My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 50

ตอนที่ 50

ไวยาตย์ยืนมองเขาอยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่าเขากำลังโกรธ หรือไม่ได้โกรธ

ถ้าพูดว่าโกรธก็เป็นเรื่องปกติ เพราะตอนที่ปาณีกลับมาที่บ้าน ก็บอกว่าไม่รู้จักเวทัสต่อหน้าทุกคนในบ้าน จุดที่โกหกหลอกลวงนี้ ถือว่าเธอทำไม่ถูก

อย่างไรก็ตาม การที่ปาณีไม่พูดออกมา แน่นอนเธอก็มีจุดยืนของตัวเอง

เธอก็คงไม่สามารถกลับมาแล้วบอกทุกคนได้ว่าเวทัสเป็นแฟนเก่าของเธอนิ!

ไวยาตย์ปริปากพูดว่า “ในความเป็นจริงแล้ว พวกเขาก็คบกันเล่นแบบเด็กๆ ใครล่ะจะไม่เคยมีช่วงชีวิตวัยรุ่น? คุณก็อย่าใส่ใจมากเลยครับ”

ในเวลานี้ มือถือของธามนิธิก็ดังขึ้น เป็นเสียงเตือนของข้อความเข้า ข้างในมีข้อความที่เขียนไว้ว่า :

คุณอาธามนิธิ สวัสดีค่ะ หนูคือติรยา แฟนของเวทัสค่ะ

ต้องขอโทษด้วยนะคะที่หนูทำให้คุณโกรธตอนอยู่ที่บ้านของคุณเมื่อวานนี้

ความจริงแล้ว หนูไม่เคยคิดเลยค่ะ ว่าจะเจอปาณีที่บ้านของคุณเมื่อวานนี้ เมื่อก่อนปาณีเป็นเพื่อนสนิทของหนูค่ะ เธอรู้ทั้งรู้ว่าเวทัสเป็นแฟนของหนู ยังถือโอกาสที่นั่งโต๊ะเดียวกันกับเขาอ่อยเขาบ่อยๆ หลังจากที่หนูรู้เรื่องนี้ หนูก็เลยไม่ค่อยไปมาหาสู่กับเธออีก ไม่คิดเลยค่ะว่าจะเจอเธอที่บ้านของคุณ!

ครอบครัวของปาณียากจนมาก เพราะฉะนั้น ปกติคนไหนรวย เธอก็จะชอบคนนั้น เพียงแต่ว่า คุณเป็นน้าของเวทัส หนูทนไม่ได้จริงๆที่เธอมาหลอกคุณอย่างนี้! หนูจึงรวบรวมความกล้าเพื่อบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้

ถ้าหากคุณไม่ถือสาอะไร ก็ถือซะว่าหนูไม่เคยพูดค่ะ

เธอได้เบอร์โทรมาจากเวทัส เพราะเธอบอกว่าอยากขอโทษธามนิธิ เวทัสจึงให้เธอมา

ธามนิธิมองไปยังข้อความในมือถือแล้วยิ้มมุมปาก

ไวยาตย์มองไปยังเขา แม้เขาจะยิ้มออกมา แต่ทำไมรอยยิ้มนั้นทำให้คนอื่นรู้สึกแปลกๆล่ะ?

ธามนิธิไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองไปยังไวยาตย์ที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

ไวยาตย์ยิ่งคิดยิ่งโมโห พูดว่า “คุณไม่รู้ว่าผู้หญิงสมัยนี้ ไม่เหมือนกับผู้หญิงยุคที่เรายังเรียนอยู่ อายุแค่นี้ไม่ตั้งใจเรียน แต่ละคนหยิ่งยโสมากกว่าอีกคนอีก ยอมเป็นมือที่สามแต่งงานกับคนรวยก็เยอะแยะครับ”

.......

ปาณีนอนอยู่บนเตียง เล่นมือถือสักพัก หลังจากนั้นก็หลับไปประมาณ 1 ชั่วโมงก็ตื่นขึ้นมา ขณะที่เธอตื่น เธอเห็นธามนิธินั่งอยู่ข้างๆ กำลังมองมาที่เธอ

ปาณีขยี้ตาเบาๆ มองไปยังเขา “คุณอา มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ หนูไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย”

“มาแล้วสักพัก” เขายังคงมองปาณีด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง แต่ปกติเขาก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ปาณีจึงไม่รู้สึกแปลกอะไร

ปาณีใส่เสื้อยืดของธามนิธิ นอนหนุนหมอนอยู่บนเตียง มองดูเขาอย่างอ่อนโยน “คุณคงไม่ได้นั่งเฝ้าหนูอยู่ตรงนี้ตลอดมั้งคะ!”