นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 151

"ฉางอัน ฉันน่าขยะแขยง? คุณคิดว่าสือฮว่าดีตรงไหนกัน?"

ตอนอยู่มหาลัยสือฮว่าก็สกัดเธอ ทำเป็นสูงส่งแต่ก็ไม่น้อยหน้าเลยไปกว่าเธอเลย

สวี่ฉางอันเกลียดจนตาแดงก่ำ คุยกับถางจิงหรานด้วยเหตุผลไม่ได้ คนมันไม่มีเหตุผล เธอคิดว่าโลกต้องหมุนรอบตัวเธอ โลกทั้งโลกต้องขอโทษเธอ

เขาหันหลังคิดจะออกจากที่นี่ แต่ถางจิงหรานกลับเข้ามากอดเข้าแน่น "ฉางอัน กลับมาครั้งนี้เราจะหมั้นกันนะ หรือคุณอยากให้ตระกูลคุณกับตระกูลฉันมาเห็นเราแบบนี้เหรอ? สือฮว่าทนโดดเดี่ยวไม่ได้จนมีคนของตัวเองแล้ว ทำไมคุณต้องรอเธออีก"

โดนเธอกอดไว้อย่างนั้น สวี่ฉางอันก็รู้สึกคลื่นไส้ เขาผลักอีกคนออกอย่างไร้ความปรานี

ถางจิงหรานที่โดนเขาผลักเซจนเกือบล้มลงกับพื้น

เขาทำกับเธอแบบนี้ตลอด ไร้ความปรานีเสมอ เธอคิดว่าตัวเธอสามารถเติมเต็มช่องว่างในหัวใจ ให้ความอบอุ่นเขาได้ แต่กลับกลายเป็นว่า คนที่สามารถเติมเต็มช่องว่างในใจได้นั้นมีเพียงแค่สือฮว่าเท่านั้น

สวี่ฉางอันบีบคางเธออย่างรุนแรงด้วยความเกลียดชัง "เธอมีสิทธิ์อะไรมาเทียบกับเสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ เธอเทียบไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้วด้วยซ้ำ!"

ถางจิงหรานเกิดมาก็เป็นคุณหนูตระกูลถาง เธอเป็นที่รักมาตลอดตั้งแต่เด็ก เคยเจอความทนทุกข์ทรมานที่ไหนกัน

สือฮว่าก็แค่เด็กบ้านนอก พ่อแม่ของเธอยังมาออกหน้าชูตาไม่ได้เลน เธอมีอะไรเทียบไม่ได้กัน!

"ฉางอัน คุณรู้ไหมว่าทำไมสือฮว่าถึงเลือกฮ่อฉวนสือ เพราะฮ่อฉวนสือมีความสามารถในการปกป้องเธอไง แล้วคุณล่ะ คุณโดนตระกูลบีบบังคับ โดนตระกูลถางบีบบังคับ แม้แต่ความรักยังปกป้องไม่ได้ แล้วจะไปปกป้องเธอได้ยังไง คุณสู้ฮ่อฉวนสือไม่ไหวหรอก ตอนนี้คุณโดนสือฮว่าทิ้งแล้ว ถ้าคุณอยู่กับฉัน ฉันจะไม่ทำให้คุณต้องลำบากใจอีก ดีไหม? "

ดวงตาของถางจิงหรานเต็มไปด้วยความหลงใหล เธอรักผู้ชายคนนี้ รักมาตั้งแต่เด็ก เธอกับเขาเติบโตมาด้วยกัน ยังไม่ทันได้สารภาพรัก เขาก็บอกว่ามีคนที่ชอบแล้ว

สวี่ฉางอันได้รับความนิยมมาตั้งแต่เด็ก เขาเป็นคนอ่อนโยน มีน้ำใจ มีมารยาทมาก ตั้งแต่อนุบาลก็มีเด็กผู้หญิงหลายคนมาสารภาพกับเขา

ตอนแรกข้ออ้างของเขาที่ปฏิเสธคนอื่นคือเขายังไม่อยากคบใคร ต่อมาถึงม.ปลาย เขาก็เริ่มเหม่อลอยแล้วยังเริ่มวาดภาพใบหน้าของผู้หญิงซ้ำๆ

ตอนนั้นก็ยังมีผู้หญิงหลายคนยังคงมาสารภาพกับเขา เขายิ้มแล้วบอกว่ามีคนที่ชอบแล้ว เป็นรักแรกพบ

แน่นอนว่าเธอไม่เชื่อ เพราะเวลาส่วนใหญ่เธอก็อยู่กับเขา แต่ก็ยังไม่เห็นเขาติดต่อกับผู้หญิงคนไหนเลย

เธอคิดว่าเขาไม่อยากคบใครเลยทนไม่สารภาพรักกับเขา

หลังจากจบม.ปลาย ตระกูลสวี่ก็อยากส่งทั้งสองไปต่างประเทศ แต่สวี่ฉางอันยืนยันที่จะไปมหาวิทยาลัยจิงตู ดังนั้นเธอก็เลยอยู่ด้วย

ต่อมาสือฮว่าก็ปรากฏตัวขึ้น และเธอก็เห็นแสงในดวงตาของสวี่ฉางอันที่ไม่เคยมีมาก่อน

จู่ๆเธอก็เริ่มตื่นตระหนก เริ่มกลัวและรู้สึกจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไป

และมันเป็นจริงอย่างที่เธอคิด สวี่ฉางอันตกหลุมรักสือฮว่าอย่างคุมไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะคบกับเธอ เขามักจะคอยตามอยู่ด้านหลังเงียบๆ แล้วก็หาข้ออ้างไปห้องสมุด เพราะที่ห้องสมุดมักจะมีสือฮว่านั่นเอง

ตอนนั้นมีห้องสมุดมีพัดลมอยู่มาก พอสือฮว่าไม่สบาย เขาก็จะไปแอบปิดพัดลมเงียบๆ และตอนที่เธอลุกไปเอาน้ำก็จะเอายาไปให้

สวี่ฉางอันตอนนั้นเป็นเหมือนหนุ่มเริ่มรัก ยิ่งชอบมากเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่กล้าเข้าใกล้

มนุษย์ต่างก็เป็นแบบนี้ ตกหลุมรักใครสักคนก็จะมีข้อขัดแย้ง ต้องใส่หน้ากากแล้วก็อยากสมบูรณ์แบบที่สุดด้วย

สำหรับสวี่ฉางอัน สือฮว่าเป็นคนที่ทำให้เขาประหลาดใจ ชอบตั้งแต่ตอนม.ปลายจนถึงมหาลัย ก็ยังไม่กล้าสารภาพรัก

และสวี่ฉางอันก็หลงไหลในตัวเธอ

ชายคนนี้อยู่เคียงข้างเธอเสมอ ปกป้องเธอเหมือนพี่ชาย ตอนแรกเธอคิดว่านั่นคือการชอบ แต่แล้วเธอก็พบว่านี่คือการอบรมของเขา

เธอไม่กล้าสารภาพรัก เพราะกลัวว่าหลังจากเจาะผ่านหน้าต่างบานนี้แล้วความอ่อนโยนที่มีจะหายไป

ดวงตาของถางจิงหรานมืดมน เธอเป็นคนแรกที่ได้เจอกับสวี่ฉางอันชัดๆ ทำไมถึงโดนสือฮว่าที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนแย่งไปด้วย สือฮว่าสมควรตาย

เธอกำหมัดแน่นเจนล็บฝังลึกลงไปในเนื้อ

สวี่ฉางอันจากไปแล้ว ตอนนี้ทั้งห้องเหลือแค่เธอคนเดียว เธอกวาดทุกอย่างบนโต๊ะลงพื้นอย่างบ้าคลั่ง แล้วก็โทษหาสื่อ ให้ปล่อยข่าวสือฮว่ามากขึ้น

ความคิดเห็นของสาธารณชนบนอินเทอร์เน็ตทับถมกัน สือฮว่าโดนแฮ็กจนสมบูรณ์แบบ แม้แต่วิดีโอสุดท้ายของเธอกับฮ่อฉวนสือในห้องทำงานก็โดนเผลออกมา

"หน้าตาก็ดี การศึกษาก็สูง ทำไมถึงเป็นเมียน้อยกันนะ"

"อยู่โรงเรียนก็เอาแต่อ่อยผู้ชายไปทั่ว ไม่ปกติแล้ว"

"ไม่รู้จริงๆว่าตอนนี้ผู้หญิงคิดอะไรกัน มีแต่เรื่องเงินทั้งนั้น!"

สือฮว่ามองคอมเมนต์แล้วก็ขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อยๆ เธอรู้นิสัยของถางจิงหราน ผู้หญิงคนนี้เหมือนหมาบ้า ได้กัดแล้วจะไม่มีทางปล่อย นอกจากความปรารถนาของเธอได้สำเร็จ

เธอเม้มริมฝีปากแน่น กำลังคิดว่าจะแก้ปัญหายังไง ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง เป็นสายจากพี่เลี้ยงยายของเธอ

"สือ...คุณสือคะ เกิดเรื่องแล้วค่ะ คุณยายโดนพาตัวไปแล้วค่ะ!"

หัวใจสือฮว่าสั่นสะท้าน "โดนใครพาไปคะ?"

"พวกเขาบอกว่าเป็นปู่ของคุณ แล้วก็บอกว่าถ้าคุณอยากเจอเขาก็ไปที่บ้านตระกูลสือด้วยค่ะ"

สือฮว่าแทบจะปาโทรศัพท์ลงกับพื้น ตอนแรกเธอไม่ได้สนใจบ้านตระกูลสือ แต่คนกลุ่มนี้กลับมาเค้นความอดทนของเธอ!

เธอรีบออกเดินทางและโทรหาถงหางกับถงเหยียน ใบหน้านิ่งขรึม

"ถงเหยียน ถงหาง ฝีมือพวกเธอดีใช่ไหม?"

ถงเหยียนพยักหน้าอย่างไม่ลังเล "คุณสือ ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันกับพี่ได้รับการฝึกฝนสมรรถภาพอย่างดี บอดี้การ์ดธรรมดาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเราค่ะ"

"งั้นก็ดี"

แต่เมื่อทั้งสองคนเดินไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน เขาก็เห็นถงหางกับถงเหยียนอยู่ เขาขมวดคิ้ว ยังไม่ได้เปิดปากพูดก็โดนตีเข้าด้านหลังศรีษะจนหมดสติไปทันที

บอดี้การ์ดที่ตามเขามาก็ถูกจัดการเช่นกัน ถงเหยียนเก็บมือ ส่งสัญญาณให้ถงหางพยุงชายคนนั้นขึ้นรถไป

สือฮว่ากระตุกยิ้มมุมปากแล้วขึ้นรถตามไป ไม่นานก็จากไป

หลังจากมาถึงเฉียนสุ่ยวาน สือฮว่าก็เหลือบมองถงหาง "มีปืนไหม?"

ถงหางงผงะไปชั่วขณะ จู่ๆจะเอาปืนไปทำอะไรน่ะ

"คุณสือครับ คุณคงไม่ได้คิดจะ..."

"ฉันไม่ได้จะฆ่าเขา แต่จะบอกคนตระกูลสือ ว่าต้องชดใช้ที่มาแหย่ความอดทนฉัน"

สือฮว่าไม่ใช่คนโง่ เห็นจากท่าทางสือจี้ สือจี้คงเห็นสือฟานเป็นดั่งจุดสำคัญ

ตอนนี้ตระกูลสือสือเหลือเพียงสือเฉียงกับสือหยวน สือหยวนทำอะไรไม่ได้ สือเฉียงก็ไม่เหมือนแต่ก่อน บริษัทตระกูลสือเลยต้องให้คนรับช่วงต่อ แต่สือฟานเป็นคนที่คุณท่านเลือกมาทำหน้าที่แทน

เธอรู้ชัดถึงความคิดของคุณท่าน คงต้องการให้เธอกลับตระกูลสือ ช่วยสือฟาน

หึหึ คิดได้ดีนี่

บ้านตระกูลไม่ได้เลี้ยงดูเธอ แต่กลับต้องการให้เธอทำงานให้กับตระกูลสือ จะมีเรื่องดีๆแบบนี้ได้ที่ไหนอีก

คุณยายคือไม้ตายของเธอ แต่สือฟานก็เป็นไม้ตายของตระกูลสือ

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของสือฟานออกมาและปลดล็อกอย่างง่ายดาย จากนั้นก็หาช่องทางติดต่อสือจี้แล้วส่งวิดีโอไปให้

ในวิดีโอ สือฟานหมดสติ ศีรษะโดนปืนจ่อ จะเอาชีวิตได้ทุกเมื่อ

หลังจากส่งวิดีโอไปเพียงหนึ่งนาทีก็มีสายโทรเข้ามา

"สือฮว่า แกจะทำอะไร?"

ใบหน้าสือจี้เคร่วขรึม เด็กนี่มันควบคุมยากจริงๆ แต่ยิ่งเธอนิสัยแบบนี้ ก็ยิ่งบอกว่าวิธีของเธอจะรุนแรงขึ้น

"สือจี้ คุณว่าฉันจะทำอะไรล่ะ? ถ้ายายฉันผมร่วงแม้สักเส้น ฉันจะหักขาสือฟาน"

"ฉันปู่แกนะ!!"

สือจี้เลือดขึ้นหน้า โกรธจนอกกระเพื่อม

"ปู่งั้นเหรอ? หน้าไม่อายจังนะ ตอนแม่ฉันแต่งเข้าตระกูลสือ พวกคุณใครไม่ทำกับเธอเป็นพี่เลี้ยง คนใช้หรือเครื่องมือทางธุรกิจบ้าง ตระกูลสือไม่เคยเลี้ยงดูฉัน แล้วมาตอนนี้ยังจะให้ฉันไปทำงานให้ สือจี้ จะมีเรื่องดีขนาดนั้นได้ไงกัน หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น ถ้าหลังจากหนึ่งชั่วโมงยายฉันยังไม่มาถึงหน้าประตูเฉียนสุ่ยวานล่ะก็ คุณได้เห็นศพสือฟานแน่"