นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 171

แต่เธอก็รีบปิดปากตัวเอง ถ้าท่านหญิงรู้เข้า เธออาจจะโทรไม่ได้

เธอเดินกะเผลก ห่างออกไปสิบเมตร จากนั้นกดโทรศัพท์หาสือฮว่า

สือฮว่านั่งอยู่บนโซฟาของวิลล่า เดิมทีเธอจะรอฮ่อฉวนสือ แต่ฮ่อฉวนสือก็ยังไม่กลับมาสักที สงสัยสถานการณ์ของหลิวจิงซูจะร้ายแรงมาก

เธอกำลังจะขึ้นไปนอนชั้นบนก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

"สือฮว่า ฮ่อฉวนสืออยู่ในบ้านใหญ่ เขาโดนท่านหญิงวางยา ตอนนี้อันตรายมาก เธอรีบไปช่วยเขาที"

เป็นมู่หวั่นโจว

ถ้าฮ่อฉวนสือโดนวางยา นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของมู่หวั่นโจว ทำไมเธอถึงโทรมา?

มู่หวั่นโจวกัดฟัน "สือฮว่า! เธอคิดว่าฉันอยากโทรหาเธอหรือไง?! ถ้าฉันไม่ทำ เขาจะฆ่าฉัน ฉันว่าเขากำลังจะเสียสติแล้ว!!"

สือฮว่าได้ยินเสียงเคืองในน้ำเสียงของมู่หวั่นโจวก็ลุกขึ้นยืนอย่างเย็นชา

"ถงหาง ถงเหยียน"

เธอเรียกก่อนยืนขึ้นและเดินไปทางประตู "เรียกคนของฮ่อฉวนสือทั้งหมดที่วิลล่ามา แล้วไปช่วยเขาที่บ้านใหญ่"

ถงหางที่เห็นใบหน้าเธอเคร่งเครียด ก็รีบหันกลับไปเตรียมการ แต่ทันทีที่ฝีเท้าเขาขยับก็ได้ยินสือฮว่าพูดอีกครั้ง

"เอาปืนมาให้ฉัน"

ถงเหยียนชะงักและหยิบปืนไปที่บ้านใหญ่ นี่เป็นอาชญากรรมร้ายแรง คุณท่านจะต้องมีการสอบสวนภายหลังแน่

"คุณสือคะ เอาปืนไปบ้านใหญ่ นี่..."

"เอามา!!"

ต้องบอกว่า บางครั้งสือฮว่าก็คล้ายกับฮ่อฉวนสือมาก เลือกที่ตัดสินใจไปแล้ว ใครห้ามก็ไม่ฟัง

ถงหางรีบเอาปืนที่เอววางไว้บนมือของเธอ ก่อนไปจัดการงานอื่นอย่างเคารพ

ไม่ถึงหนึ่งนาที ทุกคนก็มารวมตัวกัน สือฮว่าขึ้นรถเข้าไปก่อน บรรยาการทำคนตกใจ

รถหลายคันขับไปที่บ้านใหญ่ แต่คนในบ้านใหญ่ยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

หลิวจิงซูนั่งอยู่ที่ชั้นหนึ่งและให้คนไปฟังเสียงเคลื่อนไหวที่ชั้นสองเป็นครั้งคราว "เป็นไงบ้าง?"

พี่เลี้ยงมีสีหน้าไม่ดี "ท่านหญิงคะ เหมือนจะไม่มีเสียงอะไรเลยค่ะ เราไปเปิดดูดีไหมคะ?"

ถ้ามีอะไรผิดพลาด ก็ต้องเป็นนายน้อยแน่

หลิวจิงซูแค่นเสียง "เธอก็รู้อารมณ์ของฉวนสือ คงอึ้งเพราะฉันอยู่มั้ง ยานั่นเขาไม่รอดหรอก ทนไปเดี๋ยวก็ไม่ได้เอง ไม่ต้องเปิด"

พี่เลี้ยงรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ที่ทั้งสองคุยกันก็มีคนวิ่งเข้ามา

"ท่านหญิงคะ! สือฮว่าพาคนมาค่ะ บอกว่ามารับนายน้อยกลับค่ะ!"

หลิวจิงซูลุกขึ้นยืนทันที ดวงตาฉายแววอันตราย "ยัยผู้หญิงเลวนั่นยังกล้ากลับมาอีกเหรอ?!"

ทันทีที่เธอพูดจบ สือฮว่าก็เดินเข้าประตูมา

เธอไม่ได้มองหลิวจิงซู แต่เดินตรงไปที่ชั้นสอง

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!"

หลิวจิงซูตะโกนด้วยความโกรธและคิดจะให้บอดี้การ์ดไปจับเธอไว้

แต่สือฮว่ากลับยกปืนในมือขึ้นด้วยใบหน้าเย็นชา "ฉันไม่อยากเสียเวลา ออกไป"

ถงเหยียนกับถงหางรีบมายืนข้างหลังเธอและจ้องบอดี้การ์ดพวกนั้นอย่างเย็นชา

หลิวจิงซูเห็นปืนในมือสือฮว่าก็หน้าซีดด้วยความตกใจ "นี่มันอะไรกัน! ถึงกับเอาปืนมาบ้านใหญ่ สือฮว่า ฉันว่าเธอไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนตระกูลฮ่อเลยสินะ!"

"ในสายตาของท่านหญิง ฉันก็ไม่ใช่คนตระกูลฮ่ออยู่แล้วนี่คะ ตอนนี้ฉันจะช่วยสามีของฉัน ถ้าใครกล้ามาหยุด อย่ามาโทษของในมือฉันแล้วกัน"

หลิวจิงซูโกรธจนตัวสั่น แต่สือฮว่าเอาพวกมีฝีมือมา แถมผู้หญิงคนนี้ยังมีปืน ถ้าเรื่องคืนนี้เกิดเป็นเรื่องใหญ่ คงไม่มีใครได้รับผลดีแน่

สือฮว่าเดินผ่านบอดี้การ์ดและไปที่ชั้นสอง

"ฮ่อฉวนสือ?"

เธอตะโกนเรียก ก็ได้ยินเสียงจากหลังประตูจึงรีบมองไปทางพี่เลี้ยงที่อยู่ไม่ไกล "เปิดประตู"

พี่เลี้ยงตัวสั่น ใครจะกล้าขัดคำพูดของเธอกัน ก่อนรีบหยิบกุญแจออกมาแล้วเปิดประตู

ไม่มีแสงไฟในห้อง แต่ด้วยแสงสลัวนอกหน้าต่าง สือฮว่าก็ยังเห็นที่ที่ฮ่อฉวนสืออยู่เพียงพริบตาเดียว

เขานั่งลงบนเก้าอี้นิ่ง มองไม่เห็นสีหน้า ทั้งตัวซ่อนอยู่ในความมืด

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่เป็นไรก็ดี

เธอเหลือบมองไปที่หน้าต่างที่โดนทุบก็รู้ว่าตอนนี้ผู้ชายคนนี้อาจจะกำลังไม่สบายใจ "ฉันพาคุณออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า"

ใครจะรู้ว่าหลิวจิงซูจะอะไรอีก หรือจะมาไม้ไหน เธอเลยต้องพาอีกคนออกไปอย่างรวดเร็ว

ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดและก้มหน้าตลอด

สือฮว่าเดินไปช่วยพยุงเขาให้มาพิงบนไหล่ตัวเอง

เขาเชื่อฟังอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่พูดอะไรและครึ้งหนึ่งของร่างกายเขาพิงไปทางเธอ

สือฮว่าพยุงอีกคนลงไปที่ชั้นหนึ่ง จากนั้นถึงมองท่านหญิง "ท่านหญิงคะ ฉันไม่คิดเลยว่าท่านจะทำกับหลายแท้ๆของตัวเองแบบนี้"

หลิวจิงซูที่ร้อนรนอยู่แล้ว พอโดนเธอจ้องอย่างเสียดแทง หน้าอกของเธอก็กระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง "ก็ดีกว่าให้ฉวนสือหลงผิด!"

สือฮว่าไม่อยากจะสนใจเธออีก ก็พยุงฮ่อฉวนสืแเดินออกไปทางประตู

หลังจากขึ้นรถ ฮ่อฉวนสือก็เอนตัวพิงมุมรถอย่างเงียบๆ เหมือนสัตว์ร้ายที่ได้รับบาดเจ็บ

สือฮว่าเม้มริมฝีปากและไม่ได้พูด ใครมาเจอเรื่องแบบนี้ก็คงจะรู้สึกไม่สบายใจ ยิ่งคนๆนั้นเป็นย่าของเขา

เธอโดนดวงตาเขาจ้อง จ้องด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ราวกับความมุ่งมั่นที่จะทำลายโลก จนทำให้คนอยากจะตกลงไปในเหว ตกลงไปกับเขา

เธอเคยเห็นฮ่อฉวนสือที่ไม่แยแสมาตั้งมาก เย็นชาทีเหมือนภูเขาน้ำแข็งที่สูงตระหง่าน แต่พอระเบิดก็แมกมาที่พรั่งพรูออกมา เต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่รู้จักและอันตรายมาก

ในเวลานี้เขาเต็มไปด้วยจิตที่ชั่วร้าย ทำให้เธอหลงทีละน้อยๆ

"ยังอยากหย่าไหม? สือฮว่า หืม? ยังอยากหย่าอยู่หรือเปล่า?"

สือฮว่ายังคงวนเวียนอยู่ในหมอกหนาจนเธอเจ็บ ถึงได้สติขึ้นมา ในที่สุดเธอและเขาก็ฝ่าแนวป้องกันสุดท้ายมาแล้ว

เธอลืมตาที่พร่าเลือนและมองเขา ความเฉยเมยและเสติทั้งหมดพังครืนลง

ฮ่อฉวนสือเป็นเหมือนเทพที่ฝึกฝนมาเป็นพันปี

เขาจับมือเธอและถามเธอครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเธอยังอยากหย่าอยู่หรือเปล่า ราวกับว่าจะถามต่อไปอย่างนั้นหากเธอยังไม่ตอบ

สติของสือฮว่าเริ่มไม่ดี เสียงลมและหิมะนอกหน้าต่างเหมือนจะไม่สำคัญขนาดนั้นแล้ว

เป็นเวลาหลายปีที่เธอเฝ้ารอช่วงเวลานี้

"ไม่หย่าได้ไหม อยู่ข้างฉันนะ เธออยากได้อะไรฉันก็จะให้"

ชายคนนั้นพูดด้วยเสียงต่ำ

เธอยังไม่ทันได้สติดีก็โดนเขาชักจูงอีก จนจมลงไปอีกครั้ง

ถงหางที่พาคนมาถึงประตูก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างใน เขาหน้าแดงและรีบโบกมือให้หมอออกไปอย่างรวดเร็ว แถมยังสั่งว่าพรุ่งนี้เช้าไม่ต้องมาเรียกที่สองคน

ทุกคนต่างแอบทายว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่มีใครกล้าพูด

นี่เป็นสิ่งที่ฮ่อฉวนสือไม่เคยลิ้มรสมาก่อน เป็นครั้งแรกในรอบยี่สิบกว่าปีที่เขาควบคุมไม่ได้

จนถึงรุ่งเช้า เขาถึงกอดอีกคนแน่แล้วหลับไป

เขามีสติและจูบผมที่ชุ่มเหงื่อของเธอ รู้ว่าทั้งชีวิตผู้หญิงคนนี้จะไม่มีวันให้อภัยเขาแล้ว

สือฮว่าตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้ว

เธอบังคับตัวเองลุกขึ้น พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็กอดผ้าห่มไว้แน่นด้วยความโกรธ

ฮ่อฉวนสือเดินเข้ามาอย่างพอใจพร้อมกับโจ๊กพอดี

สือฮว่ากัดริมฝีปากจนเลือดออก จ้องเขาด้วยความโกรธ เธอตั้งใจจะช่วยเขา แต่ไม่คิดว่าแม้แต่ตัวเองก็เอากับเขาด้วย

เมื่อวานนี้เธอยังคงเถียงเรื่องหย่ากับเขา แต่มาวันนี้เธอกลับโดนอีกคนทำเรื่องอย่างว่าไปแล้ว

"เพียะ!"

เธอเดือดพล่านแล้วตบเขา หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง อับอาย ขายขี้หน้า หลากหลายอารมณ์ปนเปไปหมด

ฮ่อฉวนสือหน้าหัน ดวงตาฉายแววขบขัน "กินโจ๊กก่อน แรงตบนี้เธอแทบไม่มีแรงแล้วนะ"