นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 1

ที่ทางเดินของโรงพยาบาล บรรยากาศราวกับถูกแช่แข็ง

"พ่อเธอเดินทางไปทำงานข้างนอกพอดี เลยให้ฉันมาบอกเธอว่าวันแต่งงานกำหนดไว้อีกสามวัน เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ"

ใบหน้าบอบบางของสิงเหมี่ยวมีแต่ความขยะแขยงและไม่อยากจะมองเด็กผู้หญิงที่นิ่งเงียบอยู่ตรงหน้า

สำหรับลูกสาวที่เกิดกับอดีตภรรยาของสามี เธอก็ไม่ได้อยากคุยดีด้วย

ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้บ้านตระกูลฮ่อบอกว่าอยากได้เธอ บ้านตระกูลสือก็อยากจะได้ความสัมพันธ์นี้ เธอคงจะไม่มีวันปล่อยให้เมล็ดพันธุ์ราคาถูกนี่เข้ามาได้หรอก

"ถ้าไม่ใช่พ่อเธอล่ะก็ น้ำหน้าอย่างเธอจะไปมีปัญญาแต่งเข้าบ้านตระกูลฮ่อได้ยังไง โชคดีเเค่ไหนแล้ว..."

เมื่อเธอได้ยินน้ำเสียงแบบนั้น สือฮว่าแทบจะหัวเราะ

คนที่ไม่รู้ก็คงคิดว่ามันเป็นการต่อรองราคามหาศาล

โลกภายนอกบอกว่าลูกชายบ้านตระกูลฮ่อป่วยหนักและรักษาอยู่ต่างประเทศตลอด เลยยังไม่ได้แต่งงานและการแต่งเข้าของผู้หญิงนั้นก็เท่ากับการอยู่เป็นม่าย

สิ่งที่ออกจากปากของสิงเหมี่ยวที่ว่า "พ่อที่ดี" กลับไม่ลังเลที่จะรีบผลักไสเธอไป ราวกับสินค้าราคาถูกเพื่อประโยชน์สูงสุด

"คุณสิงก็ไม่ใช่แม่ของฉัน" สือฮว่าเงยหน้าขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าขาวนวล "เรื่องดีๆแบบนี้ น่าจะให้ลูกสาวคุณรับไปถึงจะถูกสิ"

ใบหน้าของเธอสวยงาม แม้ว่าจะสวยหรู กลับสามารถแยกแยะข้อบกพร่องออกได้ คิ้วและดวงตาที่ซีดจางในสายตาสิงเหมี่ยวกลับช่างน่าขัน

"เพียะ!"

สิงเหมี่ยวยกมือขึ้นตบไปที่หน้าของเธอด้วยไฟในดวงตาของเธอ

"ถ้ามันไม่ใช่เพราะเธอยังมีประโยชน์ล่ะก็ น้ำเสียงที่เธอกำลังพูดกับฉันตอนนี้ เธอได้ตายแน่! บ้านตระกูลสือได้ตอบกลงที่จะแต่งงานครั้งนี้แล้ว ถึงตอนนั้นถ้าให้ต้องมัดไปก็ต้องทำ!"

สือฮว่าลูบใบหน้าที่รู้สึกชา

สิงเหมี่ยวเชิดหน้าขึ้นและมองไปทางของห้องคนไข้และเอ่ยปากเตือน "สือฮว่า ฉันแนะนำให้เธอตกลงดีๆ ถึงเธอจะเก่งหรือมีความสามารถแค่ไหนก็อย่าลืมยัยแก่ที่ยังอยู่ที่นี่ล่ะ ถ้าเธอกล้าหนี ฉันก็จะให้คนถอดท่อฟอกไตซะ แล้วก็ค่าใช้จ่ายมหาศาลนั่น..."

มือของสือฮว่ากำแน่น ความโกรธที่รู้สึกไร้เรี่ยวแรงแผ่ซ่านเข้ามาในใจของเธอ

สิงเหมี่ยวพูดถูก เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ

เพราะถ้าเธอปฏิเสธคำแนะนำของแพทย์ ถึงจะออกไปทำงานทันที อาการของคุณยายก็รอไม่ได้นานขนาดนั้น

สือฮว่าสูดหายใจเข้าลึกๆ "ได้ ฉันจะแต่ง"

"ยอมตั้งแต่แรกก็จบ คุณยายที่อยู่ข้างในก็จะได้บาปน้อยลง เธอก็จะได้สบายหน่อย" สิงเหมี่ยวสวมแว่นกันแดดขนาดใหญ่อีกครั้ง รอยยิ้มดูถูกก็ปรากฏขึ้นที่มุมของเธอ "รอเธอแต่งเข้า แล้วค่าค่ารักษาพยาบาลที่เหลือตระกูลสือจะรับผิดชอบเอง"

พูดจบเธอก็หันหลังจากไป

จนกระทั่งแผ่นหลังเย่อหยิ่งได้หายไปจากทางเดิน สือฮว่าถึงกันกลับมา ขาของเธออ่อนแรงจนต้องพิงขอบประตู

"คุณยาย ขอโทษนะคะ"

ที่คุณยายบอกว่าไม่ว่ายังไงอย่าก้มหัวให้บ้านตระกูลสือ แต่หนูก็ให้คุณยายเป็นอะไรไปไม่ได้

——

สามวันต่อมา ตระกูลสือ

นี่อาจเป็นงานแต่งงานที่ร้างที่สุด บ้านตระกูลฮ่อเพียงส่งรถมาคันเดียวเท่านั้น

สังเกตเห็นที่เธอจ้องมอง บุคคลนั้นก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาดูห่างเหินเหมือนดวงดาวที่หนาวเหน็บในคืนฤดูหนาว สือฮว่าที่ถูกเห็นโดยไม่คาดคิดก็สูดหายใจ

นอกจากนิสัยใจคอแล้ว ความเป็นผู้ชายดูสมบูรณ์แบบ ถึงอยู่ในแวดวงบันเทิงที่มีหนุ่มหล่อมารวมตัวกัน เขาก็น่าจะเป็นคนอันดับต้นๆ แต่เธอไม่เคยเห็นข่าวเกี่ยวกับเขาในนิตยสารฉบับไหนเลย

ภายในไม่กี่วินาที อีกฝ่ายก็ละสายตาออกไป ราวกับว่าเธอเป็นเพียงธาตุอากาศ

เหมือนกับว่าเปลืองสายตาถ้าจะมองต่อ

ไม่รู้ว่าเมื่อกี้ตัวเองไปสร้างความประหลาดใจในความคิดคนอื่นแบบไหน

"นายน้อย จะไม่อยู่ร่วมทานอาหารที่บ้านเหรอครับ วันนี้เป็น..."

ยังพูดไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงราบเรียบ "อืม" ของฮ่อฉวนสือ น้ำเสียงเย็นชาพร้อมกับท่าทีไม่ใส่ใจ เห็นได้ชัดว่าเขาได้ตัดสินใจไปนานแล้ว

คนขับรถพยักหน้าอย่างเคารพและไม่ถามอะไรอีก

สายตามองดูเบนท์ลีย์จากไปอย่างช้าๆ เขายืนอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็นึกถึงสือฮว่าที่อยู่ในรถข้างหลังเขาได้ก็รีบมาเปิดประตูอย่างรวดเร็ว

"คุณสือ ลงรถเถอะครับ คุณผู้หญิงกำลังรอครับ"

คนที่เดินทางมาที่นี่มีทั้งร่ำรวยไม่ก็มีตำแหน่งที่สูง สือฮว่าไม่จำเป็นต้องไปสำรวจตัวตนของพวกเขา

เธอพยักหน้าและหยุดพยายามมองนู่นนี่ก่อนเดินตามเขาไป

เมื่อเดินไปจนถึงทางเข้าอาคารหลักที่ใหญ่ที่สุด คนรับใช้ก็พาเธอเข้าไปข้างใน

เด็กผู้หญิงอายุประมาณยี่สิบปีกำลังลงบันไดมาพร้อมจับราวจับแกะสลักและเมื่อเห็นเธอ ดวงตาก็เป็นฉายแววความรังเกียจ