อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 22

ชั่วโมงต่อมา...หลังจากที่สองสาวทำกับแกล้มเสร็จ ก็ยกเมนูต่างๆ ออกมาที่ห้องรับแขกให้กับสามหนุ่มที่กำลังนั่งดื่มกันอย่างรู้สึกแปลกใจที่เห็นไวน์หลายขวดวางอยู่บนโต๊ะ แถมน้ำเสียงในการสนทนาก็เปลี่ยนไปจากเดิม

“พี่คิมว่ารสชาติไวน์ขวดนี้เป็นไงบ้างครับ” คารอสถามอย่างสนิทสนม

“อืม...นุ่มนวล กลมกล่อม ได้กลิ่น บลูเบอร์รี่ ช็อกโกแลต บัตเตอร์ คาราเมล อืม...ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก รู้แต่ว่ากลมกล่อมมากๆ” คามินถึงกับเคลิ้ม เมื่อได้ลิ้มลองไวน์ชั้นดีของโรคาซานเดอร์ ที่ออร์แลนโด้โทร. สั่งให้ลูกน้องเอามาส่งให้ถึงหน้าประตูห้องเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน

“ใช่ครับ! หลังจากที่เก็บเกี่ยวแล้วหมักบ่มในถังไม้โอ๊กด้วยสูตรลับของตระกูล ขวดนี้มีอายุถึง 27 ปีครับ” ออร์แลนโด้บอกอายุของไวน์

“ฮะ! แค่กๆ” คามินถึงกับสำลักหลังจากได้ทราบอายุของไวน์

‘ไอ้เด็กสองคนนี่บ้านมันคงรวยมากสินะ อายุ 33 เเต่เป็นเจ้าของกิจการไม่รู้ตั้งกี่อย่าง แถมยังพูดจานอบน้อม ที่สำคัญยังเอาไวน์เก่ามาเปิดให้ชิมเป็นบุญลิ้นอีกด้วย บอกตรงๆ ไวน์แพงขนาดนี้ เขาไม่ซื้อดื่มเด็ดขาด ต่อให้จะมีทรัพย์สินเป็นหลักพันล้านก็เถอะ!’

“นี่ครับพี่คิม ” คารอสรีบหยิบกระดาษทิชชูส่งให้อย่างเอาใจ

“ขอบใจ ว่าแต่ขวดนี้มันราคาเท่าไหร่เนี่ย” คามินอดถามไม่ได้

“อ๋อ! ขวดนี้ราคาอยู่ที่เลขแปดหลักครับ มีทั้งหมดห้าร้อยขวดเท่านั้น เปิดประมูลขายไปสามร้อยขวด อีกสองร้อยขวดสำหรับคนในครอบครัวครับ” ออร์แลนโด้เอ่ยยิ้มๆ แต่คามินและสองสาวที่เพิ่งเดินเข้ามา ถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ ที่ไวน์ขวดหนึ่งราคาเป็นหลักสิบล้าน

“ขวดที่พี่ดื่มอยู่นี่คือหนึ่งในห้าร้อยใช่ไหม!”

“ถูกต้องครับ” ออร์แลนโด้ตอบรับนิ่งๆ

“ให้ตายสิ! ยัยฟ้าไปหยิบกล้องมาถ่ายรูปให้พี่ที เร็ว!” คามินถึงกับหันไปสั่งน้องสาวเสียงดัง จนสองหนุ่มอดหัวเราะไม่ได้

“ได้ค่ะคุณคามิน” ฟ้ารดาประชดน้อยๆ ก่อนจะหยิบมือถือในกระเป๋าออกมาเตรียมจะถ่ายรูปให้พี่ชายกับไวน์ราคาแพง ‘หมดละพี่ชายฉัน เจอไวน์หลักล้านเข้าไปถึงกับหมดมาดเลยทีเดียว เฮ้อ...’

“มาๆ เพชร อลัน มิกิขยับมาถ่ายรูปกับพี่เร็ว” คามินได้ทีก็ชวนหนุ่มสาวมาถ่ายรูปด้วย โดยฟ้ารดาเป็นคนถ่ายให้

คารอสกับออร์แลนโด้เข้าไปนั่งคนละฝั่งของคามิน ตามด้วยแพรณาราที่เข้าไปนั่งติดกับออร์แลนโด้ โดยชายหนุ่มใช้มือโอบไหล่ของเธอเอาไว้ ส่วนคารอสนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตายิ้มหวานส่งให้ช่างภาพจำเป็นทำเอาช่างภาพอายจนมือไม้สั่นขึ้นมานิดๆ

“เอานะคะ! 1...2... ” ฟ้ารดากดถ่ายรูปและพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองเผลอสบตาคู่นั้นที่มองมา

“ฟ้ามานั่งตรงนี้ เดี๋ยวฉันถ่ายให้ เร็ว!” แพรณาราอาสา

“จริงด้วย คุณฟ้ามาถ่ายรูปด้วยกันสิครับ” คารอสรีบสนับสนุน

“เอางี้ มิกิไม่ต้องไปถ่ายรูปให้หรอก รอแป๊บนะครับ คุณฟ้าเข้ามานั่งข้างๆ เพชรได้เลยครับ ภาพจะได้ออกมาสมดุล” ออร์แลนโด้บอกพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปที่ประตูห้อง แล้วเรียกลูกน้องที่รออยู่หน้าลิฟต์ให้เข้ามาถ่ายรูปให้

คารอสถึงกับยิ้มถูกใจกับคำว่า สมดุล ของเพื่อนรัก แต่ถ้าจะให้ดีอยากให้เปลี่ยนเป็นคำว่า เหมาะสม มากกว่า

ฟ้ารดาเข้าไปนั่งอย่างอายๆ เพียงครู่เดียวออร์แลนโด้ก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับบอดี้การ์ดที่จะถ่ายรูปให้

“ขออนุญาตนะครับ หนึ่ง! สอง!” บอดี้การ์ดเอ่ยก่อนจะกดบันทึกภาพ

แชะ! แชะ! แชะ!

“ขอบใจมาก นายไปบอกพวกที่เหลือให้เข้าไปหาอะไรกินที่ห้องอาหารข้างล่าง เดี๋ยวถ้าจะกลับ ฉันจะโทร. ไปบอกเอง” ออร์แลนโด้หยิบธนบัตรออกมาปึกหนึ่งส่งให้การ์ด ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม

สามหนุ่มกำลังจะลงมือชิมกับแกล้มฝีมือสองสาว ซึ่งมียำเบคอน สลัดแซลมอนรมควัน ยำทูน่าแบบไทย เห็ดออรินจิผัดเนย แล้วก็เนื้อย่างรสเด็ดที่หั่นมาพร้อมกับน้ำจิ้มรสแซบ

“ว้าว! น่าทานมากเลยครับ มิกิทำจานไหนคะ” ออร์แลนโด้เอ่ยชม พร้อมกับจับช้อนเตรียมจะตักชิมเมนูที่สาวเจ้าทำ

“ไม่บอกหรอกค่ะ ชิมให้ครบแล้วลองทายดูสิคะ”

“อ๊ะ! เข้าท่าค่ะ ถ้าพี่ทายถูกจะมีรางวัลให้ไหมคะ” เขาถามอย่าง เจ้าเล่ห์

“ถ้าทายผิด มิกิจะขออะไรก็ได้ข้อหนึ่ง โอเคไหมคะ” แพรณาราต่อรองเพราะเชื่อว่าอีกฝ่ายไม่มีทางทายถูกแน่ๆ

“ได้ค่ะ! ถ้าพี่ทายถูก พี่จะขออะไรก็ได้ข้อหนึ่งเหมือนกัน โอเคไหมล่ะคะ” ออร์แลนโด้ถามพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก

“ได้ค่ะ” แพรณารารับคำยิ้มๆ

“น่าสนุกแฮะ! พี่เอาใจช่วยนะอลัน” คามินเอ่ยพร้อมกับยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบอย่างอารมณ์ดี

“พนันกันไหมครับว่าใครจะชนะเกมนี้” คารอสหันไปกระซิบถามเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน

“ได้สิคะ! ฟ้าพนันว่ามิกิจะต้องชนะชัวร์” ฟ้ารดาหันมาตอบอย่างมั่นใจ

“ได้ครับ! ถ้าอลันชนะผมขอหอมแก้มคุณฟ้าทีหนึ่งได้ไหมครับ” คารอสถามอย่างเจ้าเล่ห์

“เอ่อ...ดะ ได้สิคะ! แต่ถ้ามิกิชนะ คุณจะต้องแต่งตัวเป็นผู้หญิงพร้อมกับเต้นระบำให้ฟ้าดูนะ” ฟ้ารดาใจสั่นนิดๆ แต่ก็กลัวจะเสียหน้า จึงแสร้งตีขรึม แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ข่มความกังวลเอาไว้ในใจ

“ไม่มีปัญหา แต่ขอเปลี่ยนเป็นจูบดีกว่าครับ จะได้สมน้ำสมเนื้อกันหน่อย” คารอสเอ่ยพร้อมกับยื่นมือไปรอจับเป็นการทำสัญญา ฟ้ารดานิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะส่งมือมาจับตอบ

“ก็ได้ค่ะ ตกลง”

“เอางี้ เพื่อความยุติธรรม มิกิเขียนชื่ออาหารที่ตัวเองทำมา ฟ้าด้วยเขียนมาเลยว่าตัวเองทำอันไหน แล้วส่งเข้ามาในไลน์ให้พี่ดู” คามินที่เป็นกรรมการให้กับทั้งสองบอกด้วยสีหน้ายิ้มๆ

“ได้ค่ะพี่คิม / รับทราบค่ะ” แพรณารากับฟ้ารดาตอบรับ แล้วกดพิมพ์ที่มือถือส่งไลน์ให้กับคามินทันที

“เอาเลย ลงมือชิมเลยอลัน” คามินเอ่ยหลังจากที่ได้รับข้อความไลน์ของสองสาว

“ครับ” ออร์แลนโด้รับคำและเริ่มตักชิมทีละเมนูจนครบแล้ววางช้อนลง พลางหันไปมองเพื่อนรักแวบหนึ่งอย่างสงสัย ที่เห็นอีกฝ่ายยกมือถือขึ้นมาดูบางอย่าง ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ แล้วหันไปบอกชื่อเมนู

“ผมคิดว่า มิกิทำยำทูน่า ยำเบคอน แล้วก็เห็ดออรินจิผัดเนยครับ” ชายหนุ่มตอบอย่างมั่นใจ

“งั้นมาดูกัน” คามินพูดพร้อมกับหยิบมือถือมาเปิดให้ทุกคนดู ขณะที่สองสาวนั่งหน้าเจื่อนไปทันทีที่รู้ว่าออร์แลนโด้ตอบถูก

“ว้าว! ห้ามลืมสัญญานะมิกิ พี่คิมครับช่วยเป็นพยานด้วยนะครับ” ออร์แลนโด้ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้สาวเจ้าที่ทำหน้าราวกับโดนผีหลอกอย่างขำๆ

ด้านฟ้ารดาถึงกับลุกขึ้นยืนพรวด จนคามินและออร์แลนโด้ตกใจแต่คารอสกลับชอบใจที่เห็นอาการของหญิงสาว

“คุณฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ออร์แลนโด้เอ่ยถามอย่างงงๆ

“ปะ...เปล่าค่ะ คือฟ้าจะไปห้องน้ำน่ะค่ะ”

“งั้นผมไปด้วยคนสิครับ ชักมึนๆ ขอไปล้างหน้าซักหน่อย” คารอสรีบลุกตามทันที

“ยัยฟ้าพาเพชรไปห้องน้ำด้วยสิ!” คามินกลัวว่าคารอสจะไปไม่ถูก

“เอ่อ ตามมาสิคะ” ฟ้ารดาเดินนำออกไปห้องน้ำด้วยหัวใจสั่นๆ ไม่กล้าหันไปมองคนที่เดินตามมา ‘นี่คงไม่ได้ตามมาจูบเราหรอกนะ!’

“คุณฟ้าคงไม่ลืมสัญญาใช่ไหมครับ” คารอสทวงถามของรางวัลหลังเดินมาถึงหน้าห้องน้ำ

“เอ่อ...เราสัญญาอะไรกันเหรอคะ” ฟ้ารดาถามกลับด้วยสีหน้าเรียบๆ

“แหม! อย่าเพิ่งเป็นปลาทองตอนนี้สิครับ แค่จูบเดียวเอง”

“พรุ่งนี้ตอนเย็นคุณเพชรว่างไหมคะ”

“ว่างครับ! งั้นพรุ่งนี้เย็นผมจะมารับคุณฟ้าไปทานข้าว แล้วก็ทวงรางวัลนะครับ” คารอสมองสาวเจ้าที่ตอนนี้ยืนตัวลีบติดผนังห้องอย่างรู้สึกเอ็นดู

“ดะ...ได้ค่ะ ตกลงตามนี้นะคะ” ฟ้ารดารับคำอย่างว่าง่าย

“แหม! พี่อลันนี่แมนจังเลยนะคะ” เธอแกล้งหยอกคนที่ทำหน้าบึ้งน้อยๆ

“พี่ไม่สนหรอก ว่าจะดูเป็นยังไงในสายตาของใคร แค่อยากจะปกป้องคนที่เรารักเท่านั้นเอง”

“ด้วยการตบคืนเนี่ยนะคะ แล้วแบบนี้พี่อลันจะตบคืนมิกิไหม เวลาที่มิกิทำอะไรไม่ถูกใจน่ะ!” เธอแกล้งถามด้วยความอยากรู้

“อย่างอิซซี่น่ะต้องใช้หลังมือตบ แต่ถ้าเป็นมิกิละก็...พี่จะใช้ปากกับจมูกตบที่แก้มเบาๆ แบบนี้” ออร์แลนโด้ก้มลงสาธิตวิธีที่ใช้ปากกับจมูกตบที่แก้มนวลเบาๆ ทั้งสองข้าง ทำเอาหญิงสาวหน้าแดงขึ้นมาทันใด

“เอ่อ…มิกิขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” แพรณาราถอยห่างออกมาทันที เพราะเธอเริ่มจะหวั่นใจกับสายตาและท่าทางที่มองมาแบบหื่นๆ ของ อีกฝ่าย

“ไปค่ะ เดี๋ยวพี่จะช่วยอาบให้” ออร์แลนโด้บอกพร้อมกับช้อนอุ้ม สาวเจ้าขึ้นอย่างไม่รอช้า

“ว้าย! ไม่เอาค่ะ มิกิจะอาบเอง!” แพรณาราโวยวายเสียงดัง รู้ว่ามันสุ่มเสี่ยงที่จะเสียตัวให้คนหื่นที่คอยแต่จะหาโอกาสอยู่ตลอดเวลา เธอพยายามดิ้นเพื่อให้อีกฝ่ายยอมปล่อย แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะถูกคนหน้ามึนล็อกเอาไว้มั่น แถมยังส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้เหมือนจะบอกว่า อย่าพยายามเลยค่ะ ยังไงก็ไม่รอดอยู่ดี!

“ไม่เอาค่ะ ห้ามขัดใจผัวสิคะคนดี”

“กรี๊ด! ไม่ใช่ผัวนะ ก็บอกแล้วว่าเป็นแค่คนที่กำลังคบหากันเท่านั้น” แพรณารากรีดร้องเสียงดังเมื่อได้ยินคำว่า ห้ามขัดใจผัว ที่เหมือนเป็นคำบอกกลายๆ ว่าอีกฝ่ายอาจจะทำหน้าที่ผัวในคืนนี้

“บ้า! ผัวนั่นแหละถูกแล้วค่ะ ได้กันมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแล้วด้วยซ้ำ” ออร์แลนโด้รีบลงมือถอดชุดของสาวเจ้าออกอย่างไม่รอช้า

“กรี๊ดดดด ไม่เอานะ ออกไปเลยนะ จะอาบเอง ก็ไหนตกลงกันแล้วไงว่าเราจะ...จะ...” แพรณาราทวงสัญญา พร้อมกับดิ้นขัดขืนคนที่กำลังกอดรัดและพยายามดึงชุดที่เธอใส่ออก

“จะเป็นผัวเมียกันไปจนตายน่ะเหรอคะ?” เขาต่อให้อย่างอารมณ์ดีขณะที่ดึงชุดออกได้สำเร็จ

“ว้าย! ไม่ใช่สักหน่อย ถอยไปนะ อย่าเข้ามานะ พี่อลันจำที่คุณพยาบาลบอกไม่ได้หรือไง!” แพรณาราใช้ไม้ตาย พลางรีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกเอาไว้จ้าละหวั่น

“พยาบาลนั่นบอกว่ายังไง พี่จำไม่ได้ค่ะ พี่รู้แค่คุณหมอบอกว่าพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ก็โอเคแล้ว นี่ก็เลยเที่ยงคืนมาแล้ว และมันก็เป็นพรุ่งนี้อย่างที่คุณหมอว่าแล้วด้วยสิ หึๆ” ออร์แลนโด้บอกพร้อมกับแกะกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด จนเหลือแต่กางเกงยีนส์และแผงอกที่เปลือยเปล่า เผยให้เห็นกล้ามและลวดลายของรอยสักที่ทำให้เธอถึงกับสั่นไปทั้งตัว!

“เดี๋ยวๆ พี่อลันจำได้ไหมว่าจะไม่ข่มขืนหรือขืนใจมิกิ!” แพรณารารีบขุดเอาสัญญาขึ้นมาอ้าง ‘หรือว่าเขาจะรู้เรื่องที่พยาบาลกับเธอร่วมมือกันหลอกเขานะ’

“จำได้สิคะ! แล้วมิกิจำได้หรือเปล่าว่าพี่จะขออะไรก็ได้ข้อหนึ่งที่เราพนันกันเมื่อกี้” เขาบอกพร้อมกับถอดกางเกงยีนส์ออก เหลือแต่กางเกงบ็อกเซอร์ แล้วเดินเข้าหาสาวเจ้าทันใด

“ตะ...แต่มิกิไม่ได้เต็มใจ และพี่อลันกำลังจะขืนใจมิกินะ”

“โอ้...ไม่เอาน่า เดี๋ยวมิกิจะยิ่งกว่าเต็มใจซะอีก เชื่อพี่สิ!”

“บ้า! ไม่มีทาง ไม่เคยเต็มใจเลยสักครั้ง!” แพรณาราเถียงกลับทันควัน ก่อนจะตกใจที่เห็นบางอย่างพาดยาวเป็นลำจนแทบจะพ้นขอบกางเกง บ็อกเซอร์ออกมา ‘แม่เจ้า! อีตายักษ์นี่น่ากลัวชะมัดเลย’

“จริงสิ! ว้า...แย่จังเลย แบบนี้พี่ต้องแก้ตัวบ่อยๆ แล้วสิ” ออร์แลนโด้หยอกเย้าต่ออย่างชอบใจ กับท่าทางลนๆ ของสาวเจ้า

“ขอร้องละ พี่อลันเลิกทำท่าทางหื่นๆ แบบนี้ได้ไหม! มิกิเปลี่ยนใจไม่อาบน้ำแล้ว จะไปนอนละ” แพรณาราทำท่าจะเดินเลี่ยงออกจากห้องน้ำ

“โอเค งั้นพี่ก็ไม่อาบเหมือนกัน ปะ! ไปนอนกันเลยดีกว่าค่ะ” เขาตีมึนจูงมือสาวเจ้าจะออกจากห้องน้ำ

“โอ๊ย! ทนไม่ไหวแล้วนะ!” เธอสะบัดแขนออกราวกับคนสติแตก แต่ดันลืมไปว่าตัวเองนั้นโนบราอยู่ และนั่นทำให้คนหื่นถึงกับมองตาค้าง ที่ได้เห็นดอกบัวคู่ใหญ่แบบชัดๆ เต็มๆ ตา

“ใช่ค่ะ พี่ก็เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันตอนนี้” ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงสั่นพร่า และจ้องมองหน้าอกสวยคู่นั้นไม่วางตา ก่อนจะรีบก้มลงช้อนอุ้มเธอขึ้น แล้วพาเดินกลับไปยังเตียงนอนทันทีทันใด

“กรี๊ดดดด ไม่นะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ มิกิจะไปนอนแล้ว” แพรณาราตะโกนบอกเสียงแข็ง พร้อมกับกระหน่ำทุบแผงอกของคนหื่นอย่างบ้าคลั่ง

“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่จะพาไปนอน แล้วก็จะกล่อมมิกิก่อนนอนด้ว” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่สั่นนิดๆ

“ไม่ต้องมากล่อมเลย โตแล้ว!” แพรณาราบอกพร้อมกับพยายามดิ้น แต่ออร์แลนโด้ก็อุ้มพามาวางลงบนเตียงได้สำเร็จ พร้อมกับคร่อมสาวเจ้าเอาไว้ ไม่ให้ดิ้นหลุดไปทางไหนได้

“พี่จะกล่อมแบบคนที่โตๆ แล้ว เขากล่อมกันค่ะ” ออร์แลนโด้รีบก้มลงจูบปิดการสนทนา แบบไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธหรือเถียงต่อใดๆ อีก