นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 63

ฉันเดินออกมาหน้าห้องแล้วปิดประตู เพราะกลัวว่านาลินจะได้ยินเข้า

“คุณเหนือกลับไปก่อนนะคะ รินขอร้อง” สีหน้าของคุณเหนือในตอนนี้เหมือนว่าเขากำลังเมินคำขอร้องของฉันอยู่

“คุณเหนือ”

“ฉันง่วง” เขาตอบมาแค่สั้นๆ

“ง่วงแล้วทำไมไม่ไปนอนที่บ้านล่ะคะ จะมาหารินทำไม”

“ฉันนอนที่นี่ไม่ได้ ?”

“มะ ไม่ได้ค่ะ รินบอกแล้วไงว่านาลินอยู่ในห้อง”

“แต่คอนโดนี้ฉันเป็นคนจ่าย ฉันก็มีสิทธิ์จะนอน”

“แต่ไม่ใช่เวลาแบบนี้นะคะ” คุณเหนือเอื้อมมือจะมาเปิดประตูห้อง ฉันจึงรีบผลักมือเขาออก “คุณเหนือไม่เข้าใจรินเลยใช่มั้ยคะ”

“หรือเธอจะให้ฉันเป็นคนพูดกับน้องสาวของเธอเอง” คุณเหนือหยุดพูดจากนั้นเขาก็โน้มใบหน้าลงมา “…ว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน”

“มะ หมายความว่ายังไงคะ”

ลมหายใจร้อนผ่าวของคุณเหนือกระทบลงมาใส่ใบหน้าของฉัน “นี่เธอไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งกันแน่ว่าริน”

ฉันกำมือทั้งสองข้างแน่นพร้อมกับเม้มปาก หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเลยตอนนี้

“ยะ อย่าทำแบบนั้นเลยค่ะ”

“ถ้าไม่อยากให้ฉันพูดก็เปิดประตูห้อง”

ตอนนี้ฉันต้องเลือก ไม่ว่าจะเลือกทางไหนมันก็ไม่เป็นผลดีทั้งนั้น เฮ้อ…

สรุปแล้วฉันก็ต้องเลือกเปิดประตูให้คุณเหนือเข้ามาในห้อง ทางเลือกนี้คงจะดีที่สุดแล้ว

พอเข้ามาในห้องคุณเหนือก็เดินตรงเข้ามาที่ห้อง ฉันจึงต้องรีบวิ่งตามเขา เมื่อเข้ามาในห้องก็เห็นว่าในตอนนี้คุณเหนือกำลังนอนอยู่บนเตียงอย่างสะบายใจ

“ถ้าเกิดตอนเช้านาลินเห็นคุณเหนืออยู่ในห้อง รินต้องแย่แน่ๆ” ที่ฉันบอกแบบนั้นก็เพราะว่ายังไม่พร้อมที่จะบอกอะไรกับนาลิน ฉันกลัวว่านาลินจะรังเกียจ

“ฉันไม่อยู่ถึงเช้า เธอสบายใจได้”

“ไม่อยู่ถึงเช้าแล้วจะกลับไปเมื่อไหร่คะ”

“ไล่ฉัน ?”

“รินก็ไม่ได้อยากจะไล่ คุณเหนือต้องเข้าใจรินหน่อยสิ อีกอย่างทำไมถึงไม่ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นล่ะคะ”

“ถ้าฉันทำแบบนั้นจริงๆ เธอจะไม่เสียใจ ?” พอถูกถามสวนกลับมาแบบนี้ก็เป็นฉันที่ต้องเงียบ แล้วคิดทบทวนคำพูดของตัวเองกับคำถามของคุณเหนือ

คำตอบของฉันคือ ‘เสียใจ’

“มองทำไม ปิดไฟแล้วรีบมานอนสิ”

ฉันเดินไปปิดไฟพร้อมกับบ่นพึมพำไปด้วย “คุณเหนือกำลังทำให้รินลำบากใจนะคะรู้มั้ย”

หลังจากที่ปิดไฟแล้วฉันก็เดินมายังเตียงแล้วล้มตัวลงนอน ทันใดนั้นคุณเหนือก็คว้ามือมาโอบกอดฉันแล้วดึงให้มาแนบชิดกับแผงอกของตัวเองทันที

“ไม่ได้กลิ่นแป้งเด็กจากตัวเธอฉันนอนไม่หลับ” ลมหายใจร้อนผ่าวของคุณเหนือเป่ารดมากระทบกับต้นคอของฉันเป็นจังหวะที่แผ่วเบา

ตึกตัก! ตึกตัก! หัวใจของฉันมันเริ่มเต้นแรงๆ อีกครั้ง เมื่อความเงียบเขาปกคุม คุณเหนือก็พูดต่อ “ทำไมต้องเป็นเธอ”

คำพูดที่คุณเหนือพูดออกมาเบาๆ ฉันเองก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นฉัน อยากจะรู้ว่าเวลาที่อยู่ใกล้ๆ คุณเหนือใจเต้นแรงแบบนี้ฉันบ้างหรือเปล่า

“คุณเหนือ ยะ อย่าค่ะ ทำแบบนั้นเดี๋ยวนาลินจะได้ยิน” ฉันรั้งมือคุณเหนือเอาไว้เพราะในตอนนี้มือของเขากำลังเลื้อยไปมาตามตัวของฉันอยู่

“ถ้าเธอไม่ครางเสียงดัง น้องสาวของเธอก็ไม่ได้ยิน” คุณเหนือกระซิบบอก เขาก็พูดง่ายสิถึงเวลานั้นจริงๆ ฉันจะห้ามได้ยังไง

“พะ พรุ่งนี้เลิกงานรินจะไปหาคุณเหนือที่บ้าน รินจะตามใจคุณเหนือทุกอย่าง แต่คืนนี้ขอนะคะอย่าทำแบบนั้นเลย”

“ถ้าเธอรับปาก…”

“ค่ะรินรับปาก”

“ก็ได้ฉันจะไม่ทำ”

ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ยังไม่ทันไรก็ต้องสะดุ้งแรงเมื่อคุณเหนือล้วงมือเข้ามาในกางเกงชุดนอนของฉัน

“นะ ไหนบอกไม่ทำไงคะ” ฉันต้องรีบรั้งมือคุณเหนือเอาไว้อีกครั้ง

“แค่จับ” ริมฝีปากของคุณเหนืองับมาบนใบหูของฉันเบาๆ จากนั้นเขาก็กระซิบบอกอีกครั้ง “เอามือออก ถ้าเธอไม่เอามือออกไปฉันจะทำมากกว่าจับ”

ไม่มีทางเลือกฉันจึงค่อยๆ ยอมปล่อยมือออกช้าๆ จากนั้นคุณเหนือก็ใช้นิ้วของตัวเองแหวกกลีบกุหลาบ เขาเขี่ยนิ้วหยอกล้อบนติ่งเกสรเบาๆ ทำเหมือนฉันไม่รู้สึกอะไรเลยหรือยังไง ทำแบบนี้ฉันจะข่มตาให้นอนหลับได้ยังไง

ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเพราะกลัวว่าเสียงครางจะดังเล็ดรอดออกมา คุณเหนือคงจะรู้ว่าฉันกำลังทรมารกับการกระทำของเขาขนาดไหน จึงแกล้งบดขยี้นิ้วบนติ่งเกสรรัวๆ

“อ๊ะ พะ พอแล้วค่ะ”

“เพิ่งจะเริ่ม” พูดจบคุณเหนือก็ใช้อีกมือดึงกางเกงชุดนอนของฉันลงมาไว้ตรงเข่า ในตอนนี้ฉันอยู่ในท่านอนตะแคงแล้วหันหลังให้เขา

“กะ เกินไปแล้วนะคะ อ๊า”

“ยกขาขึ้น”

ถึงปากของฉันจะร้องห้ามแต่เมื่อได้ยินคำสั่งฉันก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย เมื่อฉันยกขาขึ้น จู่ๆ คุณเหนือก็เอานิ้วออก เขาเสียบแก่นกายเข้ามาในร่องแคบซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาควักเอาแก่นกายของตัวเองออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่

“คะ คุณเหนือบ้า ไหนบอกรินว่าไม่ทำไง อ๊ะ อ๊า” ฉันต้องปิดปากไว้อีกครั้งแล้วกัดริมฝีปากแน่นเมื่อถูกอัดกระแทกรัวๆ

“ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ อ๊า แน่น” คุณเหนือเร่งอัดกระแทกเอวสอบอย่างป่าเถื่อน

เซ็กส์ในค่ำคืนนี้มันแสนจะทรมานเพราะฉันไม่สามารถส่งเสียงเพื่อปลดปล่อยได้ กลัวว่านาลินจะได้ยินเข้า แต่ทว่ายิ่งเก็บเสียงมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้เสียวซ่านจนร่างกายแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

นาลินที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอก็เล่นโทรศัพท์ ไม่ได้รบกวนอะไร เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ นาลินก็สะกิดฉัน

“พี่รินหนูหิวน้ำ”

“หิวน้ำหรอ พี่กำลังจะไปเอาเอกสารที่แผนกบัญชีเดี๋ยวพี่พาไปก็ได้นะ ^_^” พี่รุ้งได้ยินนาลินบอกว่าหิวน้ำ จึงเสนอตัวว่าจะพาไป

“ฝากด้วยนะคะพี่รุ้ง ^_^” ฉันบอกแล้วหันมองนาลิน “รีบไปรีบมาล่ะ ห้ามไปเดินเล่นเดี๋ยวจะหลงเอา”

“ค่ะ”

หลังจากที่นาลินกับพี่รุ่งเดินไปฉันก็ก้มหน้าทำงานต่อ จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานจึงพูดขึ้น

“ทำไมกลับมาเร็วนักล่ะ” ฉันพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมองเพราะคิดว่าเป็นนาลิน แต่ไม่ใช่ คนตรงหน้าคือคุณเหนือ

“หมายถึงฉัน ?” คุณเหนือถาม เขาขมวดคิ้วเป็นปม

“ปะ เปล่าค่ะ รินนึกว่าเป็นนาลิน”

“แล้วน้องสาวของเธอไปไหน ?”

“ไปกินน้ำค่ะ”

“ตามฉันเข้ามาในห้อง” คุณเหนือกำลังจะเดินเข้าห้อง แต่ฉันรีบท้วงไว้ก่อน “คุณเหนือมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”

คุณเหนือหยุดเดินแล้วหันมามองพร้อมกับถาม “ทำไมต้องมีธุระ ?”

“ดะ เดี๋ยวนาลินก็กลับมา…”

“ฉันอยากให้เธอเข้าไปหาในห้องทำงาน ไม่ได้ ?”

มันรู้สึกลำบากใจอีกแล้วนะ เหมือนคุณเหนือกำลังแกล้งฉันอยู่อย่างไงอย่างงั้น

คุณเหนือเดินกลับมาหยุดยืนตรงหน้าฉัน จู่ๆ ก็โน้มตัวลงมา เขากดจูบลงมาบนริมฝีปากของฉันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว พอได้สติฉันจึงรีบผละตัวเองออกทันที

“ทะ ทำแบบนี้ถ้ามีคนมาเห็นจะเป็นเรื่องใหญ่เอานะคะ”

“เธอนี่ขี้กลัวจังเลยนะวาริน…”

คุณเหนือพูดเขากระตุกยิ้มมุมปาก จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกันที่นาลินเดินกลับมาพอดี

“หนูกลับก่อนนะคะ” นาลินหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย สีหน้าของเธอดูเปลี่ยนไปจากเดิมมากๆ

“ทำไมรีบกลับนักล่ะ ไหนบอกพี่ว่าอยากมาไง” ฉันถามน้อง

“ตอนนี้อยากกลับแล้วค่ะ”

พูดจบนาลินก็รีบเดินไป สีหน้าคำพูดของนาลินมันทำให้ฉันรู้สึกหวั่นใจแปลกๆ