อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 16

ตอนเช้าของวันใหม่...ออร์แลนโด้ตื่นเช้าไปสั่งงานกับอันโตนีโอ้เสร็จแล้วก็เข้าครัวทำข้าวต้มทรงเครื่องในแบบที่แม่ของเขาชอบทำให้ทานบ่อยๆ คือตั้งกระทะให้ร้อนปานกลาง ใส่น้ำมันนิดหน่อยเคลือบกระทะ ใส่กระเทียมลงไปให้เหลืองพอดี ใส่หมูสับกับเห็ดหอมสดตามลงไป คนให้ทั่วจนใกล้สุก จากนั้นก็ใส่กุ้งสดตัวใหญ่ที่แกะเปลือกผ่าหลังลงไปในกระทะ รวนให้เข้ากัน ปรุงรสด้วยผงปรุงรส ซีอิ๊วขาว พริกไทยป่นเล็กน้อย แล้วตักลงในถ้วยที่ เตรียมไว้

ต่อด้วยการใส่ไข่ไก่ลวกลงไป จากนั้นตักข้าวต้มที่เอาไปต้มกับน้ำซุปเตรียมไว้จนได้ที่ใส่ลงในถ้วย แล้วปิดฝาครอบเอาไว้

สามีดีเด่นถอดผ้ากันเปื้อนออก แล้วเดินตรงไปยังห้องนอน เพื่อจะปลุกคนบนเตียงให้ตื่นมาทานข้าวต้มฝีมือของเขา แต่ผิดคาด เพราะคนบนเตียงตื่น และอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว

ออร์แลนโด้มองยิ้มๆ ที่แพรณาราใส่ชุดเอี๊ยมกระโปรงยีนสีซีดกับเสื้อยืดสีขาวด้านใน เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นชายแก่ล่อลวงเด็กสาวเหมือนที่คารอสพูดเลย ให้ตายสิ!’

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ นางฟ้าของพี่”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่อลัน” แพรณาราตอบอย่างอายๆ เพราะภาพของเธอกับเขาเมื่อคืนมันยังชัดเจนทุกช็อตเลย

“ไปทานข้าวต้มด้วยกันค่ะ”

“ค่ะ” แพรณาราตอบรับก่อนจะเดินตามไปอย่างว่าง่าย

พอมาถึงห้องอาหาร แพรณาราก็เริ่มได้กลิ่นหอมๆ ของข้าวต้มลอยมา จนทำให้รู้สึกหิวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แต่พอนั่งลงที่โต๊ะแล้วเปิดฝาครอบถ้วยออกเธอก็ต้องตกตะลึงกับข้าวต้มเปล่าๆ ที่อยู่ในถ้วย

“เอ่อ...ข้าวต้มอะไรคะ พี่อลัน” แพรณาราแอบคิดในใจ... ‘ข้าวต้มเกลือหรือเปล่านะ!’

“ข้าวต้มทรงเครื่องค่ะ ไม่ต้องมองแบบนั้นเลย พี่ไม่ทำข้าวต้มเกลือให้เมียกินหรอกค่ะ” ออร์แลนโด้อดขำกับท่าทางของสาวเจ้าไม่ได้

“ท่าทางน่าอร่อยนะคะ กลิ่นหอมเชียว” แพรณาราแกล้งชม แต่ก็แอบคิดในใจว่ามันคือข้าวต้มเกลืออยู่ดี

“ลงมือเลยสิคะ รออะไรอยู่ เอ๊...หรือว่าจะให้พี่ป้อนดีคะ” ท่าทางของคนที่ถือช้อนค้างไว้ แต่ไม่ยอมตักข้าวต้มดูสักทีทำให้ออร์แลนโด้อดแซวไม่ได้

“ไม่ต้องค่ะ มิกิทานเองได้” แพรณาราบอกพร้อมกับรีบตักข้าวต้มขึ้นมาเป่า แล้วชิมที่ติดปลายช้อนเข้าไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองออร์แลนโด้นิ่งๆ ‘พระเจ้า! ไม่น่าเชื่อว่าแค่ข้าวต้มเฉยๆ จะอร่อยขนาดนี้’ เธอตักข้าวต้มทานต่ออย่างเอร็ดอร่อย

ออร์แลนโด้มองแล้วอดยิ้มอีกไม่ได้ ตอนแรกว่าจะให้สาวเจ้าตักลงไปเจอเครื่องที่อยู่ข้างล่างเอง แต่ดูท่าแล้วคงจะตักข้าวที่อยู่ข้างบนทานจนหมดซะก่อนถึงจะเจอเครื่องที่ซ่อนอยู่ข้างล่างแน่ๆ

“เครื่องอยู่ข้างล่างสุดค่ะ ต้องคนดูถึงจะรู้ว่าพี่ใส่อะไรไปบ้าง”

แพรณาราพยักหน้ารับก่อนจะลองตักลงไปข้างล่างตามที่อีกฝ่ายบอก

“ว้าว! กุ้ง เห็ดหอม”

“เป็นไงคะ ถูกใจบ้างไหมข้าวต้มฝีมือพี่” ออร์แลนโด้ถามยิ้มๆ

“ถูกใจค่ะ อร่อยมากๆ เลย อร่อยตั้งแต่ที่มิกิตักชิมข้าวต้มเปล่าๆ แล้วค่ะ”

“บอกแล้วว่ามิกิโชคดีที่ได้พี่เป็นสามี” ออร์แลนโด้หยอดคำหวาน

“บ้า!” แพรณาราอมยิ้มจนหน้าแดง เขินอายกับคำว่าสามีของอีกฝ่าย ก่อนจะแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ แล้วก้มหน้าก้มตาทานข้าวต้มต่ออย่างเอร็ดอร่อย

‘บอกแล้ว...ว่าเขาจะทำให้หลงจนโงหัวไม่ขึ้น จะได้ไม่กล้าทิ้งเขาไปไหนอีก’ ชายหนุ่มยิ้มกริ่มอย่างชอบใจที่สาวเจ้าติดใจฝีมือทำอาหารของตน

หลังจากทานข้าวต้มเสร็จ ออร์แลนโด้ก็ไม่ลืมส่งยาให้แพรณาราทานต่อ วันนี้เขาตั้งใจจะพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เพราะเขาต้องการจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ทางกาย...อย่างละเอียด จากปากของนายแพทย์ใหญ่ และรู้สึกตงิดๆ ใจ กับท่าทางของพยาบาลที่บอกเขาวันก่อน จึงให้อันโตนีโอ้โทร. ไปนัดนายแพทย์ใหญ่ให้อีกครั้ง!

“มิกิคะ อีกสักชั่วโมงหนึ่งเราจะไปโรงพยาบาลนะคะ”

“เอ่อ...เราจะไปทำไมคะ” แพรณาราถามอย่างสงสัย

“พอดีคุณหมอให้กลับไปตรวจอีกครั้งน่ะค่ะ พีเคเพิ่งโทร. มาบอกพี่เมื่อเช้า” ออร์แลนโด้เลือกที่จะโกหก

“อ้าว! เหรอคะ แต่มิกิไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่คะ”

“มิกิไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆ เหรอคะ” ออร์แลนโด้ถามย้ำด้วยท่าทางแปลกใจเล็กน้อย

“เอ่อ...จริงๆ ก็เป็นอยู่เหมือนกันค่ะ ไปตรวจอีกครั้งก็ดีนะคะ” แพรณารารู้ทันว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร ‘ให้ตายสิ! อีตาบ้านี่จ้องเธอตาเป็นมันเลย ไหนจะจูบกระชากวิญญาณเมื่อคืนอีก นี่ถ้าเธอเบรกไม่ทันมีหวังเสียตัวอีกแน่ๆ’

“ค่ะ” เขายิ้มอย่างมีเลศนัย

“งั้นมิกิขอไปเตรียมตัวก่อนนะคะ” แพรณาราเอ่ยเสร็จก็หันหลังเตรียมจะเดินหนีคนที่ส่งสายตามองมายังเธอแปลกๆ

“ให้พี่ไปช่วยไหมคะ” ออร์แลนโด้แกล้งเอ่ยตามหลังคนที่เดินแกมวิ่งไปอย่างขำๆ

“ไม่ต้องเลยค่ะ” เธอหันไปตอบก่อนจะปิดประตูห้องและกดล็อกทันที

ออร์แลนโด้ฉีกยิ้มบางๆ ตั้งแต่มีเธอเข้ามาในชีวิต เธอทำให้เขาหัวเราะและมีความสุขที่ได้มีเธออยู่ในทุกๆ ช่วงเวลา

คนกำลังอินเลิฟนั่งคิดไปถึงอนาคตวันข้างหน้า ว่าถ้ามีลูกด้วยกัน ลูกของเขากับเธอจะน่ารักขนาดไหน!

‘ใช่! เขาจะต้องมีลูกกับมิกิให้ได้ ไหนๆ ก็รวบรัดตัดตอนได้มาแล้ว! ส่วนเรื่องทำการบ้านนั้นไม่ใช่ปัญหาเลย เขาจะทำมันวันละสิบรอบก็ยังไหว ขอแค่ผู้หญิงคนนั้นเป็นเธอ! และถ้าลูกเกิดมาเป็นผู้ชาย ก็คงจะหล่อเหลามาดเข้มเหมือนกับเขา แต่ถ้าเป็นผู้หญิง เขาคงจะเล่นบทโหดเป็นคุณพ่อจอมดุที่ขี้หวงลูกสาว’

ออร์แลนโด้นั่งคิดฟุ้งซ่านไปไกลและยิ้มคนเดียวอยู่นาน จนกระทั่งแพรณาราที่เข้าไปม้วนผมเป็นลอนน้อยๆ และแต่งหน้าบางๆ ออกมา ก็เห็นชายหนุ่มนั่งยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนคนที่กำลังอยู่ในโลกส่วนตัว จึงรีบเอ่ยทักขึ้น

“พี่อลันคะ พร้อมหรือยัง?”

“พี่พร้อมมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ มิกิอยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชายดีคะ?” คนที่นั่งคิดเพลินๆ เผลอตอบเรื่องที่คิดในใจออกมาอย่างลืมตัว

“อะไรเหรอคะที่พร้อมมาตั้งแต่เมื่อคืน แล้วผู้หญิงหรือผู้ชาย คืออะไร?” เธอถามอย่างไม่เข้าใจ ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร

“อ๋อ! ไม่มีอะไรค่ะ พี่แค่คิดอะไรเพลินๆ มิกิเสร็จแล้วใช่ไหมคะ” คนที่เพิ่งหลุดจากห้วงความคิดส่วนตัวสะดุ้งนิดๆ รีบปรับสีหน้าแทบไม่ทัน

“ค่ะ เรียบร้อยแล้ว”

“งั้นไปกันเลยค่ะ” เขาชวนก่อนจะทำเป็นหันไปสนใจอย่างอื่นแทน

OLD.R Construction…

ขณะที่อันโตนีโอ้กำลังเดินตรงไปยังห้องประชุมใหญ่ เพื่อจะเข้าประชุมแทนผู้เป็นนายในอีกห้านาทีข้างหน้า อยู่ๆ ก็มีเสียงไลน์กลุ่มมือขวาเด้งขึ้นมาติดๆ กัน เจ้าตัวถึงกับกลอกตา แต่ก็อดเปิดดูความเคลื่อนไหวในกลุ่มไม่ได้

ไลน์! ไลน์! ไลน์!

จิมมี่เจมส์ : “เมื่อกี้กูได้ยินเสียงกรี๊ดของคุณพิม จากนั้นก็ได้ยินเสียงเหมือนของหนักๆ หล่นดังตุ้บ! แล้วก็ได้ยินเสียงคุณพิมกรีดร้องขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับตะโกนว่า ออกไปเลยนะ! กูก็เลยรีบไปเคาะประตูห้องนอนของบอสดู ปรากฏว่าอะไรรู้ไหม…?”

ด้านจิมมี่เจมส์ก็พิมพ์เล่าต่อเป็นเรื่องเป็นราว พร้อมกับระบายความในใจที่ไม่มีใครสนใจ ทั้งตัดพ้อ ทั้งแช่งให้ไทเลอร์หาที่ขี้ไม่ได้ แล้วก็ส่งรูปกองขี้หมาไปให้โดโนเวลแบบส่วนตัว พร้อมกับข้อความ #ขอให้เจริญอาหาร

จากนั้นก็ส่งข้อความด่ามาร์คต่อ ขอให้มึงขี้ไม่ออกเป็นชั่วโมง และอีกสารพัดข้อความด่าและตัดพ้อ ที่เด้งขึ้นมาเกือบชั่วโมงจนอันโตนีโอ้ ที่นั่งประชุมอยู่ต้องปิดเครื่องเพราะทนรำคาญไม่ไหว

Saint Rofwell…บูกัตติเวย์รอนสีขาวมุกป้ายทะเบียน R8888 แล่นเข้ามาจอดที่หน้าโรงพยาบาล ท่ามกลางสายตาที่พากันมองอย่างสนใจกับความหล่อเหลาของบุตรชายคนรองของเลโอนาดท์ ที่มากับสาวสวยไซส์มินิ และที่ทำให้สนใจมากยิ่งขึ้นคือเจ้าชายน้ำแข็งเดินโอบไหล่สาวร่างเล็กเข้าไปในโรงพยาบาลด้วยท่าทางที่หวงแหนเป็นพิเศษ

“นี่แก! นั่นคุณออร์แลนโด้ ใช่ไหมอะ”

“ใช่สิแก นั่นละเจ้าชายน้ำแข็งตัวจริง”

“นี่ๆ วันก่อนพยาบาลกะกลางคืนเค้าลือกันให้แซด ว่าพ่อเทพบุตรมานอนเฝ้าสาวที่นี่ พยาบาลที่เข้าไปตรวจวัดไข้ตอนเช้าเปิดประตูเข้าไปในห้องวีไอพีแล้ว ถึงกับหลบออกมาแทบไม่ทัน เพราะพ่อเทพบุตรขึ้นไปนอนกอดสาวอยู่บนเตียง ฉันได้ยินเค้าพูดกันยังแอบฟินเลย อิจฉาเธอคนนั้นจริงๆ”

“ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายเย็นชาแบบนั้นจะมีมุมน่ารักๆ นะแก”

สองสาวพยาบาลเมาท์มอยกันอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นเทพบุตรในดวงใจที่พวกเธอแอบคลั่งไคล้ตัวเป็นๆ เดินผ่านไปกับสาวสวย ถึงจะแอบเจ็บจี๊ดแต่ก็ยังอดดีใจไม่ได้อยู่ดี

ระหว่างที่ออร์แลนโด้นั่งรอหน้าห้องตรวจอย่างใจจดจ่อนั้น แพรณาราที่เข้าไปตรวจได้สักพักก็เดินออกมาพร้อมกับคุณหมอวิลเลี่ยม ก่อนจะเดินตามพยาบาลสาวไปยังอีกห้องเพื่อฟังข้อแนะนำเพิ่มเติม ออร์แลนโด้จึงได้โอกาสถามไถ่เรื่องที่ทำให้เขาข้องใจ

“สวัสดีครับ คุณหมอวิลเลี่ยม ภรรยาของผมเป็นยังไงบ้างครับ

“ก็ไม่มีอะไรครับ แผลสมานกันดี ไม่ได้ติดเชื้อ ไม่อักเสบ” นายแพทย์วิลเลี่ยมตอบ ขณะที่ก้มหน้าก้มตาเขียนใบสั่งยา

“เอ่อ…แล้ว แล้วแบบว่า แบบว่าจะมี เอ่อ...ความสัมพันธ์กันได้เมื่อไหร่ครับ” ออร์แลนโด้กลั้นใจถามตรงๆ พร้อมกับความรู้สึกที่โคตรจะอาย เมื่อเห็นนายแพทย์วิลเลี่ยมเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับเขา

“อ๋อ! เรื่องนี้อีกวันสองวันก็ทำได้แล้วครับ” นายแพทย์ใหญ่ตอบอย่างขำๆ กับท่าทีอายๆ ของหนุ่มตรงหน้า

“อ้าว! ก็ไหนคุณพยาบาลบอกผมวันก่อนว่าสิบห้าวันนี่ครับ” ออร์แลนโด้เอ่ยถามอย่างสงสัย

“เธอน่าจะบอกคุณว่าสี่ถึงห้าวันหรือเปล่าครับ สงสัยคุณจะฟังผิดไปแน่ๆ” นายแพทย์ใหญ่กล่าวยิ้มๆ ‘สงสัยเธียน่าจะอดหมั่นไส้ไม่ได้ละสิ หึๆ ก็สมควรโดนอยู่เหมือนกันนะ’

“เอ่อ...น่าจะใช่ครับ” ออร์แลนโด้เลือกจะจบ เพราะคิดว่าตนคงโดนแกล้ง และแพรณาราน่าจะรู้เห็นด้วยอย่างแน่นอน ‘แหม! แม่คุณ! ทำเนียนเลยนะ เดี๋ยวเถอะ! หลอกเขาแบบนี้ วันมะรืนได้ทบต้นทบดอกแน่ๆ’

“ก็ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลแล้ว ทานยาที่หมอให้ไปให้หมดก็โอเคแล้วครับ” นายแพทย์ใหญ่แอบหัวเราะในใจ ที่วันก่อนเขาโกหกหนุ่มตรงหน้าไปว่าอวัยวะของหญิงสาวฉีกขาด ต้องเย็บถึงสองเข็ม ทั้งที่จริงก็แค่อักเสบเท่านั้น

“เอ่อ...ผมมีอีกเรื่องหนึ่งครับ อยากให้คุณหมอจัดยาบำรุงให้ภรรยาของผมหน่อยครับ ผมอยากมีลูกเร็วๆ” ออร์แลนโด้บอกสิ่งที่เขาต้องการ

“โอเคครับ เดี๋ยวผมเพิ่มยาบำรุงให้ไปอีกชุดแล้วกัน”

“ขอบคุณคุณหมอวิลเลี่ยมมากๆ เลยครับ” เขาบอกอย่างซาบซึ้งใจ ที่อีกฝ่ายชี้ทางสว่างให้ ‘หึๆ! อีกวันสองวัน!’

“ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมขอตัวก่อน” นายแพทย์เอ่ยขอตัวก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไป ออร์แลนโด้ออกมานั่งรอตรงหน้าห้องตรวจสักพัก แพรณาราก็เดินออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“พี่อลันคะ รอนานไหมคะ”

“ไม่นานค่ะ เดี๋ยวไปรับยาเพิ่มอีกชุดเราก็กลับได้เลย” ออร์แลนโด้บอกยิ้มๆ ก่อนจะเดินมาโอบเอวบางพาไปยังช่องรับยา ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายที่หันมามองทั้งคู่อย่างสนใจ