อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 62

Rocasander Villa… ด้านออร์แลนโด้ที่นอนคนเดียวมาได้สองคืนก็ทนไม่ไหว อุ้มอรองไปหาแพรณาราที่คฤหาสน์

“มาทำไมอลัน!” มะลิฉัตรถามบุตรชายที่อุ้มลูกหมาสีดำหน้าย่น หน้าตาออกไปทางน่าเกลียดมากกว่าจะน่ารัก

“ก็อรองน่ะสิครับแม่ ร้องโวยวาย อาละวาดกัดนั่นกัดนี่ไปทั่วห้องเลย สงสัยมันจะคิดถึงมิกิน่ะครับ ขอผมพาลูกชายเจอแม่มันหน่อยได้ไหม...”

“อย่ามาเยอะอลัน! นอนเองมาได้ตั้งสองคืนแล้ว แค่อีกสองคืนก็จะแต่งงานแล้ว มันจะขาดใจตายให้ได้หรือไงนะ!”

“มันยิ่งกว่านั้นอีกครับแม่!”

“กลับไปอลัน! เจอกันวันแต่งงาน!”

“แม่ไม่สงสารอรองเหรอครับ! ดูตามันสิ น้ำตาคลอเชียว”

“กลับไปอลัน! เอาไอ้หมาน่าเกลียดนี่กลับไปด้วย” มะลิฉัตรเอ่ยอย่างใจร้าย ก่อนจะรีบเดินหนีเข้าข้างในคฤหาสน์ ‘ให้ตายสิ! นี่ลูกชายเธอบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่สอนให้ลูกหมาร้องไห้ได้ เมื่อครู่เธอเผลอไปสบตาโตๆ ของอรองเข้า อีกนิดเดียวเธอต้องใจอ่อนแน่ๆ เลย’

“แม่บอกว่าอรองน่าเกลียดอย่างนั้นเหรอ แม่ใจร้ายมากเลยรู้ไหม โอ๋ๆ ไม่ร้องนะลูก” ออร์แลนโด้เอ่ยตามหลังมารดา ก่อนจะปลอบใจอรองและอุ้มกลับออกไปยังรถอย่างหงุดหงิด

“ท่าจะเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ เลย ฉันว่าพรุ่งนี้เราจับอลันตรวจฉี่ดูกันดีกว่าค่ะลีโอ เผื่อเกิดอะไรเราจะได้ช่วยกันแก้ไขทัน” มะลิฉัตรคุยกับสามีหลังจากเห็นบุตรชายคนรองขับรถออกไป

“ไม่เอาน่ามะลิ! อลันแค่คิดถึงเมีย ไหนจะแพ้ท้องแทนมิกิด้วยอารมณ์ก็เลยแปรปรวน...มั้ง” เลโอนาดท์นั่งหลบบุตรชายอยู่ด้านในคฤหาสน์ ไม่ยอมออกไปดู เพราะกลัวจะอดสงสารไม่ได้

“พอเลยๆ ฉันรู้แล้วว่าอลันน่ะถอดแบบคุณมาอย่างกับแกะแน่ะ”

“แหม คุณก็พูดมาได้นะมะลิ ถ้าไม่เหมือนผมสิถึงจะแปลก!” เลโอนาดท์บอกพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

ด้านแพรณารากำลังทำอาหารกับลูเซียน่าอย่างสนุก สองสาวพูดคุยกันถึงเรื่องแฟชั่นและเสื้อผ้าแทบตลอดเวลาในช่วงหลายวันมานี้ เพราะลูเซียน่าย้ายเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์ เพื่อเป็นการไถ่โทษต่อครอบครัวโรคาซานเดอร์ แทนการต้องเข้าไปรับโทษทางกฎหมาย จากการโอบอุ้มและให้โอกาสของคนรอบข้าง

สองสาวหัวเราะคิกคักในห้องครัว จนมะลิฉัตรเดินเข้ามาดูก็อดยิ้มตามไม่ได้ ที่เห็นลูเซียน่าและแพรณาราทำขนมเค้กกันอย่างมีความสุข ก่อนเข้าไปบอกเรื่องที่ออร์แลนโด้อุ้มอรองมาหาเมื่อครู่ แต่ก็ถูกตนไล่กลับไป ทำเอาสองสาวหัวเราะชอบใจกันยกใหญ่เมื่อนึกไปถึงสีหน้าของพ่ออรอง

22:46 น. แพรณาราเปิดเช็กไอจีที่พักหลังมานี้เธอเปิดดูตลอดทุกวัน หญิงสาวนอนอมยิ้มอยู่บนเตียง ที่เห็นออร์แลนโด้โพสต์รูปที่นอนอยู่บนเตียงกับอรอง ด้วยใบหน้าเศร้าๆ พร้อมกับแคปชั่นที่ว่า

‘คิดถึงเมีย’

Miki : ‘Miss you too…’

Alan : ‘พี่รู้สึกง่วงงงงง...มาก’

Miki : ‘ง่วงก็ไปนอนสิคะ’

Alan : ‘ไม่ได้ง่วงนอนค่ะ แต่ง่วงเป็นเชี่ยนๆ’

Miki : ‘ยังไง?’

Alan : ‘เด็กหนอเด็ก ลองผวนคำดูสิคะ’

Miki : ‘อี๋! คนบ้า! ลามก’

Alan : ‘hahaha เพิ่งรู้เหรอจ๊ะแม่คุณ!’

จากนั้นไม่ถึงห้านาทีแพรณาราก็ถ่ายรูปของเธอนอนอยู่บนเตียงแล้วอัปลงไอจี พร้อมกับแคปชั่นที่ว่า ‘ฝันดีนะคะ...พ่ออรอง’

(ไม่ถึงนาทีออร์แลนโด้ก็เข้ามาคอมเมนต์)

Alan : ‘อยากอยู่ตรงนั้นจัง’

Miki : ‘มาสิคะ!’

Alan : ‘อย่าท้า! ไปมาแล้ว แล้วก็โดนไล่กลับมาแล้วด้วย T_T’

(แพรณาราอ่านคอมเมนต์ไปหัวเราะไป นึกไปถึงตอนที่คุณมะลิฉัตรเล่าให้ฟังว่าอีกฝ่ายอุ้มอรองมาอ้างขอเจอเธอ)

Miki : ‘แอบใส่เสื้อเชิ้ตของพ่ออรองนอนด้วยคืนนี้’

(ออร์แลนโด้อ่านเสร็จก็กัดฟันข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตัวเองรีบกดพิมพ์ตอบสาวเจ้าทันที)

Alan : ‘อย่ายั่ว! ยิ่งอยากๆ อยู่’

(แพรณาราอ่านเสร็จก็นึกไปถึงใบหน้าของออร์แลนโด้ตอนหื่นๆ แล้ว ก็อดหัวเราะไม่ได้)

MiKi : ‘ฝันดีนะคะเจ้าชายน้ำแข็ง’

(ออร์แลนโด้อ่านไปยิ้มไป ก่อนจะกดพิมพ์)

Alan : ‘ฝันดีค่ะนางฟ้าของพี่’

ช่วงเย็นของวันต่อมา...(ก่อนงานแต่งสามวัน)

อันโตนีโอ้หอบหิ้วไวน์ราคาแพงพร้อมกับอาหารเพื่อไปทำกับข้าวที่บ้านของนานา ตามที่คุยกันไว้เมื่อวาน นานารีบเปิดประตูบ้านออกไปรับอันโตนีโอ้พร้อมกับช่วยหิ้วของ

คาร์กและมาลีที่นั่งดูหนังอยู่ในห้องรับแขกพอดี หันมองหนุ่มตัวสูงล่ำ หน้าตาหล่อคมคายดูคล้ายนายแบบที่เดินตามหลังบุตรสาวมาอย่างมึนงง

“สวัสดีครับ ผมชื่ออันโตนีโอ้ ลอยท์อัล เป็นแฟนของนานาครับ” อันโตนีโอ้แนะนำตัว ทำให้คาร์กและมาลีตกใจจนหน้าเหวอกับการแนะนำตัวของหนุ่มตรงหน้า

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องคิดมาก คุณเมาไหม? ขับรถไหวหรือเปล่า” นานาเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง

“เมื่อกี้ผมน่าจะแกล้งเดินเซนิดๆ ออกมานะ บางทีคุณพ่ออาจจะให้คุณไปส่งผมกลับคอนโดฯ ก็ได้” อันโตนีโอ้เอ่ยหยอกอย่างอารมณ์ดี

“บ้า! ขับรถดีๆ นะคะ” นานารู้สึกเขินนิดๆ กับคำพูดของอีกฝ่าย

“ผมอยากจะลากคุณกลับคอนโดฯ ด้วยจัง” อันโตนีโอ้เอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลังจากที่เห็นท่าทีเขินอายของนานา มันกระตุ้นความต้องการที่มีในร่างกายขึ้นมาทันใด

“ตาบ้า! กลับไปได้แล้ว” นานาหน้าแดงกว่าเดิม รีบไล่อีกฝ่ายให้กลับ

“คุณยังไม่ได้จูบลาผมเลย” อันโตนีโอ้ท้วงด้วยสายตาระยิบระยับแต่นานาคิดว่ามันคือสายตาที่หื่นมากๆ จนเธอทำเป็นมองอย่างอื่นแทน

“พีเค! พ่อกับแม่ฉันอยู่ข้างในบ้านนะ บางทีท่านอาจจะกำลังมองเราอยู่ก็ได้” นานาแกล้งข่มคนหื่น

“แค่จูบเดียวเองนานา! เร็วสิ!” เขาอ้อนต่อไม่ยอมกลับง่ายๆ

“โอ๊ย! ก็ได้ๆ” นานาเอ่ยขึ้นอย่างจำใจ

ทันทีที่เธอยินยอม อันโตนีโอ้ก็ดึงสาวเจ้าเข้ามาจูบ!

“อืม...” นานาครางเบาๆ อย่างเคลิบเคลิ้มกับจูบของอีกฝ่าย

“พระเจ้า!” อันโตนีโอ้อุทานออกมาหลังจากที่ถอนจูบ ‘บ้าจริง! จูบตรงนี้ แต่ตรงนั้นดันแข็งจนปวดเลยให้ตายสิ!’

“ฝันดีนะคะ” นานาเอ่ยก่อนจะเขย่งเท้าหอมแก้มชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบวิ่งกลับเข้าบ้าน ทิ้งให้อันโตนีโอ้ยืนอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะบ่นพึมพำตามหลังสาวเจ้า

“ฝันดีอย่างนั้นเหรอนานา!” อันโตนีโอ้แค่นเสียงประชด ก่อนจะขับรถกลับคอนโดฯ ด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

ก่อนหน้าวันแต่งงาน แขไขและคาทอร์แวะเข้าไปพูดคุยรายละเอียดต่างๆ ของงาน พร้อมกับพูดเรื่องคืนกิจการทุกอย่างให้แพรณารา เว้นแต่บ้านที่เชียงใหม่ ตนขอไว้เพียงอย่างเดียวที่ไม่สามารถส่งคืนให้ได้ หลังจากที่ขอผัดผ่อนเวลาในการส่งคืนมาได้เดือนกว่าๆ

มะลิฉัตรยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ ก่อนจะบอกว่าไม่เป็นไร เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา เดี๋ยวตนจะช่วยพูดให้เอง ตอนนี้แพรณารากำลังอยู่ข้างบนกับลูเซียน่า ฟ้ารดา แพรลานนา พิมพลอยและนานา เธอจึงไม่อยากให้ว่าที่ลูกสะใภ้รู้สึกไม่สบายใจกับสองคนนี้ก่อนวันแต่งพรุ่งนี้

แขไขถึงกับยิ้มกว้างกับความใจดีของมะลิฉัตร ก่อนจะพูดเลยไปถึงค่าสินสอด ว่าจะให้คนของตัวเองเข้ามาช่วยเสริมในการดูแลรักษาความปลอดภัย เลโอนาดท์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะบอกให้แขไขและคาทอร์วางใจเรื่องนี้ได้ เพราะการ์ดของโรคาซานเดอร์มีเยอะมากพอจะดูแลสินสอดที่มากกว่าสองร้อยล้านปอนด์อย่างรัดกุมแน่นอน

แขไขกับคาทอร์ได้ฟังถึงกับตาโต เพราะจากตอนแรกที่ได้ยิน มะลิฉัตรเอ่ยเรื่องสินสอดคราวก่อน คือหลักสิบล้านปอนด์ สองสามีภรรยามองหน้ากันแล้วเนื้อเต้น พลางคิดไปสารพัดว่าจะเอาเงินไปทำอะไรบ้าง หลังจากที่งานแต่งผ่านพ้นไปแล้ว

จากนั้นแขไขและคาทอร์ก็ทำเนียนคุยและปรึกษาเรื่องนู่นนั่นนี่ต่อไปอีกสักพัก ก็พากันขอตัวกลับ เพราะต้องไปเตรียมตัวอีกหลายๆ อย่าง เพื่องานแต่งในวันพรุ่งนี้เช่นกัน