นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 80

ฉันมองตามแผ่นหลังของคุณเหนือแล้วเฝ้าถามตัวเองว่าที่ทำอยู่ตอนนี้มันดีกับตัวเองแล้วจริงๆ หรือเปล่า ที่หนีออกมาโดยไม่ฟังเหตุผลอะไรของเขามันคือสิ่งที่ฉันต้องการใช่มั้ย

จู่ๆ หยดน้ำตามันก็ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง เขาไม่ควรตามฉันมาที่นี่ เขาไม่ควรมาทำให้ฉันรู้สึกสับสนและเจ็บปวดแบบนี้อีก

“เธอร้องไห้ ?”

คุณติณหันมามองฉันพร้อมกับปล่อยมือที่โอบเอวฉันออก

“ฉันไม่ได้เลือดเย็นแบบคุณ” นี่คือคำตอบที่ฉันบอกเขา

“หยุดร้องแล้วกลับไปที่ของเธอซะ”

“คุณเหนือรู้แล้วว่าฉันอยู่กับคุณ เขาคงไม่มายุ่งอีก ฉันต้องการไปอยู่ที่อื่น”

“ที่อื่น ? เธอหมายถึงที่ไหน หื้ม” ใบหน้าคมคายโน้มลงมา ฉันจึงรีบถอยห่าง

“ฉัน….”

“ถ้าไม่อยากอยู่ที่นี่ก็ไปอยู่ที่คอนโด ฉันให้เธอเลือกแค่สองอย่าง”

“ฉันไม่อยากอยู่กับคุณ”

“จุ๊ๆ” เขาใช้นิ้ววางลงมาบนริมฝีปากของฉัน “เธอยังมีประโยชน์กับฉัน คิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระตอนนี้หรือไงเด็กโง่”

“แต่คุณทำเขาขนาดนั้นแล้วนะ คุณยิงเขา ยังไม่สะใจอีกหรือไง”

“อย่าพูดเหมือนฉันผิดแบบนั้นสิ ไม่ใช่เพราะเธอเลือกมาอยู่กับฉันหรือไง มันถึงกระเสือกกระสนรนมาหาถึงที่”

“……” ใช่! มันเป็นเพราะฉันเอง คำพูดของคุณติณมันยิ่งตอกย้ำว่าฉันผิดมากขนาดไหน

“โดนแค่นี้มันยังน้อยไปถ้าเทียบกับที่พวกมันเคยทำกับฉัน”

“ฉันต้องการจะไปอยู่ที่คอนโด” ฉันบอก

“ได้! ถ้าเธอต้องการฉันจะไม่ขัด แต่ฉันจะให้ลูกน้องไปเฝ้าเธอไว้”

“มันมากเกินไปหรือเปล่า ฉันไม่ใช่นักโทษของคุณนะคะ”

“หรือเธออยากจะเป็นเมียฉัน ก็ดีนะ ถ้าไอ้เหนือรู้มันคงจะเป็นบ้าตาย”

“พอแล้วค่ะ! ที่ฉันเลือกมาอยู่กับคุณก็เพราะอยากหนีจากเขา ไม่ได้ต้องการให้คุณทำร้ายเขามากขนาดนั้น”

“มันผิดตั้งแต่เธอเลือกหนีมากับฉันแล้ว เธอเองก็รู้ว่าฉันกับมันเป็นศัตรูกัน”

“…….”

“อย่าเรื่องมากกับฉัน เพราะถ้าฉันทนไม่ไหว…” คุณติณใช้สายตามองเรือนร่างของฉัน “เผลอทำอะไรเธอไป จะมาโทษว่าฉันไม่ดีก็ไม่ได้นะ เพราะเธอเลือกมากับฉัน”

ฉันเงียบ จากนั้นก็รีบเดินกลับมาที่เรือนเล็ก เมื่อปิดประตูห้องฉันก็ค่อยๆ ทรุดตัวลงที่พื้นแล้วร้องไห้สะอื้นออกมาเบาๆ

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากหาอะไรกินแล้วก็นอน นอนโง่ๆ อยู่บนเตียง พยายามทำให้สมองมันว่างเปล่า แต่ไม่ใช่เลย ยิ่งพยายามอยู่กับตัวเองมากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งคิดฟุ้งซ่านมากเท่านั้น

คุณติณเขาไม่ได้มายุ่งวุ่นวายอะไรกับฉัน ก็อย่างที่เขาว่า สิ่งที่ต้องการคือแก้แค้นคุณเหนือ ไม่ใช่ตัวของฉัน…

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเปิดเครื่องหลังจากที่ปิดเครื่องไว้นานถึงหนึ่งอาทิตย์

เมื่อเปิดเครื่องข้อความก็ถาโถมเด้งเข้ามารัวๆ จนโทรศัพท์แทบจะค้าง ฉันค่อยๆ ไล่ดูทีละข้อความ

หัวใจดวงน้อยมันเต้นเป็นจังหวะที่เจ็บปวดอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเบอร์ของคุณเหนือโทรมาครั้งล่าสุดเมื่อวันนั้น วันที่เขาไปหาฉันที่บ้านของคุณติณ หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้โทรมาอีกเลย

เขาตัดฉันแล้วจริงๆ สินะ มันก็สมใจฉันแล้วไม่ใช่หรือไง…

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วพยายามไม่คิดอะไรอีก เพราะทุกอย่างมันจบแล้วจริงๆ ต่อไปนี้เราต่างเริ่มต้นชีวิตใหม่

สายตาของฉันสะดุดเข้ากับข้อความที่นาลินส่งมา ฉันชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ ในตอนแรกคิดว่าจะไม่เปิดอ่านแล้วทำเมินไปซะ แต่สุดท้ายฉันก็อดที่จะกดเข้ามาอ่านข้อความที่นาลินส่งมาไม่ได้

นาลิน: หนูอยากคุยกับพี่ริน หนูรู้ว่าพี่รินคงไม่อยากเจอหนูอีกแล้ว แต่ขอให้หนูได้พูดอะไรหน่อยได้มั้ยคะ ถ้าพี่รินอยากรู้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น มาหาหนูที่คอนโดได้มั้ย หนูจะรอนะคะ….

ฉันอ่านข้อความที่นาลินส่งมาวนซ้ำๆ เพราะไม่เข้าใจว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไรอีก จะทำร้ายฉันอีกหรือเปล่า ฉันไม่ได้อยากจะคิดร้าย แต่น้องสาวที่ฉันรักทำร้ายฉันก่อน มันก็คงไม่ผิดหากว่าฉันจะรู้สึกไม่ดีกับเธอ

ถ้าถามฉัน ฉันคงไม่อยากเจอเธออีกแล้ว….แต่เธอเอาเรื่องคืนนั้นมาอ้างทำให้ฉันต้องคิดทบทวนอีกครั้ง

ฉันไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องคืนนั้นอีก แต่กลับหยุดความอยากรู้ของตัวเองไว้ไม่ได้ ทั้งที่ควรจะปล่อยให้มันจบไปอย่างที่แต่การ แต่ทำไมฉันถึงลังเล…