นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 85

ตอนนี้คุณเหนือคงพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ไม่เจอหน้าฉันอีก ต่างกับฉันที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้คุณเหนือคนเดิมกลับมา

“รินจะไม่ไปไหนหรอกค่ะ” คุณเหนือพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อีกครั้งเมื่อได้ฟังคำตอบที่หนักแน่นของฉัน

“ออกไปจากห้องทำงานของฉัน!!”

“ไม่รินไม่ไป”

“เธอไม่ไป ?” คุณเหนือไม่รอให้ฉันตอบ พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืน “ถ้าอย่างนั้นฉันไปเอง”

“ปะ ไปไหนคะ” ฉันรีบเดินมาดักหน้าประตูห้องไว้ ไม่ยอมให้คุณเหนือเปิดประตูออกไปได้

กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ของคุณเหนือดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายแถมยังเปิดลำโพงให้ฉันฟัง

( ไหนคุณเหนือบอกว่าจะมาหาหนูไงคะ นี่คิดจะเบี้ยวนัดอีกแล้วใช่มั้ย เป็นแบบนี้บ่อยๆ มันน่าน้อยใจนะคะ )

ปลายสายเป็นผู้หญิง เธอยั่วยวนคุณเหนือเสียงหวาน ฉันที่ได้ยินก็ถึงกับใจสั่น ทำอะไรไม่ถูก รู้เหตุผลแล้วว่าทำไมเขาถึงเปิดลำโพงให้ฉันได้ฟังด้วย เพราะปลายสายเป็นผู้หญิงนี่เอง

( ฉันกำลังจะไป )

หมับ! ฉันพุ่งปรี่ไปคว้าแย่งโทรศัพท์มาจากมือของคุณเหนือ แล้วพูดกับปลายสาย

( เลิกยุ่งกับผู้ชายของฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยให้เขาไปหาเธอแน่!! )

พูดจบฉันก็กดตัดสายพร้อมกับกำโทรศัพท์แน่น ส่วนคุณเหนือตอนนี้เขากำลังมองฉันอย่างเย็นชา

“เธอไม่ควรมายุ่งกับชีวิตของฉันอีก” คุณเหนือเอามือเอื้อมมาหวังจะหยิบโทรศัพท์ไป แต่ฉันไม่ยอมให้เขาได้มันคืนไปง่ายๆ

“รินรู้นะคะว่าคุณเหนือยังรักรินอยู่”

“อย่าหลงตัวเองไม่หน่อยเลย” คุณเหนือตอบกลับทันควัน

“ถ้าเราได้รักใครสักคนแล้วมันก็ยากที่จะลืมไม่ใช่หรอคะ”

“คำนั้นคงใช้ไม่ได้สำหรับผู้หญิงอย่างเธอ ไล่ฉันเองไม่ใช่หรือไง” สายตาคมกริบมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนที่สายตาคู่นั้นจะจ้องเขม็งมาบนใบหน้าของฉัน

“เธอบอกให้ฉันลืมเธอเองไม่ใช่หรือไง แล้วตอนนี้จะมาเรียกร้องทำซากอะไร !!” คุณเหนือตะคอกใส่หน้าฉันเสียงดัง ทำเอาฉันสะดุ้งเฮือกแล้วค่อยๆ ถอยหนี เพราะกลัวสายตาอำมหิตคู่นั้น

นี่ใช่มั้ยหรือผลกรรมที่ฉันตัดสินใจทำอะไรโง่ๆ ลงไป ฉันไม่สามารถสั่งตัวเองให้ตัดใจจากผู้ชายตรงหน้าได้จริงๆ ฉันไม่สามารถทำแบบนั้นได้…

ฉันค่อยๆ ยกมือขึ้นมาวางลงบนเม็ดกระดุมเสื้อของตัวเอง แล้วปลดมัยออกทีละเม็ดๆ ทุกการกระทำของฉันอยู่ในสายตาของคุณเหนือทั้งหมด เขาจ้องมองฉันอยู่อย่างนั้น

“คิดจะทำอะไร ?” คุณเหนือเอ่ยถามเสียงเย็นขณะที่ฉันกำลังปลดเม็ดกระดุมเสื้อนักศึกษา

“ทำให้คุณเหนือไม่ต้องออกไปหาผู้หญิงคนอื่นไงคะ” มันเจ็บปวดมากที่คิดว่าเขาจะไปหาใคร ฉันไม่มีทางให้คุณเหนือออกไปแน่

เมื่อปลดกระดุมทุกเม็ดแล้ว ฉันก็ถอดเสื้อนักศึกษาออกจากตัวปล่อยให้มันหล่นลงพื้น จากนั้นก็จัดการกับกระโปรงนักศึกษาของตัวเองต่อ

“คิดว่าแก้ผ้าต่อหน้าฉันแบบนี้แล้วจะหยุดฉันได้หรือไง”

ฉันไม่ตอบโต้อะไร ค่อยๆ ถอดกระโปรงลงมากองกับเสื้อที่อยู่บนพื้น ในตอนนี้ฉันสวมใส่เพียงแค่ชุดชั้นในก็เท่านั้น

จากที่ในตอนแรกคุณเหนือมองการกระทำของฉันอยู่ แต่ตอนนี้เขากลับเบือนหน้าหนี

ฉันไม่เคยมีความกล้ามากขนาดนี้ ด้วยเป็นคนที่ขี้อายเอามากๆ แต่ครั้งนี้ฉันกลับยอมแก้ผ้าต่อหน้าคุณเหนือโดยไม่รู้สึกอายเลยแม้แต่นิดเดียว

พรึบ!! ร่างของฉันถูกผลักออกอย่างแรงจนล้มกระแทกกับพื้นจังๆ ด้วยฝีมือของคุณเหนือ ฉันเจ็บจนแทบลุกไม่ขึ้น ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา

สายตาที่มันไร้ความรู้สึก สายตาที่ห่างเหินคู่นั้นทำให้ฉันเจ็บปวด…

“ใส่เสื้อผ้า!!”

“…จะไม่ยกโทษให้รินจริงๆ หรอคะ จะให้ทุกอย่างมันจบลงแบบนี้ใช่มั้ย” ฉันถามออกไปอย่างคนที่กำลังสิ้นหวัง มันน่าอายนะที่ทำถึงขนาดนี้แล้วถูกมองว่าไร้ค่า ขอโทษไปตั้งไม่รู้กี่ครั้งแต่คุณเหนือก็ยังเอาแต่ไล่ ฉันเองก็ท้องเป็นเหมือนกัน

แต่ฉันไม่ยอมถอยแน่!!

“เธอเลือกให้มันเป็นแบบนี้เองไม่ใช่หรือไงวาริน” พูดจบคุณเหนือก็เดินไปที่ประตู

“จะไปหาผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ยคะ”

“มันเรื่องของฉัน”

“ถ้าคุณเหนือออกไป ริน รินจะแก้ผ้าแบบนี้แล้วเดินออกไปส่วนกลางของบริษัท” ส่วนกลางบริษัทเป็นที่ที่พนักงานพลุกพล่านมากที่สุด

ฉันไม่ได้คิดจะทำแบบนั้น แค่ไม่อยากให้คุณเหนือออกไปจากห้องฉันถึงอ้างมันออกมา

“สมองเธอคิดได้แต่เรื่องโง่ๆ หรือไงว่าริน!!” คุณเหนือหันหน้ากลับมาตวาดถามฉันเสียงแข็ง

เขาเดินมาหยิบชุดนักศึกษาของฉัน รู้มั้ยว่าคุณเหนือทำอะไร เขาเหวี่ยงชุดนักศึกษาใส่หน้าฉัน แล้วก็ตวาดอีกครั้ง

“อยากจะทำอะไรก็ทำ !!”

ปัง!! เสียงประตูห้องถูกเปิดออกไปแล้วปิดกระแทกอย่างแรง ฉันที่ไม่สามารถอดกลั้นได้แล้วจึงร้องไห้ออกมาหนักๆ ให้กับความเย็นชาและคำพูดของคุณเหนือ