นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 149

เธอเป็นแม่ของสวี่ฉางอัน งั้นสวี่ฉางอัน ...

ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นสวี่ฉางอันที่อยู่หลังฮ่อเจิง

สีหน้าของสวี่ฉางอันไม่สู้ดีนัก แต่หลังจากได้เห็นเธอ แสงในดวงตาก็สว่างขึ้น

ในตอนแรกนั้นฮ่อเจิงไม่เห็นสือฮว่าและก้มศีรษะด้วยท่าทางที่ดี "คุณพ่อ คุณแม่"

ทั้ง ฮ่อเซิ่งกั๋วและหลิงจิงซูไม่ตอบกลับ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฮ่อเจิงลำบากใจ"มาแล้วหรอ นั่งสิ"

ฮ่อเจิงพยักหน้าและดึงสวี่ฉางอันมา "นี่คือลูกชายของฉัน สวี่ฉางอัน"

เมื่อหลิงจิงซูเห็นสวี่ฉางอัน ใบหน้าก็ดูดีขึ้นเล็กน้อย "ตลอดหลายปีมานี้เธอคงลำบาก ในเมื่อเต็มใจที่จะกลับมา เรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป"

สวี่ฉางอัน ไม่สนใจคนอื่นๆ ตานั้นจับจ้องไปที่ร่างของสือฮว่าอย่างไม่ละสายตา

ฮ่อเจิงขมวดคิ้ว พลางมองตามแนวสายตาของเขาและเห็นสือฮว่าทันที

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นขรึมในทันทีและอดไม่ได้ที่จะพูดว: "ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่？ทำไม เธอยังมาก่อกวนฉางอันของฉันเดือดร้อนไม่พอเหรอ？"

หลิงจิงซูขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเธอพูดแบบนี้ "เธอบอกว่าสือฮว่ามายุ่งกับฉางอัน นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

ฮ่อเจิงมองไปที่สือฮว่าอย่างเย็นชา"แม่ คุณอาจไม่รู้ว่าฉางอันกับผู้หญิงคนนี้เคยอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันมาก่อน ในตอนนั้นเธอทำทุกวิธีที่จะเข้าใกล้ฉางอัน ตอนนั้นหนูลำบากมากพอแล้วและจะไม่ยอมให้ลูกชายของหนูเดินทางเส้นเก่าของหนู ฐานะของเธอไม่คู่ควรกับฉางอัน หนูบอกเธอให้อย่าเข้าไปยุ่ง แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ยอมทิ้งศักดิ์ศรี คุกเข่าลงบนพื้นและขอร้องหนู ขอร้องหนูให้เธอพบฉางอันอีกครั้ง หลังจากฉางอันไปต่างประเทศ หนุคิดว่าเธอจะเลิกคิดไปแล้ว ไม่คาดคิดว่าจะพบเธอที่นี่ "

ฮ่อเจิงเปิดเผยความรังเกียจต่อสือฮว่าอย่างไม่ปิดบัง และดวงตาก็เต็มไปด้วยการต่อต้าน

เมื่อหลิงจิงซูได้ยินก็โกรธทันทีและรู้เสมอว่าสือฮว่าไม่รักดี แต่ไม่เคยคิดว่าจะเคยทำแบบนี้มาก่อน

"ฮ่อเซิ่งกั๋ว คุณลองคิดดูดีๆ นี่ก็คือหลานสะใภ้ที่คุณเลือก! คุณสับสนจริงๆ ผู้หญิงแบบนี้ ปล่อยเธอเข้ามาได้ยังไง !!"

ใบหน้าของสือฮว่าเปลี่ยนเป็นซีดลง ตอนนั้นเธอเคยไปหาฮ่อเจิง นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอต้องการชายคนหนึ่งกลับมา เธอทุ่มเทอย่างเต็มที่ที่จะรักผู้ชายคนหนึ่ง

"แม่ ไม่ใช่สือฮว่าที่ตอแยผม แต่เป็นผมที่ไปตอแยเธอมาตลอด"

สวี่ฉางอันพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

"แกยังออกหน้าแทนเธออีกเหรอ! ฉางอัน ผู้หญิงคนนี้อยู่กับแกเพราะฐานะของแก ตอนนั้นยายของเธอป่วยหนัก เธอต้องการเงิน ดังนั้นเธอจึงมาใกล้ชิดแก แกอย่าหลงกลเธอ !!"

คนอื่นที่นั่งอยู่รอบๆนั้นกำลังดูการแสดง คืนนี้ไม่เพียงแค่ฮ่อเจิงที่กลับมารับญาติ ไม่คาดคิดว่าจะดึงอดีตระหว่างสือฮว่าและสวี่ฉางอันออกมาด้วย

แฟนเก่าของสือฮว่าคือสวี่ฉางอันและแม่ของสวี่ฉางอันเป็นลูกสาวของตระกูลฮ่อ ความพัวพันแบบนี้ช่างไร้สาระจริงๆ

ฮ่อสือหนานนั้นนั่งอยู่ไม่ไกลและแบะปากด้วยความสนใจ

พูดตามตรง สวี่ฉางอันนั้นหน้าตาดีมาก ซึ่งตอนนี้เขาไม่เชื่อฟังแม่ตัวเอง พิสูจน์ว่าในใจเขานั้นยังรักสือฮว่า แต่ไม่รู้ว่าสือฮว่า ...

สายตาของฮ่อสือหนานหันไปที่สือฮว่าและพบว่าผู้หญิงคนนี้ดูซีดเซียวลงไปมาก แต่ก็ซ่อนอารมณ์ของตัวเองได้เป็นอย่างดี

"เธอมันหญิงเลว!!"

หลิงจิงซูไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป เดิมทีเธอไม่พอใจสือฮว่าและยังรังเกียจสือฮว่าด้วยซ้ำ ตอนนี้เมื่อเธอได้ยินว่าสือฮว่าเคยไปยุ่งกับสวี่ฉางอัน เธอนั้นไม่สามารถควบคุมอารมณ์อีกแล้วจึงตบไปที่สือฮว่า

แต่มือของเธอถูกจับไว้ เป็นฮ่อฉวนสือ

ในเวลาเดียวกัน สวี่ฉางอันก็วิ่งไปด้วยความตื่นตระหนก แต่ผ่านไปได้ครึ่งทางก็หยุดลง เพราะเขาเห็นฮ่อฉวนสือมือหนึ่งโอบสือฮว่าไว้และมืออีกข้างก็จับที่หญิงชราที่กำลังจะตบลง

"ฉวนสือ แกปล่อยฉัน！ฉันเป็นย่าของแก!"

หลิงจิงซูโกรธมากจนเจ็บที่หน้าอก ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่ทำร้ายหลานชายของเธอ ยังมาทำร้ายหลานชาย(นอก)ของเธอ มันสมควรโดน!

สือฮว่านั้นเงียบ เธอดูเหมือนจะสูญเสียเสียง ภายในหัวเต็มไปด้วยฝนที่ตกหนักในคืนนั้นและฉากของคุณยายที่ดิ้นรนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล

ทั้งหมดนี้เป็นเหมือนฝันร้าย

ฮ่อเซิ่งกั๋วนั้นก็ไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป"พอแล้ว จะวุ่นวายไปถึงเมื่อไหร่?!"

เขามองไปที่หลิงจิงซูและสายตาที่คุกคามเธอ โดยหมายถึงอย่าทำอะไรที่มันเกินเลย

หลิงจิงซูโกรธมากจนหน้ามืด อกนั้นเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ "ได้ พวกเธอทุกคนมาพูดปกป้องเธอ ฉันคิดว่าตระกูลนี้คงจะไม่มีตำแหน่งให้หญิงชราอย่างฉัน ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้!!"

ทันทีที่อารมณ์ของหลิงจิงซูเพิ่มขึ้นก็จะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น

"หลิงจิงซู คุณวุ่นวายไม่พออีกหรือ ทำไมต้องมามาทำให้เด็กรุ่นหลังลำบากใจ?"

หากยังทะเลาะไปแบบนี้ก็อาจจะลดตัวเกินไป

ดวงตาของหลิงจิงซูดุร้าย พลางชี้นิ้วไปที่สือฮว่า"ตระกูลนี้มีเธอก็จะไม่มีฉัน ถ้ามีฉันก็จะไม่มีเธอ!"

เธอไม่เพียงแต่ไม่ชอบที่ฮ่อเซิ่งกั๋วที่ช่วยเหลือเด็กคนนี้ ยิ่งไม่ชอบหลานชายตัวเองที่ปล่อยให้คนๆนี้ทำผิด!

สือฮว่าลุกขึ้นและต้องการจะกลับไป

แต่ฮ่อฉวนสือก็ลุกตามเธอ "คุณปู่ วันหน้าเราจะมาใหม่ครับ"

ถางหรงนั่งอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าที่แข็งกร้าว นี่ฉวนสือกำลังจะสู้ผู้อาวุโส?

"ฉวนสือ... "

เธอตะโกนเรียนอย่างลังเล แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าผู้อาวุโสทำเกินไปและไม่ควรคิดเล็กคิดน้อยกับเด้กรุ่นหลังขนาดนี้ แต่หลายปีมานี้ ผู้อาวุโสนั้นก็มีอารมณ์เช่นนี้มาโดยตลอดและเธอก็เก็บกดมานานแล้ว

"แม่ เป็นลูกผู้ชาย ผมไม่สามารถที่จะไม่ช่วยภรรยาตัวเองได้"

"เธอบอกให้คุณปล่อย คุณไม่ได้ยินเหรอ？"

ในเวลานี้สวี่ฉางอันยังจะมาเหยียบซ้ำอีก สือฮว่ารู้สึกว่าตัวเองปวดหัว

สวี่ฉางอันสังเกตเห็นว่าข้อมือของสือฮว่าถูกบีบจนช้ำ สายตานั้นจึงมองฮ่อฉวนสืออย่างแหลมคม "คุณทำเธอเจ็บ"

ฮ่อฉวนสืออึดอัดในใจ ในเวลานี้ทั้งสองคนเข้ากันได้ดี จนทำให้อารมณ์อดกลั้นไว้นั้นระเบิดในที่สุด

เขาใช้แรงดึงสือฮว่าเข้ามาใกล้ หันกลับไปกดเธอนั้นเข้ากับกำแพงและจูบอย่างดุเดือด

หรือนี่ไม่ใช่การจูบ นี่คือการฉีกกีด

สือฮว่ารู้สึกถึงความแข็งแกร่งของเขาและถูกคุมขังอย่างไม่สามารถขยับได้แม้แต่น้อย สวี่ฉางอันนั้นอยู่ข้างๆเขา พวกเขาเคยอยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้น แต่ตอนนี้ถูกจูบโดยชายอีกคนและเธอรู้สึกอับอาย

เธอเริ่มใช้แรงผลักออก แต่มือของฮ่อฉวนสือนั้นบีบคางของเธอแน่นและอ้าปากเพื่อที่ดูดริมฝีปากของเธอ

ความอับอายแบบนั้นวนอยู่ในใจมาตลอด ดวงตาที่ดิ้นรนของสือฮว่านั้นแดงก่ำ

ฮ่อฉวนสือดึงกระดุมเม็ดแรกของเธอและสิ่งต่างๆในสายตาก็ชัดเจนในตัวเอง

"อย่า ... "

สือฮว่ารู้สึกหวาดกลัวกับท่าทางของเขาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

สวี่ฉางอันไม่สามารถทนมองได้อีกต่อไปและใช้หมัดนั้นต่อยลงไป

ฮ่อฉวนสือปล่อยสือฮว่า เอื้อมมือไปจับกำปั้นของเขาด้วยใบหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

"ไอ้เลว !!"สวี่ฉางอันด่า เอียงไปด้านข้างและเตะอีกครั้ง

ในขณะนี้สมองของฮ่อฉวนสือตอนนี้นั้นยังไม่สร่าง ดังนั้นจึงไม่ได้หลบจากเท้านี้และท้องของเขาก็เจ็บทันที

สวี่ฉางอันยังต้องการที่จะชกต่อ แต่กลับเห็นสือฮว่ามายืนอยู่ตรงหน้าฮ่อฉวนสือ

"เสี่ยวฮว่า คุณ......"

เขามองไปที่ฉากนี้ด้วยความไม่เชื่อ ชายคนนั้นทำกับเธอแบบนี้ แต่เธอก็ยังจะช่วยเขา

"สวี่ฉางอัน คุณเข้าไปก่อนเถอะ ขอบคุณสำหรับการปกป้องของคุณในเมื่อกี้นี้ ท่าทางของคุณทำให้ฉันเข้าใจว่า ฉันไม่ได้ตาบอดในตอนแรก ระหว่างเรามันเป็นเรื่องน่าเสียดาย แต่ในเมื่อพระเจ้ากำหนดให้มันเป็นแบบนี้ เราก็ทำอะไรไม่ได้ ฉันเคยบอกแล้วว่า ทุกอย่างมันจบแล้ว "

ดวงตาของสวี่ฉางอันนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที และหมัดที่กำแน่นก็ค่อยๆคลายออก

สือฮว่าหายใจเข้าลึกๆ คำพูดเหล่านี้ก็ถือว่าเป็นการอำลาวัยเยาว์เหล่านั้น สวี่ฉางอันนั้นดีมาก ถ้าย้อนกลับไปได้อีกครั้ง ในตอนที่อายุสิบเจ็ด เธอก็จะยังคงตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ในพริบตาเดียว

การกระทำของเขาก็ทำให้เธอรู้ว่า การตามหาของเธอในช่วงหลายปีที่ผ่านมานั้นไม่ผิด มันเป็นเพียงชะตากรรมในโลกเท่านั้น