ฉันนั่งสงบสติอารมณ์ในรถของน้ำมนต์นานพอสมควรกว่าจะหยุดร้องไห้ได้
“ทีนี้จะบอกฉันได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงได้ร้องไห้หนักขนาดนี้” น้ำมนต์ถามขึ้นเมื่อสิ้นเสียงสะอื้นของฉัน
“ฉันไม่ดีเอง ฉันทรยศคุณเหนือ”
“ทรยศอะไรกัน ?” น้ำมนต์เธอขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อฉันบอกไปแบบนั้น
“เรื่องคืนนั้น ภาพที่ฉันเห็นมันไม่อาจจะทำใจได้ ฉันเลยตัดสินใจแบบโง่ๆ ด้วยการไปอยู่กับศัตรูของเขา” ฉันบอกปนเสียงสะอื้น “แต่ฉันเพิ่งมารู้จากปากของนาลินว่าคืนนั้นเธอตั้งใจทำให้ฉันกับคุณเหนือเข้าใจผิดกัน”
“ศัตรูของเฮีย ?” พอบอกแบบนั้นน้ำมนต์ก็ยิ่งสงสัยมากกว่าเดิม นี่เธอไม่รู้เรื่องที่คุณเหนือมีศัตรูอย่างนั้นหรอ
“เธอหมายถึงใครอย่างนั้นหรอริน” น้ำมนต์ถามอีกครั้ง
“คุณติณ เขากับคุณเหนือ….”
“…พะ พี่ติณหรอ” จู่ๆ น้ำมนต์ก็ทำตาโตขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อของคุณติณ จากนั้นเธอก็ถามต่อ “เธออยู่กับพี่ติณอย่างนั้นหรอ”
“ไม่หรอก ฉันขอเขาย้ายมาอยู่ที่คอนโด ไม่ได้อยู่ที่บ้านของเขา”
“…….” ตอนนี้น้ำมนต์เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่สักอย่าง เธอเงียบไปไม่ได้ถามอะไรต่อ
ส่วนฉันเองก็เงียบ ในหัวเริ่มคิดฟุ้งซ่านถึงคุณเหนืออีกครั้ง แต่คิดได้ไม่นานน้ำมนต์เธอก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง
“เธอกับพี่ติณไม่ได้….” น้ำมนต์กระอึกกระอักเหมือนไม่กล้าที่จะถาม แต่ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะถามว่าอะไรจึงชิงตอบก่อน
“ฉันกับคุณติณไม่ได้มีอะไรเกินเลยกัน เขาช่วยให้ฉันหนีออกมาจากชีวิตของคุณเหนือเพราะความแค้น”
“เธอรู้ใช่มั้ยว่าบ้านของพี่ติณอยู่ที่ไหน”
“อื้อ รู้สิ”
“…เธอพาฉันไปที่บ้านของพี่ติณได้มั้ย ฉะ ฉัน ฉันอยากเจอเขา”
“ได้สิ” ถึงมันจะรู้สึกสงสัยในใจ แต่ฉันก็ตอบตกลงที่จะพาน้ำมนต์เธอไปอยู่ดี แม้จะไม่รู้เหตุผลว่าทำไมเธอถึงอยากเจอคุณติณก็ตาม
น้ำมนต์เธอคลี่ยิ้มจางๆ ให้กับฉัน จากนั้นก็ขับรถไปโดยมีฉันบอกทาง
ขับรถมาได้ประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงที่บ้านของคุณติณ เมื่อรถมาจอดสนิทที่โรงจอดรถน้ำมนต์เธอก็รีบเปิดประตูลงไป ฉันจึงรีบตามลงไปด้วย
“เธอจะเข้าไปหาเขาใช่มั้ย ฉันจะรอที่รถ” ฉันไม่อยากเจอหน้าของคุณติณเพราะกลัวว่าจะถูกเขาถามว่าวันนี้หายไปไหนมา ถ้าเขารู้ว่าฉันไปหาคุณเหนือที่บ้านจะเกิดอะไรขึ้น
“เธอพาฉันเข้าไปได้มั้ย”
ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเพราะเห็นสายตาอ้อนวอนคู่นั้นของน้ำมนต์ “อื้อ ก็ได้”
ฉันเดินนำน้ำมนต์ไปทางตัวบ้าน เมื่อเดินเข้าไปในบ้านก็จะมีทางแยกขึ้นบันได กับแยกไปอีกทางเป็นห้องรับแขกและห้องนั่งเล่น ฉันก็เพิ่งเคยเข้ามาด้านในตัวบ้านของคุณติณเป็นครั้งแรกเหมือนกัน
“เธอหายไปไหนมา แล้วทำไมถึงมาที่บ้านของฉัน” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยท้วงขึ้นมา ทั้งฉันและน้ำมนต์หยุดเดินแล้วต่างหันมองทางต้นเสียงพร้อมๆ กัน
เป็นคุณติณที่ท้วงขึ้น แต่เมื่อคุณติณใช้สายตามองน้ำมนต์ที่ยืนอยู่ข้างๆ กับฉัน แววตาของเขามันก็เปลี่ยนไปเป็นดุดันทันที
“พี่ติณ ในที่สุดหนูก็ได้เจอพี่สักที ^_^” น้ำมนต์เธอฉีกยิ้มกว้างแล้วเดินไปหาคุณติณ แต่เขากลับถอยหนีไม่ยอมให้เธอเข้าไปใกล้
ยังไงฉันก็ยังอยู่ในสถานะนักศึกษาฝึกงานอยู่ ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะไปทำหน้าที่ของตัวเอง ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ฉันจะไม่ได้คิดแบบนี้เลยก็ตาม
เพราะนานหลายอาทิตย์ที่ไม่ได้มาฝึกงาน ทำให้รู้สึกเกร็งมากพอสมควร สายตาของคนในบริษัทก็ยังคงมองฉันแปลกๆ เหมือนเดิม โชคดีที่พี่รุ้งกับพี่เอมยังมองด้วยความเอ็นดูฉันอยู่
“ริน หายไปไหนมาตั้งนานพี่คิดว่าเธอผ่านโปรแล้วซะอีก พี่ถามคุณเหนือก็ไม่ยอมตอบอะไรเลย” พี่รุ้งท้วงขึ้นมาเมื่อฉันเดินมาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
“พะ พอดีรินเพิ่งหายป่วยน่ะค่ะ”
“แล้วนี่รินได้แจ้งคุณเหนือหรือเปล่าว่าป่วย ทำไมคุณเหนือถึงดูไม่พอใจที่พี่ถามถึงริน ?”
“มะ ไม่ได้แจ้งค่ะ” ที่ฉันบอกแบบนี้ก็เพราะไม่อยากให้พี่รุ้งสงสัยว่าทำไมคุณเหนือถึงมีอาการไม่พอใจที่ได้ยินชื่อฉัน
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปรายงานตัวเลยนะ คุณเหนืออยู่ในห้อง หายไปเป็นอาทิตย์ระวังฝึกงานไม่ผ่าน เดี๋ยวจะต้องเสียเวลามาฝึกใหม่อีกแล้วจะยุ่ง”
“ค่ะ ค่ะ” ฉันพยักหน้าตอบ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวขาเดินมาหยุดที่หน้าห้องทำงานของคุณเหนือ
หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวโคมๆ เพราะกลัวว่าจะถูกไล่อีก แต่เมื่อทำใจได้ครู่หนึ่งฉันก็เคาะห้องทำงานของคุณเหนือแล้วเปิดประตูเข้าไปด้านใน
คุณเหนือที่กำลังก้มหน้าทำงานอยู่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามอง เมื่อเห็นว่าเป็นฉันเขาก็แสดงอาการไม่พอใจออกมาชัดเจนพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ
“เธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ?” นี่คือคำถามแรกที่คุณเหนือถามหลังจากเห็นหน้าฉัน
“ระ รินก็มาฝึกงานไงคะ”
“ถ้าฉันเซ็นให้เธอผ่านตอนนี้ เธอจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก จะไม่โผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีก อย่างนั้นใช่มั้ย ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางบำเรอ BAD GUY 20+
มาต่อเร็วๆนะค่ะ คนรออ่านไม่ท้อ คนเขียนสู้ๆค่ะ กำลังดี รอวารินท้องอยู่นะค่ะ 55...
เหมือนยังไม่จบ สนุกคะ แต่มีบ้างช่วงเหมือนยังไม่สมบูรณ์ ขอบคุณที่แต่งมาให่อ่านนะคะ...