อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 56

ทุกคนเดินตามขึ้นไปบนห้อง แต่รออยู่ด้านนอก มีเพียงนายแพทย์วรวิทย์กับว่าที่คุณพ่อคุณแม่มือใหม่ที่อยู่ในห้อง

“ภรรยาของผมเป็นอะไรครับ” ออร์แลนโด้เอ่ยถามอย่างร้อนใจ

“อ๋อ! ไม่ต้องตกใจนะครับ อาการวูบแบบนี้มาจากหลายสาเหตุ พักผ่อนไม่เพียงพอ ภาวะกดดัน เครียด มักจะเกิดขึ้นง่ายกับคนที่ท้องครับ แต่เท่าที่ดูเมื่อกี้คุณแพรณาราเธอคงจะตกใจก็เลยหน้ามืดไป เดี๋ยวผมจัดยาบำรุงให้ คุณพาภรรยาไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลที่คุณสะดวกด้วยนะครับ เขาจะแจกคู่มือให้คุณพ่อคุณแม่มือใหม่ ส่วนในรายละเอียดต่างๆ ผมจะแจ้งให้ คุณมะลิฉัตรทราบที่ด้านล่างนะครับ ขอตัวก่อน” นายแพทย์วรวิทย์เอ่ยเสร็จก็เดินออกไปพูดคุยกับมะลิฉัตรต่อ ทิ้งให้ว่าที่คุณพ่อคุณแม่มือใหม่อยู่ในห้องด้วยกันตามลำพัง

ออร์แลนโด้ล้มตัวลงนอนข้างๆ คนที่นอนหลับตาพริ้ม หายใจสม่ำเสมอ คุณพ่อมือใหม่เอามือลูบหน้าท้องแบนเรียบเบาๆ แล้วอมยิ้มอย่างมีความสุข พลางคิดไปว่าลูกจะเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง ถ้าลูกเป็นผู้ชายเขาจะสอนอะไรกับลูกบ้าง จะตั้งชื่อลูกว่าอะไร จะหน้าตาหล่อเหลาเหมือนเขาไหม แล้วถ้าลูกเป็นผู้หญิง ก็คงจะสวยเหมือนแม่ ถ้าอย่างนั้นเขาจะต้องทำตัวดุๆ น่ากลัวๆ จะจ้าง บอดี้การ์ดสักยี่สิบคนให้คอยตามประกบ จะได้ไม่มีใครกล้ามาจีบลูกสาวเขา

ออร์แลนโด้ที่มโนในใจคนเดียวไปไกลถึงดาวอังคารได้สักพัก ก็หลับตามภรรยาไปอย่างไม่รู้สึกตัว และไม่รู้ว่าสถานการณ์ข้างล่างเกิดอะไรขึ้นบ้างตอนนี้!

เลโอนาดท์สั่งเปิดแชมเปญฉลองทันที โดยมะลิฉัตรยืนอยู่ข้างๆ มีอันโตนีโอ้และคนสนิทอีกสี่ห้าคนที่ร่วมฉลองด้วยกัน แล้วประมุขใหญ่ของโรคาซานเดอร์ก็ออกคำสั่งให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับ ห้ามทุกคนในที่นี้ปริปากบอกใครแม้แต่คนเดียว ต้องรอให้ออร์แลนโด้และแพรณาราแต่งงานกันเป็นที่เรียบร้อยก่อนถึงจะบอกได้ เพราะไม่อยากให้ภาพลักษณ์ของลูกสะใภ้ดูไม่ดี

จากนั้นก็แจกโบนัสให้ทุกคนในบ้าน รวมทั้งนายแพทย์วรวิทย์ที่ถูกยื้อตัวให้ดื่มฉลองด้วยกัน

‘อื้อฮือ! เป็นแสน!’ นายแพทย์อายุห้าสิบสี่เห็นโบนัสในซองถึงกับยิ้มไม่ยอมหุบ ก่อนจะเอ่ยขอตัวกลับเพราะมีคนไข้อีกที่รออยู่

14:10 น. แพรณาราฝันว่าเธอกำลังท้อง และทุกคนต่างก็ดีใจกันเสียงดัง จากนั้นเธอก็ตกใจตื่น เหงื่อชื้นไปทั่วตัว พอหันมองไปรอบๆ ก็โล่งใจ ที่ไม่ได้มีผู้คนรายล้อมเหมือนในฝัน

หญิงสาวก้มมองที่เอวก็เห็นรอยสักที่เธอคุ้นเคยกอดรัดอยู่ จึงพยายามบิดตัวจากการอ้อมแขนของออร์แลนโด้ เพราะเธอรู้สึกปวดฉี่มาก

“พี่อลันคะ! พี่อลัน” แพรณาราเขย่าแขนเขาสองสามครั้งให้รู้สึกตัว

“อืม ว่าไงคะ” ออร์แลนโด้งัวเงียลืมตาตื่น มองคนในอ้อมกอดตาปรือแล้วกอดกระชับขึ้นมากกว่าเดิมอีกครั้ง แพรณาราถึงกับนิ่วหน้า

“มิกิปวดชิ้งฉ่องค่ะ ช่วยเอาแขนออกไปก่อนได้ไหม”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่พามิกิไปเองค่ะ” ออร์แลนโด้เอ่ยพลางขยับตัวลุก

“ไม่เอานะ แค่เอามือออกจากเอวก็พอค่ะ มิกิจะไปเอง!”

“แต่พี่เป็นห่วงค่ะ!”

“บ้า! ทำไมต้องเป็นห่วงด้วยล่ะ”

“มิกิไม่ได้ตัวคนเดียวนะตอนนี้ มีมิกิน้อยหรือไม่ก็อลันน้อยอยู่ในนี้ อีกคน” ออร์แลนโด้บอกพร้อมกับเอามือลูบที่หน้าท้องเนียนเบาๆ แล้วยิ้มให้แพรณาราที่นั่งกะพริบตาอย่างงงงวย

“มิกิน้อย! อลันน้อย!” เธอทวนซ้ำ

“ใช่ค่ะ มิกิกำลังตั้งท้องลูกคนแรกของเรา” ออร์แลนโด้ยืนยันด้วยน้ำเสียงจริงจัง

แพรณาราตวัดฝ่ามือบนซีกหน้าของอีกฝ่ายทันทีอย่างไม่รอช้า

เพียะ!

“บ้าจริง! มิกิตบพี่ทำไมคะ” ออร์แลนโด้ยกมือขึ้นลูบแก้มอย่างมึนงง

“พระเจ้า! มิกินึกว่าฝันไปซะอีก” เธออุทานอย่างตกใจ น้ำตาคลอหน่วยขึ้นมาทันทีทันใด

‘นึกว่าฝันไป! แล้วมาตบหน้าเขาเนี่ยนะแม่คุณ!’ ออร์แลนโด้มอง แม่ของลูกอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้โกรธสาวเจ้า เพราะดูเหมือนเธอจะยังปรับตัวไม่ทันกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“ไม่ได้ฝันหรอกค่ะ เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน” เขารีบสวมกอดแม่ของลูกที่ทำท่าจะร้องไห้

“ลูก!” แพรณาราเอ่ยออกมาราวกับคนละเมอ พลางก้มลงมองที่หน้าท้องของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ใบหน้ามีรอยนิ้วแดงๆ ทั้งห้าของเธอติดอยู่

“ใช่ค่ะลูกของเรา! มิกิไม่ดีใจเหรอคะ” ออร์แลนโด้เอ่ยถามเพราะเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกยังไงกันแน่

“ดีใจสิคะ เพียงแต่มิกิยังไม่ทันได้คิดเรื่องนี้เท่านั้นเอง ฮือๆๆ” เธอร้องไห้พลางค่อนขอดโชคชะตาในใจ ‘ให้ตายสิ! เธอทั้งตื่นเต้น มึนงงและ ดีใจที่อยู่ๆ ก็มีผัว เอ๊ย! สามี แล้วอีกเดือนกว่าๆ ก็ท้องเลย’

“พี่ทั้งดีใจและมีความสุขที่สุดเลยค่ะ” เพราะพี่ตั้งใจให้มีมาตั้งแต่แรกเลย เขาเอ่ยต่อในใจ ก่อนจะลูบหลังให้แม่ของลูกเบาๆ อย่างปลอบโยน

ออร์แลนโด้ปลอบแพรณาราอยู่นาน ก่อนจะพาไปอาบน้ำและลงไปทานอาหารด้านล่าง ที่ตอนนี้ทุกคนช่วยกันเนรมิตลูกโป่งประดับประดาเต็ม ไปหมด

ขณะที่เลโอนาดท์และการ์ดคนสนิทนั่งดื่มกันอยู่ก่อนแล้วมะลิฉัตรก็เดินเข้ามา พร้อมกับเด็กในครัวที่ยกอาหารออกมาเสิร์ฟตาม

ทุกคนหันมามองออร์แลนโด้และแพรณาราพร้อมๆ กันก่อนจะพากันแสดงความยินดีอีกครั้ง แม้จะแปลกใจและสงสัยกับรอยแดงๆ ที่เห็นได้ชัดว่าคือ รอยฝ่ามือ แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยถาม ได้แต่อมยิ้มไปตามๆ กัน และดื่มฉลองให้กับว่าที่คุณพ่อคุณแม่มือใหม่

มะลิฉัตรแนะนำหลายๆ อย่างในฐานะที่เป็นคุณแม่มาก่อนกับว่าที่คุณแม่มือใหม่ พร้อมกับพูดคุยเรื่องงานแต่งของแพรณารากับออร์แลนโด้ที่จะมีขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า แทนกำหนดเดิมของแพททริกสันและพิมพลอย

แพรณารานั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง เมื่อทราบว่าตนกำลังจะได้เป็นเจ้าสาวในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า โดยที่มะลิฉัตรจะเป็นคนจัดการทุกอย่างให้ ทุกคนร่วมสังสรรค์เฮฮากันอย่างมีความสุข ท่ามกลางรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเป็นระยะๆ

สามวันต่อมา...

ออร์แลนโด้ตื่นมาอาเจียนในตอนเช้าแทบทุกวัน แต่พอได้ทานอะไรเปรี้ยวๆ ก็จะหายจากอาการคลื่นไส้ จากนั้นก็จะกระปรี้กระเปร่าราวกับว่าไม่ได้เป็นอะไร พอตกกลางคืนเขาก็จะเรียกร้องความต้องการทางกาย และออดอ้อนจนแพรณาราไม่สามารถปฏิเสธได้

หญิงสาวปกติดีทุกอย่างไม่มีอาการแพ้ท้องใดๆ และช่วงสองสามวันที่ผ่านมาก็ขลุกอยู่แต่กับมะลิฉัตรตลอด เพราะต้องดูแบบชุดเจ้าสาวและ ชุดอื่นๆ จากแท็บเล็ตและเลือกเอาไว้คร่าวๆ เพื่อให้ห้องเสื้อที่อังกฤษเตรียมชุดเอาไว้ให้ลอง จากนั้นก็เลือกเค้ก ดอกไม้ ของชำร่วย การ์ดแต่งงานและของต่างๆ ด้วยกันตามประสาผู้หญิงอย่างสนุก ในขณะที่ออร์แลนโด้กับเลโอนาดท์นั้นต้องช่วยกันดูแลงานแทน แพททริกสันที่กำลังไปฮันนีมูนกับพิมพลอย

“มิกิคะ เดี๋ยวเราไปขับรถเที่ยวชมเมืองกันไหมคะ” ออร์แลนโด้เอ่ยชวนหลังจากที่ทานอิ่มแล้ว

“วันนี้พี่อลันว่างเหรอคะ” แพรณาราถามอย่างตื่นเต้น เพราะตั้งแต่มาหัวหินเธอไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย

“ค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ออกไปทำธุระแต่เช้าแล้ว วันนี้พี่ว่าจะพามิกิไปทัวร์หัวหิน” ออร์แลนโด้ส่งยิ้มหวานไปให้

“งั้นไปกันเลยไหมคะ มิกิอิ่มแล้ว” แพรณาราบอก

“เอาสิ! พี่ก็อิ่มแล้วเหมือนกัน” ออร์แลนโด้ลุกขึ้นแล้วเดินไปประคองแพรณาราออกไปยังรถที่จอดรอด้านนอกทันที

ออร์แลนโด้พาภรรยาสาวไปเดินเล่นที่เพลินวาน แล้วก็ไปต่อที่ตลาดน้ำวัดห้วยมงคลและอีกหลายๆ ที่ทั้งวัน จนกระทั่งแพรณาราเดินเล่นจนเหนื่อยอ่อน พอขึ้นมานั่งบนรถได้สักพักก็หลับไป

เวลา 19:14 น. พอออร์แลนโด้ขับรถเข้ามาจอดที่วิลล่า ก็มีเสียงดนตรีดังไปทั่วทั้งบริเวณบ้านพัก คนที่หลับอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมองไปรอบๆ ก็เห็นรถจอดอยู่เยอะแยะมากมายจึงนิ่วหน้าอย่างสงสัย แล้วหันไปมอง ออร์แลนโด้ก็เห็นอีกฝ่ายเดินมาเปิดประตูรถให้เธอ

“มีงานอะไรเหรอคะ” แพรณาราถามอย่างสงสัย

“นั่นสิ! พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เราเข้าไปดูกันเถอะค่ะ” ออร์แลนโด้เอ่ยชวนพลางส่งมือไปให้แพรณาราจับ

“อันโตนีโอ้ขอเอกสาร” ออร์แลนโด้บอกคนสนิทที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“นี่ครับบอส” อันโตนีโอ้ส่งเอกสารให้ทันที

“ผมกับมิกิเราจดทะเบียนสมรสกันมาเกือบสองเดือนแล้วครับ นั่นก็แปลว่า...นางแพรณารา โรคาซานเดอร์ เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผม แบบนี้ถือว่าเป็นคนของตระกูลโรคาซานเดอร์ไปแล้ว ถูกต้องไหมครับคุณอาประธีป” ออร์แลนโด้หันไปถามประธีปที่นั่งยิ้มอยู่

“ตามกฎหมายแล้วถูกต้องครับ!” ประธีปตอบ

“ฉะนั้น! ผมซึ่งเป็นสามีของเธอ มีสิทธิ์ที่จะนั่งฟังพร้อมกับครอบครัวในห้องนี้ใช่ไหมครับ” ออร์แลนโด้เอ่ยพร้อมกับส่งทะเบียนสมรสที่ตัวเขาแอบให้แพรณาราจด ตั้งแต่ตอนที่เธอเข้าโรงพยาบาลครั้งแรก โดยวางซ่อนเอาไว้ใต้เอกสารที่ให้คนไข้เซ็นก่อนออกจากโรงพยาบาล และแอบเก็บเอาไว้มาตลอด เพราะคิดว่าถ้าวันใดวันหนึ่งที่สาวเจ้าคิดจะไปจากเขา จะมีแค่หนทางเดียวคือต้องฟ้องหย่าเท่านั้น ซึ่งไม่มีทางที่เธอจะชนะอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ก็ไม่จำเป็นแล้ว เพราะเขามีโซ่ทองคล้องใจไม่ให้เธอหนีเขาไปไหนได้อีก

หญิงสาวถึงกับช็อกที่ได้เห็นทะเบียนสมรส ที่ออร์แลนโด้ดึงออกมาจากซองเอกสาร แถมบนกระดาษใบนั้นมีลายเซ็นของเธออย่างถูกต้องชัดเจน

แพรณาราหันไปมองหน้าสามีทางนิตินัยอย่างเต็มไปด้วยคำถามมากมาย ว่าเมื่อไหร่? ตอนไหน? ทำไมเธอไม่รู้ตัวมาก่อน พระเจ้า! นางแพรณารา อย่างนั้นเหรอ? รอให้เสร็จเรื่องตรงนี้ก่อนเถอะ หญิงสาวกัดปากข่มอารมณ์อย่างหนักที่จะไม่ลุกขึ้นข่วนหน้าหล่อๆ ของสามีเจ้าเล่ห์ตอนนี้

คำพูดของออร์แลนโด้เมื่อครู่ทำเอาแขไขและคาทอร์ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เพราะตอนแรกคิดว่าจะต่อรองเรื่องสัญญากับแพรณารา

ไม่คิดว่าฝั่งโรคาซานเดอร์จะมานั่งฟังด้วย เลยได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ กลบเกลื่อนอาการที่ร้อนรุ่มภายในอกเอาไว้

“เอ่อ...งั้นก็เริ่มกันเลยค่ะ” แขไขรีบทำลายบรรยากาศที่ตึงเครียดด้วย สีหน้ายิ้มๆ

“เอาสิคะ! เพราะยังมีแขกและงานเลี้ยงรอเราอยู่ด้านนอกค่ะ” มะลิฉัตรหันไปยิ้มให้ผู้เป็นสามีอย่างรู้กัน

“ครับ! นี่เป็นสัญญาระหว่างคุณแขไขกับหนูมิกิครับ” ประธีปส่งสัญญาให้ทั้งสองฝ่าย

ออร์แลนโด้หยิบสัญญาขึ้นมาอ่านคร่าวๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ผมก็ไม่เห็นว่าสัญญาจะมีอะไรที่น่าเป็นห่วงหรือน่ากังวลนี่ครับ ก็แค่คุณแขไขเซ็นชื่อส่งคืนให้กับภรรยาของผมเท่านั้น!”

แขไขหน้าตึงขึ้นมาทันใด เพราะถ้าจะให้ส่งคืนตอนนี้เธอและสามี ก็จะไม่เหลืออะไรเลย ต่อให้ต้องขายบ้านที่อังกฤษมาชดใช้เงินให้ก็ยังไม่พอ แถมหุ้นในบริษัทสี่สิบเปอร์เซ็นต์ก็เพิ่งโอนขายไปเพื่อใช้หนี้พนันที่เธอเล่นเสียไป เรื่องขายหน้าแบบนี้เธอไม่อยากจะให้พวกโรคาซานเดอร์ต้องมารับรู้ เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะดูถูกดูแคลนว่ามีแต่เปลือก

“จริงๆ ผมว่าเรื่องสัญญา เราให้ทนายคุยกันเองดีกว่าครับ ไม่มีอะไรน่าห่วงเท่าไหร่ ผมว่าเราออกไปทานข้าวและดื่มสังสรรค์ข้างนอกกันเถอะครับ!” เลโอนาดท์ส่งหนังสือสัญญาให้ทนาย ก่อนจะเอ่ยสนับสนุนบุตรชาย

“นั่นสิคะ! ยังไงเดี๋ยวดิฉันขอปรึกษาเรื่องงานแต่งกับคุณแขไขหน่อย ว่าอยากจะให้มีอะไรเพิ่มเติมอีกไหม” มะลิฉัตรชวนคนที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ ราวกับว่ามีอะไรในใจแต่พูดไม่ออก

“เอ่อ...ด้วยความยินดีค่ะ” แขไขรีบตอบรับคำชวน เพราะหากจะให้ชี้แจงทุกอย่างตอนนี้ คงจะมีแต่อายกับอายเท่านั้น จริงๆ วันนี้เธอตั้งใจจะมาต่อรองกับแพรณาราแบบส่วนตัว ประจวบเหมาะกับที่สองวันก่อนทาง โรคาซานเดอร์ติดต่อไปเรื่องจะเลี้ยงวันเกิดให้แพรณารา และอยากให้เธอกับสามีมาร่วมด้วย เธอจึงรีบตอบรับและโทร. เรียกทนายประธีปให้เดินทางมาที่หัวหิน เพื่อที่จะได้คุยเรื่องสัญญาให้จบๆ ไป แต่พอมาถึงงาน...ก็เห็นประธีปมาก่อนแล้วและกำลังคุยอยู่กับเลโอนาดท์

พอเธอและสามีเข้าไปทักทายจึงทราบว่า ทนายนั่นได้พูดเรื่องสัญญาที่เธอเป็นผู้ดูแลมรดก และรายละเอียดหลายอย่างให้อีกฝ่ายฟัง คาทอร์ถึงกับสบถออกมาเบาๆ อย่างลืมตัว ตอนที่รู้ว่าประธีปคุยเรื่องอะไร

“งั้นผมว่าเราไปที่โต๊ะอาหารในงานกันเถอะครับ” เลโอนาดท์เอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับลุกขึ้น ทำให้ทุกคนในโต๊ะต้องลุกตาม

แขไขและคาทอร์รีบตอบรับคำชวน ก่อนจะลุกขึ้นด้วยใบหน้าที่ตึงนิดๆ ทิ้งให้ทนายของทั้งสองฝ่ายคุยกันต่อในห้อง

“คุณอาคะ เดี๋ยวเสร็จแล้วไปทานข้าวกับมิกิข้างนอกด้วยกันนะคะ” แพรณาราหันไปชวนประธีปด้วยรอยยิ้ม บ่งบอกว่าดีใจมากขนาดไหนที่ได้เจอเขาอีกครั้ง ซึ่งต่างจากตอนที่เจอแขไขและคาทอร์อย่างสิ้นเชิง

“ได้สิหนูมิกิ! อีกเดี๋ยวเจอกันที่โต๊ะอาหารจ้ะ” ประธีปหันไปตอบบุตรสาวของเพื่อนรักด้วยสีหน้ายิ้มๆ เช่นกัน

“งั้นผมกับมิกิขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ แล้วเจอกันที่โต๊ะครับทุกคน” ออร์แลนโด้เอ่ยและพาภรรยาเดินแยกออกไปที่งานเลี้ยงด้านนอก