นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 451

ไม่มีทางให้กลับ...

ฮวายวี๋มองที่มือตัวเองแล้วก็ลูบใบหน้าตัวเองแล้วหลุบสายตาลง "เซ็นเถอะ"

หลังจากที่หนานสือเอาใบสัญญาแล้วจากไป พี่ฉีก็จ้องฮวายวี๋อย่างเหม่อลอย "เธอ...เสี่ยวฮวา เธอฝันร้ายทุกคืนเลยนะ แล้วก็ยังเรียกชื่อคนคนหนึ่งด้วย ฉันคิดว่าน่าจะเป็นญาติของเธอนะ"

ฮวายวี๋ที่หยิบมีดผลไม้ที่อยู่ด้านข้างและจ้องไปที่มัน "จริงเหรอ?"

พี่ฉีตกใจและจับข้อมือของเธอไว้ "เสี่ยวฮัว ฉันรู้ว่าเธอลำบากมามาก ยาจีนพวกนั้นก็ดื่มยาก อดีตเธอก็ไม่รู้ผ่านมาอะไรมาบ้างแต่มันจะต้องดีขึ้นแน่"

ฮวายวี๋เหลือบมองเธอ หยิบผลไม้ที่อยู่ด้านข้างมาปลอกเปลือก "ฉันแค่อยากจะกินผลไม้เอง พี่ฉี พี่กังวลอะไรน่ะ"

พี่ฉีถอนหายใจแล้วจับหน้าผากตัวเอง "เสี่ยวฮวา ตอนที่ฉันเจอเธอครั้งแรก คืนนั้นเธอตกอยู่ในฝันร้าย เอาแต่พูดอะไรไม่รู้ ฉันคิดว่าอดีตเธอคงไม่ดีมากแน่"

ฮวายวี๋กำลังปอกเปลือกแอปเปิ้ลอย่างเงียบๆก็ยกยิ้ม "พี่ฉี ฉันเหนื่อยนิดหน่อย กลับห้องก่อนนะ"

พี่ฉีไม่พูดอะไรอีก มองตามหลังเธออย่างกังวล

ตอนนี้ยังเป็นเวลากลางวันแสกๆ ฮวายวี๋ไม่อยากกินข้าว หลังจากขึ้นเตียง เธอก็จ้องมองที่เพดานอย่างเหม่อลอย

ในช่วงเวลาสั้นๆ เธอก็หลับไป ในฝันของเธอก็เต็มไปด้วยแมลงหนาแน่น กัดผิวของเธอทีละนิด

"ที่มุมหนึ่งของป่านี้ ส่วนใหญ่เป็นแมลงมีพิษ ร่างกายของเธอป่วยหนัก แถมตอนนี้เธอก็ตาบอดแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะฟื้นตัว"

ใครกัน ใครเป็นคนพูด?

"สือฮว่า เธอชอบฮ่อหมิงไม่ใช่เหรอ? ผ่านการทดสอบนี้ไปได้พวกเธอก็ได้เจอกันแล้ว"

"ป้าคะ ฉันกลัวแมลง"

"ฉันรู้ว่าตอนเด็กเธอเจออะไรมาบ้าง แต่เธอไม่มีทางเลือก เอาชนะพวกมัน ถ้าอยากรอดก็ต้องทำแบบนี้เท่านั้น"

พี่ฉีทำอาหารกลางวันเสร็จ และทันทีที่เธอเดินมาถึงประตูของฮวายวี๋ เธอก็ได้ยินเสียงจากข้างใน "ออกไป! ไปให้พ้น!"

เธอตกตะลึง เปิดห้องเข้าไปก็เห็นฮวายวี๋นั่งแต่ก้มศรีษะอยู่

"เสี่ยวฮวา?"

เธอเรียกอย่างระวัง ถอนหายใจ และค่อยๆกอดเธอ

ดวงตาของฮวายวี๋กระพริบ เสียงของเธอก็ไม่ได้อ่อนแรงเหมือนปกติ "วันที่พี่ฉีเจอฉัน ฉันหมดสติไปจริงๆเหรอ?"

พี่ฉีตัวแข็งทื่อ "ใช่แล้ว หมดสติเรียกก็ไม่ตื่น เธอฝันร้ายอีกแล้วเหรอ?"

ฮวายวี๋ดันมือของเธอออกไป พลางเยาะเย้ยตัวเอง "พี่ฉี พี่คิดว่าฉันยังเป็นฉันอยู่หรือเปล่า?"

พี่ฉีหลุบตาลงและลูบใบหน้าของเธอ "เธอกังวลอะไรอยู่เหรอ?"

"ฉันรู้สึกขัดๆเวลามองใบหน้านี้"

"เสี่ยวฮวา ชีวิตสำคัญหรือใบหน้าสำคัญกว่า?"

"พี่ฉี พี่ต้องรู้อะไรแน่ๆเลย"

พี่ฉีหลุบตาลงและไหล่ตก "วันที่ฉันเจอเธอ มีคนอยู่ข้างๆเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่ลึกลับมาก ห่อร่างกายอย่างแน่นหนา มีเพียงดวงตาที่เผยออกมาให้เห็น หล่อนไม่ชอบเธอ แต่ก็เหมือนเป็นห่วงเธอ หล่อนบอกว่าถ้าผู้ชายคนนั้นรักเธอจริง เขาจะหาเธอเจอแน่นอน เสี่ยวฮวา มากกว่านี้ฉันก็ไม่รู้แล้ว ยาพวกนั้นก็เป็นเธอที่ให้ฉันมา เธอบอกว่าถ้าวันนึงเธอได้ความจำคืน ยอมรับเรื่องทั้งหมดไม่ได้ ก็ให้ฉันบอกเธอว่ามีผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ได้รักเธอที่ภายนอก แต่เป็นวิญญาณที่อยู่ข้างในตัวเธอ เป็นสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น แต่คนที่รักเท่านั้นที่สัมผัสได้ หล่อนบอกว่าหวังว่าเธอจะยกโทษให้หล่อน นี่คือความเห็นแก่ตัวของหล่อน ความปรารถนาของหล่อน"

พี่ฉีถอนหายใจและเกาผมตัวเอง "เสี่ยวฮวา ที่จริงฉันก็ไม่รู้ว่าหล่อนหมายความว่าอะไร ก็เลยค่อยเป็นค่อยไปน่ะ"

ฮวายวี๋มองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาแฝงไปด้วยความแปลกแยก

พี่ฉีตกใจ จนมือที่จับผมตัวเองชะงัก เธอทำอะไรผิดไปหรือเปล่า? หลังจากเจอคุณฮ่อ อารมณ์ของคนๆนี้ก็เปลี่ยนไปมาก

ในที่สุดรถก็จอดที่เฉียนสุ่ยวาน ฮ่อฉวนสือหันมาอยากจะพูดอะไรกับเธอ แต่กลับเห็นใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

เขารู้สึกงุนงงและลูบใบหน้าเธอ "ฮว่าเอ๋อร์ เป็นอะไรไป? ปวดหัวงั้นเหรอ?"

ฮวายวี๋เงยหน้าขึ้นก่อนเอนหลัง "คุณรู้จักฉันจริงๆสินะ ฉันชื่ออะไร?"

ฮ่อฉวนสือชะงักก่อนเอาทิชชู่เช็ดหน้าเธอ "สุขภาพเธอแย่มาก ต้องดูแลดีๆนะ วันหลังก็อยู่ที่นี่แหละ"

ฮวายวี๋เอียงศีรษะก่อนหลบมือของเขา "ฉันชื่อสือฮว่า เป็นภรรยาของคุณใช่ไหม?"

ฮ่อฉวนสือไม่พูดอะไรและขมวดคิ้วมองเธอ

เขาลงจากรถ เปิดประตูด้านหลังก่อนอุ้มเธอออกมา "ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ถ้าเธอฟังฉัน มันจะดีขึ้นนะ"

ฮว่ายวี๋ไม่พูด ถูกเขาอุ้มอย่างเงียบๆ และเข้าไปในเฉียนสุ่ยวาน

เขาวางเธอลงบนโซฟา เด็กสองคนก็เดินลงมาจากบันไดพอดี

มูนเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา ใบหน้าของเธอก็มืดลง "แด๊ดดี้คะ ไม่คิดจะตามหาหม่ามี๊แล้วเหรอคะ?"

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็หยุดและรีบเดินมาที่โซฟา มองรูปลักษณ์ของผู้หญิงคนนั้นดีๆ ดวงตาก็แดงทันที เม้มริมฝีปากแน่นพูดด้วยเสียงสะอื้ร "หม่ามี๊ ไปไหนมาตั้งปีหนึ่งคะ? ทำไมถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ล่ะคะ?"

ฮวายวี๋อึ้ง ลูบใบหน้าตัวเอง เปลี่ยนไปขนาดนี้แล้วยังจำเธอได้อีกเหรอ?

เธอมองดูเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ที่ยืนอยู่ไม่ไกล เด็กชายยังคงเงียบขรึม แต่หน้าตาดูประณีตมาก

สถานที่แห่งนี้อบอุ่นและสวยงามจัง

ฮ่อฉวนสือถอนหายใจก่อนจับใบหน้าเธอ "ฮว่าเอ๋อร์ สายตาที่เธอมองฉันเมื่อเช้านี้เปลี่ยนไป ฉันก็รู้ว่าเธอคงนึกอะไรได้ เธอเปลี่ยนไปแบบนี้ ฉันตกใจมากจริงๆ แต่ให้ฉันเลือกอีกครั้งฉันก็เลือกแบบนี้ ทางเลือกนี้ทำให้เธอรอดได้ เพราะอย่างนั้นฉันเลยต้องทำ เรื่องอื่นไม่สำคัญเลย"