นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 524

"โอ้ เจ้าอารมณ์เหมือนกันนี่" ชายวัยกลางคนพูดพลางยิ้มที่มุมปาก แสดงถึงความพึงพอใจในตัวของซูฉิง

“ออกไปให้พ้น” ซูฉิงพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชาและหันหลังพร้อมที่จะเดินออกไป แต่มีใครบางคนเข้ามาขวางทางเธอไว้

“พาตัวไปให้หมด!” ชายวัยกลางคนพูดด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย ทำให้หญิงสาวที่อยู่บนพื้นก็เงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น

“เธอสวยกว่าฉันอีก! เอาตัวเธอไปสิ!” หญิงสาวร้องตะโกนอย่างไม่เต็มใจ และนั่นทำให้ซูฉิงรู้สึกสะอิดสะเอียน

ใบหน้าของซูฉิงยังคงเย็นชา และในขณะที่เธอกำลังพยายามที่จะป้องกันตัวเองจากพวกเขาทั้งหมด ซูฉิงก็รับรู้ได้ถึงการถูกแทงโดยบางสิ่งบางอย่าง แขนขาของเธอก็ค่อยๆ อ่อนแรงลง ไม่มีแรงขยับหรือเคลื่อนไหวได้เลย

ซูฉิงเริ่มใจไม่ดี แต่เธอก็ไม่มีกำลังที่จะขัดขืน

"สวยจริง ๆ ด้วยแฮะ"

ชายวัยกลางใช้มือรูปคางตนเองพลางมองไปที่ซูฉิงด้วยความพึงพอใจ และอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปลูบแก้มบางของ ซูฉิง แต่ในวินาทีต่อมา ร่างกายของเขาก็ถูกใครบางคนเตะเข้าอย่างจัง

ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงเต็มไปด้วยหยาดน้ำค้าง เขามองไปที่ซูฉิงซึ่งนอนอยู่บนพื้น กำมือแน่นจนเผยให้เห็นสีขาวจางๆ ระหว่างข้อต่ออย่างชัดเจน

“ไอ้สารเลวตัวไหนวะ!” ชายวัยกลางคนถูกเตะอย่างแรงจนแทบกระอัก เขาคุกเข่าลงบนพื้นแล้วชี้ไปที่ฮ่อหยุนเฉิง

"ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ฆ่ามันซะ!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้ชายที่ดูแข็งแกร่งอีกสองสามคน ที่ติดตามชายคนนั้นมาก็ส่งเสียงตะโกนและพุ่งเข้าโจมตีฮ่อหยุนเฉิงทันที

อย่างไรก็ตาม คนพวกนี้ก็เป็นได้เพียงแค่มดสำหรับฮ่อหยุนเฉิง และเขาก็โกรธมากจนสามารถจัดการกับคนพวกนี้ได้อย่างง่ายดาย

ผู้หญิงที่ซุกตัวอยู่ที่มุมหนึ่งมองดูฉากนี้ด้วยร่างกายที่สั่นรัว

ผู้ชายคนนี้...

“ส่งคนมาที่นี่เดี๋ยวนี้”

ฮ่อหยุนเฉิงวางสาย ใช้ขาเตะคนที่อยู่ข้างหน้าเขาให้ออกไป และเอื้อมมือออกไปอุ้มซูฉิงขึ้น

อุณหภูมิร่างกายของซูฉิงสูงมาก ยากำลังออกฤทธิ์ ทำให้เธอต้องซบไหล่ของฮ่อหยุนเฉิงโดยไม่รู้ตัว

ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงยิ่งดูกังวลขึ้น เขากำลังจะออกไปจากที่นั่น จู่ๆ ขาของเขาก็ถูกใครบางคนกอดไว้

“คุณคะ!” ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองฮ่อหยุนเฉิงด้วยน้ำตานองหน้า มองดูน่าสงสาร “พาฉันไปกับคุณด้วยนะคะ”

พูดพลางขยับนิ้วของเธอไปด้วย คนที่อยู่ข้างหน้าเธอดูแวบแรกก็รู้ว่าไม่ธรรมดา ถ้าเธอจับเขาได้ เธออาจจะสบายไปทั้งชาติ!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เธอก็ดูอ่อนแอลง และน้ำตาก็ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก “ฉันขอร้อง หากคุณพาฉันไปด้วย คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้”

หากเป็นผู้ชายคนอื่น เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของอวี๋ฮวาน ก็คงจะใจอ่อนอย่างแน่นอน แต่สำหรับฮ่อหยุนเฉิงเพียงแค่มองก็มีแต่ความเอือมระอาที่เกิดขึ้นในดวงตาของเขา

"หลบไป."

ฮ่อหยุนเฉิงไม่สงสาร เขาสะบัดอวี๋ฮวานออกจากขาและเดินจากออกมา

อวี๋ฮวานขบริมฝีปากล่างของเธออย่างไม่ค่อยพอใจ เธอกำลังจะลุกขึ้นตามไป แต่ในไม่กี่วินาทีต่อมา คนในชุดดำจำนวนหนึ่งวิ่งเข้ามา

อวี๋ฮวานตกตะลึงกับสิ่งที่เจอ เธอยืนมองดูชายคนหนึ่งที่หยุดอยู่ด้านหน้าฮ่อหยุนเฉิง และพูดอะไรบางอย่างด้วยความเคารพอยู่ห่างๆ จากนั้นคนเหล่านี้ก็พาชายวัยกลางคนที่นอนอยู่ที่พื้นออกไป

อวี๋ฮวานเม้มปากและตั้งใจแน่วแน่มากขึ้นว่าจะไม่ปล่อยให้คนแบบนี้หลุดมือไปแน่

...

“เป็นยังไงบ้าง?” ฮ่อหยุนเฉิงมองไปที่เตียง ใบหน้าของเขาก็ยังไม่คลายกังวล

“เป็นแค่ยานอนหลับ ไม่มีอะไรน่าห่วง” แพทย์หญิงยืนตัวตรงและพูดอย่างสุขุม

“แล้วทำไมยังไม่ตื่น” ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว

“ภรรยาคุณก็แค่เหนื่อยเกินไป...” จู่ๆ เมื่อพูดถึงตรงนี้แพทย์หญิงก็หยุดพูดไปแป๊บหนึ่ง “คุณฮ่อ ดีซะอีกจะได้ใช้เวลาในช่วงสองสามวันนี้ปล่อยให้ภรรยาคุณพักผ่อนให้เพียงพอ”

เมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจนของฮ่อหยุนเฉิง แพทย์หญิงจึงไม่พูดอะไรต่อ และเขียนบางอย่างลงในสมุดจด "ได้รับข้อมูลการสืบแล้ว ภูมิหลังของบุคคลนั้นไม่ธรรมดา"

“สืบต่อไป” ฮ่อหยุนเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเฉย

“ไม่เอาหรอก ที่นี่มีแค่ทิวทัศน์ที่ดี ถ้าอยากเจอของอร่อยและที่ที่สนุกก็ต้องกลับไป” ซูฉิงยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาวของเธอ

เมื่อเห็นอย่างนี้ ฮ่อหยุนเฉิงก็เอื้อมมือออกไปรวบผมยาวยุ่งเหยิงของเธอให้เรียบ “มีเธอยู่ด้วยอยู่ที่ไหนก็ดีหมดแหละ”

ซูฉิงกระพริบตา ยกมือขึ้นโอบรอบคอของฮ่อหยุนเฉิงและเขย่งปลายเท้า "หยุนเฉิง ดีจริง ๆ เลยที่ได้เจอนาย"

ทั้งสองจูบกันอย่างเร่าร้อนท่ามกลางดวงอาทิตย์อัสดง เงาใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาก็กำลังกอดกันอย่างลึกซึ้ง

ตอนกลางคืน ซูฉิงนอนดูหนังในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิง แม้ว่าจะเป็นหนังที่เธอเลือก แต่เมื่อดูไปได้สักพักเธอก็เริ่มบ่น

“ว้าว แค่นางเอกคนนี้วิเคราะห์ออกมาหนังเรื่องนี้ก็ถ่ายต่อไม่ได้แล้วล่ะ นี่มันหนังความเจ็บปวดของหนุ่มสาวหรือไงกัน ทุกวันนี้ยังมีคนชอบเรื่องแบบนี้อยู่เหรอ?”

ตอนแรกซูฉิงอยากดูละครที่กำลังได้รับความนิยมในตอนนี้ที่เธอสามารถกลับไปแล้วทำมันขึ้นมาได้แต่พอดูก็รู้สึกว่าธรรมดาจริง ๆ

ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้แสดงสีหน้าใด ๆ เขาไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้อยู่แล้ว

แต่ทว่าในวินาทีต่อมาฮ่อหยุนเฉิงก็ได้ยินซูฉิงพึมพำในอ้อมแขนของเขา "แต่พระเอกคนนี้หล่อมาก เขาสังกัดบริษัทไหนนะ"

ฮ่อหยุนเฉิงมองลงมา และเห็นว่าซูฉิงกำลังหาข้อมูลในโทรศัพท์มือถือของเธอ ทันใดนั้นสีหน้าของฮ่อหยุนเฉิงก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

แต่น่าเสียดายที่ซูฉิงไม่ได้สังเกตอะไรเลย เธอยังคงพึมพำ "รูปร่างน้องเขาก็ไม่เลวนะ..."

ขณะที่เธอกำลังเปิดภาพอื่น โทรศัพท์ของซูฉิงก็โดนแย่งไปในทันใด ขณะที่เธอกำลังตกตะลึง ฮ่อหยุนเฉิงก็บีบคางของเธอให้เธอหันหน้าไป

ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงมืดสนิท และก้มลงมองใบหน้าของซูฉิง "หล่อและรูปร่างก็ไม่เลว?"

“อืม...” แต่ซูฉิงยังคงมีท่าทางที่ไม่กลัวเลยสักนิด เธอยื่นมือออกไปกดที่หน้าอกของฮ่อหยุนเฉิง “ขาดไปนิดนึง”

เมื่อเห็นคิ้วของฮ่อหยุนเฉิงยกขึ้น นิ้วของเขาที่กดอยู่ที่กระดุมบนหน้าอกของเขา เขาก็เงยหน้าขึ้นและมองที่ซูฉิง "เธอแน่ใจเหรอ?"

หัวใจของซูฉิงมึนงงกับการกระทำนี้ เห็นท่าไม่ดี เธอกำลังจะหาข้ออ้างหนี แต่กลับถูกฮ่อหยุนเฉิงดึงกลับมา

“ฮ่อหยุนเฉิง! ไอ้คนหยาบคาย!”