นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 13

“แล้วคนที่ผมเรียกล่ะ ทำไมยังไม่มา”

เดมอนโวยวาย เมื่อเห็นป้ามิเชลล์ปรากฏตัวขึ้นภายในห้องนอนของตัวเองเพียงคนเดียว

“เอ่อ...แพตตี้เป็นไข้น่ะค่ะ ก็เลยมาไม่ไหว”

คนที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียงดีดตัวนั่งตรงทันที ดวงตาสีฟ้าเข้มวาบวับขึ้น

“ไม่สบาย...?”

“ค่ะ”

“ป่วยได้ยังไง เมื่อตอนบ่ายยังเห็นแข็งแรงดีอยู่เลยนี่”

คำพูดของเดมอนทำให้ป้ามิเชลล์อดสวนออกไปไม่ได้ “ก็นายน้อยไม่ให้เธอพักเลยนี่คะ”

“ป้า-มิ-เชลล์”

เจ้าของชื่อก้มหน้าหลบสายตาเมื่อถูกเดมอนเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงดุดัน

“เอ่อ ป้าขอโทษค่ะ”

เดมอนกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ รู้สึกหงุดหงิดจนแทบจะควบคุมอารมณ์เอาไว้ไม่ได้

“แล้วเป็นอะไรเยอะหรือเปล่า”

“เอ่อ ก็น่าจะเป็นหนักเหมือนกันค่ะ”

“งั้นก็ไปเรียกหมอมาตรวจ อ้อ แล้วตอนที่หมอมาถึง ป้ามาเรียกผมลงไปดูด้วยนะครับ” สายตาของเดมอนจ้องป้ามิเชลล์เขม็ง “เพราะผมอยากรู้ว่าแม่นั่นป่วยจริงหรือว่าแค่ป่วยการเมือง”

ป้ามิเชลล์หน้าซีดเผือดลง แต่ก็จำต้องตอบรับออกไป “ค่ะ นายน้อย”

“ออกไปได้แล้วครับ”

“ค่ะ นายน้อย”

ป้ามิเชลล์รีบลนลานออกไปจากห้องนอนของเจ้านายหนุ่ม ในขณะที่เจ้าของห้องกำลังนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่

“โดนแค่นี้ป่วยได้ยังไงกัน”

เขาพึมพำด้วยความแคลงใจ แต่ภายในความแคลงใจนั้นก็อดที่จะแฝงไปด้วยความห่วงใยไม่ได้ จนในที่สุดก็ไม่อาจจะทนนั่งนิ่งอยู่บนเตียงต่อไปได้ ร่างสูงใหญ่พุ่งออกจากห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว และจุดหมายก็คงไม่ใช่ที่ไหน นอกจากห้องพักของพะแพงนั่นเอง

ปัง ปัง ปัง

เสียงทุบประตูดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนหล่อนต้องรีบถลาลงไปจากเตียง และรีบเปิด

“ได้ข่าวว่าไม่สบาย”

ผู้ชายที่อยู่หลังบานประตูทำให้หล่อนตกใจหน้าตาซีดเผือด พยายามจะหนีเข้าห้อง แต่เขาก็แทรกตัวตามเข้ามาติดๆ และจัดการปิดประตูห้องตามหลังอีกด้วย

“นาย...นายน้อยมีธุระอะไรกับดิฉันเหรอคะ” หล่อนถอยหนีไม่หยุด

“ก็แค่อยากจะรู้ว่าเธอป่วยจริงหรือเปล่า”

“เอ่อ...ดิฉันปวดหัวค่ะ รู้สึกไม่ค่อยดี” หล่อนตอบไปตามความจริง

“ดิฉัน...ขอพักผ่อนก่อนเวลาเลิกงานนะคะ”

ชายหนุ่มสาวเท้าก้าวเข้ามาหา ก่อนจะรวบร่างอรชรเอาไว้ในอ้อมแขน ไอร้อนจากผิวสาวทำให้เขานิ่วหน้าเล็กน้อย

“ตัวร้อนจริงๆ ด้วย”

“ได้โปรด...ปล่อยดิฉันเถอะค่ะ...”

“อย่าดิ้นสิ” เขาออกคำสั่ง เมื่อสาวน้อยในอ้อมแขนดิ้นรนไม่หยุด ดิ้นรนถูไถจนเจ้าท่อนเนื้อภายใต้กางเกงขายาวแข็งชันขึ้นอีกแล้ว “เห็นไหมมันตื่น”

เขาขยับสะโพกเข้าหาเป็นจังหวะ ถูไถความเป็นชายกับหน้าท้องของหล่อนอย่างจงใจ

พะแพงหน้าตาซีดเผือด หยุดดิ้นโดยอัตโนมัติ ร่างกายร้อนจัดมากขึ้นจนแทบไหม้เกรียม

“คราวหน้าคราวหลัง ถ้าฉันกอดห้ามดิ้น เพราะถ้าเธอดิ้น ฉันจะยิ่งปล่อยเธอไปไม่ได้”

แล้วห้องพักของหล่อนก็กว้างขึ้นถนัดตา เมื่อผู้ชายตัวโตเดินหายออกไป

พะแพงนอนหน้าซีดสลับแดงอยู่บนเตียง กลีบปากอิ่มเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง มองเห็นเส้นทางเดินลงไปสู่ขุมนรกที่มีเดมอนเป็นมัจจุราชอย่างชัดเจน

เมื่อไหร่ผู้ชายคนนี้จะหยุดรังแกหล่อนเสียทีนะ

เดมอนรู้สึกได้ถึงความหงุดหงิดงุ่นง่านที่กำลังระเบิดซ่านอยู่ในอกได้อย่างชัดเจน มันเพิ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนงานตรงหน้าไร้ความหมายไปอย่างสิ้นเชิง

เสียงลมถูกเป่าพ่นออกมาจากริมฝีปากกว้างหยักสวยแรงๆ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนและเดินอ้อมโต๊ะทำงานออกไปเกาะขอบหน้าต่างบานใหญ่ มือหนาเลื่อนบานกระจกให้เปิดกว้างออก สายลมเย็นฉ่ำยิ่งกว่าเครื่องปรับอากาศวิ่งเข้าปะทะกายหนุ่ม ทิ่มแทงจนเขารู้สึกสะท้านไปทั้งจิตวิญญาณ

ทำไมต้องรู้สึกโหยหาพะแพงขนาดนั้นด้วย ทำไมจะต้องรู้สึกต้องการที่จะฝากฝังความเป็นชายเข้าสู่ร่างสาวคับแคบนั่นจนแทบบ้าแบบนี้

เขาเป็นอะไรไป ทำไมสมองเอาแต่คิดถึงเรื่องตัณหาราคะ ทำไมถึงปล่อยให้ความรู้สึกที่อยู่ต่ำกว่าสะดือมามีอำนาจเหนือสมองอันชาญฉลาดของตัวเองแบบนี้

“บ้าชิบ!”

เดมอนสบถอย่างโมโหตัวเอง เพราะไม่ใช่แค่ความโหยหาหิวกระหายเท่านั้นที่เขามีต่อพะแพง แต่ความห่วงใยก็มีให้มากล้นไม่แตกต่างกัน

ป่านนี้หล่อนจะเป็นยังไงบ้างนะ หายป่วยแล้วไข้จะกลับมาอีกหรือเปล่า

หัวใจของเขาขึ้นชื่อเรื่องความแข็งกระด้าง แต่กลับอ่อนไหวง่ายดายกับผู้หญิงคนนี้ นางบำเรอเนื้อหวานที่เขาไม่อาจจะต้านทานรสสวาทของเจ้าหล่อนได้

ในที่สุดก็ไม่อาจจะต้านทานความทรมานแสนคลุ้มคลั่งที่เกิดจากมโนภาพร้อนแรงของเขากับหล่อนได้ ภาพที่สองร่างเปลือยเปล่าเคลื่อนไหวเสียดสีกันไปมา ดวงตาสีดำขลับคู่นั้นเบิกกว้าง ทั้งตื่นตระหนกและทั้งวิงวอนในเวลาเดียวกันยามที่เขาสอดแทรกความเป็นชายเข้าไปหา หล่อนกรีดร้องครวญคราง ดิ้นเร่าๆ ยกหยัดร่างสาวขึ้นถูไถ และเพียงไม่นานที่เขาเคลื่อนไหวฝังลึก ละอองแห่งความสุขก็อาบไล้ไปทั่วทั้งกายสาว เขาเฝ้ามองใบหน้านวลที่แดงก่ำยามสุขสม ไม่...ไม่ใช่แค่ที่ใบหน้าที่แดงซ่าน แต่พะแพงแดงอมชมพูไปทั้งเรือนร่าง หล่อนเป็นคู่นอนคนแรกที่ทำให้เขาเฝ้ามองด้วยความหลงใหล ทุกกิริยาอ่อนหวานของหล่อน ช่างทำให้เขาเต็มตื้นในหัวใจได้อย่างน่าอัศจรรย์ เขากระแทกกระทั้นสอดใส่ล้ำลึก เคลื่อนไหวด้วยความเร็วระรัว จนในที่สุดเขาก็สุขสมอย่างแรงกล้าในร่างของหล่อน ในกายสาวแสนคับแน่น เขาแตกระเบิดซ้ำๆ หลายครั้งติด

มันน่าอัศจรรย์เหลือเกิน...

ชายหนุ่มสบถครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความสะอิดสะเอียนตัวเอง แต่กระนั้นก็ไม่สามารถที่จะทนทำงานต่อไปได้อีก เขาคว้าเสื้อสูทมาพาดที่ท่อนแขน และก้าวออกไปจากห้องทำงานด้วยความรีบร้อน

“ผมจะไม่กลับเข้ามาแล้วนะไบโอนี มีอะไรด่วนที่รอถึงวันพรุ่งนี้ไม่ได้ให้โทรหาผม”

“ท่านประธานจะกลับบ้านเหรอคะ”

“ใช่” เดมอนตอบเสียงกระด้าง ก่อนจะก้าวเดินตรงไปที่ลิฟต์ และเมื่อประตูลิฟต์เปิดกว้างออก เขาก็ก้าวหายเข้าไปทันที

ไบโอนีมองตามไปด้วยสายตาแคลงใจ “ท่านประธานหน้าบูดๆ ใครทำให้ไม่พอใจอีกนะ”