นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 83

คำที่คุณเหนือพูดมันทำให้ฉันต้องหยุดนิ่งพร้อมกับหัวใจดวงน้อยที่มันเต้นเป็นจังหวะที่เจ็บปวด เขาเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน เขากลับไปเป็นคนเดิมเหมือนก่อนหน้านี้ที่เราเพิ่งรู้จักกัน สายตาของเขามันว่างเปล่า ไม่เหมือนกับตอนที่เคยบอกรักฉัน

“กลับไปซะ!! เธอคงไม่อยากเห็นฉันใจร้ายไปมากกว่านี้”

“…รินไม่ไป”

“ไม่กลัวผู้ชายของเธอโกรธหรือไง ถ้าไอ้ติณมันรู้ว่าเธอมาที่นี่ คงจะโมโหเธออาจจะเจ็บตัว”

“เขาไม่ใช่ผู้ชายของริน ทำไมต้องคิดอะไรแบบนั้นด้วยคะ”

“การที่เธอยอมไปอยู่กับมัน ไม่ได้หมายความว่าเธอยอมให้มันทำอะไรต่อมิอะไรหรือไง” คุณเหนือใช้สายตาที่เย็นยะเยือกมองฉันตั้งแต่หังจรดเท้า

สายตาของคุณเหนือมันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง คำพูดของเขามันเหมือนกับกำลังดูถูกฉันอยู่ แต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรเลย มันรู้สึกผิดมากขึ้นด้วยซ้ำ

“รินไม่ได้…”

“กลับไปซะ!!”

คุณเหนือจับแขนของฉันอีกครั้ง ก่อนจะกระชากแรงๆ ให้ฉันออกจากห้องนอนของตัวเอง และครั้งนี้มันได้ผล เพราะว่าฉันกำลังเหม่อลอย ไม่ทันได้คว้ามือจับอะไร

พอคุณเหนือผลักฉันออกมาจากห้องได้เขาก็จะปิดประตู ฉันจึงรีบเขาแขนไปกันไว้ ทำให้แรงอัดกระแทกของประตูมันอัดมาที่แขนของฉันจังๆ

“โอ้ย~” ฉันเจ็บจนแขนข้างนั้นชาหนึบขยับไม่ได้ สีหน้าของคุณเหนือดูตกใจพอสมควร เขารีบคว้ามาจับแขนของฉันพร้อมกับจ้องเขม็ง “ทำบ้าอะไรของเธอ”

ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพราะปวดแขนที่ถูกประตูกระแทก มันปวดจนพูดไม่ออก คุณเหนือดึงฉันกลับเข้ามาในห้องของเขาอีกครั้ง แล้วกดให้ฉันนั่งลงบนเตียง ส่วนเขาก็เดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาวางลงตรงหน้าของฉัน

บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด คุณเหนือหยิบยาขึ้นมาแล้วทาที่แขนของฉันเบาๆ

ถึงแม้ว่าเขาจะเอาแต่ไล่ แต่ลึกๆ แล้วฉันมั่นใจว่าคุณเหนือยังรู้สึกเหมือนเดิม ที่เขาเป็นแบบนี้เป็นเพราะฉัน

พอเห็นท่าทางที่เป็นห่วงของคุณเหนือมันก็ทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง

“…แผลที่ถูกยิง” ฉันเอื้อมมือจะจับแขนของคุณเหนือข้างที่เขาถูกยิงแต่ถูกคุณเหนือปัดออก

“เลิกไล่รินได้มั้ยคะ”

“……” คุณเหนือเงียบไม่ได้ตอบอะไร

“รินขอโทษ รินรักคุณเหนือ” ฉันค่อยๆ จับมือคุณเหนือที่กำลังทายาให้อยู่ “รินขอโทษที่ไม่เชื่อใจ รินอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม…”

“ระหว่างเธอกับฉัน ไม่มีคำว่าเหมือนเดิม” แววตาคู่นั้นกลับมาเย็นชากับฉันอีกครั้ง

ได้ยินแบบนั้นน้ำตาของฉันมันก็ตกในทันที ทั้งจุกในอก มันแน่นไปหมดความรู้สึกเหมือนคนกำลังจมน้ำ แถมน้ำตามันก็จะไหลออกมาให้ได้

“ทะ ทำไมล่ะคะ รินกับคุณติณไม่ได้มีอะไรกัน เราไม่มีอะไรเกินเลยกันจริงๆ”

ฉันหยุดวิ่งเช็ดน้ำตาออกแล้วมองตรงหน้า ถึงได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองได้วิ่งออกมาจากรั้วบ้านของคุณเหนือแล้ว มันไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเลยที่วิ่งไกลขนาดนั้น กลับกันมันเจ็บที่หน้าอกข้างซ้ายเอามากๆ เจ็บปวดมากจริงๆ

ฉันเดินต่ออย่างไร้จุดหมาย ไม่ได้เรียกแท็กซี่เพื่อกลับคอนโด ฉันไม่อยากกลับไปที่นั่น ยากหลุดพ้น ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่มีวันเลือกไปอยู่กับคุณติณ

ในขณะที่กำลังเดินอยู่ ฉันได้ยินเสียงรถที่ขับมาใกล้ๆ หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวคิดดีเพราะคิดว่าเป็นรถของคุณเหนือ แต่พอกระจกรถค่อยๆ เลื่อนลงเห็นว่าคนขับคือน้ำมนต์ฉันจึงหุบยิ้มทันที

“รินจริงๆ ด้วย มาเดินทำไมตรงนี้ ฉันกำลังจะไปหาเฮีย ขึ้นรถสิ”

“……” ฉันไม่ได้ตอบอะไนนอกจากส่ายหน้าไปมา เมื่อน้ำมนต์เห็นหน้าฉันก็เบิกตากว้าง

“ริน ร้องไห้ทำไม” เธอรีบเปิดประตูรถแล้วเดินมาประคองฉัน “เฮียทำอะไรเธอ นี่เธอกับเฮียยังไม่ปรับความเข้าใจกันอีกงั้นหรอ”

“อึก~ ฉันมันไม่ดีเอง ฉันทำให้คุณเหนือเป็นแบบนี้”

“เดี๋ยวรินหยุดร้องก่อน นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันงงไปหมดแล้ว”

ฉันร้องไห้ออกมาอีกครั้ง แรงจะพูดจบมันแทบจะไม่มี ต่อให้พูดอะไรไปน้ำมนต์เธอก็คงฟังไม่รู้เรื่องเพราะฉันเอาแต่ร้องไห้

จนน้ำมนต์เธอต้องเอาตัวฉันขึ้นมาในรถเพื่อให้สงบสติอารมณ์ แต่ฉันก็ยังเอาแต่ร้องไห้อยู่

ฉันไม่ต้องการให้เรื่องของฉันกับคุณเหนือมันจบแค่นี้ ฉันควรจะทำยังไงดี…