มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 164

เจียงมู่หลงได้ยินการก่นด่าต่อว่าของเครือญาติตระกูลเจียงจึงกัดฟันแน่น สบตามองทุกคนอย่างเยือกเย็น “เป็นความผิดของผมหรือ? หรือพวกคุณไม่ได้ใช้เงินเลย? ตอนนี้ต้องคืนเงินแล้ว แต่พวกคุณกลับเริ่มตำหนิผมกันขึ้นมาทีละคน ต้องคืนเงิน? ได้สิครับ เอาส่วนแบ่งก่อนหน้านี้ที่ผมให้พวกคุณออกมาเหมือนกันสิครับ!”

ทุกคนตระกูลเจียงที่ก่นด่าสาปแช่งเหล่านั้นพลันไม่กล่าวคำทันที

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ใช้กันดุเดือดเหมือนอย่างครอบครัวของเจียงมู่หลง แต่เกือบทุกคนก็เอาสองสามล้านออกมากันแล้ว บวกเพิ่มแล้วก็ราว ๆ หลายสิบล้านแล้วเหมือนกัน เงินเหล่านี้พวกเขาไม่ได้ประหยัดใช้ หากต้องคืนตอนนี้ จะสามารถเอาออกมาได้อย่างไรกัน?

“ให้เวลาพวกคุณสามวัน หากไม่เอาเงินออกมา ก็รอไปนั่งในคุกเถอะครับ” ประธานหลี่หยางกล่าว “หากพวกคุณคืนเงินแล้ว ทนายของผมก็จะค่อย ๆ บอกกับพวกคุณว่าเงินชดเชยในการกู้ครั้งนี้ พวกคุณจะได้รับเงินชดเชยเป็นจำนวนเท่าไหร่”

“สาม สามวันหรือครับ?”

ใบหน้าของเจียงมู่หลงเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เวลาสั้นมาขนาดนั้น เขาจะเอาเงินออกมาได้อย่างไรกันเล่า

ส่วนเงินชดเชยหลังจากการคืนเงินแล้วนั้น เขาไม่ต้องคิดก็ทราบดีเช่นกัน อ้างอิงจากเบื้องหลังของธนาคารเจียงหนาน ค้างจ่ายสี่ห้าปีก็ล้วนไม่เป็นปัญหา แต่เมื่อถึงตอนนั้นตระกูลเจียงของพวกเขาก็ไม่มีแล้ว ยังจะมีใครสามารถได้รับเงินชดเชยได้อยู่อีกกัน?

ทว่าสถานการณ์ ณ ตอนนี้ หากเขาไม่ตกปากรับคำละก็ เกรงว่าประธานหลี่หยางคงจะให้เขาสวมชุดนักโทษตอนนี้เลยกระมัง

“ผมทราบแล้วครับ ประธานหลี่หยาง พวกเราจะสมทบเงินเหล่านี้ให้ได้แน่ครับ” เจียงมู่หลงพยักหน้าขึ้นลงอย่างกล้ำกลืน

“ได้ครับ ผมจะรอคุณ ภายในสามวัน นำเงินโอนเข้าในบัญชีเจียงหว่านนะครับ” หลี่หยางกล่าว

เจียงหว่านหรือ?

ทำไมต้องโอนเข้าในบัญชีของเจียงหว่านด้วย?

“มีสิทธิ์อะไรกัน เงินเหล่านี้มาจากการกู้ธนาคารเจียงหนาน ทำไมต้องโอนเข้าบัญชีเจียงหว่านด้วยล่ะ?”

“หรือจะบอกว่าเจียงหว่านกับประธานหลี่มีผลประโยชน์ต่อกัน?”

“เป็นไปได้เป็นอย่างมาก ในตอนนั้นที่เจียงหว่านไปกู้เงินจากในธนาคารมาได้ถึงพันล้านฉันก็สงสัยแล้ว เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะมีความสามารถเช่นนี้ได้? ตอนนี้ดูท่าแล้ว ที่แท้ก็มีความสัมพันธ์กับหลี่หยางสินะ”

เมื่อได้ยินพี่น้องแซ่เจียงเหล่านั้นเปิดปาก เจียงมู่หลงขมวดคิ้วแน่น ในใจอดที่จะเกิดความสงสัยเอาไม่ได้ เรื่องราวที่ เฝิงจงเหลียงยกเลิกโครงการ เขาทำให้พี่น้องแซ่เจียงเหล่านั้นไม่สามารถแพร่ข่าวลือออกไปข้างนอกได้ ทว่าหลี่หยางกลับทราบได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้เสียแล้ว แถมยังมาหาถึงหน้าประตูอีก หนึ่งในนั้น หากไม่ใช่เจียงหว่านบอกความลับ เขาล้วนไม่เชื่อ!

“ประธานหลี่หยาง ทำไมคุณจะนำเงินเหล่านี้ โอนให้กับเจียงหว่านไปทั้งหมดหรือครับ?” เจียงมู่หลงเอ่ยถาม

“เงินเหล่านี้เป็นเงินที่ผมให้เจียงหว่านกู้ ย่อมต้องเก็บคืนจากในบัญชีของเธออยู่แล้วครับ ส่วนเมื่อไหร่ผมจะนำเงินไปจากในบัญชีของเธอไปนั้น จำเป็นที่ต้องรับฟังความคิดเห็นของคุณด้วยหรือ?” หลี่หยางกล่าวอย่างเยือกเย็น

แม่ง!

โอนเข้าบัญชีเจียงหว่าน แถมยังบอกว่าขอดูอารมณ์ที่จะเก็บกลับคืนอีก นี่เห็น ๆ กันอยู่ว่าเป็นการให้เงินเจียงหว่านชัด ๆ! นี่มันจะอำนวยความสะดวกให้เธอมากเกินไปแล้ว

เจียงมู่หลงกัดฟันแน่น ทว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับหลี่หยาง ดังนั้นจึงทำได้เพียงแค่กดมันเอาไว้ที่ก้นบึ้งหัวใจเท่านั้น

“หากสามวันหลังจากนี้ผมไม่เห็นเงินแล้วละก็ พวกคุณก็รอไปคุกเถอะครับ!”

หลังหลี่หยางกล่าวจบก็หมุนตัวจากไป

เครือญาติตระกูลเจียงเหล่านั้นทยอยกันนั่งลงบนตำแหน่งทีละคน สีหน้าไม่น่าดูราวกับกินแมลงวันเข้าไปเลยก็ไม่ปาน บรรยากาศในห้องโถงประชุมกดดันบีบคั้นคน

“สามีคะ พวกเราควรทำอย่างไรกันดีละคะ?” เฉินเสว่เอ่ยถามอย่างลนลาน

สายตาดุดันของเจียงไห่เชาสบตามองเฉินเสว่กับเจียงมู่หลงไปหนึ่งหน หากไม่ใช่เพราะพวกเขาทั้งสองคนใช้เงินไปแล้วมากขนาดนั้นแล้วละก็ ปัญหานี้เดิมทีก็ไม่มี ตอนนี้เขาเสียใจในภายหลังแล้วจริง ๆ ที่ไม่ควรนำเงินก้อนนี้มาจากมือของเจียงหว่าน

“ต่อสายโทรศัพท์หาเจียงหว่าน บอกเธอไป บอกว่าได้เงินก้อนนี้มาแล้ว!” หลังครุ่นคิดพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ เจียงไห่เชาก็กล่าวโพล่งขึ้นมา

ได้ยินคำนี้แล้ว ดวงตาของเจียงมู่หลงพลันเปล่งประกายทันที

ใช่สิ

ในเมื่อเงินนี้ต้องโอนให้กับเจียงหว่าน ขอเพียงแค่ให้เจียงหว่านบอกกันหลี่หยางเท่านั้น บอกว่าได้รับเงินแล้วก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือไง?

ไม่นานนักเจียงมู่หลงถือโทรศัพท์มือถือขึ้น ก่อนจะต่อสายโทรศัพท์หาเจียงหว่านแล้ว

ได้ยินคำนี้แล้ว เครือญาติเหล่านั้นพลันกระวนกระวายกันขึ้นมาทันที

“ขายบ้านหรือ? มีสิทธิ์อะไรกัน ขายบ้านแล้วพวกเราจะอยู่ที่ไหนล่ะ?”

“ใช่สิ เจียงมู่หลง นายเป็นผู้นำตระกูลเจียง เงินเหล่านี้คือนายที่เป็นคนเอามา คนที่ใช้มากที่สุดก็คือนายเหมือนกัน ดังนั้นเรื่องนี้สมควรที่จะเป็นนายมารับผิดชอบ ถ้าจะขายก็ต้องขายบ้านนายด้วย!”

“เจียงไห่เชา นายสั่งสอนลูกชายไม่ดี ตัวนายเองก็เป็นแค่ไอ้แก่คนหนึ่งเท่านั้นเหมือนกัน ฉันจะไม่ขายรถขายบ้านฉันแน่ ถ้าจะต้องตายทุกคนก็ต้องตายด้วยกัน!”

เครือญาติเหล่านั้นระเบิดกันออกมาทีละคน คำพูดคำจาไม่น่าฟังต่าง ๆ นานาล้วนตกอยู่บนร่างของครอบครัวเจียงมู่หลงทั้งสิ้น

พวกเขาขุนเงินในบริษัทคุณปู่มากันหลายปีถึงซื้อบ้านได้ ตอนนี้จะให้ขายทิ้ง? ไม่มีทางเด็ดขาด!

ดวงตาทั้งสองข้างของเจียงมู่หลงแดงก่ำ สบตามองดูเครือญาติตระกูลเจียง กำแพงล้มทุกคนผลัก ตอนนี้ในใจของเขาเข้าใจความหมายของคำคำนี้อย่างถ่องแท้แล้ว

อีกฝั่งหนึ่ง

ณ ตระกูลเจียง

จ้าวหลินวางสายแล้ว ในใจรู้สึกดีอย่างไร้ที่เปรียบ “ฮ่า ๆ ๆ ตอนนั้นให้พวกเขาเอาเงินกลับไป ตอนนี้จะให้ออกเงินอย่างว่าง่าย? ฉันว่าแล้วว่าพ่อหนุ่มเจียงมู่หลงนั่นเดิมทีก็ไม่เหมาะที่จะเป็นผู้นำตระกูล ลูกสาวจ๊ะ แม่รู้สึกว่าลูกต่างหากที่เหมาะสมที่จะเป็นผู้นำตระกูลเจียงที่สุด”

“คุณแม่คะ คุณแม่พูดอะไรคะเนี่ย เงินนี้ถึงแม้ว่าจะโอนกลับมาแล้ว แต่นั่นก็เป็นของธนาคารเหมือนกันนะคะ ไม่ใช่ของพวกเรา” เจียงหว่านขมวดคิ้วพลางกล่าว

ทว่าภายในหัวใจของเธอก็มีความสงสัยอย่างหนึ่งเช่นเดียวกัน ว่าเหตุใดจู่ ๆ ประธานหลี่ถึงมาที่ตระกูลเจียงกันได้นะ?

“วางใจเถอะ แม่รู้จ้ะ”

ถึงแม้ว่าจะมีความโลภต่อเงินก้อนนี้ก็ตาม แต่มีบทเรียนของเจียงมู่หลงก่อนหน้าแล้ว จ้าวหลินเองก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามเช่นเดียวกัน

“ใช่แล้วเจียงหว่าน ช่วงเวลาหลังจากนี้ คุณตาของลูกก็จะฉลองวันเกิดแล้ว ในเมื่อลูกเองก็อยู่บ้านพักผ่อนเหมือนกัน ไม่สู้พวกเรากลับไปเที่ยวเล่นที่บ้านเก่ากันเสียหน่อย? ถือโอกาสพามู่เซิ่งไปด้วยกันด้วยเลย” หลังจ้าวหลินนิ่งไปครู่หนึ่ง จู่ ๆ ก็กล่าวความเห็นออกมา