นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 159

ดวงตาของโจวกุยช่านค่อยๆหรี่ลง ตราบใดที่ใครก็ตามที่ไม่ตาบอดเห็น ก็ต้องเห็นว่าผู้หญิงคนนี้เหมือนสือฮว่า

สวี่ฉางอันต้องการ เป็นความรู้สึกอดีตที่ปล่อยไม่ได้ แล้วฮ่อซือหนานล่ะเพื่ออะไร?

สือฮว่าเป็นพี่สะใภ้ของเขา เขาคงจะไม่...

โจวกุยช่านขมวดคิ้วทันทีที่นึกถึงเรื่องนี้

ใบหน้าของสวี่ฉางอันก็ดูไม่ดี ครั้งก่อนเขาเจอฮ่อซือหนานที่บ้านใหญ่ แต่ทั้งสองไม่ได้สนิทกัน

เขาอายุน้อยกว่าฮ่อซือหนาน นับตามอายุควรเรียกเขาว่าพี่

แต่เขาเม้มริมฝีปากแน่น และลุกขึ้นเพื่อรับตัวผู้หญิงไป

ฮ่อซือหนานก็โน้มตัวไปจับมืออีกข้างของผู้หญิง "ฉางอัน ฉันเคยตรวจสอบนาย ประวัตินายสะอาดมาตลอด คงไม่ทิ้งหลักการตัวเองเพราะโกรธทางบ้านหรอก ผู้หญิงคนนี้ไปกับนายก็ไม่มีประโยชน์"

ใครจะไม่รู้ว่าฮ่อซือหนานเป็นพวกเจ้าชู้ ผู้หญิงในมือเขาไม่ใช่หนึ่งพันก็คงหลายร้อย

สวี่ฉางอันเม้มริมฝีปากแน่น "ฉันจะเอาคนนี้ คนอื่นให้พวกนาย"

น้ำเสียงของเขาหนักแน่นแล้วออกแรงดึงผู้หญิงมากขึ้น

ฮ่อซือหนานเห็นความแน่วแน่ในดวงตาเขาก็ยกยิ้ม "ได้ยินมาว่านายกำลังจะหมั้นกับคุณถาง ตอนนี้คุณถางก็นั่งอยู่ข้างๆ แต่นายกลับจะเอาผู้หญิงอีกคน ไม่ไหวมั้ง คุณว่าไหมล่ะคุณถาง?"

คำพูดของฮ่อซือหนานทำให้ถางจิงหรานอับอายมาก เธอลดการมีตัวตนของเธอแล้ว แต่ฮ่อซือหนานกลับดึงสายตาทุกคนมาที่เธอ เธอจะไม่พูดก็ไม่ได้

เธอยิ้มอย่างไม่เต็มใจ เธอรักสวี่ฉางอันมาก แต่ชายคนนี้ไม่ลังเลที่จะปักมีดเข้าหัวใจเธอ

แต่ก่อนเพราะสือฮว่า ตอนนี้ใครจะหน้าตาเหมือนสือฮว่าก็ได้ทั้งนั้น ต้องเศร้าขนาดไหนกัน

"ฉางอันแค่เล่นๆน่ะ ฉันไม่รังเกียจหรอก"

เธอกัดฟันพูดว่าจนเลือดกกปาก

ฮ่ซือหนานรู้สึกตลก มองเธออย่างเห็นใจ "คุณถางช่างใจกว้างจริง เหมือนกับบ้านโบราณที่กระตือรือร้นหานางบำเรอให้สามีตัวเอง ในเมื่อคุณถางไม่รังเกียจ งั้นผู้หญิงคนนี้ก็ให้นายแล้วกันฉางอัน ใครให้ให้ฉันโตกว่านายกันนะ ถือซะว่าพี่แล้วกัน"

ทันทีที่ฮ่อซือหนานปล่อยมือ ผู้หญิงคนนั้นก็ตกลงไปในอ้อมแขนของสวี่ฉางอันทันที

สวี่ฉางอันโอบเอวเธอ สีหน้าไม่แสดงท่าทีอะไรก่อนดื่มเหล้าอีกครั้ง

ถางจิงหรานทนมองไม่ไหวจนเกือบจะรั้งไว้ "ฉางอัน คุณป้าให้คุณกลับบ้าน คุณอย่าก่อเรื่องเลย อาทิตย์หน้าเราก็หมั้น..."

เสียงของเธอเบามากจนมีเพียงสวี่ฉางอันเท่านั้นที่ได้ยิน

สวี่ฉางอันปัดมือเธออย่างไม่ลังเล แล้วโอบผู้หญิงในอ้อมแขนแน่น

ใบหน้าถางจิงหรานไร้สี อับอาย ขายขี้หน้า โกรธ ทุกอารมณ์ปะปนอยู่ในใจ

สายตารอบข้างล้วนจ้องมองมาที่เธอ ทั้งเย้ยหยันและดูถูกราวกับว่าดาบแหลมคมหลายชุดกำลังทิ่มแทงร่างกายของเธอ

เธอไม่สามารถเสแสร้งได้อีกต่อไป ยังขืนอยู่ต่อมีแต่กลายเป็นตัวตลกเท่านั้น

เธอลุกขึ้นและจากไปด้วยใบหน้าซีดเซียวพร้อมกับเสียงตามหลัง

ถางจิงหรานบีบกระเป๋าในมือ เธอทำอะไรผิดเหรอ?

เธอก็แค่ตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่ง มันผิดเหรอ?

ทำไมทุกคนถึงดูถูกเธอ เธอกัดฟัน ดวงตาแดงก่ำ

ทันทีที่เธอออกจากประตูเวินเซ่อ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เป็นฮ่อเจิง

"จิงหราน หนูเจอสวี่ฉางอันไหม ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ?"

ถงจิงหรานรีบเก็บอารมณ์และปรับอารมณ์ตัวเองเพื่อเลี่ยงไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน

"หนูเจอเขาแล้วค่ะ เขาดื่มเหล้าอยู่ อาจจะอารมณ์ไม่ดี"

ฮ่อเจิงขมวดคิ้ว "ทั้งหมดเป็นเพราะยัยสือฮว่านั่น จิงหราน มีหนูอยู่กับฉางอัน ฉันก็วางใจ อาทิตย์หน้าพวกหนูก็หมั้นกันแล้ว ฉันกลัวสือฮว่าจะมาทำพัง หนูต้องดูฉางอันดีๆนะ"

ถางจิงหรานกัดริมฝีปากแรงจนได้กลิ่นเลือดกระจายอยู่ในปาก "หนูเข้าใจแล้วค่ะคุณป้า หนูจะดูเขาให้ดีค่ะ"

"จิงหราน ฉันรู้ว่าฉางอันเหลวไหลมาหลายปี แต่ก็ผู้ชายน่ะนะ คงคิดว่าของที่ดีที่สุดคือของที่ครอบครองไม่ได้ รอเขาเห็นธาตุแท้สือฮว่าก็จะเข้าใจว่าหนูมีค่าแค่ไหน"

ดวงตาของถางจิงหรานแดงและน้ำตาค่อยๆไหลลง "หนูรู้ค่ะ หนูจะอยู่กับฉางอันเอง หนูเท่านั้นที่เป็นภรรยาของฉางอันได้"

ฮ่อเจิงพยักหน้าอย่างพอใจ ลูกสาวของตระกูลถางดีกับฉางอันไม่เคยเปลี่ยน เสียดายที่ฉางอันละเลยมาตลอด เธอต้องรีบหาโอกาสให้ถางจิงหรานท้อง พอมีลูก ฉางอันก็คงให้ความสำคัญกับครอบครัวมากขึ้น

ถางจิงหรานวางสายแต่ก็ไม่ได้รีบร้อนออกไป พอพึ้นรถก็รออยู่ตรงนั้น

ถ้าเมื่อกี้เธอมองไม่ผิด สวี่ฉางอันดื่มเหล้าแรง เขาคอไม่แข็ง ดื่มขนาดนั้นต้องเมาแน่ ต้องไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นอยู่กับเขาตอนเมา

ในเวินเซ่อ หลังจากที่สวี่ฉางอันเลือกผู้หญิงคนนั้น ฮ่อซือหนานก็สุ่มเลือกมาคนหนึ่ง กงมู่ป๋ายเรียนผู้หญิงมาสองคน ขนาบซ้ายขวาอย่างมีความสุข

ส่วนข้างโจวกุยช่านนั้นสะอาดสะอ้าน เขาก้มลงมองโทรศัพท์เป็นครั้งคราว กำลังรอสายจากใครบางคน

แต่หมายเลขโทรศัพท์ของผู้หญิงคนนั้นกลับไม่โทรเข้ามา

เธอไม่คิดจะโทรหาเขา เขาหวังจะเหมือนผู้ชายคนอื่นที่มีภรรยาเรียกร้องให้กลับบ้าน แต่น่าเสียดายที่ทั้งหมด แต่ทั้งหมดนี้เป็นความคาดหวัง

เหล้าในปากเริ่มขมขึ้นทันที เขากระพริบตาและรู้สึกว่าโทรศัพท์สั่น เลยรีบหยิบมันขึ้นมา ดวงตาเห็นแสงก็รีบหรี่ตามอง ที่แท้ก็เป็นนาฬิกาปลุก

การถ่ายทำของหนานจิ่นผิงวันนี้น่าจะเสร็จแล้ว เขาต้องไปรับ ไม่อย่างนั้นคืนนี้ไม่มีคนกินข้าวเย็นเป็นเพื่อน

เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง สือฮว่าหันไปมองก็เห็นเป็นฮ่อฉวนสือ

เธอชะงัก นึกว่าตัวเองตาฝาด ฮ่อฉวนสือมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

มาปรากฏตัวที่เมืองเล็กๆในเขตชนบทห่างไกลนี้ได้ไง!

"ถงเหยียนบอกว่าเธอเอาเสื้อผ้าออกจากบ้านป กลัวเธอจะคิดไม่ตก ฉันเลยตามมา"

เขาสวมเสื้อกันลมสีดำ ท่ามกลางหิมะ ทิวทัศน์ที่ตื่นตาที่สุด

สือฮว่าลดสายตาลงแล้วรีบไปข้างหน้าอย่างไม่ตื่นเต้น

ฮ่อฉวนสือเดินเข้ามาใกล้ ไม่ได้มีท่าทางร้อนรนอะไร "นี่คือโรงเรียนมัธยมของเธอเหรอ?"

เขารู้ว่าตอนนี้สือฮว่ายังไม่นิ่ง อารมณ์ของเธอก็ไม่แสเงออกมาอย่างชัดเจน บางทีก็เย็นชาแต่ในใจกลับทรุด

เขารู้ด้วยว่าเธอคงไม่อยากเห็นคนบ้านตระกูลฮ่อ ถ้ามาพร้อมเธอ เธอคงจะปฏิเสธแน่นอน ดังนั้นเขาเลยตามมาอย่างเงียบๆ

"อืม"

สือฮว่าไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นมากนัก มองภาพด้านบนอย่างเหม่อลอย

ด้านข้างรูปถ่ายของเธอเป็นรายยิ้มอบอุ่นของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนนั้นผู้หญิงคนนี้อยู่ห้องเดียวกับเธอ

"นี่เพื่อนเธอเหรอ?"

ฮ่อฉวนสือเห็นเธอจ้างรูปนั้นอย่างเหม่อลอย เพื่อหาเรื่องคุยเลยถามไปอย่างนั้น

สือฮว่าเหยียดริมฝีปาก "ไม่นับหรอก แค่ห้องเดียวกัน"

"เธอก็ทำคะแนนสอบได้ดีเหรอ?"

"เปล่า หนึ่งเดือนก่อนการสอบเข้าวิทยาลัย เธอโดดตึก ช่วยไว้ไม่ทัน"

บรรยากาศเข้าสู่จุดเยือกแข็งทันที ฮ่อฉวนสือไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ใบหน้าแข็งทื่อ

สือฮว่ากลับเหมือนจะเปิดช่องพูดขึ้นมาว่า "เราเพิ่งสอบรายเดือนไปก่อนที่เธอจะโดนตึกหนึ่งสัปดาห์ เธอสอบได้ที่สี่ เธอตั้งใจมาก สวมแว่นตากรอบใหญ่สีดำตลอด แล้วก็ไว้ผมหน้าม้าหนาๆ นี่เป็นรูปเดียวที่เธอเปิดหน้าผาก"

"ในวันที่ประกาศผลการสอบประจำเดือน พ่อของเธอมาที่โรงเรียน ตบเธอต่อหน้าทุกคนในห้อง ครอบครัวเธอหวังให้เธอสอบได้ที่หนึ่งมาตลอด แต่คะแนนเธออยู่เพียงสามอันดับแรกเท่านั้น นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอคะแนนตกไปอยู่อันดับสี่ หลังจากที่พ่อตบเธอ เธอก็โดดตึกจากชั้นแปด พ่อเธอคว้าไว้ได้แค่ชายเสื้อผ้าเท่านั้น"

สือฮว่าพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง แต่ไม่มีใครรู้ว่าจริงๆแล้วเธอรู้สึกผิดและโทษตัวเองมาก

เพราะเธอได้อันดับหนึ่งมาตลอด ถ้าเธอสอบได้แย่กว่านี้อีกหน่อย ผู้หญิงคนนั้นก็อาจไม่โดนตบและอาจจะไม่มีทางโดดตึก

แต่เธอก็รู้ด้วยว่าตัวเองเป็นคนที่มีความภาคภูมิใจในตัวเองมาก ถ้าเธอสอบได้แย่ก็เป็นการดูถูกคนอื่น