นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 146

ในคาราโอเกะ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นและผู้หญิงหลายคนก็เริ่มร้องเสียงดัง "ในที่สุดคุณก็กลายเป็นมือที่สามของคนอื่น ฉันรู้ว่านั้นไม่ใช่เพราะความรัก ~"

ผู้หญิงที่ยื่นไมโครโฟนให้สือฮว่ายิ้มและเมื่อเห็นเธอไม่รับ เสียงร้องก็ยิ่งดังขึ้น "เป็นอะไรไป สือฮว่า นี่ไม่ใช่สิ่งที่สิ่งที่เธอถนัดที่สุดเหรอ?"

เจียงหยิงต้องการที่จะมาหยุด แต่เธอถูกผู้หญิงหลายกี่คนล้อมไว้ ทุกคนตั้งใจที่ทำให้สือฮว่าลำบากใจในในคืนนี้ เธอรู้สึกเสียใจที่พาสือฮว่ามาด้วย

เมื่อรวมกับการล้อโดยรอบแล้ว บรรยากาศก็ยิ่งน่าอึดอัดเข้าไปอีก

สือฮว่าเงียบและค่อยๆพยุงหัวตัวเอง "ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันเป็นมือที่สาม?"

ผู้หญิงพูดอย่างเย็นชา"นี่ยังไม่ชัดอีกเหรอ？ใครไม่รู้ว่าท่านประธานชอบคุณมู่! ทั้งๆที่เธอรู้ว่าเขามีคนในใจ ยังจงใจไปอิงแอบแนบชิดซบอยู่ในอ้อมอก นี่ไม่ใช่มือที่สามเหรอ?"

สือฮว่ารู้สึกว่าผู้หญิงนี้คุ้นหูคุ้นตาเล็กน้อย และจำขึ้นมาได้ในทันใดว่านี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่มักจะส่งเอกสารให้ฮ่อฉวนสือหรอกหรอ แม้ว่าเธอจะเคยเจอกันอีกฝ่ายเพียงครั้งเดียว แต่ความจำเธอก็ดีมากและแทบจะมั่นใจได้ในพริบตา ผู้หญิงคนนี้ชอบฮ่อฉวนสือ

เธอเม้มริมฝีปาก"ครั้งก่อนฉันไปที่สำนักงานชั้นบนสุดก็บังเอิญเจอผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะใส่กระโปรงเกาะอกสั้นในวันที่อากาศหนาวแบบนั้น"

ใบหน้าผู้หญิงคนนี้นั้นโกรธ เธอชอบประธานจริงๆ แต่แล้วมันทำไมหละ?

"สือฮว่า ฉันใส่อะไรก็ไม่เกี่ยวกับเธอ คืนนี้เธอจะร้องหรือไม่ร้องกันแน่?"

"ดังนั้นเธอเป็นเพราะตัวเองดึงดูดฮ่อฉวนสือไม่ติด แล้วเห็นฉันดึงดูดเขาได้ เธอเลยอิจฉา?"

ความในใจถูกเปิดเผย ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นดูแย่ และทุบไมโครโฟนในมือของไปทางสือฮว่า

สือฮว่าหลบไม่ทัน ซึ่งกระแทกเข้าที่หัวอย่างแรง

วันนี้เธอเก็บกดมากอยู่แล้วและตอนนี้ยังเสียเปรียบราวกับเป็นลูกพลับอ่อนๆที่ถูกคนบีบ ซึ่งยิ่งทำให้ความเก็บกดภายในนั้นมากขึ้น

"เธอคิดว่าเธอเป็นใคร？อ่อยผู้ชายแล้วยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกเหรอ น่ารังเกียจจริงๆ เธอฟังดูว่าทุกคนพูดเกี่ยวกับเธอยังไง! ทำไมเธอถึงยังหน้าด้านอยู่ในบริษัทต่ออีก !"

หญิงสาวตะโกนด่าและอยากให้ทุกคนจัดการกับสือฮว่าด้วย

สือฮว่ากุมหัวและรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย ซึ่งมันเจ็บจนพูดอะไรม่ออกและฉากตรงหน้าก็เริ่มปรากฏเป็นภาพซ้อนขึ้น

ในที่สุดเจียงหยิงก็ผลักผู้หญิงที่ล้อมเธอออกและรีบไปที่ด้านข้างของสือฮว่าพร้อมกับพยุงเธอ

"ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณสือ เธอก็รอโดนฟ้องขึ้นศาลได้เลย"

ใบหน้าของหญิงสาวตกตะลึง และทันใดนั้นเธอก็นึกได้ว่าสือฮว่าเป็นคนในแผนกกฎหมาย แต่ในปากก็ไม่อยากยอมแพ้"ก็แค่โดนตีไปนิดหน่อย มันจะเรื่องใหญ่แค่ไหนกันเชียว"

แม้ว่าจะเป็นพูดเช่นนี้ แต่เธอก็สือฮว่าอย่างกังวล

สือฮว่าถูกเจียงหยิงพยุงไว้ และออกจาก คาราโอเกะ

ภาพตรงหน้าเธอเดียวมืด เดียวสว่าง ซึ่งมันมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่รอบตัว เธอตกใจเล็กน้อยและลำคอก็ดูเหมือนจะถูกอะไรบีบแน่น จนพูดอะไรไม่ออก

จู่ๆอ้อมกอดอันอบอุ่นก็กอดเธอไว้และเธอถึงรู้สึกตัวเองไม่กลัวอีกต่อไป

เจียงหยิงขมวดคิ้วตกใจ เมื่อเห็นชายที่กอดสือฮว่าไว้ ชายคนนี้มีลักษณะบุคลิกภาพที่โดดเด่น เป็นใครกัน?

"ปล่อยให้ผมเถอะ ผมจะดูแลเธอเอง"

เสียงที่อ่อนโยนของชายคนนั้นดังขึ้นด้วยดวงตาที่คิดถึง

เจียงหยิงเห็นว่าสือฮว่าซบอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่ขยับแขนของเขา ดังนั้นจึงเดินแยกจาไป

หัวสือฮว่านั้นมึนมาก รู้สึกเพียงว่าอ้อมกอดนี้คุ้นเคยมาก แต่ในตอนนี้ก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร

"เสี่ยวฮว่า ผมกลับมาแล้ว ผมดูคุณลำบากมาก"

สือฮว่ารู้สึกเพียงตกใจ ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าดูเหมือนจะชัดขึ้นในทันที เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นสวี่ฉางอันยืนอยู่ตรงหน้าเธอในพริบตา ใบหน้าที่อ่อนโยนและดวงตาที่ยิ้มแย้ม

เธอไม่ได้มีท่าทีตกใจ และยังถอยหลังไปอีกก้าว "ขอโทษค่ะ"

เธอพูด พลางถูที่หัวตัวเองและเตรียมที่จะจากไป แต่ทันใดนั้นก็มีอ้อมกอดกอดมาจากด้านหลังแล้วกอดเธอไว้

หัวของสือฮว่านั้นปวดมาก จนเธอแยกไม่ออกว่าทั้งหมดนี้เป็นความจริงหรือภาพลวงตา

มีรถสีดำจอดอยู่ข้างๆพวกเขาโดย มีช่องเล้กเปิดอยู่ที่หน้าต่างรถ ตอนนี้นั้นก็ตกกลางดึกแล้ว และก็ไม่มองไม่ชัดว่าข้างในนั้นป็นใคร

"เสี่ยวฮว่า"

สวี่ฉางอันกอดเธอแน่นพลางเอาหัวซบไปที่คอของเธอ

สือฮว่ารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เย็นเฉียบเลื่อนไหลลงมาที่คอของเธอ เธอตัวแข็งและไม่ได้ขยับ

มือของสวี่ฉางอันกระชับแน่นขึ้น พลางกอดอย่างเงียบ ๆ

สือฮว่ารู้สึกเศร้าในทันใด เธอไม่เคยเห็นสวี่ฉางอันร้องไห้มาก่อน เขาอ่อนโยนเหมือนกับน้ำมาเสมอ มีเพียงแค่ตอนที่มีผู้ชายคนอื่นที่ต้องการมายุ่งกับเธอ ถึงจะโอบเอวเธอไว้ ซึ่งเป็นประกาศอำนาจ

บ่อยครั้งที่เขาเป็นเหมือนหมาโกลเด้นที่อ่อนนุ่ม ที่จ้องมองเธออย่าเป็นประกาย ทำให้คุณอยากหัวเราะไม่มีเหตุผล

มันเป็นความอบอุ่นแบบนี้ที่กระทบใจเธอได้ในพริบตา

อาจเป็นเพราะเธออยู่ในสภาพแวดล้อมที่แย่มาเป็นเวลานานเกินไป จึงทนไม่ได้ที่จะปล่อยแสงสว่างดวงนี้ไป จนกว่าเขาเป็นคนที่ปล่อยมือไปเอง

หัวของเธอยิ่งปวดมากขึ้นเป็นระยะ

"เสี่ยวฮว่อ คุณชอบผมที่สุดไม่ใช่เหรอ?"

เสียงของเขาสะอาดมากเช่นเดียวกับตอนนั้น

สือฮว่าเดินออกไปไม่กี่ก้าวแล้วมองเขาด้วยสายตาที่ไม่รู้จัก "ฉันจะไม่หย่ากับเขา เขาดีกับฉันมาก"

สวี่ฉางอันก้มศีรษะลงพร้อมเม้มริมฝีปากแน่น"เขาดีกับคุณจริงๆเหรอ？ถ้าเขาชอบคุณจริงๆ ก็คงจะไม่มีเรื่องอื้อฉาวกับผู้หญิงอีกคน เสี่ยวฮว่า ตอนนั้นผมถูกหลอกให้ไปต่างประเทศ แม่ของผมบอก .. บอกว่าคุณรอผมอยู่ที่ต่างประเทศ และตอบตกลงเรื่องของเราสองคน ซึ่งจะอนุญาตให้เราหมั้นกันในต่างประเทศ ผมอยากเซอร์ไพรส์คุณเลยไม่ได้ติดต่อคุณ แต่พอไปถึบที่นั้นแล้วผมถึงรู้ว่า ทุกอย่างเป็นการหลอกลวง ... "

โทรศัพท์มือถือและหนังสือเดินทางของเขาถูกยึดไปหมด ซึ่งมันไม่สามารถกลับมาได้ อยากติดต่อสือฮว่า แต่ข้อมูลติดต่อของเขาถูกลบทิ้งหมด

เขาอยู่อย่างกระวยกระวายในทุกวันและยังต้องทนมีผู้หญิงอีกคนมาอยู่เคียงข้างเขา

เมื่อไม่นานมานี้เขายอมปล่อยมือและบอกว่าจะยอมที่จะหมั้นกับผู้หญิงคนนี้ ทางบ้านจึงปล่อยเขากลับมา ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะอยู่ต่างประเทศไปตลอดชีวิต

"ไม่ว่าคุณจะไปต่างประเทศด้วยเหตุผลอะไร ฉันก็แต่งงานแล้ว ฉันกับสามีมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก ได้โปรดคุณอย่ารบกวนอีกเลย"

ใบหน้าของสือฮว่ เย็นชามาก เธอจดจำความสิ้นหวังของเธอในเวลานั้นได้อยู่เสมอ และก็เคยสาบานในเวลานั้นว่าจะไม่มีวันให้อภัยเขา

"ความสัมพันธ์ของคุณกับเขาดีมาก?"

ใบหน้าของสวี่ฉางอันเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยและเขาก็เหลือบมองไปที่นิ้วของเธอ "พวกคุณแต่งงานแล้วไม่ใช่หรอ？แหวนหล่ะ?"

ใบหน้าของสือฮว่าแข็งทื่อ งานแต่งงานระหว่างเธอกับฮ่อฉวนสือเป็นเพียงพิธีการและไม่มีแม้แต่โบสถ์ที่เป็นทางการ แล้วจะมีแหวนได้ยังไง?

"ฉันไม่ชินกับการสวมแหวน สายมากแล้ว ฉันจะกลับแล้ว"

สือฮว่าไม่ได้หยุดแต่อย่างใดและเดินตรงเข้าไปในลิฟต์

สวี่ฉางอันพิงกำแพงด้วยความพ่ายแพ้พร้อมกับดวงตาที่ห้อยลงมาเล็กน้อย

"ฉันบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีคุณอยู่ในใจแล้ว คุณก็ไม่ฟังฉัน"

โจวกุยช่านเดินออกจากห้องข้างๆพร้อมกับกองยา

สวี่ฉางอัน มองเขาเบาๆโดยไม่พูดอะไร

โจวกุยช่านก้ไม่ได้ถือสา และยังคงเย็นชา"แต่ความสัมพันธ์ของคุณกับตระกูลฮ่อนั้นก็ซับซ้อนจริงๆ แม่ของคุณพาคุณกลับมาในครั้งนี้ คงจะไม่ได้คิดจะกลับตระกูลฮ่อใช่ไหม?"

ลมหายใจขอ สวี่ฉางอันเย็นลงทันที ริมฝีปากบีบแน่นขึ้น "ฉันไม่รู้"

"คุณและสือฮว่าก็ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันแล้ว ฮ่อฉวนสือไม่ใช่คนที่จะยั่วยุได้ง่ายๆ แล้วนับประสาอะไรกับคุณที่ยังเป็นญาติกัน"

"เสี่ยวฮว่าจะไม่มีความสุขถ้าอยู่กับเขา"

"แล้วเธออยู่กับคุณแล้วจะมีความสุขเหรอ？ตอนแรกที่แม่คุณโกหกคุณให้ไปต่างประเทศ ก็เพราะคิดว่าเธอไม่คู่ควรกับคุณแม่ของคุณเองก็ทนทุกข์ทรมานจากชนชั้นแบบนี้มากพอแล้ว แล้วจะให้ลูกชายของเขาผิดพลาดซ้ำได้อย่างไร ฉางอัน ฉันรู้ว่าคุณรัก สือฮว่า แต่ตอนนี้เธอปล่อยคุณไปแล้ว คุณก็ควรใช้ชีวิตกับถางจิงหรานเถอะ ไม่งั้นแม่คุณก็จะโวยวายขึ้นมาอีก "

"ให้คุณปล่อยหนานจิ่นผิงไป คุณทำได้ไหม？"

สวี่ฉางอันพ่นคำเหล่านี้ออกมาอย่างแผ่วเบา โจวกุยช่านก็หยุดพูดพลางขมวดคิ้วจนขมุกขมัว