นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 62

มาถึงที่ไทยคุณเหนือให้คนขับรถมาส่งฉันกับน้องสาวที่คอนโดเพราะเขามีธุระด่วนต้องรีบไปจัดการ คอนโดนี้ที่คุณเหนือซื้อให้ แล้วเขาก็บอกว่าจะมารับแต่ฉันปฏิเสธไปพร้อมกับบอกว่าจะนั่งแท็กซี่กลับเอง

“โหย! พี่รินทำไมห้องถึงกว้างแล้วก็สวยขนาดนี้ล่ะคะ” นาลินหันขวับมามองหน้าฉัน “พี่รินเอาเงินที่ไหนมาซื้อคอนโดหรูขนาดนี้อยู่”

“พะ พี่ทำงานดีคุณเหนือก็เลยยกห้องนี้ให้ เขาเอ็นดูพี่น่ะ”

“คุณเหนือดูเป็นคนใจดีจังเลยนะคะพี่ริน ขนาดพี่รินเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานเขายังใจดีมาก”

“อะ อื้อ” ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่านาลินไม่ได้สงสัยอะไรมากไปกว่านี้

“ว่าแต่ทำไมในห้องไม่มีของใช้หรือพวกเสื้อผ้าของพี่รินเลยล่ะคะ”

“พี่ คือพี่เอาลงไปซักไว้น่ะ”

จบคำพูดของฉันนาลินก็เดินไปเปิดดูตู้เสื้อผ้า “นี่พี่รินซักผ้าหมดตู้เลยหรอคะ”

“อื้อ พอดีนานๆ พี่จะซักที่น่ะ ช่วงนี้ก็ยุ่งๆ ด้วย”

“อ๋อ”

“คืนนี้หนูอยากนอนกับพี่ริน” นาลินเดินมากอดฉันแล้วเงยหน้าขึ้นมองอย่างออดอ้อน “ขอบคุณนะคะที่ทำให้หนูกลับมามีชีวิตที่สดใสอีกครั้ง ^_^”

“พี่ก็ขอบคุณเธอเหมือนกันนะที่เข้มแข็งสู้กับโรคร้ายจนชนะได้ ^_^”

“หมอที่นั่นเขาเก่งมากจริงๆ ค่ะ แถมยังดูแลหนูดีมากๆ อีกด้วย”

“ยังไงเรื่องอาหารก็ต้องระวังนะ ถึงจะหายดีแล้วแต่ก็ต้องทำตามที่หมอสั่งรู้มั้ย”

“รับทราบค่ะ ^_^ หนูเป็นเด็กดีแบบนี้แล้วพี่รินจะอนุญาตให้นอนด้วยได้หรือยังคะ” นาลินเผ็นเด็กช่างพูด ในบางครั้งก็ก็ดูดื้อรั้น แต่บางครั้งเธอก็น่าเอ็นดู

คำขอร้องของน้องสาวทำให้ฉันรู้สึกลำบากใจที่จะตอบ และในคืนนี้ฉันก็คงนอนที่คอนโดไม่ได้ เดี๋ยวฉันต้องลองคุยกับคุณเหนือดูเรื่องที่จะขอย้ายกลับมาอยู่ที่คอนโดเหมือนเดิม

ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปนาลินคงจับได้แน่ๆ เรื่องของฉันกับคุณเหนือ

“คืนนี้พี่ต้องไปนอนเป็นเพื่อนพราวน่ะ พราวนอนคนเดียว”

“อ้าวหรอคะ แล้วพี่เพชรไม่อยู่ที่บ้านกับพี่พราวหรอ” นาลินเธอปล่อยกอดออกจากนั้นก็ทำหน้าบึ้ง

“พี่เพชรติดงาน พราวเพิ่งโทรมาบอกให้พี่ไปนอนเป็นเพื่อนนี่เอง”

ฉันหลบสายตาของสาวแล้วเดินออกมาจากห้องนอนเพื่อกลบเกลื่อน เพราะกลัวจะถูกจับได้ว่าโกหก

“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้หนูจะรอนอนกับพี่รินนะคะ ห้ามเทน้องด้วย ไม่งั้นจะงอน”

“จ้า พรุ่งนี้พี่จะนอนด้วย ^_^”

ฉันคุยกับนาลินเรื่องอื่นต่อ แล้วก็ช่วยเธอเก็บของไว้ในห้อง ฉันถามนาลินถึงเรื่องเรียน เธอต้องไปรายงานตัวที่โรงเรียนเพราะด็อปเรียนไว้หนึ่งเทอม

ฉันใช้เวลาอยู่กับน้องสาวจนค่ำมืดทำอาหารให้เธอกิน ก่อนจะอ้างว่าต้องรีบไปหาพราวที่บ้านแล้วเพราะพราวโทรตาม

แต่จริงๆ แล้วคนที่โทรมาคือคุณเหนือต่างหาก เมื่อออกมาจากห้องฉันจึงรีบกดรับสายเขา

( คุณเหนือมีอะไรหรือเปล่าคะ )

( ตอนนี้ฉันจอดรถรอเธออยู่หน้าคอนโด )

( แต่รินบอกไปแล้วว่าจะเรียกแท็กซี่กลับเองนะคะ )

( รีบลงมาฉันรอ )

สายถูกตัดไปโดยที่คุณเหนือทำเหมือนไม่เข้าใจที่ฉันพูด ฉันจึงรีบลงมาหาเขาที่รถ

เมื่อเข้ามานั่งในรถแล้วคุณเหนือก็หันมามองฉันแล้วพูด “มาเร็วดีหนิ”

“รินขอย้ายกลับมาอยู่ที่คอนโดนะคะ” ฉันตัดสินใจพูดเรื่องนี้เลยไม่รอให้ถึงบ้าน

“ทำไม ?”

“รินไม่อยากให้นาลินสงสัย รินไม่อยากให้นาลินรู้ว่ารินขายตัวให้คุณ”

พอเอาเสื้อผ้าใส่ตู้เรียบร้อยฉันก็เดินออกมาจากห้อง เป็นจังหวะเดียวกันที่นาลินเปิดประตูออกมาจากห้องพอดี

“กลับมาแล้วหรอคะ”

“อื้อ หิวมั้ยเดี๋ยวพี่ทำอะไรให้กิน”

“หิวมากๆ เลยค่ะ ฝากด้วยนะพี่รินเดี๋ยวหนูไปอาบน้ำก่อน”

“อื้อๆ”

วันนี้เป็นวันหยุดที่ฉันมีความสุขมากที่สุด เพราะได้อยู่กับนาลินในวันที่เธอหายป่วย ฉันพานาลินออกไปช๊อปปิ้งซื้อของ ซึ่งเงินที่ใช้ก็เป็นเงินที่คุณเหนือให้ แต่พอนาลินถามฉันก็ต้องบอกว่าเงินนี่ได้มาตากการทำงาน

วันต่อมา

วันนี้ฉันมาทำงานไม่เจอกับคุณเหนือ เขาไม่ได้เข้ามาที่บริษัท พี่รุ้งบอกว่าวันนี้คุณเหนือไปดูงานที่อื่นเลยไม่เข้าบริษัท ฉันรู้แค่นั้นเพราะไม่ได้คุยกับเขาตั้งแต่เมื่อวาน

หลังเลิกงานกลับมาที่คอนโด ฉันก็นั่งคุยนั่งเล่นกับนาลินจนดึกดื่น แล้วเราก็แยกย้ายกันเข้าห้องนอนของตัวเอง

นาลินไม่ได้นอนกับฉันทุกคืนนะ เธอแค่อยากนอนด้วยเมื่อวานเท่านั้น

ฉันหยิบโทรศัพท์มาเล่นแก้เบื่อ สักพักก็เริ่มง่วงแต่พอจะวางโทรศัพท์ลงเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอมันคือเบอร์ของคุณเหนือฉันก็ต้องแปลกใจ เพราะว่าเขาโทรมาดึกเอามากๆ

( ค่ะคุณเหนือ ) ฉันกดรับสายแล้วกรอกเสียง

( มาเปิดประตูห้อง )

( คะ..คุณเหนืออยู่ที่ไหนคะ ) หัวใจดวงน้อยมันเรื่มเต้นรัวเมื่อได้ยินคำสั่งของคุณเหนือ

( หน้าห้องเธอ )

( มะ มาทำไมคะ ไม่ได้นะรินไปเปิดให้ไม่ได้ คุณเหนือก็รู้ว่านาลินอยู่ที่นี่ )

( แล้วยังไง ฉันมาหาเธอไม่ได้มาหาน้องสาวเธอ )