นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 149

ฉันกลัวความมืด คุณกลัวสุนัข...

ใช่ ฮ่อหยุนเฉิงในตอนนั้นกลัวสุนัขจริงๆ

และถังถังก็กลัวความมืดเช่นกัน

มากเสียจนเมื่อฮ่อหยุนเฉิงรู้ว่าซูฉิงกลัวความมืด เขาเคยคิดว่าเธอเป็นถังถัง

แต่ภายหลังได้รับการพิสูจน์แล้วว่าซูฉิงไม่ใช่ถังถัง

ดังนั้น ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา ถังรั่วอิงก็คือถังถังงั้นหรือ?

ถังรั่วอิงเหยียดมือขวาของเธอ สัมผัสใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงอย่างสั่นเทา และลูบเบาๆ "ใช่ พี่เฉิง ฉันคือถังถัง!"

อุณหภูมิที่อบอุ่นของผู้หญิงตรงหน้าเขามาโดนใบหน้าของเขา ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

เขาจับมือถังรั่วอิงอย่างใจเย็นและวางลงอย่างนุ่มนวล

ตาของถังรั่วอิงหรี่ลงและกล่าวต่อ "พี่เฉิง ฉันยังจำได้ว่าชายสามคนและผู้หญิงหนึ่งคนที่ลักพาตัวพวกเราได้ไหม ผู้ชายที่ดุร้ายที่สุดขาดฟันหน้าและพวกเขาทั้งหมดเรียกเขาว่าพี่สาม พวกเรากลัวมากที่สุด พี่ชายสามคนนี้เขาทำให้เรากลัวทุกครั้งที่เข้าไปในห้องมืดเล็ก ๆ "

หัวใจของฮ่อหยุนเฉิงเต้นเร็วขึ้น

ถังรั่วอิงพูดถูกทั้งหมด!

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงขยับ ถังรั่วอิงก็ยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดต่อ "ครั้งหนึ่งเขาเข้ามาด้วยมีดและต้องการตัดผมของฉัน พี่เฉิง คุณพยายามปกป้องฉันอย่างเต็มที่ แล้วเขาก็ฟันหน้าอกของคุณ ฉันหยิบมีดแล้วเลือดออกมาก แผลที่หน้าอกคุณยังอยู่..."

"อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นใจดีและมักจะเอาของกินมาให้พวกเรากิน มีครั้งหนึ่งเธอเอาซาลาเปาเข้ามาให้เรา พี่เฉิง คุณไม่เต็มใจที่จะกินมันและเอามันให้ฉัน คุณพูดกับฉันว่า 'ถังถัง ฉันไม่หิว เธอกินเร็ว กินแล้วมีแรงจะหนี...'"

ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงมืดลง

ฮ่อหยุนเฉิงเชื่อว่าเธอน่าจะเป็นถังถัง

มีเพียงเขาและถังถังเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ในตอนนั้น

ดังนั้น ถังรั่วอิงคือถังถังจริงๆ!

ถังถังที่เขาตามหามาหลายปี!

"ถังถัง เป็นคุณจริงๆ" ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวด้วยเสียงต่ำอย่างไม่ต้องสงสัย

"พี่เฉิง ในที่สุดคุณจำก็ฉันได้แล้วใช่ไหม?" ถังรั่วอิงยกยิ้มอย่างมีความสุขบนใบหน้าของเธอ และยื่นมือของเธอเข้าไปในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิง"ดีจังเลย! ในที่สุดฉันก็ได้เจอคุณอีกครั้ง! ฉันตกลงมาจากหน้าผาในตอนนั้น ฉัน ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว!"

เมื่อกลิ่นน้ำหอมมาจากร่างกายของถังรั่วอิง ฮ่อหยุนเฉิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

กลิ่นนี้ดูเหมือนจะแตกต่างจากถังถังในความทรงจำของเขาไปหรือเปล่า?

อาจเป็นเพราะถังถังเติบโตขึ้นมาและต้องแตกต่างจากตอนที่เธอยังเป็นเด็ก

ฮ่อหยุนเฉิงผลักถังรั่วอิงออกไปเบา ๆ โดยนึกถึงอดีตด้วยอารมณ์เล็กน้อยในน้ำเสียงของเขา "ใช่ เตอนที่คุณตกลงมาจากหน้าผา ฉันได้รับการช่วยเหลือจากคนที่พ่อของฉันส่งมาเพื่อตามหาฉัน

ฉันตามหาคุณมาหลายปีแล้ว แต่ทำไมไม่เคยได้ยินเรื่องราวของคุณเลย? ตอนที่ตกจากหน้าผา เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น? "

ถังรั่วอิงถอนหายใจอย่างแผ่วเบา "หลังจากที่ฉันตกจากภูเขา ฉันก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสและได้รับการช่วยเหลือจากนายพราน ในขณะนั้น อาการบาดเจ็บของฉันรุนแรงมากจนฉันถูกคนใจบุญต่างชาติพาไปออสเตรเลีย ซึ่งเขาพาฉันไปรักษาอาการบาดเจ็บและรับฉันเป็นบุตรสาวบุญธรรม

ฉันอยู่ที่ออสเตรเลียมาตลอด และหลังจากพ่อบุญธรรมของฉันเสียชีวิต ฉันก็กลับมาที่ประเทศจีนเพื่อตามหาพ่อแม่แท้ๆ ของฉัน ปรากฏว่าพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทอดทิ้งฉัน ในตอนนั้นฉันเข้าใจผิดไปว่าพวกเขาไม่ต้องการให้ฉันจึงทิ้งฉันไปตลอดหลายปีที่ผ่านมา "

ถังรั่วอิงสะอื้นในขณะที่เธอพูด

ฮ่อหยุนเฉิงยื่นทิชชู่ให้เธอ "อย่าร้องไห้ เช็ดมันซะ"

"ขอบคุณ" ถังรั่วอิง หยิบกระดาษทิชชู่ด้วยตาสีแดงก่ำ

"บ้านคุณอยู่ที่ไหน?" ฮ่อหยุนเฉิงไม่สามารถปฏิเสธการปรากฏตัวของถังรั่วอิง

ถังรั่วอิงเม้มริมฝีปากและพูดเบา ๆ "บ้านของฉันอยู่ที่ภูเขาหมิงหยาง"

ภูเขาหมิงหยางอยู่ค่อนข้างไกล

ฮ่อหยุนเฉิงครุ่นคิดครู่หนึ่ง และหลังจากคำนวณเวลาแล้ว เขาน่าจะไปรับซูฉิงทันเวลาเพื่อเข้าร่วมพิธีหมั้นในตอนกลางคืน

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและต้องการโทรหาซูฉิง แต่พบว่าโทรศัพท์นั้นแบตหมด

"ถังถัง ขอยืมโทรศัพท์ของคุณได้ไหม?" ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวอย่างเฉยเมย

ถังรั่วอิงหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา "โทรศัพท์ฉันพัง ก็เลยโทรไม่ได้ แต่ส่งข้อความได้ พี่เฉิง คุณต้องการส่งให้ใคร ฉันจะส่งให้"

ฮ่อหยุนเฉิงบอกหมายเลขโทรศัพท์มือถือของซูฉิงให้ถังรั่วอิงและขอให้เธอส่งข้อความหาซูฉิง ว่าเขาอาจจะรับเธอช้าหน่อยเพราะมีเรื่องเล็กน้อย

"อืม" ถังรั่วอิงเขย่าโทรศัพท์ของเธอต่อหน้าฮ่อหยุนเฉิง

"โอเค ไปกันเถอะ ฉันจะพาคุณกลับ" ฮ่อหยุนเฉิงขับรถถังถังกลับบ้าน

……

ซูฉิงและยวี๋น่าขึ้นแท็กซี่และวนรอบภูเขาหมิงหยาง

คนขับแท็กซี่พูดอย่างช่วยไม่ได้ "สองสาว คุณจะไปไหนกันแน่?"

ซูฉิงขมวดคิ้ว รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง

เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงประหลาดใจของยวี๋น่าข้างๆเธอ "ซูฉิง นั่นไม่ใช่รถของฮ่อหยุนเฉิงเหรอ?"