นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 183

สิ่งที่ถางเมิ่งหรูไม่ได้บอกเขาคือเธอเป็นคนส่งรูปนั่นให้เขาในวันแต่งงาน

จากที่เธอรู้เกี่ยวกับสวี่ฉางอัน ตราบใดที่เกี่ยวกับสือฮว่า แม้จะเป็นเงา เขาก็จะไปแน่

เธอไม่อยากให้สวี่ฉางอันแต่งกับถางจิงหราน ผู้หญิงอย่างถางจิงหรานจะไปคู่ควรได้ยังไง?

บรรยากาศในรถเปลี่ยนเป็นหม่นหมองอีกครั้ง

สวี่ฉางอันกำพวงมาลัยแน่นจนเห็นเส้นเลือดขึ้นหลังมืออย่างชัดเจน

หลังจากจอดรถที่หน้าบ้าน เขาก็นั่งตรงที่นั่งคนขับสักพัก

เป็นถางเมิ่งหรูที่ลงจากรถก่อนและรอข้างนอกอย่างเงียบๆ

สวี่ฉางอันสูบบุหรี่และจ้องไปด้านหน้าด้วยสายตาที่ว้าวุ่น นึกถึงเรื่องที่ทำให้เขารังเกียจ เขาก็บี้ก้นบุหรี่บนคอนโซลรถอย่างแรง

หลังจากลงจากรถ ก็เหลือบมองถางเมิ่งหรูแล้วขมวดคิ้วแน่น

เขาไม่ใช่คนโง่ ความเสน่หาในดวงตาของถางเมิ่งหรูก็ไม่สามารถซ่อนได้ ใช้ความรู้สึกของผู้หญิง เป็นการดูถูกความรู้สึกคน

"ฉันให้โอกาเธอครั้งสุดท้าย ถางเมิ่งหรู ขอโทษนะ ที่แต่ก่อนฉันไม่เห็นความรู้สึกของเธอที่มีต่อฉัน ฉันช่วยเธอในตอนนั้น เพราะฉันรู้สึกว่าเธอทำคนอื่นเป็นห่วง อารมณ์ของเธอแปรปรวนตลอดเวลา คนจากตระกูลถังก็ไม่สนใจเธอ ฉันเห็นรอยแผลเป็นบนร่างกายเธออีก กลัวว่าเธอจะฆ่าตัวตายเลยคอยปลอบเธอเสมอ ในสายตาของฉัน เธอเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง"

พูดแบบนี้มันไร้ความรับผิดชอบ แต่ตอนนั้นเขากลัวจริงๆว่าถ้าเขาไม่คอยปลอบ ถางเมิ่งหรูจะตาย

เธอใจสลายเสมอเหมือนตุ๊กตาที่โดนโยนทิ้ง ไม่มีความโกรธ เขาหวังเพียงว่าคำพูดที่ตัวเองให้กำลังใจจะทำให้เธอสดชื่นขึ้นมาบ้าง

ฝ่ามือของถางเมิ่งหรูค่อยๆกำแน่น เขารู้แล้วงั้นเหรอ?

เธอแอบรัก ซ่อนมันไว้ลึกที่สุด ลึกจนแม้แต่ในตอนแรกถางจิงหรานยังไม่สังเกตเห็นด้วยซ้ำ

ราวกับเห็นความคิดของเธอ สวี่ฉางอันพยักหน้า "ฉันก็เพิ่งรู้ สายตาที่เธอมองฉัน มันสดใสมาก"

เขาอยู่ในสายตาของสือฮว่าเป็นเวลาหลายปี เขารู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร

ระหว่างพวกเขา เขาล้มเหลว และเขาไม่ต้องการที่จะทำให้ผู้หญิงคนอื่นเป็นแบบเดียวกัน

ดวงตาถางเมิ่งหรูสั่นระริก เธอมองออก ตอนนี้สวี่ฉางอันกำลังปฏิเสธตัวเอง

ประโยคต่อไปของสวี่ฉางอันก็ได้ยืนยันการคาดเดาของเธออย่างสมบูรณ์

"ฉันมันไร้ประโยชน์ ไม่สามารถปกป้องสือฮว่าได้ และคงปกป้องเธอไม่ได้"

ดวงตาถางเมิ่งหรูสว่างขึ้น จู่ๆเธอก็จับมือเขา "สวี่ฉางอัน รู้ไหมว่าฉันรู้สึกเหมือนปลาที่ริมฝั่งแม่น้ำ และน้ำระเหยเกือบหมดและฉันมักจะรู้สึกว่าตัวเองไม่รอด แต่คุณก็คอยพรมน้ำให้ฉัน ฉันเลยรอดมาจนถึงตอนนี้ เพราะงั้นถึงฉันจะเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็เข้าใจดีว่าคุณไม่ได้อยากให้ฉันตาย เพราะงั้นฉันเลยอยากมีชีวิตอยู่ต่อ"

การได้พบคุณ ฉันถึงอยากมีชีวิตอยู่ต่อ และรอดได้นานกว่าคนอื่น

สวี่ฉางอันขมวดคิ้ว มองมือตัวเองกำลังจะผละมือก็ได้ยินเสียงแหลมๆของผู้หญิงก็ดังขึ้น "พวกเธอทำอะไรน่ะ?!!!"

ถางจิงหรานยืนตรงประตูด้วยใบหน้าที่น่ากลัวและซีด ราวกับว่าเธอได้เห็นอะไรบางอย่างที่น่ากลัว

"ถางเมิ่งหรู!!"

ถางจิงหรานตอบสนอง โกรธจนวิ่งเข้ามาตบหน้าถางเมิ่งหรูอย่างแรง

ถางเมิ่งหรูหลบได้แต่ไม่หลบ แล้วตบกลับอย่างแรง แล้วอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของสวี่ฉางอัน

เพราะเธอรู้ว่าสวี่ฉางอันจะไม่มีวันผลักไสเธอ

พิงหน้าบนหน้าอกนุ่มของเขาก่อนยกยิ้มมุมปาก จริงๆแล้วเธอก็ไร้เดียงสา

แน่นอนว่าสวี่ฉางอันจะไม่ดันเธอออก ยังไงทั้งสองก็ต้องแสดงละคร แสดงเป็นผู้ชายนอกใจ

เขายื่นมือออกมาโอบรอบเอวของถางเมิ่งหรูและมองไปที่ถางจิงหรานอย่างเย็นชา

มือของถางจิงหรานเจ็บ แต่ใจกลับเจ็บกว่า!

เธอริมฝีปากสั่นดูฉากนี้ด้วยความไม่เชื่อ

ทำไมลูกสาวนอกกฎหมายที่น่าขยะแขยงที่สุดของตระกูลถางถึงไปพิงชายที่เธอรักมากที่สุดได้? ทำไมเป็นผู้หญิงต่ำคนนี้?!

เธอโกรธจนจะบ้าคลั่ง เอื้อมมือจะไปดึง แต่สวี่ฉางอันกลับหันหลังแล้วปกป้องถางเมิ่งหรูไปอยู่ด้านหลัง

"ออกไป!"

น้ำเสียงของเขาเย็นชาสายตาที่มองถางจิงหรานราวกับมองคนตาย

ถางจิงหรานตกใจจนถอยกลับไปและตัวเย็นเฉียบ

"ฉางอัน คุณ...คุณรู้หรือเปล่าว่าเธอเป็นใคร? เธอเป็นลูกนอกสมรส! เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้ยางอายที่สุดในตระกูลถางนะ! สถานะต่ำต้อย ถ้าจะเอาผู้หญิงมายั่งโมโหฉันก็ไม่ควรไปเอาเธอ!"

ใช่แล้ว สวี่ฉางอันต้องจงใจทำให้เธอโกรธแน่

เขาใสเรื่องความรู้สึก ไม่มีทางไปมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงง่ายๆแน่ แม้แต่ครั้งก่อนที่เวินเซ่อ เขาก็จงใจทำให้เธอโกรธ

สวี่ฉางอันกระตุกยิ้มเย้ยหยันและสวมกอดถางเมิ่งหรูเข้าไปในบ้าน "ถางจิงหราน ไม่ใช่ให้ฉันกลับมาเหรอ? วันหลังฉันจะกลับบ้านทุกวันและถางเมิ่งหรูก็จะมาด้วย ถ้าเธอรู้สึกขัดตาก็ย้ายออกไปได้"

ถางจิงหรานตัวสั่นด้วยความโกรธ ทำไมชายคนนี้ถึงเป็นแบบนี้!

เธอดูถูกถางเมิ่งหรูมากที่สุดมาตั้งแต่ยังเด็ก ผู้หญิงนอกกฎหมายคนต่ำต้อยเอามาออกหน้าออกตาไม่ได้ แม้ในช่วงวันหยุดยังไม่มีคนไปเรียดเธอมาทานข้าวเลย

เธอถูกโยนเข้าไปในห้องแล้วเอาตัวรอดเองเหมือนทิ้งขยะ

แต่ตอนนี้ขยะชิ้นนี้กลับไปหาผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด และผู้ชายคนนี้ก็ยังไม่สนใจเธออีก เป็นการซ้ำเติม!

ความหมายชัดเจน เธอต้องการอุทิศตัวเองให้ อีกทั้งไม่มีวี่แววเสียใจ

สวี่ฉางอันกลับชักมือกลับ "ฉันมีคนในใจแล้ว ถ้าไปสัมผัสเธอ ฉันคงดูถูกตัวเอง"

ถางเมิ่งหรูรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ก็หลุบตาต่ำลง "งั้นให้ฉันออกไป?"

"เธอนอนบนเตียง ฉันจะนอนที่พื้นเอง"

สวี่ฉางอันหันหลับกลับ หยิบผ้าห่มใหม่จากตู้ด้านข้างแล้วปูลงบนพื้นก่อนจะล้มตัวนอน

ถางเมิ่งหรูยกยิ้มหวานจนดวงตาโค้งตาม

เธอเดินไปที่เตียงอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะรบกวน บนเตียงไม่มีอะไรนอกจากผ้านวม แต่การเคลื่อนไหวของเธอเบาลงโดยไม่รู้ตัว

หลังจากนอนลง เธอก็กอดหมอนไว้ในอ้อมแขนและสูดดมด้วยความคิดถึง

สวี่ฉางอันคงเดาความคิดของเธอได้ แม้ว่าเขาจะหันหน้าเข้ากำแพงและมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหลังเขา แต่เขากลับพูดว่า "ฉันไม่เคยนอนบนเตียงนั้น ผ้าห่มเป็นของใหม่ ไม่มีกลิ่นฉันหรอกนะ"

ท่าทีของถางเมิ่งหรูแข็งทื่อ ใบหน้าแดงและวางหมอนกลับไว้อย่างเงียบๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้นอนห้องเดียวกันกับผู้ชายที่ชอบเธอ พลิกตัวไปมานอนไม่หลับ ทั้งห้องเหมือนมีแต่เสียงหัวใจเธอเต้น

เธอพยายามปกปิดหัวใจของเธอ กลัวว่าเสียงจะดังจนสวี่ฉางอันได้ยิน

ไม่นานสวี่ฉางอันก็หลับไป ไม่กี่วันที่ผ่านมานอกจากดื่มเหล้าแล้ว เขายังไม่ได้พักผ่อน พอเงียบๆไม่นานก็หลับไป

แต่ทันทีที่เช้าวันรุ่งขึ้นก็ตำรวจมาที่เฉียนสุ่ยวาน

หลักฐานที่หนานจิ่นผิงชนคน ไม่ว่าระหว่างนั้นมีเหตุผลอะไร เธอก็ต้องรับผิดชอบ

แต่สือฮว่าเป็นสมาชิกในครอบครัวของผู้เสียชีวิต เรื่องนี้แพร่ออกไป ก็ยังเป็นสมาชิกในครอบครัว

อุณหภูมิร่างกายของสือฮว่าสูงมาก ร่างกายที่เดิมทีกำลังจะฟื้นตัว ผลจาที่ฮ่อเจิงกับหลิวจิงซูมาก็กลับมาป่วยอีก

เธอปิดปากไอและตั้งใจฟังสิ่งที่ตำรวจพูด

"คุณสือครับ เรื่องมันก็ประมาณนี้แหละครับ ได้ยินว่าคุณเป็นทนายความ หากคุณยื่นอุทธรณ์ หนานจิ่นผิงจะต้องติดคุกอย่างน้อยห้าปีและเรื่องนี้ก็กำลังแพร่รทางอินเทอร์เน็ตไปอย่างรวดเร็ว เบื้องบนหวังว่าจะจัดการได้อย่างรวดเร็ว ไม่เช่นนั้นความน่าเชื่อถือของรัฐบาลจะลดลง"

หลังจากได้ฟัง สือฮว่าก็ยังคงไออยู่พักหนึ่ง ไอจนหน้าแดง "ฉันไม่ยื่นอุทธรณ์ค่ะ ฉันเลือกให้มันส่วนตัว"

ตำรวจพยักหน้าและยืนขึ้นอย่างเรียบร้อย "เราจะอธิบายผลของเรื่องนี้ทางออนไลน์ คุณสือ ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ"

เมื่อสือฮว่ากำลังจะพยักหน้าก็เห็นถงเหยีบยวิ่งเข้ามา ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

"คุณสือคะ! มีคนไปขุดหลุมศพของคุณยายเมื่อคืนค่ะ! บ้าไปแล้วจริงๆ เรื่องแบบนี้ยังทำได้!!"