อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 31

“ใช่! เจ้าของ OLD.R Construction ที่เราสองคนทำงานอยู่ นี่เธอเป็นแฟนของบอสเหรอเนี่ย!” นานาตกใจหน้าซีด

“ใช่ครับ! มิกิเป็นคนรักของผมเอง” ออร์แลนโด้ยิ้มรับอย่างชอบใจกับท่าทางของสองสาว

“ทะ...ทำไมพี่อลันไม่เคยบอกมิกิเลยล่ะ” แพรณาราเอ่ยถามอย่างงงๆ เธอเพิ่งจะถึงบางอ้อก็ตอนนี้แหละ นี่เขาสนุกมากเลยเหรอถึงไม่ยอมบอกเธอว่าตัวเองเป็นเจ้าของบริษัทที่เธอทำงานอยู่ แล้วก็เป็นเจ้าของสกาล่าที่นี่!

“มิกิไม่ได้ถามพี่นี่คะ...” ออร์แลนโด้เอ่ยพลางยกไหล่

แพรณาราจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาขุ่นเคือง พยายามข่มอารมณ์ปรี๊ดแตก กับท่าทางกวนๆ ของคนเจ้าเล่ห์เอาไว้อย่างสุดกลั้น

“คุณนานาอยากช่วยผมเตรียมของไหมครับ?” ออร์แลนโด้ยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ รีบเปลี่ยนเรื่องคุย ก่อนที่สาวเจ้าจะโมโหตนไปมากกว่านี้

“ด้วยความยินดีค่ะบอส จะให้นานาทำอะไรก็บอกมาได้เลยค่ะ” นานาตอบรับอย่างรวดเร็ว

“งั้นเชิญทางนี้เลยครับ มิกิจ๊ะ พี่ขอเครื่องดื่มหน่อยได้ไหม คอแห้งมากๆ เลยค่ะ ขอเบียร์ Corona นะคะ” ออร์แลนโด้หันไปบอกสาวเจ้าที่ใบหน้าแดงก่ำอย่างขำๆ

“ค่ะ นานาเธอจะรับอะไรดี” แพรณาราที่เพิ่งหลุดจากห้วงความคิดของตัวเอง หันไปเอ่ยถามเพื่อนสาว ที่ดูจะเกร็งๆ อยู่ไม่น้อยเช่นกัน

“มี Corona ไวน์ สปาร์กกลิ้งไวน์ แล้วก็บรั่นดีครับ”

“เอ่อ...เอาเบียร์ Corona เหมือนบอสก็ได้ค่ะ” นานาตอบเสียงเบา

“โอเคจ้ะ เดี๋ยวเอาเข้าไปให้แล้วกันนะ” แพรณาราเอ่ยก่อนจะเดินไปยังบาร์เครื่องดื่ม

“เราไปที่ห้องครัวกันเถอะครับ” ออร์แลนโด้ยิ้มแล้วออกเดินนำทาง

นานาเดินตามอีกฝ่ายเข้าครัว พลางคิดในใจว่าเพื่อนเธอทำไมถึง โชคดีอะไรอย่างนี้ ได้ยลโฉมเจ้าชายน้ำแข็งตัวเป็นๆ แบบใกล้ชิด แถมยังได้ครอบครองอีก

“เอ่อ บอสจะให้นานาทำอะไรคะ” นานาเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น

“คุณนานาช่วยล้างผักให้ผมแล้วกันครับ” ออร์แลนโด้เอ่ยยิ้มๆ

“ได้เลยค่ะ เดี๋ยวนานาจัดการให้ค่ะ” นานาลงมือล้างผัก พลางหันไปมองออร์แลนโด้อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองที่ได้เห็นเจ้าชายน้ำแข็งที่ขึ้นชื่อเรื่องความเย็นชา ในชุดผ้ากันเปื้อนแถมยังพูดจาคะขา ฟังแล้วช่างเป็นบุญหูจริงๆ

“นี่ของพี่อลัน นี่ของนานาจ้ะ” แพรณาราส่งเบียร์ให้กับทั้งสอง

“ขอบใจจ้ะ อืม...ชื่นใจจัง” ออร์แลนโด้ยกเบียร์ขึ้นดื่ม พลางขยิบตาส่งให้หญิงสาวอย่างยั่วยวน

“นี่มิกิ เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” นานาหันไปกระซิบเพื่อนสาวทันทีที่มีโอกาส

“โอเค แต่ตอนนี้ยังคุยไม่ได้” แพรณาราหันไปกระซิบตอบ

“อะแฮ่ม! สาวๆ นินทาอะไรผมครับ” คนที่กำลังหมักเนื้อหันมาเห็นสองสาวกระซิบกระซาบกันจึงแกล้งเอ่ยถาม

“เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะ อันไหนเรียบร้อยแล้วบ้างคะ เดี๋ยวมิกิจะยกออกไปจัดรอค่ะ” หญิงสาวตกใจกับสายตาที่มองอย่างจับผิด จึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

“เรียบร้อยหมดแล้วค่ะ เหลือแต่ยำเส้นแก้วทะเลเท่านั้นจ้ะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง ไม่ถึงห้านาทีก็ได้ทานแล้วค่ะ” ออร์แลนโด้บอก

ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง!

“สงสัยพี่เพชรจะมาแล้ว เดี๋ยวมิกิไปเปิดประตูให้นะคะ” แพรณาราขันอาสา ก่อนจะรีบเดินออกไปเปิดประตูให้คารอส นานาหันมามองตามอย่างสงสัย ว่าพี่เพชรใครกัน?

พอเปิดประตูออก แพรณาราก็เห็นคารอสอุ้มซีซ่าร์ยืนยิ้มอยู่ จึงรีบเอ่ยทักทายอีกฝ่ายอย่างดีใจ

“ซีซ่าร์! เชิญด้านในค่ะพี่เพชร เอ่อ...ขอมิกิอุ้มซีซ่าร์หน่อยได้ไหมคะ”

“อ๋อได้ครับ แล้วนี่ไอ้ตัวนั้นไปไหนเหรอครับ” คารอสถามก่อนจะส่งซีซ่าร์ให้สาวเจ้าอุ้ม

“หลับอยู่ที่ห้องนั่งเล่นค่ะ” แพรณาราตอบพลางลูบหัวซีซ่าร์อย่างเอ็นดู

“แล้วอลันล่ะครับ” คารอสถามหาเพื่อนซี้

“พี่อลันอยู่ในครัว กำลังยำเส้นแก้วทะเลค่ะ” แพรณาราเอ่ยหลังจากหอมซีซ่าร์ไปทีหนึ่ง

“มิกิตั้งชื่อไอ้ตัวเล็กหรือยังครับ” คารอสถามต่ออย่างอยากรู้

“ตั้งแล้วค่ะ ชื่ออรอง!” แพรณาราตอบอีกฝ่ายยิ้มๆ

“อรอง! คล้ายๆ อลันเลยนะครับ ฮ่าๆๆ” คารอสหัวเราะเบาๆ

“ก็พ่อกับลูกนี่คะ”

“แล้วนี่อลันเห็นอรองหรือยังครับ” คารอสกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ เมื่อนึกไปถึงหน้าของเพื่อนรักที่ไม่รู้ว่าเห็นไอ้ตัวเล็กหรือยัง?

“ยังเลยค่ะ ถ้าเห็นแล้วคงจะตกใจน่าดู!” แพรณาราตอบพลางคิดตาม

“พี่ก็ว่า อาจจะทำหน้าเหมือนอรองก็ได้ครับ ฮ่าๆๆ” คารอสหัวเราะอีกครั้งอย่างชอบใจ

“ต้องรอดูค่ะ” แพรณาราตอบก่อนจะพาคารอสเดินเข้าไปด้านในครัว

ออร์แลนโด้กับนานาช่วยกันยกของออกมาวางที่โต๊ะตัวใหญ่จนครบ พร้อมกับเสียบกระทะไฟฟ้าที่เคลือบด้วยเทฟลอน ใช้สำหรับปิ้งย่าง

ยำเส้นแก้วรสแซบจานใหญ่วางอยู่ตรงกลางโต๊ะ ตามด้วยเนื้อหมักสูตรต่างๆ พร้อมกับของทะเล ผัก และเห็ดอีกมากมาย

เมื่อครู่...ตอนที่นานายืนดูออร์แลนโด้ทำอาหาร เธอรู้สึกทึ่งและชื่นชมไปพร้อมๆ กัน ที่อีกฝ่ายเป็นผู้ชายแต่ทำกับข้าวเก่ง หลังจากที่ได้ชิมยำเส้นแก้วในครัวไป ถึงรู้ว่าที่แพรณาราอวดนักอวดหนานั้น จริงทุกคำพูดเลยทีเดียว!

“อ้าวเพชร! ทำไมมาช้าวะ แกมัวคุยอะไรกับเมียฉันอยู่หรือเปล่า” ออร์แลนโด้ถามพร้อมกับมองเพื่อนรักอย่างเคืองๆ

“พี่อลัน!” แพรณาราท้วงที่คนพูดจาไม่สุภาพ

“ฮ่าๆๆ เหมือนเจ้าอรองมากๆ เลยนะครับมิกิ” คารอสไม่ตอบแต่หันไปเอ่ยกับแพรณาราแทน

“ว้าย! พี่อลัน มิกิตกใจหมดเลย” แพรณาราหันมาตอบอย่างตกใจ

“ตอบมาก่อนว่าทำไมถึงหัวเราะใส่พี่แบบนั้น อ้อ! ขอคำตอบที่ฟังขึ้นหน่อยนะ” ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงเย็น

“กะ...ก็ไม่มีอะไรนี่คะ” แพรณาราเอ่ยเสียงสั่นๆ

“ให้โอกาสตอบอีกครั้ง ถ้าไม่อยากโดนลงโทษ แนะนำให้พูดความจริงซะ! คืนนี้จะได้ไม่ลำบาก!”

“เอ่อ...เรื่องอะไรคะ” แพรณาราแกล้งถามราวกับไม่รู้เรื่อง ทั้งที่เพิ่งหัวเราะจนฉี่แทบจะเล็ดมาหยกๆ

“เรื่องที่หัวเราะชื่อของอรอง” ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงเย็น

“พี่อลันสัญญามาก่อนสิ ว่าถ้ามิกิพูดแล้วจะไม่โกรธน่ะ” แพรณาราต่อรอง

“โอเค! ต้องสัญญาก่อนสินะ ถึงจะพูดได้” ออร์แลนโด้ถามคนท่ามากอย่างเริ่มจะรำคาญขึ้นมานิดๆ

“ใช่ค่ะ” แพรณาราขอคำยืนยัน

“ได้! พี่ให้สัญญา ทีนี้ก็พูดมาซะที ก่อนที่พี่จะทนไม่ไหวแล้วจับกดบนเตียงแทน”

“เอ่อ...คือพี่เพชรเป็นพ่อของซีซ่าร์ มิกิก็เลยอยากให้พี่อลันเป็นพ่อของอรอง เลยตั้งชื่อให้คล้องกันไงคะ” แพรณารากลั้นใจเอ่ย

“งั้นมิกิต้องเป็นแม่ให้อรอง” ออร์แลนโด้ยังจ้องสาวเจ้าไม่วางตา

“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ งั้นเราออกไปข้างนอกกันเถอะ เดี๋ยวทุกคนจะรอนาน ไปค่ะ!” แพรณาราได้ทีก็ตีเนียนหนีความผิด โดยการรีบดึงมือของคนหน้าบึ้งให้เดินออกไปข้างนอกด้วยกัน

“ยังไปไหนไม่ได้ค่ะ จนกว่าจะบอกว่าเมื่อกี้มิกิหัวเราะอะไรกับไอ้เพชร” ออร์แลนโด้เอ่ยทักทาง

“ก็ไม่มีอะไรนี่คะ ก็แค่คุยกันว่าอรอง หน้าเหมือนพ่อของมันเท่านั้นเอง”แพรณาราเอ่ยจบก็สะบัดแขนออกจากการจับกุมของอีกฝ่าย แล้วรีบวิ่งออกจากห้องไป ทิ้งให้คนที่เป็นพ่อของอรองยืนงงอยู่กับที่

‘เหมือนกันตรงไหนวะ ไอ้หมานั่นออกจะน่าเกลียด ส่วนเขาออกจะหล่อเหลาเพอร์เฟกต์ขนาดนี้ หึ! ตอนนี้เขาจะยอมให้ก่อน เพราะแขกรออยู่ข้างนอก เดี๋ยวคืนนี้พ่อจะเสกอลันน้อยจนถึงเช้าเลยคอยดู!’

ออร์แลนโด้คาดโทษแพรณาราในใจ ขณะเดินตามอีกฝ่ายออกไปข้างนอก แต่อยู่ๆ ก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้น พอล้วงมือถือขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอร์โทร.ของมือขวาคนสนิทจึงรีบกดรับสายของอีกฝ่าย “ว่าไง!”

“บอสครับ บอสอยู่ไหน? ตอนนี้ผมเอาเอกสารมาให้ที่บริษัท พนักงานบอกว่าบอสรีบร้อนออกไปไม่ได้สั่งใครไว้เลย แล้วเอกสารนี้ก็จำเป็นต้องใช้ลายเซ็นของบอสด่วนด้วยนะครับ” อันโตนีโอ้ร่ายยาว

“เอางี้แล้วกัน เดี๋ยวแกเอาเข้ามาให้ที่สกาล่า พอดีเมื่อตอนบ่ายฉันรีบน่ะเลยไม่ได้บอกใครไว้” คนที่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนให้มือขวาคนสนิทไปเอาเอกสารที่บริษัทมาให้เซ็น แต่เพราะรีบร้อนมาหาแพรณารา จึงทำให้หลงลืมไปซะสนิท!

“เอางั้นเหรอครับ ว่าแต่...ผมไปได้แน่นะครับ บอสไม่ได้ เอ่อ...กำลัง

จะ...” อันโตนีโอ้อดกวนเจ้านายหนุ่มไม่ได้

“กำลังจะกินหมูกระทะ ถ้าแกไม่สะดวกจะมาก็ไม่เป็นไร แค่นี้นะ” ออร์แลนโด้พูดเสร็จก็กดวางสาย แล้วก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ ‘เชื่อสิ! ไม่ถึงยี่สิบนาทีมันต้องมา...เพราะพีเคชอบกินหมูกระทะ’