นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 74

“พะ พี่ริน” นาลินผลักคุณเหนือออก เธอรีบลงจากเตียงมาหาฉัน “หนูห้ามแล้วนะคะ แต่คุณเหนือไม่ยอมฟัง ขะ เขาจะทำเรื่องอย่างว่าอย่างเดียวเลย”

“ริน”

นาลินเอามือมาจับมือฉันแต่ถูกฉันสะบัดออก ฉันมองคุณเหนือ เขาค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง สิ่งที่ฉันทำคือค่อยๆ เดินไปหยุดตรงหน้าของเขา จากนั้นก็ใช้ฝ่ามือเล็กๆ ของตัวเองฟาดลงบนใบหน้าของคุณเหนืออย่างแรง

“ทำไมคะ ทำไมต้องเป็นนาลิน ทำไมคุณเหนือถึงเลือกที่จะทรยศริน!!” ฉันถามผู้ชายตรงหน้าออกไปด้วยความเจ็บปวด หัวใจของฉันมันแตกสลายไปหมดแล้ว

“ฉะ ฉันไม่รู้ ฉันคิดว่าเป็นเธอ”

“ทะ ทำไมคุณเหนือพูดแบบนี้ล่ะคะ คุณเหนือดึงให้หนูเข้ามาในห้องแท้ๆ แถมยังลากหนูไปบนเตียงด้วย” นาลินพูดแทรกขึ้นมาทันที

“จำเมียตัวเองไม่ได้เลยหรอคะ จำไม่ได้หรือเป็นแค่ข้ออ้างกันแน่ ถ้ารินมาช้ากว่านี้คงไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว อึก~”

ฉันมองหน้านาลินกับคุณเหนือสลับกัน มันเจ็บปวดจนแทบไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ แล้วก็ไม่คิดว่าความเจ็บปวดมันจะมาแทนที่ความสุขได้เร็วมากขนาดนี้

ทั้งที่เพิ่งตกลงจะคบกับเขาแท้ๆ

ฉันยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา จากนั้นก็หันหลังให้ทั้งคู่ก่อนจะเดินมาที่ประตู แต่ก็ถูกคุณเหนือรั้งแขนไว้ ไม่ยอมให้ฉันออกไปจากห้อง

“ปล่อยรินนะ!!”

“เธอไม่ไหวใจฉันขนาดนั้นเลยหรือไง เชื่อที่น้องสาวเธอพูดหรือไง!!”

“ไม่เมาแล้วหรอคะ ? ส่างเมาเร็วจังเลยนะ” ฉันถามคุณเหนือ ตอนแรกเขาเมาแทบตาย แต่พอตอนนี้กลับลุกขึ้นวิ่งมารั้งแขนฉันไว้ได้

“โดนเธอตบไปขนาดนั้นไม่ส่างก็บ้าแล้ว”

“ไหนคุณเหนือบอกว่าเบื่อพี่รินแล้วไงคะ” เสียงของนาลินพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง

“ฉันพูดเมื่อไหร่ ?”

“ก็ตอนที่คุณเหนือจูบหนูไง คุณเหนือบอกว่าเบื่อพี่ริน แล้วพอพี่รินมาเจอก็เป็นแบบนี้หรอคะ!!”

“ปั้นน้ำเป็นตัว!!”

ฉันไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว สิ่งที่เห็นมันเต็มสองตา แถมที่คอของนาลินก็มีรอยแดงเป็นจ้ำหลายจุด มันจุกในอกไปหมด

ฉันสะบัดมือของคุณเหนือออก จากนั้นก็วิ่งลงมาจากชั้นสอง แต่ด้วยความมืดบวกกับฉันรีบวิ่งลงบันได ทำให้พลาดท่าเสียหลัก

ฉันรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองค่อยๆ กลิ้งลงบรรได มันรู้สึกเจ็บปวดตามตัว แต่มันก็ไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่หัวใจของฉันได้รับ

“ริน!!”

เสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินคือเสียงตะโกนเรียกของคุณเหนือ จากนั้นฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีก ความเจ็บปวดทุกอย่างมันหายไป…

รู้สึกตัวขึ้นมาก็รับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ตัวเองนอนอยู่ที่โรงพยาบาล เพราะกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองสำรวจห้องสีขาว ข้างกายมีสายน้ำเกลือ

“ระ ริน เธอฟื้นแล้ว”

เสียงของคุณเหนือพูดขึ้น เขารีบวิ่งมาหาฉัน ไม่ใช่แค่คุณเหนือแต่ยังมี นาลิน น้ำมนต์ พราว พี่เพชร ที่อยู่ด้วย

คุณเหนือเป็นคนที่มาถึงตัวของฉันก่อน เขาจับมือฉันขึ้นแล้วก้มลงมาจูบ

“ฉันขอโทษ ขอโทษที่ทำให้เธอเจ็บตัวแบบนี้”

ฉันเงียบและนิ่ง สมองมันกำลังประมวลเหตุการณ์เมื่อคืน ภาพที่ฉันเห็น คำพูดของนาลิน และความเจ็บปวดมันก็ค่อยๆ ย้อนกลับมาอีกครั้ง…

“อึก~ ออกไปนะ ออกไปให้พ้น” ฉันร้องไห้ออกมาแล้วผลักคุณเหนือออกไป “ออกไป ฉันบอกให้ออกไปให้พ้นไง ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ!! อึก”

“ออกไปเถอะค่ะคุณเหนือ” เป็นนาลินที่เดินไปคล้องแขนของคุณเหนือแล้วพยายามจะพาเขาออกไปจากห้อง

ฉันไม่คิดเลยว่านาลินจะทำกับฉันได้ถึงขนาดนี้…

“ริน”

“ออกไป” พี่เพชรยืนบังให้ไม่ยอมให้คุณเหนือได้เข้าใกล้ฉันอีกครั้ง “รอให้รินใจเย็นกว่านี้มึงค่อยมาปรับความเข้าใจ ว่าตัวมึงทำเรื่องระยำอะไรไว้!!”

ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อกับชีวิตที่มืดมนของตัวเอง…

“หายดีแล้วหรอคะ” นาลินเธอนั่งดูทีวีอยู่เมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาในห้องจึงถามขึ้น ฉันเลือกที่จะไม่ตอบจากนั้นก็เดินเข้าห้องนอน

ฉันตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนแต่ฉันไม่สามารถจะเห็นหน้าคนที่ทำให้หัวใจของฉันเจ็บปวดได้ในตอนนี้

“จะไปไหนคะ” นาลินเห็นฉันถือกระเป๋าใบใหญ่ออกมาจากห้องเธอเลยถามขึ้น และก็เหมือนเดิมฉันไม่ตอบ เธอจึงลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าของฉัน “พี่รินก็อย่าใจแคบนักสิคะ อยู่กันแบบสามคนก็ได้ หนูโอเค”

เพี๊ยะ!! เมื่อนาลินพูดจบสิ่งที่ฉันทำคือฟาดมือลงบนใบหน้าของเธออย่างแรง นี่คือครั้งแรกที่ฉันทำโดยไม่รู้สึกผิด

“พี่ริน!!!”

“ถ้าเธอชอบคุณเหนือมากก็เอาเขาไปเลย พี่ยกให้” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นสะเครือ จากนั้นก็รีบเดินออกมาจากห้อง

หยดน้ำตามันไหลลงมาอาบแก้มไม่ขาดสาย ยิ่งคิดฟุ้งซ่านมันก็ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยของฉันเจ็บปวด

“ริน! เธอจะไปไหน”

ฉันหยุดชะงักเมื่อเห็นคุณเหนือเดินตรงมาหาตัวเอง เมื่อตั้งสติได้ก็เตรียมจะวิ่งหนีแต่ไม่ทัน คุณเหนือได้วิ่งมาคว้ามือรั้งแขนฉันเอาไว้

“ฉันถามว่าจะไปไหน!!”

“อย่ามายุ่งกับริน!!”

คุณเหนือพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ กระเป๋าเดินทางของฉันถูกคุณเหนือแย่งไป พร้อมกับร่างของฉันที่ถูกเขาลากมาที่รถ

“บอกว่าอย่ามายุ่งไงคะ นาลินอยู่ในห้องไปหาเธอสิ!!”

“เธอจะเชื่อแบบนั้นจริงๆ หรือไงวะห๊ะ!!” คุณเหนือตวาดถามเสียงดัง

“แล้วถ้าคุณเหนือเห็นแบบรินละคะ จะเชื่อคำแก้ตัวหรือเปล่า หรือจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็น” เมื่อฉันถามย้อนกลับคุณเหนือก็เงียบ “รินอยากจบค่ะ รินรับไม่ได้ รับไม่ได้จริงๆ”