นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 86

ฉันร้องไห้ฟูมฟายอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่ควรมานั่งร้องไห้อยู่แบบนี้ ฉันควรตามคุณเหนือไปสิ

พอคิดได้แบบนั้นฉันก็รีบใส่เสื้อผ้าแล้วเปิดประตูออกไปจากห้องทำงานของคุณเหนือ

“พี่รุ้งคะ คุณเหนือไปไหนคะ”

“พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ เมื่อกี้คุณเหนือไม่ได้บอกไว้”

เป็นแบบนี้แล้วฉันจะไปตามหาคุณเหนือได้จากที่ไหน ไม่ใช่ว่าเขาไปหาผู้หญิงคนนั้นหรอกหรอ ผู้หญิงที่โทรมาน่ะ

ฉันได้แต่เดินมานั่งลงบนโต๊ะของตัวเองด้วยความรู้สึกที่มันเจ็บปวดอีกครั้ง

แต่ไม่นานนักคุณเหนือก็เดินกลับมา ทำให้ฉันลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาไม่ได้ไปหาใครแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่กลับมาเร็วขนาดนี้

คุณเหนือเดินมาหยุดที่โต๊ะทำงานของฉัน แล้วพูด

“ฉันจะย้ายเธอให้กลับไปฝึกงานที่แผนกเดิม”

ด้วยความที่พี่รุ้งนั่งอยู่ตรงนี้ฉันจึงไม่สามารถแย้งอะไรได้มาก

“ทะ ทำไมล่ะคะ”

“อยู่ตรงนี้มันรกหูรกตาฉัน”

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ อีกครั้ง คุณเหนือให้ฉันย้ายไปแผนกเดิมมันก็ยังดีกว่าเขาไล่ให้ฉันออกไปจากบริษัทเหมือนก่อนหน้านี้

“ย้ายไปมามันจะดีหรอคะคุณเหนือ” พี่รุ้งค้านขึ้นมา แต่คุณเหนือเขาไม่สนใจหรอก แถมยังไม่ตอบแล้วเดินกลับไปในห้องทำงานของตัวเอง

“ระ รินโอเคค่ะพี่รุ้ง ^_^” ฉันฝืนยิ้มให้พี่รุ้ง ทั้งที่ตัวเองไม่มีความรู้สึกอยากจะยิ้มเลยสักนิด พูดกับพี่รุ้งจบฉันก็ก้มหน้าเก็บของบนโต๊ะทำงาน มันก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก เพราะฉันเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานไม่ใช่พนักงานของที่นี่

ฉันคิดว่าพรุ่งนี้ค่อยย้ายลงไปคงจะดีกว่า แค่เก็บของไว้ก็พอ

กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น พอก้มหน้ามองก็เห็นว่าเบอร์ที่โทรมานั้นเป็นเบอร์แปลก ฉันจึงไม่รับเพราะกลัวว่าจะเป็นคุณติณ

แต่เบอร์นั้นโทรเข้ามารัวๆ มันต่างจากคุณติณที่เขาจะโทรมาแค่สองสายเท่านั้น ถ้าฉันไม่รับเขาจะไม่โทรมาอีก ฉันจึงลองกดรับสายแล้วเงียบฟัง

( ริน นี่ฉันน้ำมนต์นะ )

มันรู้สึกโล่งอกเมื่อปลายสายเป็นน้ำมนต์ไม่ใช่คุณติณแบบที่ฉันคิด

( มีอะไรหรือเปล่าน้ำมนต์ )

( ฉันจะโทรมาบอกว่าเธอไม่ต้องคิดมากเรื่องพี่ติณหรอกนะ ฉันคุยกับเขาแล้วเธอเดินหน้าง้อเฮียได้เต็มที่เลย )

( เธอคุยกับเขาว่ายังไง ทำไมเขาถึงยอมง่ายขนาดนั้น ) ฉันถามออกไปอย่างแปลกใจที่ได้ยินน้ำมนต์เธอบอกมาแบบนั้น

คุณติณไม่น่าใช่คนที่จะยอมอะไรง่ายๆ ถึงฉันจะเพิ่งรู้จักเขา แต่ด้วยลักษณะของเขามันทำให้ฉันคิดแบบนั้น

( ธะ เธอไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ตอนนี้เธอหลุดพ้นจากพี่ติณแล้ว สู้ๆ นะริน ฉันเป็นกำลังใจให้เธอง้อเฮียให้สำเร็จนะ )

หลังจากพูดจบน้ำมนต์เธอก็กดตัดสายไป ทิ้งให้ฉันงุนงงอยู่อย่างนั้น ก่อนที่ฉันจะค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมาเมื่อคิดได้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอิสระแล้ว ฉันไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว

หัวใจดวงน้อยมันเหมือนมีอะไรมาบีบรัดแน่น มันเจ็บมันจุกไปหมด

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดให้กำลังใจตัวเอง

“เดี๋ยวคุณเหนือก็คงกลับมานั่นแหละ ถ้าไม่นอนที่บ้านเขาจะไปนอนที่ไหนได้”

นั่งรอต่ออีกสักพักร่างกายของฉันก็ไม่ไหว ค่อยๆ โน้มตัวฟุบลงบนโต๊ะอาหารแล้วหลับไปในที่สุด…

เช้าวันต่อมา

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคนคุยกัน เมื่อดีดตัวขึ้นถึงได้รู้ว่าตอนนี้มันเช้าแล้ว และคุณเหนือก็กำลังคุยกับลูกน้องที่ด้านหน้าห้องอาหาร ฉันมองเห็นว่าคุณเหนือเหลือบมามาฉันด้วย แต่แค่แว่บเดียวเท่านั้น

ฉันรีบลุกขึ้นวิ่งไปหาคุณเหนือที่กำลังสั่งงานลูกน้องอยู่

“คะ คุณเหนือเพิ่งกลับบ้านหรอคะ”

“ไปบอกไอ้ทินให้เข้ามาพบฉันด้วย” คุณเหนือสั่งลูกน้องต่อ ไม่ได้สนใจคำถามของฉัน แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ทำใจดีสู้เสือถามต่อ

“รินทำอาหารไว้ให้ตั้งแต่เมื่อวาน แต่ตอนนี้มันคงจะกินไม่ได้แล้ว ดะ เดี๋ยวรินจะทำให้ใหม่นะคะ คุณเหนืออยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย รินจะ….”

“ฉันจะไม่อยู่บ้านสามวัน ถ้ามีอะไรผิดปกติรีบโทรมารายงาน เข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย” เป็นอีกครั้งที่คุณเหนือไม่แม้แต่จะสนใจคำพูดของฉัน

เขาทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ทำเมินราวกับว่าฉันเป็นแค่อากาศไม่มีตัวตน