นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 155

"ตอนแรกฉันก็อยากฆ่าเธออยู่หรอก แต่ให้ฮ่อฉวนสือเห็นผู้หญิงตัวเองโดนย่ำยีก็น่าสนใจดีเหมือนกัน"

เขาปล่อยสือฮว่าก่อนเก็บมีด

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าอยู่นอกซอย ชายอีกคนในชุดดำปรากฏตัวขึ้น แต่ก็ยังคงซ่อนใบหน้า

"เจ้านายครับ"

เขาเรียกด้วยความเคารพและเมื่อหมาป่าสีขาวเห็นเขาก็ดีใจเดินวนรอบเท้าเขา

เขาหันไปจ้องสือฮว่า และหลังจากที่ได้เห็นใบหน้านั้นชัดๆก็ผงะ "เป็นคุณ..."

ผู้หญิงที่เสี่ยวป๋ายขุดออกมาจากกองในวันนั้น ไม่คิดว่าจะได้เจอเธอที่นี่

ครั้งก่อนก็ว่าหน้าตาคุ้นๆ เขาเลยกลับไปตรวจสอบ แต่เขาจำไม่ได้ว่าเห็นที่ไหน

"เจ้านายครับ เราควรไปได้แล้ว"

เขาพูด สายตาก็ไม่ได้หยุดอยู่ที่สือฮว่าอีก

สือฮว่ากลั้นหายใจ ไม่กล้าส่งเสียง

ทันใดนั้นชายที่สวมหน้ากากก็บีบเธออีกครั้ง เห็นเธอไม่ได้จะหนีก็กระตุกยิ้มขี้เล่น

เธอฉลาด ถ้าเมื่อกี้เธอวิ่งหนีไปหรือกล้าดิ้น มีดคงปักคอเธอไปแล้ว

"ไปกันเถอะ"

เขาพูดเสียงเรียบแล้วปล่อยมือจากสือฮว่าก่อนก้าวเดินออกไป

เมื่อเสียงฝีเท้าทั้งสองห่างออกไป สือฮว่าก็จับกำแพง ถูเข่าตัวเองด้วยใบหน้าซีดเซียว

เมื่อกี้เหมือนเธอเจอกับความตาย ชายทั้งสองคนนั้นอันตรายมาก มองมาที่เธอราวกับมองไปที่ของที่ตายแล้ว

ต่อหน้าทั้งสองและหมาป่า เธอบอบบางราวกับมด ถ้าเขายื่นมือมาบีบคอเธอก็ตายได้เลย

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และตรวจสอบให้แน่ใจว่าทั้งสองคนไปไกลแล้ว ก่อนที่จะเดินออกจากซอยอย่างช้าๆ

หลังจากขึ้นรถ เธอก็ล็อกหน้าต่างและหมุนพวงมาลัย

ฝ่ามือของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ หัวใจผันผวนอย่างรุนแรง

พอสงบสติลง เธอก็ขับรถออกไป ไม่ซื้อแม้แต่โยเกิร์ตแล้วรีบกลับเฉียนสุ่ยวาน

ตอนเธอเข้านอน เธอก็ฝันร้าย ฝันว่าเธอยื่นมือออกจากพื้น แต่ก็ฉุดเธอลงเหวอย่างโหดเหี้ยม

"สือฮว่า จมลงไปกับฉันสิ เธอหนีไม่พ้นหรอก"

เสียงชั่วร้ายเอ่ยขึ้น ทันใดนั้นมือใหญ่ร้อนๆก็ตะปบรอบคอของเธอราวกับว่าจะบดขยี้คอของเธอได้ทุกเมื่อ

เธอกัดริมฝีปากแน่น ตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าซีด ก่อนหยิบแก้วด้านข้างมาดื่มอย่าแรง

ชายที่สวมหน้ากากเป็นใครกัน แล้วก็ชายอีกคนหนึ่งที่ไม่แสดงใบหน้าด้วย ทั้งสองคนอันตรายเกินไปแล้ว อีกทั้งยังรู้จักฮ่อฉวนสือ จะเป็นใครกันนะ?

เธอนอนไม่หลับ ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ ผู้ชายคนนั้นเป็นคนเดียวที่ไม่แสดงหน้าตาแต่กลับทำให้เธอรู้สึกกลัวมาก

ตอนนั้นเป็นตีห้า เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไล่อ่านข่าว ก็เห็นว่าเพราะเรื่องของเจียหัวทำให้มีการพูดคุยเกี่ยวกับเธอบนอินเทอร์เน็ตน้อยลง ยังไงเธอก็ไม่ใช่ดารา และเจียหัวก็เป็นบริษัทบันเทิง ดังนั้นผู้สื่อข่าวเลยขุดคุ้ยเรื่องภายในเจียหัวจนหันเหความสนใจไปได้

สือฮว่าถอนหายใจ เธอไม่ต้องการให้คนทั่วไปจดจำใบหน้าของเธอ ไม่งั้นอนาคตจะทำอะไรคงไม่สะดวก อย่างหนานจิ่นผิงตอนนี้ ไปไหนก็ต้องใส่หน้ากากอนามัย

จนถึงเวลา 7 โมงเช้า เธอถึงลุกไปหน้าเนื้อล้างตัวอย่างอ่อนแรง จดหมายลาออกนั่นก็วางอยู่บนโต๊ะ ยังไม่มีโอกาสยื่นให้

ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้ฮ่อฉวนสือก็ไม่ได้กลับมา เธอถามหนานสือถึงรู้ว่าฮ่อฉวนสือไปทำงานนอกสถานที่ที่ต่างประเทศ

ฮ่อฉวนสือไม่อยู่ สือฮว่าก็ยิ่งไม่อยากไปตี้เซิ่ง ยังไงก็คิดจะออกจากตี้เซิ่งแล้ว เธอต้องรีบไปสัมภาษณ์สำนักงานกฎหมาย

บังเอิญที่บริษัทกฎหมายแห่งหนึ่งยื่นโอกาสให้เธอ ซึ่งเป็นบริษัทกฎหมายที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในประเทศ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบประวัติส่วนตัวและออกไปข้างนอก

แต่ทันทีที่เธอเข้าไปนั่งในห้องสัมภาษณ์ เธอก็เห็นสวี่ฉางอันนั่งอยู่ในตำแหน่งของผู้สัมภาษณ์

"เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์"

ดวงตาของสวี่ฉางอันสว่างวาบขึ้นและมุมปากก็ยกยิ้มโดยไม่รู้ตัว

สือฮว่าขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าสวี่ฉางอันจะอยู่ที่นี่ คิดไปมาก็ลุกขึ้น

สวี่ฉางอันรีบตามออกมา "เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ ทำไมเราต้องทำให้มันเป็นแบบนี้..."

เสียงของเขาแหบเล็กน้อยและดวงตาก็แดง

สือฮว่าหันกลับมา เห็นท่าทางของเขาก็ถอนหายใจ "สวี่ฉางอัน ตามความสัมพันธ์ในอดีตของเรา คงไม่เหมาะสมที่จะทำงานที่เดียวกัน"

สวี่ฉางอันเหยียดมุมปาก สือฮว่าเป็นแบบนี้เสมอ ปิดกั้นทุกอย่างที่จะเป็นไปได้

"เสี่ยวฮว่าเออร์ อาจารย์จ้าวกำลังรอพวกเราอยู่"

น้ำเสียงของสวี่ฉางอันไปด้วยความตื่นเต้น เขาตัวสูงมาก สวมเสื้อแจ็คเก็ตสีขาวตัวนี้ยิ่งสะดุดตาในฝูงชน สาวๆหลายคนต่างก็กำลังถ่ายรูปเขา

สวี่ฉางอันขมวดคิ้วแล้วเลี่ยงกล้องก่อนเดินไปตามทางเล็กๆ

ทางนี้เป็นทางที่คู่รักนัดกันในม.จิงตู พอตกกลางคืน ที่นี่ก็มีแต่คู่รักมากมายจูบกัน

สือฮว่าเมื่อกี้ไม่ได้นึกถึง หลังจากทั้งสองเดินเข้ามาถึงรู้สึกอึดอัด

มือสวี่ฉางอันเต็มไปด้วยเหงื่อ ประหม่าจนเริ่มกระหายน้ำ

"ขอโทษ ฉัน..."

เขาไม่ได้ตั้งใจจะพาเธอมาตรงนี้ แต่โดนพวกผู้หญิงแอบถ่ายจนกังวลมากไปเลยเดินมาทางนี้

"ฉันรู้" สือฮว่าเร่งฝีเท้า "ไม่ใช่ว่าอาจารย์จ้าวรอพวกเราเหรอ รีบไปเถอะ"

สวี่ฉางอันเห็นว่าใบหน้าของเธอยังคงนิ่ง นัยน์ตาก็ฉายแววเจ็บปวด ลดสายตาลงแล้วเดินตามเธอไปเงียบๆ

หลังจากเดินออกจากทางเล็กๆ รอบๆก็เริ่มคึกคัก ชายอายุประมาณห้าสิบนั่งอยู่ตรงนั้น พอเห็นพวกเขาก็มีรอยยิ้มใจดีปรากฎบนใบหน้าของเขา

จ้าวซวี่ที่เห็นฉางอันก็ลุกขึ้นและตบบ่าเขา "เด็กน้อย ตอนไม่ทักทายก็หนีไป เธอรู้ไหมทำสือฮว่าเสียใจแค่ไหน ตอนนั้นเธอรออยู่ที่ประตูหอพักชายทุกวัน ใครมาเกลี้ยกล่อมก็ไม่ฟัง รอจนเป็นลมล้มลงไปเลยนะ จนฉันต้องไปส่งที่โรงพยาบาลแหนะ!"

จ้าวซวี่ชอบสวี่ฉางอันกับสือฮว่าที่สุด รู้ว่าสวี่ฉางอันกลับมา ให้ตายเขาก็ต้องสั่งสอนเด็กนี่ แต่ตระกูลเข้มงวด สุขภาพเขาก็ไม่ดี เลยออกมาไม่ได้

สวี่ฉางอันไม่รู้เรื่องนี้เลย เขาเคยคิดว่าสือฮว่า แต่ไม่คิดว่าคนเย็นชาอย่างสือฮว่าจะเป็นลมหน้าหอพักชาย

จู่ๆก็แสบจมูก เจ็บหัวใจ ถ้าเขาไม่กลั้นไว้ น้ำตาก็คงจะไหลออกมาแล้ว

เขาอยู่ต่างประเทศก็เจ็บปวดมาก ทรมานทุกวัน อยู่แต่บนเตียงไม่อยากคิดอะไร จนเขาโทรมไปมาก ต่อมาได้ยินว่าเธอแต่งงานแล้ว ในช่วงเวลาสั้นๆเขาก็เอาตัวเองออกจากโรคกระเพาะ

เขายังโทษเธอ โทษเธอที่ไม่ฟังคำอธิบายของเขาและบล็อกข้อมูลการติดต่อทั้งหมดของเขา โทษว่าเธอละทิ้งความรักและไปแต่งงานกับชายที่มีอำนาจไป

ในที่สุดเขาก็ประนีประนอมกับครอบครัว และสัญญาว่าจะหมั้นกับถางจิงหราน เขาแค่อยากกลับมาเจอเธอ แวบเดียวก็ยังดี อยากถามเธอว่าทำไมไม่รอเขา รู้ไหมว่าเขาเสียใจแค่ไหน?

เขาเองก็เจ็บ...

แต่ครั้งนั้นที่เห็นเธอในคืนนั้น ความแค้นก็หายไป ความรักมันมากกว่าความแค้นและมันจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป

สือฮว่าไม่ชอบบรรยากาศตอนนี้และรีบพูดขึ้น "อาจารย์จ้าวคะ เราเลิกกันแล้ว แล้วฉันก็แต่งงานแล้วด้วย"