นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 210

เด็กชายไม่สามารถต้านทานได้เลยทั้งสองคนนี้เป็นปรมาจารย์ชั้นหนึ่ง

"อืมอืมอืม ... "

เขาจ้องมองพวกเขาสองคนด้วยความปรารถนาที่จะประณามพวกเขาอย่างรุนแรง

แต่สองคนนี้รู้จักนิสัยของเขามานานแล้วไม่ว่าเขาจะพูดว่าดีแค่ไหน ก็แค่ต้องหลีกเลี่ยงการสอบนี้

นอกจากนี้เขายังจะโค่น ตี้เซิ่งได้ในบัดดลอีก ถุ้ย อย่างเขานี้นะ เหมือนกับเป็นการมอบตัวให้ฮ่อฉวนสือ เดี๋ยวก็ต้องลำบากนายท่านเพื่อช่วยเขาอีก!

สือฮว่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ ถ้าเขารู้ตัวตนของทั้งสามคนเขาคงจะเสียใจ

ท้ายที่สุดเมื่อเธอเกลี้ยกล่อมเด็กผู้ชายคนนั้นเธอก็รู้สึกสะเทือนใจกับความจริง

เธอซื้อโจ๊กสองสามชามด้านล่างแล้วรีบกลับไปที่วอร์ดของ ฮ่อฉวนสือ

อย่างไรก็ตามมีคนอยู่ในวอร์ดอยู่แล้วและเป็นหนานสือที่มาเยี่ยมพร้อมกล่องเก็บความร้อน

สืออว่ารู้สึกได้ทันทีว่าของที่ตัวเองซื้อมานั้นเป็นส่วนเกินเขาจึงโยนมันทิ้งในถังขยะที่ประตู

"คุณหนูสือ ที่เตรียมมาให้คุณ คุณก็มากินหน่อยเถอะ"

ท่าทางของ หนานสือ เคารพมาก แต่คิ้วของเขาก็หมดลง

การช่วยไฟไหม้นั้นเหนื่อยมากจริงๆแล้วยังถูกท่านประธานทำให้ตกใจไปอีกตอนนี้แค่อยากนอนพักผ่อนสักหน่อย

เมื่อเห็นว่าฮ่อฉวนสือ กำลังจะถือช้อน สือฮว่าก็รีบจับช้อนไว้ในมือ "ฉันทำเอง"

เธอตักโจ๊กหนึ่งช้อนเต็ม แล้ววางไว้ข้างๆปากของ อ่อฉวนสือ

ฮ่อฉวนสือมองไปที่เธอโดยไม่พูด

บางครั้งเขาก็แค่สงสัยว่าทุกอย่างเป็นความจริงหรือความฝันถ้าเป็นความฝันก็ขอให้มันฝันนานหน่อย

"คุณหนูสือโจ๊กต้องเป่าให้เย็นก่อนนะ มันร้อนมากเพิ่งออกมาจากหม้อหุงข้าว"

หนานสือเตือนเขาได้ทันท่วงทีและความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของเขาก็น้อยลงเล็กน้อย

ตราบใดที่คุณหนูสือและท่านประธานเข้ากันได้ดีชีวิตของทุกคนก็จะดีขึ้น!

สือฮว่าลดสายตาลงและเป่าอย่างจริงจัง

ตอนนี้เป็นฤดูหนาวและหมอกสีขาวจะลอยขึ้นมาจากสิ่งที่ร้อนเล็กน้อย

น่าจะเป็นหลังจากกลับมาจากข้างนอกปลายจมูกของเธอเป็นสีแดงจากความหนาวเย็นและในหมอกสีขาวตื้นมันดูเคลื่อนไหวมากขึ้น

ฮ่อฉวนสือไม่ลังเลที่จะกินโจ๊กที่เธอมอบให้และรสชาติที่เหนียวนุ่มก็เต็มไปทั้งปากของเขาทันที

ไม่มีอะไรใส่ในโจ๊ก แต่เขาได้ลิ้มรสความหวาน

หนานสืออยู่ไม่นานและเมื่อทั้งคู่กินข้าวเสร็จเขาก็เอากล่องเก็บความร้อนออกไป

ในเวลาต่อมา อ่อฉวนสือ เชื่อฟังมากและเขาให้ความร่วมมือกับการรักษาของหมอและไม่ใช้แขนของเขาอีกต่อไป

ในวันก่อนวันตรุษจีนเขาได้ออกจากโรงพยาบาลในที่สุด

เขาและสือฮว่า เข้าไปในรถที่จอดอยู่ด้านนอกทีละคัน

เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาและสือฮว่า ได้เข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อย ๆ และไม่ทำร้ายกัน เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป

สือฮว่าหันหน้าไปมองบรรยากาศงานรื่นเริงด้านนอกและถามอย่างไม่เป็นทางการว่า "เราจะซื้อของตรุษจีนสักหน่อยไหม?"

ในช่วงตรุษจีนต้องซื้อของตรุษจีนมิฉะนั้นจะไม่มีรสชาติในตรุษจีนนี้

ในตอนแรกเธอพูดอย่างไม่เป็นทางการและไม่ได้คาดหวังว่าฮ่อฉวนสือ จะเห็นด้วยอย่างไรก็ตามเขาเป็นคนที่ยุ่งเนื่องจากเขาเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเป็นเวลากว่าครึ่งเดือนการประชุมหลายครั้งจึงล่าช้า

แต่สิ่งที่ฉันไม่คาดคิดคือทันทีที่เธอพูดคำของเธอเธอก็ได้ยิน ฮ่อฉวนสือบอก หนานสือว่า "ไปที่ห้างสรรพสินค้า"

หนานสือรีบหมุนพวงมาลัยอย่างมีความสุขและรถก็ขับไปที่ห้างสรรพสินค้า

หลังจากลงจากรถสือฮว่า ก็ยังคงสะดุ้งเล็กน้อย

"ไปกันเถอะ."

ฮ่อฉวนสือ ก้าวขาใหญ่และเดินนำหน้าเธอ

หลังจากเข้าไปในห้างสรรพสินค้าทันใดนั้นบรรยากาศที่ยิ่งใหญ่ของเทศกาลก็มาถึงและทุกคนก็ยิ้มแย้มแจ่มใส

สือฮว่ากำลังหยิบโคลงสั้น ๆ และทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความอบอุ่นจากคอของเขาซึ่งเป็นผ้าพันคอสีเทา

เธอหันไปมอง ฮ่อฉวนสือ และได้ยินเขาพูดว่า"ข้างนอกมีหิมะตก มันหนาว"

หิมะตกหนักในปีนี้ไม่มีที่สิ้นสุดเสมอพวกเขาเริ่มมีหิมะตกเมื่อพวกเขาเข้าไปในห้างสรรพสินค้าครั้งแรก

สือฮว่าไม่คุ้นเคยกับความใกล้ชิดของเขาเช่นนี้สือฮว่าขยับช่องเปิดเล็กน้อยและวางผ้าพันคอไว้ที่หลังของเขา

ต้องบอกเลยว่า ฮ่อฉวนสือ เป็นคนที่ฉลาดมากผ้าพันคอนี้เข้ากับเสื้อผ้าของเธอได้เป็นอย่างดีและยังมีความหรูหราอีกด้วย

"ขอบคุณ"

เธอพูดแผ่วเบาและเลือกรองเท้าแตะที่ใส่ในบ้านสีเทาให้เขา

คิ้วของฮ่อฉวนสืออ่อนลงยืนอยู่ข้างหลังเธอไม่ได้เซ้าซี้ เมื่อเห็นว่าเธอซื้อเป็นคู่หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น

เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาออกมาก็เป็นเวลาสองชั่วโมงต่อมา

ไม่นานหลังจากรถของพวกเขาออกไป มีคนเดินออกมาจากหลังเสา

ดวงตาของฮ่อซือหนานมืดมนและชวีหยิงยังคงตามหลังเขา

"ชวีหยิง เขาดูมีความสุขใช่ไหม?"

ชวีหยิงไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรเขาจึงไม่กล้าตอบ

ถ้าไม่ใช่อุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อนชวีหยิง จะอยู่ที่นั่นตลอดมา

ร่องรอยของความวิตกกังวลปรากฏขึ้นในใจของ สือฮว่า แต่เธอไม่รู้ว่าความวิตกกังวลนี้มาจากไหน

ฮ่อฉวนสือ เหล่ตาเล็กน้อยแล้วใช้ปลายนิ้วแตะเบา ๆ

เขาไม่ใช่คนประมาทคนที่หายไปในสามปีจู่ๆก็กลับมา เขาต้องสืบก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา

ยิ่งไปกว่านั้นอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อนยังอธิบายไม่ได้

ทั้งสองไม่พูดกันสักพักและหลังจากนั้นไม่นานก็มีคนกดกริ่งประตู

"คุณหนูสือดอกไม้ไฟที่คุณซื้อมาถึงแล้ว"

แน่นอนว่าตรุษจีนต้องจุดดอกไม้ไฟ

สือฮว่ารีบเรียกคนรับใช้ให้วางดอกไม้ไฟบนหลังคาจากนั้นก้มศีรษะลงเพื่อลงนามในใบเรียกเก็บเงิน

คนรับใช้มีความสุขมากในช่วงตรุษจีนวิลล่ามักจะร้างไม่ต้องพูดถึงดอกไม้ไฟเลย แม้แต่อาหารส่งท้ายปีก็ไม่มี เพราะแม้แต่วีนส่งท้ายปี ท่านประธานก็อยู่ในบริษัท

แต่ตั้งแต่มีคุณหนูสือ วิลล่าก็มีกลิ่นดอกไม้ไฟมากขึ้นและพวกเขาก็ไม่ได้กลัวท่านประธานจะโกรธอีกต่อไป

ยิ่งไปกว่านั้นคุณหนูสือยังเป็นมิตรกับคนรับใช้อย่างพวกเขาด้วย เธอไม่เคยหยิ่งผยองและใคร ๆ ก็ชอบเธอ

วันรุ่งขึ้นเป็นวันส่งท้ายปีเก่าสือฮว่าตื่นแต่เช้ากองตุ๊กตาหิมะที่สนามหญ้าและสวมหมวกของเขาไว้บนหัวของตุ๊กตาหิมะ

ฮ่อฉวนสือ ออกไปนานแล้วโดยบอกว่ามีการประชุมนอกประเทศอย่างกะทันหันและเขาไม่ได้กลับมาจนกระทั่งตอนเย็นและดูเหมือนว่าเขาจะรีบร้อนมาก

สือฮว่ากองตุ๊กตาหิมะอยู่พักหนึ่งและเดินไปรอบ ๆ วิลล่า

ทันทีที่เธอหันมุมไปเธอก็เห็น ชวีหยิง

ชวีหยิง กำลังคุยโทรศัพท์อย่างเย็นชา

"ถ้าไม่ใช่ตามคำสั่งของท่านประธานฉันจะไม่ทำอย่างนั้นเพราะยังไงแล้วนั้นมันก็เป็นชีวิตของมนุษย์คนหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นผู้สูงอายุก็แก่เกินไปและสมควรตาย"

"หนานสือ ฉันรู้ว่าท่านประธานหมายถึงอะไร ไม่ต้องกังวลฉันจะไม่บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณหนูสือ จะไม่มีวันรู้ ที่จริงแล้วท่านประธานทำในสิ่งที่ถูกต้อง นิสัยอย่างคุณหนูสือ จะจากไปในอีกไม่มนาน มีเพียงแค่ปล่อยให้เธอสูญเสียความผูกพันทั้งหมดเธอถึงสามารถอยู่เคียงข้างเธอได้ "

สือฮว่า เย็นชาไปทั่วและไม่กล้าที่จะก้าวออกไป

เธอถอยห่างออกไปด้วยใบหน้าซีดเซียวชนแจกันและส่งเสียงดังโดยไม่ได้ตั้งใจ

"ใคร?"

น้ำเสียงของชวีหยิงเต็มไปด้วยความเป็นปรปักษ์และเขาเดินไปที่นั้น

แต่เมื่อเดินไปดูก็พบว่ามีเพียงแมวป่าที่บังเอิญบุกเข้ามายืนรออยู่

เขาเกี่ยวมุมปากและเก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

โทรศัพท์มือถือของเขาไม่เคยเปิดตั้งแต่ต้นจนจบ