นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 32

"เอ๊ะ? ทำไมจึงมีอยู่ในจมูกด้วย? ของนี่ใช้ทำอะไรหรือ?" แม้จะรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่สนใจเขา เซี่ยซานก็ยังอดไม่ไหวเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

เป็นไปตามคาด เฟิ่งชิงเฉินยังคงไม่สนใจเขา นางแหวกอกของทารกออก ใช้แท่งใสเล็กๆ แหย่เข้าไปเบาๆ ตอนที่ดึงออกมาก็พบว่าหลอดนั้นมีน้ำนมหลายหยด

เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็ถอยหลังไปสองก้าว นางถอดเสื้อนอกออก ถอดหน้ากากอนามัย ภายใต้การรอคอยของทุกคน นางก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"สถานการณ์โดยคร่าวสามารถแน่ใจได้แล้วว่ายามที่เด็กตายก็คือหลังจากตอนที่กินนมแม่ เด็กไม่ได้ถูกใครทำให้หายใจไม่ออก แต่ผู้ที่ป้อนนมดูแลไม่ระวังทำให้เขาขาดอากาศหายใจตาย สามารถพิสูจน์ได้แล้วว่าไม่ได้ถูกคนฆ่าโดยเจตนา"

"เจ้าว่าอะไรนะ? ไม่มีทาง ไม่มีทาง" เมื่อเฟิ่งชิงเฉินพูดจบ มารดาของเด็กก็ตะโกนกู่ร้องอย่างบ้าคลั่งและกระโจนเข้ามาหาเฟิ่งชิงเฉิน

ราวกับเฟิ่งชิงเฉินจะรู้อยู่แล้ว นางพลิกตัวหลบ ถอยกลับไปอยู่ระหว่างหวังชีและเซี่ยซาน

"เป็นเช่นนี้หรือไม่เจ้ารู้อยู่แก่ใจดี หากข้าคิดไม่ผิด เจ้าไม่ได้จ้างแม่นม เจ้าเป็นผู้ป้อนนมเอง" เฟิ่งชิงเฉินชี้ไปที่มารดาของเด็กและกล่าวเย้ยอย่างเย็นชา

หญิงผู้นี้ แม้ไม่ได้ลงมือ แต่เด็กต้องจากไปเพราะความสะเพร่าของนาง อีกทั้งนางยังโยนความผิดนี้ไปให้ผู้อื่นอีก

ช่างน่ารังเกียจสุดจะบรรยาย ได้แต่บอกว่าหญิงที่อยู่ในเรือนของตระกูลใหญ่ไม่ธรรมดาเอาเสียเลย

"เจ้ารู้ได้อย่างไร?" นายท่านรอง หวังชีและเซี่ยซานม้วนไม่เชื่อคำสรุปของเฟิ่งชิงเฉิน แต่เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ พวกเขากลับต้องยอมรับว่านางมีความสามารถจริงๆ

อย่าว่าแต่ตระกูลหวังและตระกูลเซี่ยเลย แม้แต่ครอบครัวธรรมดา เมื่อมีเด็กเกิดมาล้วนมีแม่นมมาดูแลโดยเฉพาะ

ถึงแม้ว่าจะเป็นลูกของอนุภรรยา ที่ต้องเลี้ยงดูเองมีน้อยนัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่านี่เป็นผู้ชายคนแรกของนายท่านรองแห่งตระกูลเซี่ย

"เด็กนั่นบอกข้า" เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดอะไร นางมองที่หน้าอกของผู้หญิงผู้นั้นจึงได้เห็น

หญิงที่ให้นมบุตรจะมีหน้าอกที่แตกต่างออกไป ปกติหน้าอกจะค่อนข้างใหญ่และหย่อนคล้อยลงเล็กน้อย

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้หญิงผู้นั้นสวนเพียงแค่ชุดชั้นใน เมื่อมีน้ำนมมากน้ำนมก็จะค่อยๆ ซึมออกมา

ผ่านไปครึ่งวันแล้ว ที่หน้าอกของหญิงผู้นั้นย่อมไม่เหมือนอยู่บ้าง

บุรุษไม่กล้าจ้องมองหน้าอกของสตรีโดยตรง แต่นางไม่เป็นไร

"จะเป็นไปได้อย่างไร? เจ้าโกหก บุตรของข้าตายไปแล้วจะบอกเจ้าได้อย่างไร" หญิงผู้นั้นตื่นตระหนกและไม่รู้จะทำอย่างไรดี เมื่อเห็นสายตาสงสัยของนายท่านรองและทุกคนก็รีบเข้ามาอุ้มศพของเด็กน้อยและร้องไห้ทันที

"ลูกของข้า ลูกน้อยที่น่าสงสารของข้า ดวงใจของแม่…"

นางยิ่งร้องก็ยิ่งดูโศกเศร้ามากขึ้นเรื่อยๆ แต่ผู้ที่อยู่ในนั้นล้วนเป็นผู้มีปัญญา เฟิ่งชิงเฉินพูดเช่นนี้บวกกับท่าทางของหญิงผู้นั้น ทุกคนก็เดาได้เจ็ดถึงแปดส่วนแล้ว

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ เดิมทีศพก็สามารถพูดได้ เขาบอกสาเหตุการตายกับข้า" เฟิ่งชิงเฉินมีสีหน้ามั่นใจ

สีหน้าของนายท่านรองตระกูลเซี่ยและเซี่ยซานมีสีหน้าย่ำแย่ยิ่งนัก ในยามนี้พวกเขาไม่มีแก่ใจจะจับผิดเฟิ่งชิงเฉินแล้ว

มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นในตระกูลเซี่ย นับว่าน่าขายหน้ายิ่งนัก อีกทั้งยังไม่ได้ปกปิดให้ดีนัก

นายท่านรองตระกูลเซี่ยถีบมารดาของเด็กอย่างแรง

"นังสารเลว ทำให้ลูกข้าต้องตาย"

"ไม่ใช่นะ นายท่าน ไม่ใช่ข้า ข้าเปล่า ข้าไม่ได้ทำ ลูกเป็นดังก้อนเนื้อที่หลุดออกมาจากตัวข้า ข้าจะฆ่าเขาได้อย่างไร นายท่าน ท่านอย่าได้ฟังที่นางพูดเหลวไหล เขาเป็นบุตรคนโตของท่าน ไม่ว่าอย่างไรข้าไม่มีทางต้องทำอย่างนั้นแน่" อนุผู้นั้นกอดขาของเขาและร้องไห้อย่างเศร้าเสียใจและตำหนิเฟิ่งชิงเฉินไม่หยุด

เมื่อพูดเช่นนี้ก็ดูมีเหตุผลอยู่เหมือนกัน

แต่นางเชื่อการตัดสินของตนเอง

แม้ว่านางจะไม่ใช่มืออาชีพด้านนิติเวช แต่นางก็มั่นใจในการตัดสินของนาง

"การคาดเดาของเจ้าไม่ผิดเลย แต่ข้าเพิ่งบอกว่าเด็กเสียชีวิตหลังจากดื่มนมแม่ และหลังจากให้นมลูก นางก็อุ้มเด็กไปนอน"

"ทำไมเจ้าจึงได้อนุมานเช่นนี้?" เซี่ยซานรู้สึกสงสัยในทันใดเมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินพูดด้วยท่าทางมั่นใจ

เมื่อมารดาของเด็กได้ยินเช่นนั้นก็ตกตะลึงและไม่กล้าที่จะร้องไห้อีก

เฟิ่งชิงเฉินเหลือบมองหญิงสาวผู้นั้นและชี้ไปที่ศพทารก "ดูเสื้อผ้าทางขวาของเด็ก มีรอยย่นมากกว่าด้านซ้ายอย่างเห็นได้ชัด อีกทั้งยังมีร่องรอยของน้ำนมบนเสื้อผ้า นั่นคงจะเป็นหลังจากที่มารดาของเด็กหลับแล้วไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว รวมถึงสิ่งต่างๆ อีกมากมาย หากไม่ได้พิสูจน์ว่าคำพูดของข้านั้นถูกต้อง เช่นนั้นแล้วสายตาที่มารดาของเด็กมองดูหญิงผู้นั้นก็สามารถพิสูจน์ได้แล้วว่าสิ่งที่ข้าพูดนั้นถูกต้อง สายตาของนางไม่ได้มองไปที่ฆาตกรด้วยความโกรธแค้น แต่เป็นความสาแก่ใจและอิจฉาริษยา ข้าคิดว่านางพึงพอใจแล้วที่สามารถใช้อุบัติเหตุเพื่อใส่ร้ายป้ายสีได้สำเร็จ"

"ไม่ ไม่จริง เจ้าพูดเหลวไหล ข้าจะฆ่าลูกชายของตัวเองได้อย่างไร ข้าเปล่า ข้าไม่ได้ทำ" มารดาของเด็กที่กลับมามีสติร้องตะโกนออกมาเสียงดัง

เมื่อความผิดเปิดเผยออกมา นางต้องจบสิ้นแน่

เฟิ่งชิงเฉินไม่มีความเห็นอกเห็นใจนางเลยแม้แต่น้อย "ข้าบอกแล้วว่าเจ้าไม่ได้ฆ่าเด็ก เขาเสียชีวิตเพราะความประมาทเลินเล่อของเจ้าเท่านั้น เรื่องเช่นนี้มีไม่น้อยเลย เด็กยังเล็กมาก ไม่รู้ว่าจะแสดงความต้องการของตนเองอย่างไร ก็เหมือนยามอากาศหนาว พ่อแม่กลัวว่าเด็กจะแข็งตายจึงใส่เสื้อผ้าและห่มผ้าห่มหนาๆ ให้ เช่นนี้กลับทำให้หัวใจและปอดของลูกน้อยบาดเจ็บได้ง่าย การดูแลลูกเป็นงานที่พิถีพิถันยิ่งนัก เจ้าคิดจะดูแลลูกเองนั้นเป็นเรื่องดี แต่น่าเสียดายประสบการณ์ของเจ้ายังไม่เพียงพอ"

เฟิ่งชิงเฉินส่ายศีรษะ

นางเดาได้ไม่ยากว่าอนุภรรยาผู้นี้กลัวว่าลูกของนางจะถูกวางยาพิษในจวนหลังใหญ่แห่งนี้ นางจึงได้ยืนกรานที่จะดูแลด้วยตัวเอง แต่นางคิดไม่ถึงเลยว่าโชคชะตากลับเล่นตลก

หญิงสาวที่อยู่ในตระกูลให้นั้นไม่ง่ายเลย!

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกว่านางก็โชคดีอยู่บ้าง อย่างน้อยนางก็ไม่ได้ทะลุมิติมาเป็นอนุของใคร ไม่เช่นนั้นนางคงจะร้องไห้จนตายจริงๆ...