นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 287

ไม่ง่ายเลยที่บุตรสาวของนางจะรักษาทรัพย์สินของครอบครัวที่ทำงานหามรุ่งหามค่ำจนได้มา

โจวกุ้ยหลานส่ายหน้า “ท่านแม่ พวกเขาหิวมาก อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น”

“แต่นั่นยังคิดจะชิงหมูเห็ดเป็ดไก่ของเจ้าอีกนะ? ชีวิตของพวกนั้นถูกเจ้าช่วยไว้! เจ้าช่วยพวกนั้นไว้นะ!” เหล่าไท่ไท่เอ่ยอย่างโมโห

ถ้าไม่ใช่เพราะบุตรสาวของนาง คืนวันนั้นจะมีอีกสักกี่คนที่ต้องตาย? แล้วที่กินไปหลายวันก่อนหน้านี้ก็เป็นอาหารของบุตรสาวนาง กินข้าวปลาอาหารของนางจนไม่มีเหลือ!

โจวกุ้ยหลานจ้องมองเหล่าไท่ไท่โดยไม่พูดอะไร

เหล่าไท่ไท่อยากโต้แย้งอีก แต่เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของทุกคนยามเกิดภัยแล้งเมื่อหลายปีก่อน นางก็พูดอะไรไม่ออก

“อาหารที่เก็บขึ้นมาได้จะอยู่ได้กี่สักกี่วัน? หากน้ำยังไม่ลด เกรงว่าอีกสามสี่วันพวกเขาก็คงมาแย่งชิงกันอีก อาศัยตอนที่ยังมีลุงโหยวเกิน เรายังควบคุมพวกเขาได้ พวกเราต้องจัดการเป็ดไก่กับหมู่เหล่านี้โดยเร็วที่สุด” โจวกุ้ยหลานบอกแผนของนาง

นางไม่กล้าท้าทายสันดานของมนุษย์

เหล่าไท่ไท่ขยับริมฝีปาก มีคำพูดนับร้อยนับพันคำ แต่ทำได้เพียงถอนหายใจออกมา

ในครอบครัวของพวกนางมีผู้ชายเพียงคนเดียวคือเอ้อร์เฉียง แบบนี้จะไปหยุดผู้คนนับพันได้อย่างไร

ภายในห้องเงียบลง โจวกุ้ยหลานเอนกายลงบนยกพื้นและหลับตาลงเพื่อพักผ่อน

ความเจ็บป่วยกัดกินมานานเกินพอ และร่างกายก็แทบจะทนไม่ไหวอีกต่อไป

เหล่าไท่ไท่แตะหน้าผากของนางและรู้สึกว่านางตัวร้อนขึ้นอีกเล็กน้อย ภายในใจรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง “ฆ่าก็ได้ เจ้าเองก็ต้องบำรุงร่างกายเหมือนกัน”

โจวกุ้ยหลานส่งเสียงงึมงำก่อนจะหลับลงไปอย่างสะลึมสะลือ

จนเมื่อได้ยินเหล่าไท่ไท่เรียกหานางจึงรู้ว่าหวังโหยวเกินกับคนอื่นๆ มาถึงแล้ว จากนั้นนางจึงลุกขึ้นโดยมีเหล่าไท่ไท่คอยประคองไปที่ห้องโถง

ขณะนี้หวังโหยวเกินและผู้อาวุโสในหมู่บ้านรออยู่ที่ห้องโถงแล้ว

เมื่อโจวกุ้ยหลานนั่งลงนางจึงรับรู้เรื่องที่พวกเขานำศพเหล่านั้นมาเผาหมดแล้ว นางพยักหน้ารับรู้ ในที่สุดก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

หลังจากพูดคุยเรื่องนี้จบ หวังโหยวเกินก็กล่าวถึงสถานการณ์ปัจจุบันอีกครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดกับโจวกุ้ยหลานว่า “กุ้ยหลาน มีเด็กกับผู้ใหญ่ไม่น้อยกำลังเป็นไข้ เราไม่มีหมอ ถ้ามีโรคระบาดจริงๆ เจ้าว่าพวกเราควรจะทำเช่นไรหรือ”

“ในภูเขายังมีสมุนไพร ถ้ามีคนที่รู้ก็ยังลองไปเก็บมาต้มให้ทุกคนดื่มได้” โจวกุ้ยหลานเองก็คิดอะไรไม่ออก

ผู้อาวุโสหลายคนพยักหน้าแสดงท่าทีว่าเห็นด้วยกับเรื่องนี้

ผู้เฒ่าสองสามคนพากันส่งสายตาให้หวังโหยวเกิน หวังโหยวเกินเองก็พูดไม่ออก แต่เรื่องนี้มีแค่เขาที่พูดได้ เขาถอนหายใจและเอ่ยกับโจวกุ้ยหลานอย่างหน้าด้านๆ ว่า “กุ้ยหลานเอ๊ย สุขภาพร่างกายของคนในหมู่บ้านกำลังแย่ อาหารก็มีไม่เพียงพอ ทำไมไม่เอาไก่กับหมู่ที่บ้านของเจ้ามาให้ทุกคนกินบำรุงร่างกายกันก่อนล่ะ”

ทันทีที่กล่าวจบ ชายชราคนอื่นๆ ก็มองไปที่โจวกุ้ยหลานเช่นกัน

ในที่สุดก็พูดมาถึงเรื่องนี้

โจวกุ้ยหลานเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ “ข้ามีไก่หนึ่งหมื่นหกพันตัว มีเป็ดสี่ถึงห้าพันตัว มีห่านน้อยหน่อย ประมาณหนึ่งพันตัว หมูสองร้อยตัว แล้วก็แกะอีกหนึ่งร้อยตัว จำได้ไม่ละเอียด แต่ส่วนมากก็น่าจะประมาณนี้”

แม้ว่าจะเดินไปมาทุกวัน ได้เห็นหมูเห็ดเป็ดไก่ที่อยู่ข้างนอกและเดาได้ว่าคงมีจำนวนมาก แต่เมื่อได้ยินข้อมูลนี้ ทุกคนก็ยังประหลาดใจ เกรงว่าเป็ดไก่ทั้งหมู่บ้านต้าสือรวมกันก็ยังมีไม่เยอะเท่านี้...

โจวกุ้ยหลานลุกขึ้นและเดินออกไป หวังโหยวเกินกับคนอื่นๆ ตามไปด้วย เมื่อไปถึงนอกเรือนจึงเห็นว่าที่ด้านนอกมีคนยืนอยู่ไม่น้อย ซึ่งพวกของเหล่าไท่ไท่กับโจวคายจือกำลังคอยขวางอยู่ที่หน้าประตู

“เกิดอะไรขึ้นหรือ” โจวกุ้ยหลานเดินเข้ามาใกล้และดึงหวังหยู่ชุนที่อยู่ข้างๆ มาถาม

หวังหยู่ชุนที่กำลังโกรธไม่ได้คิดจะปิดบัง นางเอ่ยอย่างโมโหว่า “พวกนั้นตำหนิที่เจ้าเผาญาติของพวกเขา บอกว่าเจ้าไม่ยอมปล่อยร่างของพวกเขาเอาไว้นะสิ!”

“เจ้านั่นเอง! โจวกุ้ยหลาน เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเผาพวกเขาให้ตาย” สตรีที่กำลังร้องไห้อยู่แถวหน้าสุดตะโกนถามอย่างแค้นเคือง

สีหน้าของโจวกุ้ยหลานเย็นชา

ยังไม่ทันที่นางจะเอ่ยอะไร ผู้อาวุโสคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ ก็ตำหนิออกมาว่า “เจ้าจะก่อความวุ่นวายไปเพื่ออะไร อยากจะตายตามพวกนั้นไปอย่างนั้นหรือ”

“ตายแล้วงั้นหรือ พวกข้าตายแล้วงั้นหรือ เหตุใดจึงไม่ให้พวกเขาได้เหลือศพไว้บ้าง” เวลานี้สตรีผู้นั้นไม่มีกะจิตกะใจที่จะสนใจเรื่องการเคารพผู้ที่อาวุโสกว่าอีกแล้ว

“จริงด้วย ที่เรือนมีเป็ดไก่ตั้งมากมาย แต่ให้พวกข้ากินแต่โจ๊กทั้งวัน พวกข้านับเมล็ดข้าวในโจ๊กใสๆ นั่นได้ด้วยซ้ำ!” ชายผู้หนึ่งในฝูงชนตะโกนอย่างโกรธเคือง

ทั้งหมดนี้เป็นเวลาเจ็ดแปดวันเต็มแล้ว วันทั้งวันมีเพียงน้ำแค่น้อยนิด ใครจะไปทนได้? ที่นี่มีเป็ดไก่ตั้งมากมาย ฆ่าแล้วก็ยังเอาเนื้อมากินได้! ไหนจะยังมีหมูนั่นอีก นั่นมันช่วยให้พวกเขาทนได้อีกหลายวันแท้ๆ!

หลังจากทั้งสองคนพูดเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างนอกก็เริ่มโวยวายอีกครั้ง บ้างก็ตำหนิโจวกุ้ยหลาน บ้างก็ด่าโจวกุ้ยหลาน บางคนก็ขู่ให้นางฆ่าเป็ดฆ่าไก่

“ใครบอกพวกเจ้าว่ากุ้ยหลานสั่งให้เผาศพ เรื่องเหล่านั้นเป็นการตัดสินใจของพวกข้า!” หวังโหยวเกินโมโหเช่นกัน

พวกเขาทำเพื่อใครกัน? ไม่ใช่ทำเพื่อให้คนในหมู่บ้านอยู่รอดหรอกหรือ ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น เหตุใดจึงมาตำหนิพวกเขาอีก