My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 38

ตอนที่38

การกระทำของนลินมีสุวรรณ์เปรียบเสมือนราดน้ำมันเข้าไปในไฟหิมะที่ปกคลุมหนาอยู่แล้วยังไม่พอยังมีน้ำค้างแข็งเกาะเพิ่มเข้าไปอีก

ชลธีแสดงสีหน้ารู้สึกผิด“ต้องขอโทษจริงๆครับธามนิธิเกิดอุบัติเหตุพวกเราก็รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากเพียงแต่ว่า......นลินของเราอายุยังน้อยอยากไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเธอไปในครั้งนี้อาจจะใช้เวลา5-6ปีสินสอดทองหมั้นที่ได้มาก่อนหน้านี้ทางเรายินดีจะคืนเป็นสองเท่าแบบนี้จะดีกับเราทั้งสองฝ่ายเป็นความผิดของทางเราครับพวกเราต้องขอโทษธามนิธิด้วยแต่เรามีนลินลูกสาวคนเดียวตามใจเธอจนเสียคน!ตอนนี้เธอไปต่างประเทศแล้วเราก็ไม่สามารถนำตัวเธอกลับมาได้ใช่ไหมล่ะครับ?”

แม้ปากจะบอกว่าขอโทษแต่ความตั้งใจที่จะถอนหมั้นแน่วแน่มาก

ยอมที่จะจ่ายคืนสินสอดทองหมั้นสองเท่าก็จะไม่ยอมให้ลูกเขาคนเดียวของเขาแต่งงานกับธามนิธิ

เพราะเขามั่นใจว่าบ้านวิสิทธิ์เวชทำอะไรกับนลินที่ไปต่างประเทศแล้วไม่ได้อยู่ดี

ธามนิธิเป็นหมันถ้าเกิดว่านลินแต่งงานกับเขาไม่สามารถมีลูกได้ในอนาคตบ้านเขาก็ไม่มีทายาทแล้วสิ!

เพราะฉะนั้นยอมที่จะผิดใจกับบ้านวิสิทธิ์เวชก็จะไม่ยอมให้ลูกสาวของพวกเขาต้องรับชะตากรรมแบบนี้

ฐิติพรมองไปยังใบหน้าที่จอมปลอมของชลธีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา“เพราะฉะนั้นที่คุณมาในวันนี้ก็เพื่อที่จะถอนหมั้นใช่ไหมคะ?”

นลินหนีไปแล้วก็ช่างเถอะพวกเขาก็ไม่ได้ไปหาเรื่องอะไรไม่คิดเลยว่าบ้านมีสุวรรณ์กลับมาถอนหมั้นซะเอง

ชลธีนั่งอึดอัดอยู่ตรงนั้นไม่ได้ตอบอะไร

สุดท้ายทัดพรเป็นคนเอ่ยปากพูดว่า“เมื่อก่อนธามนิธิปกติดีทุกอย่างนลินแต่งงานกับเขาพวกเราก็ดีใจมากแต่สภาพของเขาตอนนี้......คงไม่สามารถให้นลินของพวกเรามาปรนนิบัติดูแลเขาไปตลอดชีวิตใช่ไหมล่ะ?ยิ่งไปกว่านั้นเราได้ยินมาว่าเขายากที่จะมีทายาทได้ถ้าหากว่าเราให้นลินแต่งงานกับเขาก็คงเป็นเหมือนแม่ม่ายน่ะสิแค่แต่งงานกันในนามแต่ไม่มีความสัมพันธ์แบบคู่สามีภรรยาใดๆเราก็เป็นพ่อแม่คนเหมือนกันพวกคุณก็ต้องคิดเผื่อนลินลูกสาวของเราด้วยใช่ไหมล่ะคะ?”

เธอเป็นผู้หญิงไม่เหมือนชลธีที่กลัวเสียหน้าอยากพูดอะไรก็พูดออกไปตรงๆ

ปาณีที่เป็นผู้เฝ้าดูอยู่นอกประตูได้ยินคำพูดพวกนี้ยังรู้สึกโกรธเคืองเลย

คนในปัจจุบันชัดเจนเกินไปหรือเปล่า?

ตอนคุณอาปกติดีพวกเขาก็อยากให้ลูกสาวแต่งงานมาบ้านนี้

ปาณีเห็นสถานการณ์เช่นนี้แล้วก็กระดากกระเดื่องที่จะฟังต่อเธอจึงรีบเดินตามพวกเขาไป

“คุณอา......”

เธออยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่เห็นไวยาตย์ได้ส่งสายตาให้เธอว่าไม่ควรพูดในตอนนี้ปาณีจึงปิดปากเงียบไว้

ไวยาตย์และธามนิธิเข้าไปในห้องทิ้งให้ปาณีรออยู่ข้างนอกคนเดียวเธอไม่กล้าที่จะเดินไปไหนจึงรออยู่ตรงนั้นรอไปประมาณ5นาทีไวยาตย์ก็ออกมา

“คุณอาไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?”ปาณีคิดว่าหากเธอเจอสถานการณ์แบบธามนิธิได้ยินคำพูดที่คนในบ้านมีสุวรรณ์พูดอย่างนั้นต้องเสียใจมากแน่ๆ

ไวยาตย์ตอบว่า“คุณลงไปนั่งเล่นข้างล่างก่อนให้เขาอยู่คนเดียวสักพัก”

ไวยาตย์แทบจะหมดคำพูดไม่ง่ายเลยที่จะเห็นสภาพจิตใจของธามนิธิที่ดีขึ้นคนในบ้านมีสุวรรณ์กลับเอามีดมาแทงซ้ำอีก