นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 153

ในตอนแรกที่ช่วยหลินเฟิงเหมียนก็เพียงเพราะทำข้อตกลงเท่านั้นเอง

สือฮว่ายกยิ้ม นึกถึงถางจิงหราน รอยยิ้มก็จากลง

คุณหนูจากตระกูลถางคนนี้ไม่ใช่เทพธิดา ในทางกลับกันเธอสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย

ถ้าตอนแรกไม่เห็นว่าถางจิงหรานอยากขึ้นเตียงสวี่ฉางอัน ป่านนี้สวี่ฉางอันคงทรมานน่าดู

เพราะเติบโตมาพร้อมกับถางจิงหราน สวี่ฉางอันเลยไม่ได้ป้องกันมากนัก พอดื่มน้ำเธอก็หมดสติไป

ถางจิงหรานถอดเสื้อผ้าตัวเองออกไปแล้ว จะให้สือฮว่าจับไปบนเตียงแต่สือฮว่ากลับเร็วกว่าห้าวหนึ่งแล้วเอาตัวสวี่ฉางอันไป แผนการของถางจิงหรานเลยไม่สำเร็จ

เพราะเหตุนั้นเธอเลยเกลียดสือฮว่ามากขึ้น

สือฮว่ายกยิ้ม ครั้งก่อนในงานเลี้ยงวันเกิดของตระกูลถัง ทุกคนก่อเรื่องไว้จนงามหน้า ถางจิงหรานกลับมากลับมาทำเรื่องแบบนี้ สงสัยเธอคงมีปัญหากับตระกูลถังจริงๆ...

เธออยากจะนั่งที่บ้านสักพัก แต่หนานจิ่นผิงโทรมานัดเธอไปทานอาหาร

ตอนนี้หนานจิ่นผิงเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอ และได้เข้าสู่แวดวงบันเทิงที่เลวร้ายอีก คาดว่าชีวิตคงไม่สะดวกสบาย

สือฮว่ารีบตกลงแล้วไปที่ร้านอาหาร

สีหน้าหนานจิ่นผิงดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก บวกกับการแต่งหน้าสวยๆแล้วยิ่งดูสวยสุดๆ

"ฉันได้ยินมาว่าสวี่ฉางอันกลับมาแล้ว?"

เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับสือฮว่าและสวี่ฉางอัน

"อื้ม"

สือฮว่าจ้องไปที่ถ้วยกาแฟด้วยท่าทางเศร้า

"ไอ้หมอนั่น! เขาไปต่างประเทศกับถางจิงหรานโดยไม่พูดอะไรสักคำ ตอนนี้ยังกล้ากลับมา เขาไม่ได้มายุ่งกับเธอใช่ไหม? "

หนานจิ่นผิงมองอย่างตรวจสอบ พอพูดถึงชื่อทั้งสอง นัยน์ตาก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง "ถางจิงหรานจัดการดีจริงๆ สมัยเรียนก็ใส่ร้ายเธอ ต่อมาก็ใช้ยากับสวี่ฉางอัน ต่ำจริงๆ!"

ที่ถางจิงหรานใช้ยากับสวี่ฉางอัน สวี่ฉางอันยังไม่รู้ มีแค่สือฮว่ากับหนานจิ่นผิงเท่านั้นที่รู้

"รูปบนอินเทอร์เน็ตเป็นถางจิงหรานที่ปล่อยรูปไปใช่ไหม?"

หนานจิ่นผิงหรี่ตา อยากจะเอามีดไปสู้ด้วยตัวเอง

สือฮว่ารู้สึกตลก "นอกจากเขาแล้วจะมีใครอีกล่ะ จิ่นผิง จริงๆแล้วฉางอันไม่ได้เลวเหมือนที่เธอคิด เขาโดนหลอกไปต่างประเทศ พอไปถึงก็โดนยึดพาสปอร์ตกับบัตรประชาชนเลยกลับมาไม่ได้ ตอนนั้นฉันก็โกรธเลยไม่ได้ให้โอกาสเขาอธิบาย แล้วก็บล็อคการติดต่อเชา ชีวิตเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉันหรอก"

หนานจิ่นผิงเม้มริมฝีปาก เธอมองออกว่าสวี่ฉางอันจริงใจกับสือฮว่า เพราะงั้นตอนนั้นที่ทิ้งสือฮว่าแล้วไปต่างประเทศกับถางจิงหราน เธอเลยไม่เคยเชื่อ

ตอนนี้ได้ยินสือฮว่าพูดแบบนี้ เธอเม้มริมฝีปาก ตามนิสัยของแม่สวี่ฉางอัน ก็คงทำเรื่องแบบนั้นได้

"แล้วเธอ...ยังชองเขาเหรอ?"

ตอนแรกสือฮว่ารักสวี่ฉางอันมากเลยนะ ไปเรียนบัลเล่ต์เพื่อเขา ทำตัวให้ดีขึ้นเพื่อเขา

เธอเป็นเด็กที่เติบโตบ้านนอก สภาพของเธอก็แย่กว่าคนอื่นหลายสิบเท่า เธอเรียนเต้นจนฝ่าเท้าเต็มไปด้วยแผลพุพอง เพราะเธอได้ยินมาว่าสวี่ฉางอันชอบดูการแสดงบัลเล่ต์

ความชอบในตอนนั้น บริสุทธิ์และจริงใจ แต่ตอนจบมันก็ช่างเศร้าจริงๆ

"ไม่ได้ชอบแล้ว ตอนเขายังไม่ได้กลับมา ฉันก็ยังสงสัยว่าชอบเขาจริงหรือเปล่า ฉันคิดถึงเขา อยากถามเขาว่าทำไมเขาถึงทิ้งฉันไป แต่พอเขากลับมาจริงๆ จู่ๆฉันก็ไม่ได้อยากถามอะไรเขาอีก เหมือนกับอยากปล่อยให้เวลานั้นผ่านไป จิ่นผิง เราต้องเดินไปข้างหน้า"

หนานจิ่นผิงค่อยๆกุมมือเธอ ดวงตาจริงจัง "แล้วเธอชอบฮ่อฉวนสือหรือเปล่า?"

สือฮว่าผงะ เหมือนว่าจะมีหลายคนถามเธอแบบนี้ ชอบฮ่อฉวนสือไหม?

"ฉันไม่รู้ แต่ถ้าได้โอกาสให้ออกจากเขา ฉันก็จะจากไปโดยไม่ลังเล บางทีอาจจะเป็นความรู้สึกดีล่ะมั้ง แต่ไม่ถึงขั้นชอบ ได้บทเรียนจากสวี่ฉางอันมาแล้วฉันจะไปกล้าปล่อยความรู้สึกตัวเองได้ไง"

สือฮว่าก็เป็นคนแบบนี้ สงบและมีเหตุผลจนแทบเข้าไม่ถึง

ในที่สุดหนานจิ่นผิงก็วางใจ กำลังจะพูดแต่โทรศัพท์ข้างๆก็ดังขึ้น

เธอวางสายอย่างไม่ทน แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ดังขึ้นอีกครั้ง

หนานจิ่นผิงรำคาญจนปิดเครื่องแล้วโยนโทรศัพท์ออกไป

สือฮว่ามองปฏิกิริยาของเธอก็เดาได้ว่าใครโทรมา ระยะทางระหว่างหนานจิ่งผิงกับโจวกุยช่านยังอีกยาวไกล

ประตูของร้านอาหารถูกผลักเปิดออกอย่างแรง บอดี้การ์ดชุดดำสองสามคนก็เดินเข้ามาถึงที่ของหนานจิ่นผิงด้วยความเคารพ

"คุณหนานครับ นายน้อยให้เราพาคุณกลับครับ"

สีหน้าหนานจิ่นผิงขรึมทันทีและกำถ้วยกาแฟแน่น

เธอลดสายตาลงเพื่อปกปิดความรำคาญในดวงตาของเธอ "เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ งั้นฉันกลับก่อนนะ"

สือฮว่าเห็นฉากนี้ก็ขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าโจวกุยช่านจะดูหนานจิ่นผิงใกล้ชิดขนาดนี้ "เธอกลับไปแบบนี้จะไม่เป็นอะไรเหรอ?"

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงฉันหรอก"

หนานจิ่นผิงเดินออกไปจากร้านอาหารโดยไม่หันกลับมา แวบเดียวก็เห็นรถสีดำจอดอยู่ไม่ไกล

เธอขมวดคิ้วและถูกบอดี้การ์ดสองคนบังคับให้ไปที่หน้ารถ

ประตูรถเปิดออก สุดท้ายโจวกุยช่านก็อยู่ข้างใน

"เข้ามา"

น้ำเสียงของโจวกุยช่านเย็นชา ท่าทีเย็นชาราวกับเรียกสัตว์เลี้ยง

หนานจิ่นผิงเข้าไปในรถและนั่งข้างๆเขา "ฉันต้องเข้ากอง มีเรื่องอะไรก็พูดมา"

พอเธอล้มไป หนานจิ่นผิงก็ผลักโจวกุยช่านออกทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความประชด "ภรรยาคุณเป็นลมไปแล้ว"

โจวกุยช่านมองบอดี้การ์ดสองสามคนที่อยู่ไม่ไกลและพูดเสียงเรียบ "เอาตัวออกไป"

บอดี้การ์ดพยักหน้าอย่างรวดเร็วและรีบพยุงเฉียวหยูออกไป

"โจวกุยช่าน คุณนี้ไร้ความรู้สึกซะจริง เฉียวหยูอยู่กับคุณมาตั้งนาน"

โจวกุยช่านไม่ได้พูดอะไร จ้องมองเธอด้วยสายตาร้อนแรง จากนั้นโน้มตัวไปกอดแล้วไปที่ห้องนอน

แน่นอนว่าหนานจิ่นผิงรู้ว่าเขาจะทำอะไร เห็นชายคนนั้นกดเธอลง เธอก็โกรธจนยกมือขึ้นตบเขา

โจวกุยช่านหน้าหันไป แต่มือของเขาก็ไม่ได้หยุด ไม่นานก็ฉีดเสื้อผ้าเธอทิ้งไป

หนานจิ่นผิงหลับตาลงช้าๆและกัดริมฝีปาก

อยู่ข้างนอกเธองดงามและน่าสนใจ แต่พอมาต่อหน้าโจวกุยช่านเธอก็เหมือนที่ระบายอารมณ์ ไม่มีโอกาสที่จะต่อสู้กลับด้วยซ้ำ

ทุบตีก็แล้ว ด่าก็แล้ว แต่ชายคนนั้นก็เย็นชา มีเพียงทั้งสองคนที่ขยับขึ้นลงพร้อมกัน เขาถึงจะร้องอย่างมีอารมณ์ "จิ่นผิง..."

หางตาหนานจิ่นผิงมีน้ำตาที่ เธอเกลียดร่างกายตัวเองมากขึ้น เห็นได้ชัดว่าเกลียดการสัมผัสของเขา แต่ปฏิกิริยาของร่างกายก็ทรยศต่อความคิดที่แท้จริง เพราะงั้นเธอเลยคิดว่าตัวเองต่ำ

โจวกุยช่านหยุดลง เหงื่อไหลตามหน้าผากจนหยดลงบนแก้มเธอ

หนานจิ่นผิงละสายตา ไม่อยากมองเขา แต่โจวกุยช่านก็จับหน้าเธอให้หันกลับไป

"คุณจะทำอะไร?!"

เธอตะโกนด้วยความโกรธ แต่เสียงของเธอก็ไม่สามารถยับยั้งได้

โจวกุยช่านยิ้ม ใบหน้ากลับมามีสีหน้าเย็นชา ความเศร้าหมองได้หายไปจนหมด

เมื่อหนานจินผิงเห็นรอยยิ้มของเขา ก็ไม่มีเสียง จู่ๆเธอก็นึกถึงครั้งแรกที่เธอสนใจโจวกุยช่าน

ตอนนั้นโจวกุยช่านยังไม่เข้ากับสภาพแวดล้อม เหมือนลูกชายคนรวยที่พึ่งพาตัวเองได้ มองโลกนี้อย่างโดดเดี่ยว เย็นชา

จู่ๆวันนั้นเขาก็มองผ่านหน้าต่างไปไม่ไกล พร้อมกับรอยยิ้มที่ผ่อนคลายในดวงตา หมอกควันที่อยู่รอบตัวเขาก็สลายไปในทันที

เธอมองจากที่ไกลๆก็รู้สึกหายใจไม่ออก เลยเดินเข้าไปหาเขา "จริงๆแล้วคุณน่าจะยิ้มให้เยอะๆกว่านี้นะ"

ต่อมาพวกเขาแอบคบกัน ทุกครั้งที่เธอขโมยจูบได้สำเร็จ โจวกุยช่านจะยิ้มแบบนี้แล้วลูบหัวเธอ

"จิ่นผิง..."

ทันใดนั้นเสียงนี้ก็ดึงหนานจิ่นผิงกลับมาสู่ความเป็นจริง เธอลดสายตาลงแล้วกระตุกยิ้มอย่างเย็นชา "โจวกุยช่าน คุณรู้ไหมว่าทุกครั้งที่คุณสัมผัสฉัน ฉันรู้สึกว่าตัวเองสกปรกมาก"

พูดเน้นทีละคำ