปลกใจและไม่คุ้นเคย

เมื่อคิดย้อนกลับไปแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเขาถึงดูเหมือนจะใจเย็นและสบาย ๆ มากเมื่อเขากำลังพูดคุยกับพวหเขาที่ป้ายรถเมล์

เอาตามตรงพวกเขาไม่ได้ใส่ใจมากนักเกี่ยวกับท่าทางของเขาตอนนั้นเนื่องจากว่าพวกเขาคิดว่าเขายังคงเป็นคนไม่เอาไหนอยู่เหมือนเดิม

แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เมื่อพวกเขาใส่ใจมากขึ้นกับท่าทางที่เขาพูด พวกเขาก็พบว่าน้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชาและสงบราวกับตรงกันข้ามกับเจอรัลด์คนเก่าที่พวกเขาเคนรู้จัก มันค่อนข้างน่าเคารพเกรงขาม

“เจอรัลด์! นี่...นี่คือรถของนายเหรอ?” เรถาม สายตาของเธอเบิกกว้างขึ้น

“ใช่ มันยังคงค่อนข้างใหม่อยู่เลย” เจอรัลด์ตอบกลับขณะที่เขาพยักหน้าช้า ๆ

“ทำไมนายพูดสบาย ๆ ขนาดนั้นเกี่ยวกับรถเบนซ์ G-Class ล่ะ?! บ้าไปแล้ว! ใครจะไปเคยคิดว่าเจอรัลด์จะซื้อรถหรูเช่นนี้ได้!” เรกล่าว แทบจะกระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้น

“อืม...เจอรัลด์? ฉันไปกับนายได้ไหม?”

“แน่นอนสิ ทำไมจะไม่ล่ะ”

“ตายแล้ว ฉันจะได้นั่งในรถเบนซ์ G-Class!” เรกล่าวขณะที่เธอปรบมือของเธออย่างมีความสุขก่อนจะเข้าไปในรถ

เซลล่าเพียงยืนอยู่ด้านข้าง ใบหน้าของเธอแดงก่ำ

‘อืมนี่มันน่าอับอายเสียจริง...ฉันยังแนะนำให้เขาหางานทำเมื่อครู่อยู่เลยแต่เมื่อคิดว่าเขากำลังทำได้ดีขนาดนี้แล้ว! เขายังมีรถเบนซ์ G-Class อีกด้วยซ้ำ!’

‘พวกเราสัญญาว่าจะไปพบกันที่ป้ายรถเมล์แต่กระนั้นฉันก็จากมาที่งานสังสรรค์โดยไม่มีเขา...เช่นนั้นกลายเป็นว่าเขารอที่จะขับรถไปส่งพวกเราที่นั่นด้วยรถของเขานั่นเอง!’

“มาสิ เซลล่า พวกเราไม่มีเวลาทั้งวันนะ” เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาสามารถเห็นได้ว่าเซลล่ารู้สึกกระดากอายอย่างชัดเจน

แม้ว่าเธอจะลังเลในตอนแรก แต่เธอก็พยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะเข้าไปนั่งตรงที่นั่งด้านข้างของเจอรัลด์

รถก็เต็มแล้วในขณะที่เจอรัลด์เริ่มขับรถไปยังโรงพยาบาล

ในระหว่างทางไปที่นั่น เรลดกระจกรถลงและยื่นหัวของเธอออกไปเพื่อถ่ายรูปสองสามรูป

เวย์ลอนนั้นแตกต่าง เขามีเงินและศักยภาพที่ต้องซื้อรถออดี้ A4 ด้วยตัวเองอย่างแน่นอน เช่นนั้น ความเสียใจอะไรก็ตามที่เธอมีต่อเจอรัลด์จึงหมดไปอย่างสิ้นเชิงในขณะนั้น

“แต่กระนั้น ฉันไม่เคยคิดว่านายจะเป็นเจ้าของรถเบนซ์ G-Class ได้เลย! โดยไม่สนว่านายได้รถนี้มาได้อย่างไร นายก็ยังคงเป็นคนรวยแล้วตอนนี้! ทำไมนายถึงยังทำตัวไม่ให้เป็นที่สนใจเช่นนั้นในงานสังสรรค์ก่อนหน้านี้อยู่อีกล่ะ? นายควรจะโอ้อวดสักหน่อยนะ!” เรกล่าวด้วยน้ำเสียงประจบสอพลอ

“คนรวยต้องโอ้อวดด้วยเหรอ? ฉันไม่ชอบดูถูกคนอื่น ๆ เพราะแม้ว่าคนบางคนอาจจะดูธรรมดา แต่พวกเขาอาจจะเป็นคนเดียวที่สามารถช่วยเหลือเธอได้ในวันหนึ่งก็ได้นะ!”

เจอรัลด์กำลังพูดเหมือนกับคุณคลอฟอร์ด

แต่อย่างไรก็ตาม พวกสาว ๆ ไม่ได้เห็นด้วยกับคำกล่าวของเขา

เซลล่าขมวดคิ้วเช่นกัน เธอเบนสายตาออกไปนอกหน้าต่างด้วยความรังเกียจนิด ๆ ที่สะท้อนในสายตาของเธอ

เนื่องจากว่าเขาได้รับการทักทายเพียงแค่ความเงียบงัน เจอรัลด์จึงหยุดพูดเช่นกัน

เป็นเวลาไม่นานก่อนที่พวกเขาจะมาถึงโรงพยาบาลกัน

ในขณะที่พวกเขามาถึง แผลทั้งหลายของเวย์ลอนก็ได้รับการพันไว้แล้ว เขากำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่เมื่อเพื่อนร่วมชั้นของเขาเข้าไปในห้องคนไข้ของเขา

“เฮ้ เจซัน พ่อของผมโทรหาคุณก่อนหน้านี้ ผมอยู่ที่โรงพยาบาลตอนนี้ คุณได้โปรดมาที่นี่แปปนึงได้ไหมครับ? ผมได้ยินจากพ่อของผมมาว่าพวกเขาค่อนข้างเป็นกลุ่มที่จัดการค่อนข้างยาก!”