นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 181

หลิวจิงซูก็พยักหน้าเห็นด้วย ในเมื่อผู้หญิงคนนี้ยืนยันที่จะอยู่บ้านตระกูลฮ่อ เธอก็สมควรรับเรื่องพวกนี้

"สือฮว่า เธอแค่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ถ้าไม่ใช่เพราะเธอหน้าด้านจะอยู่บ้านตระกูลฮ่อ แล้วยายเธอจะเกิดเรื่องได้ยังไง ฉันว่าเธอดึงเขามาเกี่ยวด้วย น่าสงสารจริง เขาคงไม่ตายดี เธอกลับดันยังมีหน้าอยู่รับความร่ำรวยของบ้านตระกูลฮ่ออีก"

คำพูดของหลิวจิงซูเป็นเหมือนหนามที่เจาะลึกเข้าไปในหัวใจที่อ่อนนุ่มของสือฮว่า

"ใช่แล้ว ยายของฉันจากไปแล้ว"

เธอเงยหน้าขึ้นจ้องด้วยดวงตาแดงก่ำ "เพราะงั้นฉันถึงไม่กลัวอะไรทั้งนั้น พวกคุณทั้งสองฆ่าอาจารย์ที่ฉันเคารพรักที่สุด แล้วยังไม่มีวี่แววกลับใจ มาตอนนี้ยังเอาความตายของยายมาเล่นสนุกปาก ทำเรื่องเลวร้ายไว้มากระวังผลกรรมจะตามทัน โดยเฉพาะคุณ ฮ่อเจิง เรื่องคุณกับหนิงหยู่ฉันยังจำได้ดี"

ฮ่อเจิงที่โดนเธอจ้องก็ตกใจจนถอยหลังไป และนึกได้ว่าตัวเองกับหนิงหยู่ไปหายายของสือฮว่า

ตอนนั้นยายของสือฮว่ายังมีสุขภาพแข็งแรง มาจิงตูเพื่อเยี่ยมหลานสาว พวกเธอได้ห้ามเอาไว้แล้วพูดจาหยาบคายใส่ ถ้าไม่ใช่เพราะเธออายุมาก คงจะให้คนไปทำร้ายแล้ว คนแก่จะสอนหลานให้ดีได้ยังไง

"เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์คงจะไม่ใช่ผู้หญิงที่พวกคุณพูดถึง ฉันเลี้ยงเธอมาหลายปี ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนแบบไหน"

"หลานสาวของคุณภูมิหลังต่ำต้อย เลียนแบบลูกสาวของฉันทุกอย่าง หลงผิดคิดจะอยู่ที่สูง ฉันว่าคุณดูลแลเธอดีๆเถอะ ถ้าคุณสอนไม่ไหว ก็อย่าหาที่พวกฉันสั่งสอนเลย"

"เธอไม่คู่ควรกับฉางอันของตระกูลเรา ฉันแนะนำให้เธอรู้จักฐานะของตัวเองให้ดีก่อน ในเมื่อคุณเป็นยายเธอ ก็ชี้แนะเธอให้ดี ดีกว่ายกระดับตัวเอง แม้แต่ทุนการศึกษายังใช้ตัวแลกมา คุณคงจะไม่รู้สินะ หลายสาวคุณกับอาจารย์แก่นั่นใกล้ชิดกัน ดูแวบเดียวก็รู้ว่าว่ามันผิดปกติ"

วันนี้พวกเธอพูดคำสบประมาท ได้ยินว่าชายคนนั้นล้มลงหลังจากที่พวกเธอจากไปไม่นาน

ต่อมาก็เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล ระหว่างนั้นสือฮว่าก็ทำงานหลายงานทุกวันและไม่มีเวลารบกวนฉางอัน

ฮ่อเจิงไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิด ดังนั้นพอได้ยินคำพูดของสือฮว่า ก็กระตุกยิ้มเยาะเย้มมุมปาก "แม่ เราไม่ได้เชิญนักบวชเต๋าให้เอาเลือดหมามาหม้อหนึ่ง? ฉันว่าหม้อเดียวคงไม่เพียงพอ ความชั่วร้ายบนตัวสือฮว่าตงจะต้องแช่ในเลือดหมาเพื่อกำจัดมัน"

ดวงตาสือฮว่าลึกล้ำขึ้น "ถงเหยียน"

เธอเรียกครั้งเดียว ถงเหยียนที่ยืนอยู่นอกประตูก็เดินเข้ามาด้วยสำหน้าลำบากใจ "คุณสือ จะให้โยนออกไปใช่ไหมคะ?"

"อืม"

สือฮว่าไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะอยู่ตรงนี้ต่อ ทั้งเหม็นทั้งหนาว ต้องรีบไปอาบน้ำ

หลิวจิงซูเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ เมื่อกี้เธอได้ยินอะไรนะ สือฮว่ากล้าให้คนมาโยนออกไป?!

"สือฮว่า! ฉันเป็นย่าของฮ่อฉวนสือนะ!!"

สือฮว่าที่ก้าวขึ้นไปชั้นบนหยุดชะงัก มุมปากยกยิ้มอย่างแดกดัน "ฉันก็ทนแล้วนะคะ เป็นพวกคุณที่ยังคับให้ทำเอง ในเมื่อจะฉีกหน้าแล้วทำไมฉันต้องกังวลอะไรอีก แก่หงำเหงือกอย่างคุณ ฉันแนะนำอย่าให้ฉันต้องใช้บอดี้การ์ดโยนคุณออกไปเลย เผื่อวันไหนตายไป เดี๋ยวจะมาระรายฉัน"

คำพูดสือฮว่าเป็นดั่งพิษ เหมือนแช่งให้หลิวจิงซูตายไวๆ

หลิวจิงซูรับไม่ได้ก่อนจะเอนหลังเป็นลมไป

ดวงตาของฮ่อเจิงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ท่านหญิงล้มไป บ้านตระกูลฮ่อใครจะไม่โทษสือฮว่าบ้าง? ทั้งหมดนี้เป็นเพราะสือฮว่า!

เธอพยุงอีกคนไว้แล้วมองสือฮว่าอย่างชนะ "อย่าหาว่าฉันไม่เตือนเธอ ถ้าแม่ฉันเป็นอะไรไป ไม่มีใครช่วยเธอได้แน่"

เสียงฝีเท้าของสือฮว่ายังคงดำเนินต่อไป แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

ฮ่อเจิงรีบส่งหลิวจิงซูไปโรงพยาบาล ขณะรอตรงทางเดินก็ไม่ลืมบอกกับคนอื่นในตระกูลฮ่อ

"พ่อ เรื่องนี้เป็นความผิดของสือฮว่านะคะ เธอพูดเลวร้ายมาก เราไปหาเธอเพื่อบรรเทาความรู้สึกที่ไม่ดีของเธอ แต่เธอกลับไม่เห็นค่า แถมยังบอกว่าไม่เกรงกลัวด้วยค่ะ ถ้าเธอไม่ใช่ปีศาจทำไมทุกคนรอบตัวเธอถึงค่อยๆตายไปทีละคนล่ะคะ ฉวนสือเป็นหลานชายคนสำคัญที่สุดของพ่อนี่คะ พ่อคงไม่อยากให้เขาเป็นอะไรไปใช่ไหม?"

ฮ่อเจิงโทรหาทีละคนแล้วเล่าเรื่องสือฮว่าวจากนั้นก็โทรหาหนิงหยู่อย่างมีความสุข

"วิธีที่เธอบอกวใช้ได้ผลจริงๆ เด็กอย่างสือฮว่าหัวแข็งจนทะเลาะกับแม่ฉันจริงๆ ตอนนี้แม่ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว อีกเดี๋ยวคนอื่นคงไม่อยากเห็นหน้าสือฮว่าแล้วแหละ"

หนิงหยู่ที่กำลังดูแลตัวเอง มีแผ่นพอหน้าอยู่บนหน้า พอได้ยินก็เอาแผ่นพอกหน้าออกแล้วโยนลงถังขยะ

"ฉันบอกแล้ว จัดการสือฮว่าน่ะง่ายมาก เธอไม่มีทางอ่อนข้อ คงไม่ทำให้ท่านหญิงชอบใจ"

เธออารมณ์ดีเพราะสามีกำลังจะทำเรื่องใหญ่ เป็นการร่วมมือกับรัฐบาล

เรื่องครั้งก่อนที่เกิดขึ้นกับตระกูลถาง ตอนแรกเบื้องบนก็ไม่ไว้วางใจพวกเขามาก แต่หลายปีมานี้ความมั่งคั่งของตระกูลถางก็ยังคงอยู่ ร่วมมือกับรัฐบาลครั้งนี้ พวกเขาให้สามเปอร์เซ็นต์สำหรับผลกำไร เป็นความจริงใจเล็กน้อยเพื่อเป็นการกุศล

ผู้นำเบื้องบนก็คลายตัว ยังไงการขุดเหมือง ก็เป็นสาขาของตระกูลถาง อีกทั้งสาขานั้นได้รับการลงโทษแล้ว นี่ไม่ใช่สมัยโบราณไม่มีแม้แต่การตัดสินลงโทษ

ดังนั้นเบื้องบนก็ผ่อนคลายและยอมรับการเข้าหาของพวกเขา ตราบใดที่ความร่วมมือครั้งนี้เสร็จสิ้น ถางโจวจะได้เลื่อนตำแหน่ง

เธอแต่งกับถังโจวมาตั้งหลายปี ไม่เคยเสียใจมาก่อน เพราะงั้นเธอจึงสอนลูกสาวเสมอว่าผู้หญิงต้องแต่งกับคนดีเพื่อชีวิตจะได้ดีขึ้น

"ตระกูลถางของเราเสียหน้าไปมาก ฉันจะไม่ปล่อยสือฮว่าไปง่ายๆแน่ ฮ่อเจิง เธอก็ดูแลฉางอันดีๆนะ ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นเพื่อนเธอมานานฉันคงโกรธจริงๆแล้วล่ะ"

ถางจิงหรานถอนหายใจ ได้เห็นเขาก็ยังดี "แม่ หนูเชื่อว่าตราบใดที่หนูตั้งใจจะต้องทำให้ฉางอันลืมสือฮว่าได้แน่ แม่ก็อย่าไปทะเลาะกับเขาเลยนะคะ มันจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ของแม่กับเขานะคะ"

ดูสิ ลูกสะใภ้คนนี้น่ารักมีน้ำใจและกตัญญูแค่ไหน

"ได้เลยลูก หนูรอที่บ้านไปนะ รอฉางอันกลับไป พวกลูกจะได้คลอดหลานชายให้แม่อุ้มเร็วๆ"

ถางจิงหรานหน้าแดง ดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง น้ำเสียงก็ดูเขินอาย "แม่อ่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้"

ฮ่อเจิงหยอกล้ออีกนิดหน่อย หลังจากวางสายโทรศัพท์ ใบหน้าก็จมดิ่งลงทันทีและโทรหาสวี่ฉางอันทันที

สวี่ฉางอันกำลังนั่งอยู่ในบาร์ ทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์

มีผู้หญิงมากมายที่ต้องการเข้ามาพูดคุยด้วย เพราะสวี่ฉางอันก็หน้าตาดี แถมมีเสน่ห์ดึงดูด เหมือนพวกลูกคนรวยที่ตกต่ำ

แต่ทันทีที่พวกเธอจะเข้าหาก็โดนผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งห้ามไว้ "เขาเป็นของฉัน"

ใบหน้าถางเมิ่งหรูไม่แสดงออกอะไร รูปร่างถือว่าตัวเล็กท่ามกลางผู้หญิงกลุ่มนี้ แต่กลับมีออร่าไม่แพ้กัน

ผู้หญิงหลายคนมองเธอขึ้นลงและหัวเราะเสแสร้ง "น้องสาว ดูก็รู้ว่าไม่ได้มาที่บาร์บ่อยใช่ไหมล่ะ รีบกลับไปเถอะ จะได้ไม่โดนคนอื่นเขากินหัว"

ถางเมิ่งหรูทำราวกลับไม่ได้ยินคำพูดพวกนั้นก่อนหรี่ตาลงเล็กน้อย "ฉันบอกว่าเขาเป็นของฉัน ใครคิดจะทำอะไรเขา ฉันจะฆ่าคนนั้น"

ท่าทีพวกผู้หญิงค่อยๆเปลี่ยนไป คนนำหน้าเข้ามาพร้อมยกมือคิดจะตบถางเมิ่งหรู

แต่ข้อมือของเธอโดนถางเมิ่งหรูหยุดเอาไว้ จากนั้นก็มีอาการปวดอย่างรุนแรง

"ออกไป!!"

กลิ่นอายของถางเมิ่งหรูทำคนตกตะลึงราวกับผีที่คลานออกมาจากนรก

พวกผู้หญิงรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถยั่วโมโหได้ก็จากไปอย่างหมดหวัง

ถางเมิ่งหรูใช้ทิชชู่เช็ดมือด้วยความรังเกียจจากนั้นก็หันกลับไปและเดินไปข้างหน้าสวี่ฉางอัน

เธอเอนตัวเล็กน้อยและมองเขาอย่างโง่เขลา