นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 452

ฮวายวี๋ลูบหัวตัวเองเพราะปวดหัว

จู่ๆ เธอก็ถูกมือเล็กๆจับไว้ และมูนมองเธออย่างกังวล "หม่ามี๊ ตอนหม่ามี๊ไปร่างกายอ่อนนแอมากนะคะ ผอมอย่างกับตะเกียบถ้าลมพัดมาคงปลิว ตอนนั้นเป็นตายร้ายดีก็ไม่ยอมแยกกับแด๊ดดี้ เป็นตายโชคชะตาเป็นตัวกำหนด หม่ามี๊ไม่อยากเป็นคนอื่น หม่ามี๊ยัง...ยังตบแด๊ดดี้ด้วย หนูกับแด๊ดดี้ก็อยากให้หม่ามี๊อยู่กับเรา ไม่ใช่เอาเวลาอนาคตคิดถึงแต่หม่ามี๊"

มูนโตขึ้นแล้ว แถมรู้เรื่องเยอะขึ้น เธอเม้มริมฝีปากราวกับคิดว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น ก็รู้สึกหดหู่

"หลังจากที่หม่ามี๊ไป แด๊ดดี้ก็ไปที่นั่นทุกวัน กลัวว่าหม่ามี๊จะผ่านไปไม่ได้ ป้าคนนั้นขอให้คนติดต่อแด๊ดดี้หลายครั้ง ให้พวกเราเตรียมงานศพ หม่ามี๊ไม่รู้ว่าพวกเราผ่านมาได้ยังไง เราคิดถึงหม่ามี๊ทุกวัน หนูคิดว่าจะเป็นเด็กที่ไม่มีแม่ซะแล้ว..."

หัวใจของฮวายวี๋ยิ่งเจ็บเข้าไปอีก เข้ามาในบ้านแล้ว ในหัวก็ยิ่งเจ็บ

"ฉันกลายเป็นแบบนี้ หนูจำฉันได้ยังไงกัน?"

เมื่อคืนเธอฝันมากมาย วันนี้ตอนที่งีบก็ฝันอีกมากมาย

อันที่จริงเธอจำได้หลายเรื่องแล้ว แต่พอจะยอมรับกลับรู้สึกยากมาก

เธอกำลัง...อิจฉาตัวเอง

เหมือนกับตอนที่ฮ่อฉวนสือไม่รู้ว่าตัวเองคือคนเดียวกับฮ่อหมิง หึงแบบบอกไม่ถูกแล้วก็เลี่ยงไม่ได้ด้วย

"หม่ามี๊โง่จัง ก่อนหน้านี้มีคนแอบอ้างเป็นหม่ามี๊ไง แด๊ดดี้ตามหาหม่ามี๊ทุกวัน ทุกวันก็มีผู้หญิงเข้ามาแล้วก็บอกว่าเป็นหม่ามี๊ แด๊ดดี้ไม่เชื่อ หนูก็ไม่เชื่อ เมื่อกี้หนูคิดว่าแด๊ดดี้ยอมแพ้แล้ว แต่พอหนูเดินมาใกล้ๆก็รู้สึกสนิท แถมแด๊ดดี้ก็ไม่มีทางมีมารยาทกับผู้หญิงคนอื่นหรอก"

มูนดึงฟู่ซีชวนเข้ามาแล้วลูบหัวเขา "นี่คือน้องชายที่หนูพากลับมา หม่ามี๊ยังจำได้ไหม?"

สือฮว่ามองไปที่เด็กชายคนนั้น เขาหน้าตาดูบอบบาง บุคลิกดูน่าเบื่อ ราวกับว่าต่อหน้ามูนถึงน่ารัก

เธอปิดปากหัวเราะ "ยังจำไม่ได้ทั้งหมดหรอก แต่ก็รู้สึกสนิทนะ"

"ใช่ไหมล่ะ หม่ามี๊ไม่มีความทรงจำเรื่องเขาแต่กลับรู้สึกสนิทก็เหมือนตอนที่หนูเจอหม่ามี๊ไงคะ ถึงภายนอกหม่ามี๊จะเปลี่ยนไปแต่หนูใช้ใจมองหม่ามี๊เสมอ"

สือฮว่ากัดริมฝีปากและน้ำตาก็ไหลออกมาทันที

เธอหลบหน้าและกำลังจะหยิบกระดาษมาเช็ดตา มูนก็หยิบกระดาษทิชชู่ออกมาให้อย่างห่วงใย "หม่ามี๊ หนูรู้ว่าหม่ามี๊ต้องลำบากแค่ไหนเพื่อรักษา ต่อไปเราพ่อแม่ลูกก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแล้วนะ ดีไหมคะ?"

สือฮว่าปิดหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆ "ให้เวลาฉันหน่อยนะ"

ฮ่อฉวนสือเหลือบมองมูงเพื่อส่งสัญญาให้เธอพาน้องชายออกไปก่อน

หลังจากที่ทั้งสองจากไป ฮ่อฉวนสือก็หันไปจะพูดกับสือฮว่าอีกนิดหน่อยแต่กลับเห็นเธอหลับไปทั้งมือปิดหน้าอยู่

ร่างกายแย่ถึงขึ้นนี้เลยเหรอ?

เขาโน้มตัวแล้วอุ้มเธอขึ้น กำลังจะขึ้นไปชั้นบน ก็เห็นโทรศัพท์มือถือของสือฮว่าดังขึ้น ซึ่งเป็นสายจากพี่ฉี

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้วไม่สนใจ แล้วพาเธอเข้าห้องนอน

ร่างกายของสือฮว่าอ่อนแอลงมาก ดื่มยามาทั้งปี ร่างกายนี้เปรียบเสมือนเปลือกที่ว่างเปล่าซึ่งสะสมไปด้วยสมุนไพรล้ำค่า

เธอพลิกตัวและดึงที่คอเสื้อตัวเอง "ขอโทษนะ ฉันเหนื่อยมาก ร่างกายก็แย่ เลยเป็นแบบนี้ง่ายๆน่ะ"

ฮ่อฉวนสือหัวเราะก่อนยกยิ้มมุมปาก "เหมือนกับซือรั่วเฉินมาก"

หลังจากพูดคุยกันเป็นเวลาสองชั่วโมง สือฮว่าก็กระพริบตาที่ปวด "ฉันกลายเป็นแบบนี้ คุณยอมรับได้จริงๆ เหรอ?"

ฮ่อฉวนสือเอามือของเธอไปแตะที่ริมฝีปากแล้วกดจูบ "ตอนนั้นเธอไม่ยอมที่จะไปที่นั่น เพราะเธอเห็นช่องว่างระหว่างซือรั่วเฉินกับซือเหลิ่ง เธอกลัวที่จะเป็นคนอื่น ฮว่าเอ๋อร์ เธอไม่รู้เหรอว่าฉันแคร์อะไร? ฉันกลัวจะสูญเสียเธอไป ตอนนั้นเธอฝันร้ายบ่อย ป้าคนนั้นติดต่อฉันมาตั้งสามครั้ง ทุกครั้งก็บอกว่าเธอจะรับไม่ไหวแล้ว ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า เธอถามฉันว่าถ้าเธอตาบอดไป ฉันจะทำอย่างไร"

เขามองตาเธอ "ฉันบอกว่าฉันจะดูแลเธอเอง ฉันจะเป็นดวงตาให้เธอเอง ความจริงแล้วป้าคนนั้นไม่ได้ทำให้ฉันลำบากใจ แม้ว่าเธอจะเกลียดชังผู้ชายตระกูลฮ่อ แต่ก็ตั้งชื่อเธอว่าฮวายวี๋ ถือได้ว่าเป็นการบอกเบาะแสฉัน ฮวายวี๋ ยวี๋ฮว่า ตอนที่เธอพูดชื่อของเธอ ฉันก็รู้ว่าต้องเป็นเธอแน่"

สือฮว่าหลุบตาลง ในหัววุ่นวายไปหมด ความทรงจำมากมายปะปนกันไปอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปนาน เธอถึงได้ถอนหายใจ "ฉันคงต้องขอเวลาอีกหน่อย..."

ฮ่อฉวนสือยิ้มและพอใจอย่างยิ่ง "ไม่เป็นไร ฉันจะรอ"

ทันทีที่เขาพูดจบ ก็มีคนเคาะประตูและซือรั่วเฉินก็เดินเข้ามา

เมื่อสือฮว่าเห็นรูปร่างหน้าตาของเขา ยังไม่ทันเปิดปาดก็เห็นซือรั่วเฉินวิ่งเข้ามาด้านข้างฮ่อฉวนสือ "ฮ่อหมิง นายต้องช่วยฉันนะซือเหลิ่งคนนั้นมาอีกแล้วอ่ะ นายไม่รู้หรอกว่าเขาน่ากลัว ฉันทำอะไรก็เอาแต่ตามฉัน แถมไม่พูดอะไรด้วย เหมือนพวกสะกดรอยตามเลย"

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้ว "เสี่ยวซือ เรื่องนี้ฉันช่วยนายไม่ได้"

วินาทีถัดมา แขนของเขาถูกซือรั่วเฉินเกาะไว้ ดวงตาของซือรั่วเฉินแดง นั่งยองๆ ต่อหน้าเขา "งั้นฉันให้แมลงกัดเขาได้ไหม?"

ฮ่อฉวนสือกระตุกมุมปาก "น่าจะได้นะ"

ซือรั่วเฉินเงยหน้าขึ้นถึงได้เห็นสือฮว่านอนอยู่บนเตียง เขาก็ขมวดคิ้ว "สือฮว่า?"

สือฮว่าดึงฮ่อฉวนสือเข้ามาใกล้และจ้องไปที่ใบหน้าของซือรั่วเฉินด้วยความงุนงง เป็นคนไม่สมประกอบก็ดีเพราะไม่สนใจว่ารูปลักษณ์ตัวเองจะเปลี่ยนไปหรือไม่