นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 204

เมื่อทั้งสองเข้ามาไปในบ้าน สวี่เม้าซงก็มองไปรอบๆก่อนและในใจก็เริ่มรู้แล้ว

"สามีของคุณระมัดระวังตัวมาก คุณไม่สามารถติดตั้งกล้องในห้องของเขาได้ ดังนั้นจึงไม่สามารถเอาหลักฐานว่าเขานอกใจได้ โดยตรง ฉันสามารถช่วยคุณได้"

ดวงตาของหญิงสาวสว่างขึ้นและรับกล่าวว่า "ขอบคุณ" ไปหลายครั้ง

สวี่เม้าซงไม่อยากที่จะรอที่นี่นานกว่านี้ บอกสถานการณ์ทั่วไปโดยคร่าวๆ ก็หยิบกระเป๋าเอกสารแล้วออกไป

หญิงสาวลุกขึ้นไปส่งเขา แต่ทันทีที่ที่งสองเพิ่งเดินถึงประตู ร่างที่ดุร้ายก็พุ่งเข้ามา

ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ทันได้รู้ตัว บนหน้าก็โดยตบหน้าอย่างแรง สวี่เม้าซงก็ไม่ได้ดีไปกว่า ถูกฮ่อเจิงใช้กระเป๋าทุบหัวจนเลือดไหล

"หญิงร้ายชายเลว! พวกแกมันหมา!!"

ฮ่อเจิงแทบจะอาเจียนเป็นเลือดด้วยความเกลียดชัง ทันทีที่ได้รับโทรศัพท์จากนักสืบ เธอก็รีบมาด้วยความโมโห

เธอไม่คาดคิดเลยว่า สวี่เม้าซงจะตามผู้หญิงกลับบ้าน ทั้งสองยังคงอยู่เพียงตามลำพังและเขายังกอดอีกฝ่ายด้วยซ้ำ

ในช่วง20ปีที่ผ่านมา สวี่เม้าซงไม่เคยเป็นมิตรกับผู้หญิงคนอื่นๆแบบนี้มาก่อนเลย

เขานอกใจจริงๆเหรอ? !

หน้าผากของสวี่เม้าซงนั้นมีเลือดไหลออกมา ซึ่งเดิมทีก็มีความไม่พอใจฮ่อเจิงแล้วตอนนี้เธอก็มาตีคนโดยไม่ถามอะไร แทบยังไปตีลูกค้าอีก อกของเขาแทบจะระเบิดด้วยความโกรธ

" ฮ่อเจิง!!!"

เขาไม่ได้เรียกชื่อเต็มเธอแบบนี้มานานแล้ว ซึ่งเห็นได้ว่าโกรธมาก

ฮ่อเจิงรู้สึกเพียงว่าสองคำนี้เต็มไปด้วยความโกรธและความอับอาย ใจของเธอสั่น แต่ยังคงคงดื้นรั้ยที่จะพูด "สวี่เม้าซง ฉันมองคุณผิดไป ฉันคิดว่าไม่วายังไงคุณก็จะไม่นอกใจเหมือนกับผู้ชายอื่น โดยไม่ได้คาดหวังว่าอีกาในโลกนี้ล้วนเป็นสีดำ! วันนี้ฉันจะฆ่านังคนนี้! "

ผู้หญิงที่ถูกทำร้ายจับที่หน้าตัวเองและมองไปที่เธอกับสวี่เม้าซงด้วยความประหลาดใจ

สวี่เม้าซงรู้สึกว่าการจ้องมองของผู้หญิงคนนี้เหมือนมีด ซึ่งมันบาดใบหน้าด้วยเจ็บปวด

แม้ว่าหลายปีที่ผ่านมาฮ่อเจิงจะมีความเย่อหยิ่ง แต่อยู่ข้างนอกนั้นก็ยังให้หน้าเขามาก

แต่ในวันนี้ ต่อหน้าลูกค้าของตัวเอง ความสง่างามของเขานั้นถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

ความยุ่งเหยิงและความลำบากใจ

" ทนายเสี่ยว นี่เป็นภรรยาคุณเหรอ？"

น้ำเสียงของผู้หญิงนั้นเหลือเชื่อ คงไม่เคยคิดมาก่อนว่าสุภาพบุรุษแบบนี้จะมีภรรยาที่ปากร้ายได้ขนาดนี้

สวี่เม้าซงรู้สึกเพีลงปวดแสบปวดร้อนบนใบหน้าของเขาพลางคว้าฮ่อเจิงไว้ " ขะโวยวายไปถึงเมื่อไหร่?! มันยังน่าอายไม่พอเหรอ?!"

นี่เป็นครั้งแรกที่สวี่เม้าซงพูดกับเธอแบบนี้และน้ำตาของฮ่อเจิงก็ไหลลงมาทันที

"สวี่เม้าซง คุณทำสิ่งที่ทำให้ฉันเสียใจจริงๆ แต่ก่อนคุณไม่ได้เป็นแบบนั้น หึหึหึ คุณรังเกียจที่ฉันเคยผ่านการแต่งงานมาแล้วใช่ไหม รู้สึกตัวเองเสียหาย ในความเป็นจริงคุณคิดแบบนี้มาตลอดหลายปีใช่ไหม? หึหึหึ ... "

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆพวกเขาเบิกตากว้าง ภรรยาของทนายความสวี่เคยแต่งงานมาก่อนและยังไม่มีเหตุผล ไม่รู้จริงๆว่าเขาตกหลุมรักเธอเพราะอะไร ...

เป็นครั้งแรกที่สวี่เม้าซงรู้สึกอับอาย ศักดิ์ศรีของผู้ชายถูกเหยียบย่ำบนพื้นแล้ว

บางทีมันอาจจะเป็นความตกใจและสายตาที่ไม่เชื่อของผู้หญิงที่ชัดเจนเกินไป ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไว้ ตบลงที่ใบหน้าของฮ่อเจิง ทันที

"ผู้หญิงบ้า! โวยวายไม่ดูสถานที่ !"

ฮ่อเจิงตกตะลึงกับการตบนี้ จับที่ใบหน้าของตัวเอง กัดฟันจะรไปพุ่งไปคว้าหน้าของเขา

อย่างไรก็ตามแรงของผู้หญิงจะสู้ผู้ชายได้อย่างไร สวี่เม้าซงผลักเธอออกไปและก้าวเดินหน้าออกไปด้านนอก

ฮ่อเจิงตามไปอย่างร้องห่มร้องไห้ ทั้งด่าทั้งตี

แต่ก่อนสวี่เม้าซงไม่เคยทำให้เธอจะหลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียว แต่ตอนนี้เมื่อเห็นน้ำตาของเธอก็รู้สึกรังเกียจและรำคาญ

ในช่วงเมื่อกี้ ความรักทั้งหมดในอดีตเป็นเหมือนกระจกที่แตกละเอียด

ความรักของสวี่เม้าซงที่มีต่อฮ่อเจิงนั้นสร้างขึ้นจากพื้นฐานที่ฮ่อเจิงให้หน้ากับเขาเวลาอยู่ข้างนอก

ในสายตาของทุกคนเขาเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ มีอาชีพที่ประสบความสำเร็จ มีภรรยาที่สวยและลูกชายที่มีอนาคต แต่วันนี้ฮ่อเจิงทำลายสิ่งที่เขาทุ่มเทมาอย่างหนัก

เมื่อฮ่อเจิงเห็นเขาขึ้นรถและไม่รอเขาเลย ก็รีบตามขึ้นรถอย่างรวดเร็วและตามกลับบ้านไป

แต่ทันทีที่กลับถึงบ้าน เธอก็ได้ยินเสียงของสวี่เม้าซง "เราหย่ากัน ผมไม่สามารถทนกับคุณได้อีกต่อไป"

ฮ่อเจิงรู้สึกเพียงว่าขาทั้งสองข้างนั้นอ่อนแรงและเกือบจะคุกเข่าลง" เม้าซง คุณ ... คุณพูดอะไร?"

คิ้วของสวี่เม้าซงขมวดมุ่นและความไม่พอใจในช่วงหลายปีที่ผ่านมาก็ระเบิดขึ้น ราวกับมหาสมุทรที่ปั่นป่วน

"ผมบอกว่าเราหย่ากัน ผมทนกับคุณไม่ได้นานแล้ว คุณไม่เคยรู้ว่าการให้คืออะไรและเคยชินกับการที่คนอื่นเอาใจและให้อภัยมาตลอด ฮ่อเจิง คุณควรจะเติบโตขึ้นได้แล้ว ไม่มีใครเป็นเด็กไปตลอดกาลได้"

ฮ่อเจิงก้มศีรษะลงพลางปิดตาร้องไห้ "ฉันจะไม่หย่ากับคุณ เม้าซง เรารักกันขนาดนี้จะหย่ากันได้อย่างไร ถ้าหย่ากันแล้วฉันจะทำยังไง ฉันมีแค่คุณ"

สวี่เม้าซงไม่แยแส หยิบข้อตกลงการหย่าร้างออกจากกระเป๋าเอกสารโดยตรงและเขียนชื่อตัวเองลงไป

ความผิดทั้งหมดอยู่ที่เธอและเธอมักจะโทษคนอื่นเสมอ

เธอรู้ว่าผิดแล้วจริงๆ ...

สือฮว่าไม่คาดคิดว่าตัวเองแค่พูดไปแบบนั้น มันก็กลายลางบอกเหตุไปได้

หลังจากลากับสวี่ฉางอันแล้ว เธอก็เที่ยวเตร่ไปในเมืองอย่างไร้จุดหมาย

เธอไม่อยากกลับไป อาจเป็นเพราะความทรงจำเมื่อคืนมันเจ็บปวดเกินไป ตราบใดที่เธอเห็นใบหน้าของฮ่อฉวนสือ เธอก็จะต้องจะหลบซ่อน

เมื่อรู้ว่าฮ่อเจิงและสวี่เม้าซงหย่ากันคือในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา เพราะสวี่ฉางอันส่งข้อความถึงเธอ

——พ่อและแม่ของฉันฟ้องหย่าแล้ว แม่ของผมไม่เหลืออะไรแล้ว

สือฮว่ารู้ว่าข้อความนี้นั้นยังไม่เสร็จสมบูรณ์ สวี่ฉางอันต้องอยากถามอีกแน่นอนว่า "สือฮว่า ตอนนี้คุณรู้สึกใจเย็นขึ้นบ้างหรือยัง?"

การตายของครูจ้าวเป็นหนามยอกอกในใจเธอมาโดยตลอด เธอจัดพานเยว่เข้าไปที่บ้านตระกูลฮ่อก็เพื่อตอบโต้ฮ่อเจิง

สำหรับสวี่เม้าซง เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะฟ้องหย่าเร็วแบบนี้ คงว่าความขัดแย้งระหว่างทั้งสองไม่ได้เกิดขึ้นในวันหรือสองวัน ในช่วงหลายวันที่ผ่านมาเขาทนมาตลอด ดังนั้นเวลาที่ระเบิดมันถึงเด็ดแบบนี้

เธอโค้งงอริมฝีปากอย่างเย็นชา ก้เหมือนกับที่สวี่ฉางอันพูด ตอนนี้ฮ่อเจิงไม่เหลืออะไรแล้ว

สิ่งที่เธอแคร์ที่สุดนั้นก็จับมันเอาไว้ไม่ได้ทั้งหมด และนี่ก็คือการแก้แค้นของเธอ!

ทันทีที่เรื่องของฮ่อเจิงสิ้นสุดลง เธอก็ควรตรวจสอบเรื่องของคุณยายแล้ว

ไม่ว่าคนข้างหลังจะเป็นใคร เธอก็ทำให้อีกฝ่ายนั้นชดใช้!

ดวงตาของสือฮว่าเต็มไปด้วยความเย็นชาและมืดมน ความคิดนั้นก็พร่างพราวเล็กน้อย จนมาคนมาตีหน้าต่าง เธอพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองหยุดอยู่ที่นี่มานานแล้ว

แต่ดูเหมือนเธอจะเคยเห็นคนที่ตีหน้าต่าง ซึ่งเป็นเด็กผู้หญิงที่ยอมรับว่าเธอเป็นโรคซึมเศร้า

เธอเปิดหน้าต่างพร้อมกับดวงตาที่แปลกใจเล็กน้อย "เธอคือ"

ถางเมิ่งหรูพยักหน้าและมองไปที่ใบหน้าของสือฮว่าอย่างถี่ถ้วนและแสงไฟก็สว่างวาบใต้ดวงตา

ชายคนนั้นบอกว่าเขามักจะรู้สึกว่าเคยเห็นใบหน้าของสือฮว่าที่ไหนสักแห่ง แต่ตอนนี้นั้นนึกไม่ออก จึงปล่อยให้เธอจ้องไปที่คน ๆนั้น

ตอนนี้เธอมองไปที่ใบหน้านี้อย่างละเอียดและมุมปากของเธอก็กระตุก

การเอาใจใส่ของผู้หญิงนั้นมากกว่าผู้ชาย จู่ๆเธอก็จำได้ ไม่น่าแปลกใจที่เธอไม่รู้สึกรำคาญเมื่อได้พบสือฮว่าครั้งแรก