นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 214

"เพี้ยะ!"

เป็นการตบแรงๆอีกครั้งจนใบหน้ายวี๋ม่านหัน กระตุกมุมปากด้วยความรังเกียจ

ยวี๋ห้าวหน้าแดงแล้วตะคอก "ลูกพูดไร้สาระอะไร?!"

ยวี๋ม่านเช็ดเลือดออกจากมุมปาก ดวงตาเต็มไปด้วยความถากถาง

"หนูรู้มาตั้งนานแล้ว พ่ออย่ามาเสแสร้งดีกว่า แต่ก่อนพ่อชอบเมาพูดไปเรื่อยแล้วบอกว่าผู้หญิงคนนั้นร้องไห้อย่างน่าสมเพชก่อนที่เธอจะตาย แต่ก็ไม่มีคนไหนใจอ่อน ใช้ชีวิตดีๆก็ไปทรมานคนตาย พ่อ นิสัยหนูก็เหมือนพ่อนั่นแหละ คนเขาบอกว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น พ่อยังไม่ใช่คนดีแล้วหนูจะไปเอาความดีมาจากไหนกัน!"

ยวี๋ห้าวไม่สามารถพูดอะไรได้อีก ไหล่สั่นแล้วชี้นิ้วไปทางประตู "ออกไป!!"

ยวี๋ม่านเองก็ไม่ได้อยู่ต่อก่อนจะเดินไปทางประตู

ก่อนที่เธอจะออกมา สือฮว่าก็เข้าไปในห้องทำงานข้างๆ

เรื่องของหนานจิ่นผิง เธอมีเบาะแสแล้ว

ดวงตาของเธอนิ่งขึ้นแล้วโทรหาถงหางทันที

ในช่วงบ่าย ยวี๋ห้าวที่เพิ่งออกจากตี้เซิ่งก็ถูกบุคคลลึกลับลักพาตัวไปทันที

สือฮว่ามองไปที่รายงานของบริษัทในมือแล้วค่อยๆกำกระดาษแน่น หวังจะแทงผู้ชายให้ตาย

แต่ตอนนี้ เขาเป็นความหวังที่จะช่วยหนานจิ่นผิง

ให้ยวี๋ห้าวบริจาคไขกระดูกให้หนานจิ่นผิง ยวี๋ห้าวต้องไปเห็นด้วยแน่ เพราะงั้นสือฮว่าเลยไม่คิดจะพูดกับเขาแล้วจับตัวไปเลยคงง่ายกว่า

แต่อย่างหนานจิ่งผิงคงยาก เธอไม่ยอมรับไขกระดูกของยวี๋ห้าว แถมยอมทิ้งชีวิตอีก

เธอยอมตายดีกว่าที่จะยอมรับความสัมพันธ์แบบพ่อลูกกับยวี๋ห้าว

สือฮว่ายืนอยู่ข้างเตียง เห็นเธอเจ็บจนได้แต่หายใจแรงก็ขมวดคิ้ว

"ยวี๋ห้าวเป็นศัตรูเธอ ให้เขาเอาไขกระดูกมาให้ พอเธอหายป่วยแล้ว เขาแค่อ่อนแอไม่กี่เดือน จิ่นผิง อย่าไปคิดถึงเรื่องพวกนี้เลยนะ"

หนานจิ่นผิงไม่พูดอะไร หันหลังให้เธอแล้วจ้องออกไปนอกหน้าต่างด้วยความเหม่อลอย

สือฮว่ายังคงพูดเกลี้ยกล่อมต่อ "เดินทีเขาก็ไม่ต้องการบริจาคไขกระดูกให้เธอ แต่พอได้ยินว่าเธอคือลูกเขา เขาก็ได้แต่แช่งให้เธอตายเร็วๆ เธอไม่ยอมรับ แล้วจะให้เป็นอย่างที่เขาต้องการเหรอ?"

ดวงตาของหนานจิ่นผิงเป็นประกาย ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

"จิ่นผิง ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะไม่มีวันทำอะไรเพื่อให้เขามีความสุขแน่ ฉันจะเอาไขกระดูกของเขา ใช้ชีวิตดีๆทำให้เขารังเกียจและขู่เขาด้วย แบบนี้จะไม่ดีกว่าเหรอ? เขาเป็นผู้อำนวยการของตี้เซิ่ง ถ้าเรื่องนี้รั่วไหลออกไป ห้างสรรพสินค้าจะมีปัญหา เธอได้แก้แค้น การป่วยก็หาย ทุกคนจะมีความสุข"

หนานจิ่นผิงหลุบตามองต่ำและค่อยๆจับมือที่วางไว้ข้างๆ "เขาแช่งให้ฉันไปตายจริงๆเหรอ?"

"จริงเสียยิ่งกว่าจริง"

สือฮว่าตอบอย่างไม่ลังเลราวกับเป็นความจริง

ความจริงก็คือยวี๋ห้าวไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนจับตัวเขาไป ได้แต่หวาดกลัวทุกวัน

"ไอ้หมอนั่น!"

หนานจิ่นผิงก่นด่าพลางหอบช้าๆ

"เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ ฉันรู้ว่าเธอพูดเก่ง ฉันจะทำการผ่าตัด เธอพูดถูก ฉันจะให้ผู้ชายเลวคนนั้นต้องเสียใจ!"

สือฮว่ายกยิ้มมุมปาก ในที่สุดหินก้อนใหญ่ในใจก็ตกลงพื้น

ออกมาจากวิลล่าของโจวกุยช่าน เธอก็รู้สึกเหนื่อยล้ามาก

หลังจากขึ้นรถแล้วเธอก็เอนหัวพิงพนักเก้าอี้เย็น ๆ "ถงหาง กลับกันเถอะ"

ถงหางที่ได้ยินถึงความเหนื่อยล้าในน้ำเสียงของเธอก็เหยียบคันเร่งรีบขับรถออกไปทันที

แต่รถยังขับออกไปไม่ได้ไกลนัก รถบรรทุกขนาดใหญ่ก็พุ่งเข้ามา เห็นได้ชัดว่าเป็นแผนการที่วางแผนไว้แล้ว

สือฮว่ารู้สึกเพียงว่าโลกทั้งใบกำลังหมุน กลิ่นของน้ำมันเบนซินเต็มจมูก

"คุณสือครับ อย่าลงจากรถนะครับ"

ขณะที่กำลังสับสน ถงหางก็พูดด้วยความยากลำบาก

เธอระงับความสงสัยในดวงตาแล้วเดินตามชวีหยิงออกจากห้องไป เพียงพริบตาเดียวก็เห็นผู้ชายหลายคนนอนกองอยู่ข้างนอก

พวหผู้ชายได้รับบาดแผลจากกระสุนปืนในระดับที่แตกต่างกัน บ้างก็ใกล้ตาย

สือฮว่าหลับตาลง ตั้งสติ กัดริมฝีปากจนได้เลือด

เมื่อกี้โดนขังไว้ในห้องเงียบสนิท สติเธอยังไม่ค่อยดีนัก ถ้าไม่ใช่เพราะความรู้สึกวิงเวียนในหัว เธอก็อยากกรีดร้อง ออกไปจากความมืดมิดที่ทำเธอกระสับกระส่าย

โชคดีที่ขวีหยิงมาเร็ว

ไม่ว่าเขาจะมีจุดประสงค์อะไร ตราบเท่าที่ไม่ปล่อยให้เธออยู่ในห้องที่เงียบๆนั่นก็ยังดี

ความมุ่งมั่นของสือฮว่าใกล้หมดลง แต่เธอไม่กล้าที่จะแสดงความอ่อนแอต่อหน้าชวีหยิง

เธอแยกไม่ออกว่าเป็นศัตรูหรือมิตร

ชวีหยิงที่เดินอยู่ข้างหน้าจู่ๆก็หยุดและหันมองเธออย่างรู้สึกผิด

"คุณสือครับ จริงๆแล้วผมมีเรื่องจะพูดกับคุณเยอะมาก แต่ผมไม่รู้ว่าผมจะยังมีโอกาสอยู่หรือเปล่า"

เมื่อเขาหยุด สือฮว่าก็ถอยหลังไปสองสามก้าว

ชวีหยิงเห็นเธอแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้สนใจ

"ผมเคยทำเรื่องที่ผิดกับคุณ ช่วงนี้ผมคิดเยอะมาก คิดมาตลอดว่าจะบอกคุณดีไหม คุณอยู่กับท่านประธานก็มีความสุขดี แต่สำหรับผม ความสุขนั่นเป็นท่านประธานจงใจสร้างขึ้นมา คุณรู้ไหมว่าช่วงนี้ท่านประธานกำลังทำอะไรอยู่?"

สือฮว่าเม้มริมฝีปากและส่ายหัวอย่างระแวดระวัง

ชวีหยิงถอนหายใจและทันทีที่เขากำลังจะพูดก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ด้านนอก

เขารีบซ่อนสือฮว่าในถังขยะข้างๆ ขมวดคิ้วจนพันกัน

"คุณสือครับ คนกำลังจะตายมักจะพูดความจริง ถ้าคุณอยากรู้ว่าท่านประธานจริงๆแล้วเป็นคนแบบไหน ก็อย่าส่งเสียงนะครับ"

สือฮว่าโดยยัดลงในถังขยะสกปรก เธอไม่กล้าขยับและสูญเสียเสียงทั้งหมดไป มีแต่กลิ่นเปรี้ยวชวนสำลักอยู่ในจมูก