My Baby เด็กเลี้ยงบำเรอรัก นิยาย บท 30

ป้าพาโทรศัพท์ไปหาคุณหญิงเรื่องที่หลานสาวท้องแถมยังตกบันไดตอนนี้ยังไม่รู้ว่าอาการเป็นยังไง ท่านตกใจมากรีบบินด่วนมาทันทีอย่างไม่รีรอ กว่าจะวางแผนมาขนาดนี้เธอจะไม่ยอมให้พลาดเด็ดขาด

ทางด้านของพ่อเลี้ยงหลังจากที่นั่งเฝ้าหน้าห้องฉุกเฉินอยู่นานก็โล่งใจที่คุณหมอออกมาบอกว่าขนมผิงปลอดภัยและลูกก็ยังอยู่ดี เขาหันไปมองป้าพาก่อนจะนั่งพิงหลังอย่างโล่งอก ไม่รู้ว่าถ้าสองคนเป็นอะไรขึ้นมาเขาคงรู้สึกผิดมาก

"ย้ายไปห้องพักฟื้นแล้วเจ้าพ่อเลี้ยง เราไปที่นั่นดีกว่า"

"ครับป้า ไปกันเถอะ"

ทั้งสองคนเดินกุมมือกันตรงไปยังห้องพักฟื้นพิเศษ ขนมผิงในตอนนี้หลับไปเพราะฤทธิ์ยาร่างกายมีสายน้ำเกลืออยู่ สภาพของเธอในตอนนี้ใบหน้าซีดเซียวคงเพราะตอนมาเสียเลือดไปเยอะพอสมควร

เขาเดินเข้ามาใกล้หญิงสาว มือหนาลูบไล้เส้นผมอย่างแผ่วเบา เขาเป็นห่วงเธอมากจริงๆบอกตามตรงตอนที่เห็นเธอเลือดไหลออกมามันทำให้เขาใจเสียมาก

"ปลอดภัยแล้วนะผิง"

เขานั่งลงข้างๆหญิงสาวกุมมือเล็กไว้แน่น ตอนนี้รอให้เธอฟื้นก่อนแล้วค่อยคุยเรื่องลูกอีกที

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงขนมผิงค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆมองไปโดยรอบก่อนจะตาโตรีบลุกขึ้นจนพ่อเลี้ยงจับไว้แทบไม่ทัน

"ละ... ลูก! ลูกของผิง"

"ผิงใจเย็นสิ รีบลุกทำไม"

พ่อเลี้ยงกอดหญิงสาวไว้ เธอไม่สนใจชายหนุ่มหันไปมองป้าพาแล้วตะโกนเรียกหาทันที

"ป้าพาคะลูกผิงล่ะ ฮึก! ลูกผิงยังอยู่ใช่มั้ยคะ"

ป้าพารีบลุกขึ้นเดินมาหาหลานสาวก่อนจะลูบหลังให้เธอใจเย็นลง พ่อเลี้ยงรู้สึกว่าหญิงสาวดูแปลกไปไม่ยอมมองหน้าเขาเลยซักนิดเดียว

"ใจเย็นผิง ลูกเราปลอดภัยดีไม่มีอะไรน่าห่วง ยังปวดท้องอยู่มั้ยป้าจะเรียกหมอให้"

ขนมผิงส่ายหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอลูบท้องตัวเองมองหน้าผู้เป็นป้าก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่น

"ป้าพาโทรศัพท์หาแม่ให้ผิงหน่อย ผิงจะไปอยู่กับแม่"

พ่อเลี้ยงหันขวับไปมองหญิงสาวอย่างตกใจ อยู่ๆก็จะไปอยู่ที่อื่น แล้วเขาล่ะ...

"พูดอะไรผิง เรากำลังท้องอยู่นะจะไปอยู่ที่อื่นได้ยังไง"

"ป้าพาโทรหาแม่ค่ะ ผิงจะไปอยู่ออสเตรเลียกับแม่"

"ผิง! มาคุยกันหน่อยมั้ย"

พ่อเลี้ยงตะโกนเสียงดังลั่นเขย่าแขนเธออย่างหงุดหงิด เธอไม่สนใจเอาแต่ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร พ่อเลี้ยงไม่ได้อยากจะดูแลเธอกับลูก เขาคงมองว่ามันคือภาระอย่างหนึ่งเท่านั้น

"ใจเย็นลูก ป้าว่านอนพักก่อนดีมั้ยให้อารมณ์เย็นขึ้นกว่านี้แล้วค่อยหันหน้ามาคุยกัน"

ป้าพาเอ่ยเตือนทั้งหลานสาวตัวเองและพ่อเลี้ยงคาวี เขายอมสงบลงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะหันไปคุยกับเธออย่างใจเย็น

"ผิง.. คือฉัน"

ขนมผิงเบือนหน้าหนีไปอีกทางก่อนจะนอนลงแล้วกุมท้องตัวเองไว้อย่างหวงแหน เธอหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาที่มันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกผิดเป็นอย่างมากที่ไม่สามารถทำอะไรให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาได้ ป้าพาจับแขนพ่อเลี้ยงคาวีไว้ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ เขาจึงยอมแพ้แล้วเอาเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียงแทน

"ใจเย็นเจ้าพ่อเลี้ยง ให้ผิงอารมณ์ดีขึ้นกว่านี้ค่อยคุยกันอีกที"

"หนูปวดตัวค่ะ"

"โธ่เอ้ย แม่ไม่น่ากลับกรุงเทพเลย ออกจากโรงพยาบาลไปอยู่ด้วยกันมั้ยแม่จะดูแลหนูเอง"

คุณหญิงเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน ขนมผิงเหลือบสายตามองไปยังพ่อเลี้ยงน้ำตาคลอเบ้า

"ผิงไม่อยากอยู่กับพ่อเลี้ยงแล้วค่ะคุณแม่ พ่อเลี้ยงไม่อยากมีลูก ผิงไม่อยากให้ตัวเองกับลูกอยู่เป็นภาระพ่อเลี้ยงอีก"

หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงสั่น พ่อเลี้ยงคาวีถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาใกล้หญิงสาว

"ฉันขอโทษที่พูดหรือถามอะไรไม่คิด ตอนนี้ฉันสำนึกผิดแล้วอย่าเก็บมาใส่ใจอีกเลยนะ ตอนนี้ผิงนอนพักให้หายดีก่อน ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่เราสองคนจะแต่งงานกันทันที ผิงก็อยู่ที่ไร่เลี้ยงลูกไปมันไม่เป็นภาระอะไรเลย"

ขนมผิงมองพ่อเลี้ยงอย่างไม่อยากจะเชื่อ เขาพูดอยู่ตลอดว่ายังไม่พร้อมและไม่อยากมีตอนนี้ แต่ทำไมถึงจะแต่งงานแถมยังจะดูแลเธอกับลูกอีก ไม่ใช่ว่าแค่อยากทำให้มันจบไปหรอกนะ

"ถ้าแค่อยากรับผิดชอบไม่ต้องก็ได้ค่ะ ผิงกับลูกไม่อยากเป็นภาระของพ่อเลี้ยง ผิงรู้ว่าที่ไร่งานเยอะมากแถมยังมีอะไรให้ทำมากมาย พ่อเลี้ยงยังไม่พร้อมจะมีชีวิตครอบครัวด้วยซ้ำ ให้ผิงไปอยู่กับแม่ก็ได้ค่ะ ท่านรับปากว่าจะช่วยเลี้ยง"

"จะไปได้ยังไง ฉันไม่ปล่อยให้ผิงพาลูกออกไปจากไร่หรอกนะอย่าแม้แต่จะคิด อยู่ที่ไร่ก็มีคนช่วยเลี้ยงมากมายอยู่แล้วไหนๆก็ท้องแล้วก็ต้องเลี้ยง"

เขาพูดออกมาอย่างไม่คิดอะไร แต่คนฟังรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก เขาแค่รับผิดชอบเท่านั้นไม่ได้อยากจะได้ลูกจริงๆซะหน่อย แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยเขาก็จะแต่งงานรับผิดชอบเธอกับลูก ส่วนเรื่องอื่นเธอจะไม่ทำตัวให้เป็นภาระของเขา

"ออกจากโรงพยาบาลแม่หาฤกษ์แต่งงานให้ผมด้วยแล้วกัน ผมจะจัดงานแต่งงานที่ไร่จะได้ไม่มีใครมานินทาผิงลับหลัง"

คุณหญิงมองหน้าคนสนิทก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ คำพูดคำจาเหมือนตัดรำคาญมากกว่าอยากแต่งจริงๆ สงสัยคงไม่อยากมีลูกจริงๆ สงสารก็แต่หนูผิงเธอคงคิดน้อยไปหน่อย คิดว่าถ้าหนูผิงท้องพ่อเลี้ยงคาวีอาจจะอ่อนโยนขึ้นกว่านี้ แต่นี่เปล่าเลยยังพูดไม่คิดเหมือนเดิม

"เอาแบบนี้นะผิง แล้วอย่าคิดออกไปจากไร่ไม่อย่างนั้นได้เห็นดีกันแน่"