นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 79

ไอ้หิรัญมองหน้าผมพร้อมกับขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าผมขว้างโทรศัพท์ทิ้งไปแบบนั้น

“มีเรื่องอะไร ?” ไอ้หิรัญถาม

ผมพ่นหายใจออกมาแรงๆ แล้วกัดฟันตอบ “เมียกูอยู่กับไอ้ติณ”

“มันลักพาตัวเมียมึงไป ?”

ผมส่ายหน้า ไอ้หิรัญจึงมองอย่างสงสัยแล้วถามต่อ “ถ้าไม่ได้ลักพาตัวไป แล้วเมียมึงจะไปอยู่กับมันได้ยังไง ?”

“เมียกูเต็มใจไปกับมัน”

“เชี้ย! ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย”

ที่ไอ้หิรัญพูดมาแบบนี้ก็เพราะว่าก่อนหน้าที่จะเจอริน ผมมีผู้หญิงคนหนึ่งที่รัก แต่เธอก็ทรยศผมด้วยการไปกับไอ้ติณ

ผมเคยพูดและถามรินแล้วว่าเธอจะไม่ทำแบบนั้นใช่มั้ย เธอพูดพร้อมสัญญา แต่สุดท้ายเธอก็เลือกหนีผมไปอยู่กับมัน

การที่เธอหนีไปมันไม่เสียใจเท่ากับการที่ได้รู้ว่าเธออยู่กับใคร

“เมื่อไหร่มันจะเลิกจองเวรมึงสักที เรื่องนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ”

“ถ้ามันเชื่อกูว่าทุกอย่างเป็นอุบัติเหตุ มันคงไม่จองเวรกูถึงทุกวันนี้”

เมื่อหลายปีก่อน พ่อของผมกับพ่อของน้ำมนต์และพ่อของไอ้ติณเป็นเพื่อนรักกัน ผม น้ำมนต์ แล้วก็ไอ้ติณโตมาพร้อมกัน เราสามคนสนิทกันมาก

จนกระทั่งวันที่พ่อของผมกับพ่อของน้ำมนต์และไอ้ติณไปคุยธุรกิจด้วยกันแล้วถูกลอบยิง วันนั้นพ่อของไอ้ติณเสียชีวิตเพราะรถพลิกคว่ำ พ่อของผมและพ่อของน้ำมนต์พยายามจะเข้าไปช่วย แต่ถูกลูกน้องห้ามไว้เพราะไอ้พวกที่ลอบยิงมันกำลังไล่ล่าตัวอยู่

หลังจากที่ไอ้ติณรู้ว่าพ่อมันเสียชีวิตมันก็มาที่บ้านของผมแล้วใช้ปืนขู่พ่อผมว่าจะฆ่า มันบอกว่าพ่อของผมและพ่อของน้ำมนต์ร่วมมือกันฆ่าพ่อมัน ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้น ผมมั่นใจว่าพ่อไม่มีวันทรยศเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เด็กแน่ๆ แล้วผมก็มารู้ที่หลังว่ามันคิดแบบนั้นก็เพราะถูกอาของมันเบ่าหู

แต่ถึงจะพูดอะไรไปมันก็ไม่เชื่อผมอยู่ดี

พอมันเล่นงานพ่อผมไม่ได้มันก็เปลี่ยนเป้าหมายมาเล่นงานผมแทน ทุกครั้งผมไม่เคยโกรธมัน จนมันพรากลดาไป นั่นคือจุดแตกหักทำให้ผมเกลียดขี้หน้ามัน และตอนนี้มันก็กำลังปั่นหัวผมอีกครั้ง….

“มึงจะเอายังไง ?” ไอ้หิรัญถามผมอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าผมเงียบไปพักใหญ่

“กูจะไปบ้านมัน!!” พูดจบผมก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แต่ถูกไอ้หิรัญดักหน้าไว้

“มึงจะไปบ้านมันได้ยังไง ไปถิ่นมันขนาดนั้นไม่กลัวตายหรือไง”

“เมียกูอยู่กับมัน มึงจะให้กูนั่งรอที่บ้านหรอวะ!! กูทำไม่ได้”

ไอ้หิรัญพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “ถ้ามึงจะไป กูจะไปกับมึงเอง”

Talk วาริน

ในตอนนี้เป็นเวลาทุ่มกว่าแล้ว หลัวจากอาบน้ำเสร็จก็มีลูกน้องของคุณติณมาตามให้ไปกินข้าว แต่ฉันปฏิเสธไปเพราะกินไม่ลง มันรู้สึกไม่หิวอะไรเลยจริงๆ

ด้วยความที่ภายในห้องมันเงียบมากๆ ฉันจึงได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอะไรบางอย่างจากด้านนอก แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร

ปัง!! เสียงปืนดังสนั่นขึ้นมา ทำให้ฉันที่คิดว่าจะไม่สนใจต้องลุกขึ้นจากเตียงไปแง้มหน้าต่างดูว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมีเสียงปืน

แต่ด้วยความที่มองจากห้องฉันมันก็มองไม่เห็นอะไร ฉันชั่งใจอยู่พักใหญ่ก่อนจะแง้มประตูออกมามองไปทางหน้าบ้าน

“ไม่คิดว่าจมูกมึงจะดีขนาดนี้ เมียหายไปไม่ถึงวันก็กระเสือกกระสนตามหาจนรู้ว่าอยู่ที่ไหน”

ซึ่งในตอนนี้คุณเหนือก็กำลังมองฉันอยู่ ดวงตาของเขามันแดงกล่ำเหมือนกำลังอดกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา

“เธอเลือกกูแล้ว มึงไม่เห็นหรือไงไอ้เหนือ”

“ริน กลับไปกับฉัน” แทนที่คุณเหนือจะสนใจคำพูดของคุณติณแต่เปล่าเลย เขาเอาแต่มองฉันแล้งออกคำสั่ง

“……”

คุณเหนือยกมือขึ้นมา เขาค่อยๆ ก้าวขาเดินมาใกล้ฉันเรื่อยๆ คุณติณจึงยกปืนขึ้นมาจ่อไปที่คุณเหนือ เห็นแบบนั้นฉันจึงต้องรีบพูดอะไรสักอย่างเพื่อให้คุณเหนือหยุดเดิน ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะเจ็บตัวอีก

“จะให้รินกลับไปอยู่กับความเจ็บปวดในคืนนั้นหรอคะ ปล่อยรินได้แล้วค่ะ รินเลือกทางเดินใหม่แล้ว”

“เธอเลือกมัน แล้วฉันล่ะ ?” คุณเหนือหยุดเดิน จากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงแล้วพูดต่อ “เธอไม่เคยเชื่อคำพูดของฉันเลยจริงๆ สินะ”

“กลับไปได้แล้วค่ะ ไม่ต้องมายุ่งกับรินอีก”

“แค่เธอพูดมาว่าต้องการไม่ให้ฉันยุ่งวุ่นวายกับเธออีก พูดมันออกมาจากความรู้สึกของเธอ ฉันจะกลับ…” คุณเหนือมองหน้าฉันแบบมีความหวัง และฉันก็เลือกตอบอย่างไร้เยื่อใย ถึงแม้มันจะเจ็บเอามากๆ ก็ตาม

“รินไม่ต้องการให้คุณเหนือมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของรินอีกแล้วค่ะ”

“รู้มั้ยว่าฉันเกลียดอะไรที่สุด ?” คุณเหนือตั้งคำถามกับฉัน

“……” ฉันเลือกที่จะเงียบทำเมินเขา

“ฉันเกลียดคนที่ทรยศความรักของฉันมากที่สุด” สีหน้าและแววตาของคุณเหนือค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา

เขายืนมองฉันครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหันหลังให้แล้วเดินไปที่รถ โดยไม่หันหลังกลับมามองฉันอีกเลย