My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 25

ตอนที่25

นาทีแรกที่เห็นปาณีเดินเข้ามาติรยาก็คงคิดโดยสัญชาตญาณว่าปาณีมาหาเวทัส

แต่เนื่องจากเขาทั้งสองคนเลิกกันแล้วปาณียังมาหาถึงที่นี่อีกหน้าด้านเกินไปรึป่าว?

ตอนแรกปาณีไม่อยากสนใจติรยาเลยแม้แต่น้อยแต่เห็นท่าทางที่ตื่นกลัวของเธอแล้วรู้สึกน่าขำมาก

ติรยาคงไม่ได้คิดว่าเธอมาหาเวทัสสินะ?

ปาณีตอบว่า“ที่นี่คือที่ไหนหรอ?”

“ที่นี่คือบ้านวิสิทธิ์เวช!ไม่ใช่ที่ที่คนอย่างเธอสมควรมาเธอเลิกกับเวทัสแล้ววิ่งแจ้นมาถึงที่นี่ทำไมกัน?ปาณีดูฐานะของบ้านเธอสิเธอคิดว่าคนบ้านนี้เขาจะสนใจเธอหรือไง?”

แม้ติรยาจะไม่รู้สึกว่าปาณีจะเป็นภัยอันตรายต่อเธอแต่เธอกลัวว่าการโผล่มาของปาณีจะทำให้เกิดเรื่องวุ่นๆขึ้น

คำพูดของติรยาทำให้ปาณีหัวเราะออกมา“เธอมาที่นี่ได้แล้วทำไมฉันจะมาที่นี่ไม่ได้ล่ะ?”

“ฉันเป็นแฟนของเวทัสเธอล่ะ?”ติรยาพูดต่อว่า“เธอทำให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยได้ไหม?ยังตื้ออยู่อย่างนี้จะมีประโยชน์อะไร?ครั้งที่แล้วที่เขาไล่เธอออกเธอยังไม่เข้าใจอีกหรอว่าหมายความว่าอะไร?”

มองไปยังติรยาที่อยากไล่เธอกลับไปอย่างอดใจรอไม่ไหวปาณีรู้สึกน่าขำมาก“หมายความว่าอะไรหรอ?”

“เขากับเธอไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันอีกแล้วก็เพื่อให้เธอตายใจไง!”

ปาณีมองไปยังเวทัสที่นั่งอยู่ตรงนั้นแวบหนึ่งเบ้ปากเล็กน้อย

ติรยากลอกตาไปมา“เธอคงไม่ได้มายืมเงินใช่ไหม?”

“ใช่สิฉันมายืมเงิน”ปาณีพูด“ฉันไม่สามารถไปเรียนได้ก็ต้องหาทางยืมเงินสิสมมติว่าเวทัสยืมเงินให้ฉันแล้วล่ะ?”

“เธอฝันกลางวันไปเถอะเขาไม่มีทางยืมเงินให้เธอหรอกถ้าเธอฉลาดก็รีบไสหัวไปซะเดี๋ยวคนในบ้านเขามาเธอจะได้ไม่ต้องขายหน้า”ในสายตาของติรยาปาณีเป็นคนที่ไม่เคยเข้าสังคมไม่รู้เรื่องอะไรเลยมีแต่จะทำให้คนในบ้านวิสิทธิ์เวชรังเกียจ

ปาณีไม่ได้พูดอะไร

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ติรยาสงสัยมาก

เธอเดินกลับไปแล้วนั่งลงข้างๆเวทัส

รู้สึกว่าปาณีเหมือนเจ้าหญิงที่ถูกเอาใจทุกอย่าง

แม้วันนี้เธอจะมาที่นี่เป็นครั้งแรกแต่คนในบ้านวิสิทธิ์เวชก็ไม่ได้ต้อนรับเธออย่างอบอุ่นเช่นนี้

เธอรู้ว่าบ้านวิสิทธิ์เวชมีฐานะทางสังคมมากในเมืองชยุตนี้การที่สามารถพูดคุยกับคนในบ้านนี้ได้ติรยารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งไม่กล้าคิดว่าจะได้รับการปฏิบัติที่ดูแลใจใส่แบบนี้

แต่ว่า......เพราะอะไรทำไมปาณีถึงได้?

ในเวลาที่ปาณีกินแคนตาลูปเพียงชิ้นเดียวแต่สีหน้าของติรยาเปลี่ยนไปแล้วหลายรอบ

ปาณีเป็นคนชอบกินเพราะฉะนั้นเวลาดูเธอกินจะมีความสุขมากเห็นเธอกินอย่างเอร็ดอร่อยฐิติพรถามเธออย่างเอ็นดูว่า“อร่อยไหมจ้ะ?”