นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 162

ถางจิงหรานไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอจะไม่ปล่อยให้สวี๋ฉางอันแตะต้องผู้หญิงสกปรกคนนั้นเด็ดขาด!

"เสียงประตู!"

ประตูด้านหน้านั้นถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน ใบหน้าของสวี๋ฉางอันเคร่งขรึม พร้อมกับมองไปที่เธอด้วยสายตาที่ทำลายล้าง

"ถางจิงหราน เธอพูดว่าอะไร?!"

ถางจิงหรานกลืนน้ำลาย แต่คำพูดนั้นได้พูดไปแล้ว แม้อยากเอาคืนกลับมาเธอไม่สามารถเอาคืนกลับมาได้

สวี๋ฉางอันบีบที่คอของเธอ โดยในสายตานั้นไม่ลังเลใดๆ "พูดสิ่งที่เธอเพิ่งพูดอีกที!"

ถางจิงหรานถูกเขาบีบคอจนแทบจะหายใจไม่ออกและใบหน้าก็ซีดลงอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็ไม่เสียใจเลยสักนิด เมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว สวี๋ฉางอันยังไม่ได้ทันได้แตะต้องผู้หญิงคนนี้

เมื่อสวี๋ฉางอันเห็นเธอใกล้จะเป็นลมไป ก็คลายมือออกและบีบคางของเธอ "ตอนนี้สือฮว่าอยู่ที่ไหน!"

เมื่อถางจิงหรานได้ยินว่าเขาเป็นห่วงสือฮว่าขนาดนี้ ก็เริ่มหัวเราะขึ้นมา

ตอนนี้เธอรู้สึกน่าสมเพชมาก ผมก็ยุ่งเหยิง ทั้งคางและคอก็เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เธอมองสวี๋ฉางอันด้วยท่าทางที่บ้าคลั่งพร้อมกับหัวเราะดังยิ่งขึ้น

"สวี๋ฉางอัน เป็นห่วงมากใช่ไหม?"

"พูด!!"

สวี๋ฉางอันไม่มีกะจิตกะใจที่จะมาเสียเวลากับเธอที่นี่ เมื่อคิดว่าชีวิตสือฮว่ากำลังอยู่บนเส้นความตายในตอนนี้ ก็รู้สึกเพียงว่าหัวใจนั้นบีบแน่น

"สือฮว่าเหรอ รถของเธอถูกชนลงไปบนทางเขาและระเบิดไปแล้ว คนของฉันบอกว่านอกซะจากเธอจะมีเก้าชีวิต ไม่งั้นก็คงรอดกลับมาไม่ได้ ฉางอานคุณยอมปล่อยเธอไปตั้งแต่แรกก็คงจบไปแล้ว เธอก็จะไม่ตาย ฉันเคยบอกคุณไปนานแล้ว ตราบใดที่คุณหมั้นกับฉันด้วยอย่างสบายใจ ฉันก็จะไม่ไปหาเรื่องสือฮว่า แต่ทำไมคุณถึงต้องทำให้ฉันผิดหวัง ผู้หญิงเลวคนนั้น มีค่าอะไรที่คุณควรไปคิดถึง"

สวี๋ฉางอันปล่อยเธอและดวงตานั้นก็แดงก่ำ" ถ้าสือฮว่าตายไป ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่"

ถางจิงหรานกลับไม่ได้ใส่ใจอะไรกับการขู่ของเขาเลย เธอมีตระกูลถางสนับสนุนอยู่ข้างหลังและทั้งสองคนในตระกูลสวี๋ก็รักเธอมาก แค่สือฮว่าจะมีสิทธิ์อะไรมาสู้กับเธอ

โชคชะตาชีวิตของสือฮว่าโชคชะตาที่ต่ำ!

สวี๋ฉางอันวิ่งออกไปอย่างลนลานลั่งให้คนไปตรวจสอบตำแหน่งปัจจุบันของสือฮว่า ถึงรู้ว่าสองสามวันนี้เธอกลับเมืองไปแล้ว

เขานั่งรถไฟไปที่นั่นข้ามคืน และตอนที่ขึ้นรถก็รู้สึกขาอ่อนไปหมดแล้ว

เขามองไปที่หิมะสีขาวที่บินอยู่ข้างนอกด้วยดวงตาแดงก่ำพลางกัดริมฝีปากแน่น

ในอีกด้านหนึ่ง สือฮว่ารู้สึกหนาวจนเข้ากรพดูก เธอเหมือนกับจะถูกคนกอดไว้และกำลังเคลื่อนไหว

อากาศหนาวมาก ดูเหมือนว่าโลกทั้งใบนั้นเกิดน้ำค้างแข็งเป็นชั้น ๆ

มีคนกำลังพ่นลมให้เธอด้วยปากต่อปาก เธอเบิกตาอย่างงุนงงและเห็นฮ่อฉวนสือด้วยสภาพที่แย่ในพริบตา

เมื่อเห็นเธอตื่นขึ้น ดวงตาของฮ่อฉวนสือก็ฉายแสงเป็นประกายและโน้มตัวไปกอดเธอไว้ "ไม่เป็นไรดีแล้ว โอเคแล้ว ... "

สือฮว่ารู้สึกว่าฮ่อฉวนสือในเวลานี้เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เธอลุกขึ้นนั่งช้าๆถึงพบว่าพวกเขาอยู่ริมแม่น้ำ

อาจเป็นไปได้ว่าพระเจ้าไม่ต้องการให้พวกเขาตาย ซึ่งสถานที่ที่พวกเขาตกลงมาเป็นน้ำพุร้อนธรรมชาติ แต่เพราะตอนนี้อยู่นอกทะเลสาบแล้ว ลมหนานนั้นจึงเย็นมาก

ฮ่อฉวนสือกอดเธอไว้แล้ววางลงในหลุมขนาดครึ่งตัวที่ขุดไว้

สือฮว่าประหลาดใจมากจนมองไปที่เขา หลุมนี้น่าจะถูกขุดโดยฮ่อฉวนสือ เพื่อที่นำเอาน้ำร้อนเข้ามาได้และป้องกันไม่ให้พวกเขาซัดออกไป ยิ่งไปกว่านั้นดินนั้นยังอุ่น ซึ่งสามารถทำให้อบอุ่นได้

ตอนนี้ข้างนอกนั้นเต็มไปด้วยน้ำแข็งและหิมะ เสื้อผ้าของพวกเขาเปียกโชก ถ้าออกไปตอนนี้ก็มีแต่จะถูกแช่เป็นน้ำแข็งเท่านั้น

แต่ทั้งสองคนนั่งมองหน้ากันแบบนี้อยู่สักพักแลไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

สือฮว่ารู้สึกว่าตัวเองได้กลิ่นเลือดอยู่ตลอด เมื่ออุณหภูมิสูงขึ้น กลิ่นเลือดก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

ในความเป็นจริงฮ่อฉวนสือไม่ใช่ว่าไม่ต้องการจะออกไป แต่แรงของเขานั้นทำได้เพียงแค่ขุดหลุมนี้เท่านั้น นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการทำให้ร่างกายของทั้งสองนั้นอบอุ่น

เขาเคยได้ยินก่อนที่จะมาว่า ที่นี้มีทะเลสาบน้ำพุร้อนธรรมชาติในเมืองของมณฑลนี้ ไม่ไกลจากทะเลสาบน้ำพุร้อนเป็นสถานที่พักของน้ำพุร้อน เพียงแค่เดินเลียบตามทางทะเลสาบ ภายในสองชั่วโมงก็จะไปถึงที่พักของน้ำพุร้อน.

แต่ขาของเขาไม่สามารถขยับได้แม้แต่ครึ่งก้าวและการมองเห็นก็พร่ามัวเล็กน้อย

"ฮ่อฉวนสือ?"

สือฮว่าตะโกนเรียก เมื่อเห็นร่างของชายคนนี้ลดต่ำลงอยู่ตลอดเวลา เธอยื่นมือออกไปพยุงเขาไว้" คุณโอเคไหม?"

ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าก่อนที่เธอจะตกลงไปในน้ำ เขาเป้นคนรองไว้ด้สนล่าง น้ำได้ป้องกันการบาดเจ็บได้มาก แต่คนที่อยู่ข้างใต้ต้องได้รับบาดเจ็บแน่นอน

"คุณบาดเจ็บตรงไหน？"

สือฮว่าขมวดคิ้วและต้องการตรวจสอบร่างกายเขา

ริมฝีปากของฮ่อฉวนสือซีดลงเรื่อย ๆ เขาเหลือบมองไปที่เธอ มุมปากนั้นโค้งงอ "สือฮว่า นี่คุณเป็นห่วงผมใช่ไหม?"

สือฮว่าไม่พูด นี่มันสถานการณ์ไหน ยังมีอารมณ์ที่จะพูดสิ่งพวกนี้อีก

ทันใดนั้นร่างของฮ่อฉวนสือก็โน้มตัวไปข้างหน้า เขากอดเอวของเธอไว้แน่น ร่างกายของทั้งคู่แช่อยู่ในน้ำอุ่น ด้วยการกอดเช่นนี้ผ้าบนร่างกายดูเหมือนจะหายไปในทันที ซึ่งสามารถสัมผัสกับผิวหนังโดยตรงได้อย่างชัดเจน.

ปล่อยให้เขาดื่มด่ำกับความคิดในใจแค่นาทีเดียวก็พอแล้ว

ฮ่อฉวนสือคิดอย่างนั้นและจับท้ายทอยของเธอเข้ามา

สือฮว่าต้องการผลักออก แต่เพราะเขาได้รับบาดเจ็บ มือที่เหยียดกหยุดลงกลางอากาศและปล่อยให้เขากอดเธอไว้

จูบนี่ลึกขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าจะใช้แรงทั้งหมดในชีวิต

"แต่ผู้หญิงที่เป็นลมดูเหมือนจะเป็นพี่สะใภ้ เธอได้รับบาดเจ็บสาหัส"

ทันทีที่เขาพูดจบก็เห็นฉี่เยี่ยนลุกขึ้นอย่างลนลานและเดินออกไปข้างนอกเร่งรีบ

กู่โม่รู้ว่าจะเป็นเช่นนั้นและจึงรีบตามไป

เมื่อเห็นสือฮว่าถูกขัดจนมองไม่เห็นผิวหนังที่ดีของฝ่าเท้าแล้ว ฉีเยี่ยนโกรธมากจนอยากจะฆ่าคน

"หมออยู่ไหน?! ยังจะอั้มอึ้งอยู่ทำไม!"

กู่โม่ รีบโทรหาหมอมา เดิมทีหมอกำลังตรวจบาดแผลของฮ่อฉวนสือ แต่เมื่อได้ยินเสียงความโกรธของฉีเยี่ยนขาของเขาก็อ่อนแรงด้วยความตกใจ

"คุณฉีครับ ชายผู้นี้ดูเหมือนจะบาดเจ็บสาหัสกว่าครับ หากไม่ได้รับการรักษาในทันทีก็อาจเสียชีวิตได้"

ฉีเยี่ยนคว้าคอเสื้อของเขาโดยตรง "เขาตายไม่ตายแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันต้องการให้สือฮว่ารอด ไปช่วยเธอ!"

หมอพยักหน้าอย่างรีบร้อน ทิ้งฮ่อฉวนสือไว้และถูกนำตัวไปที่ข้างกายของสือฮว่า

กู่ม่อเหลือบมองฮ่อฉวนสือที่หมดสติ กลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นและรีบติดต่อแพทย์อีกคนทันที

ความสัมพันธ์ของพี่สะใภ้(คนเล็ก)และชายคนนี้นั้นไม่ธรรมดา ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนี้จริงๆ เจ้านายคงจะต้องถูกเกลียดแน่นอน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เท้าทั้งสองของสือฮว่าถูกพันไว้อย่างแน่นหนา แต่ไข้สูงของเธอก็ยังไม่ลด

"จิตตานุภาพของเธอหมดลง อาจจะไม่ได้สติอีกนานครับ"

"นี่หมายความว่ายังไง？"

ฉีเหยียนขมวดคิ้วและนั่งลงด้วยความกังวล

"คุณฉี จิตตานุภาพของผู้หญิงคนนี้ถึงขีดจำกัดแล้ว แต่มีความศรัทธาหนึ่งที่พยุงให้เธอทนอยู่ต่อไป ถ้าผมเดาไม่ผิด เธอน่าจะกังวลเกี่ยวกับชีวิตของใครสักคน จึงยึดมั่นต่อไปและพยุงเขเดินหน้าต่อและต้องการขอความช่วยเหลือ ฝ่าเท้าของเธอนั้นถลอกจนเลือดออกและเสียเลือดมากเกินไป ประกอบกับไข้ที่สูง จึงไม่สามารถฟื้นขึ้นมาสักพัก "

ฉีเยียนรู้สึกโกรธ จึงหยิบบุหรี่มาจุดไฟ เมื่อนึกถึงสือฮว่าทนกลิ่นไม่ได้จึงวางบุหรี่ลง "รักษาเธอให้หาย"

เขาลดตาลงและพูดอย่างแผ่วเบา ขณะนี้แรงดื้อรั้นในร่างกายได้หายไปแล้วเกือบครึ่ง

หมอรู้สึกประหลาดใจมาก เขารู้จักฉีเยี่ยน อารมณ์ของฉีเยี่ยนคนนี้ไม่แน่นอน เรียกคุณว่าพี่ชายในวินาทีก่อน วินาทีต่อมานั้นก็สามารถแทงคุณได้ โลกของเขาไม่มีหลักการใด ๆ เขาปีนขึ้นมาจากชนชั้นล่างจนมาถึงตำแหน่งในปัจจุบัน แสดงให้เห็นถึงวิธีการที่เก่งมาก

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะลดส่วนคมทั้งหมดลงและเปลี่ยนเป็นนิ้วที่อ่อนนุ่มทั้งหมด

ฉีเยี่ยนอยากให้ตัวเองกลายเป็นฮ่อฉวนสือมาก ทั้งอิจฉาและเกลียดชัง "อาโม่ ไปสืบมาว่าสือฮว่ากลับมาครั้งนี้ได้พายายของเธอมาไหม ไปรับคุณยายมาที่นี่"

กู่โม่รีบพยักหน้าและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ ที่แท้เจ้านายลวกๆคนนี้ก็สามารถคิดได้อย่างละเอียดรอบคอบหนิ