นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 216

"ไม่นะ ตอนฉันหนีออกมา บังเอิญเห็นถงหางถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล แต่ไม่มีแรงวิ่งตาม รถของเราพลิกคว่ำอยู่ข้างๆ ฉันยังเจอโทรศัพท์ฉันแถวนั้นด้วย ไม่เชื่อคุณดูสิ"

เธอแสร้งทำเป็นนิ่งแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเขย่าต่อหน้าฮ่อฉวนสือ

"ทำไมถึงปิดเครื่องล่ะ?"

พอได้พูดโกหกแล้ว ก็ต้องพูดโกหกไปเรื่อยๆ

"บางทีอาจจะแบตหมดน่ะ"

เธอจงใจปิดโทรศัพท์ แต่เธอจะต้องไม่บอกความจริงกับฮ่อฉวนสือ ไม่งั้นเขาได้รู้แน่ว่าเธอเจอกับชวีหยิง

เธอคิดว่าถ้าพูดมั่วๆออกไป ฮ่อฉวนสือต้องเชื่อแน่

คิดไม่ถึงว่ฮ่อฉวนสือจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู

สือฮว่ากลัวว่าเขาจะกดปุ่มเปิดเครื่อง เป็นงั้นคำโกหกทั้งหมดก็จะเข้าตัวเอง

แต่โชคดีที่ฮ่อฉวนสือเอาโทรศัพท์เธอไปแล้วโยนทิ้งไว้ข้างๆ "คราวหน้าเปลี่ยนโทรศัพท์"

สือฮว่าถอนหายใจเบาๆ ทั้งหลังเต็มไปด้วยเหงื่อ

ฮ่อฉวนสือโน้มตัวแล้วซุกผ้าห่มของเธอแล้วกระซิบ: "สือฮว่า ไม่ว่าคนอื่นจะพูดกับเธอยังไง เธออย่าไปเชื่อนะ เธอต้องเชื่อฉันนะ"

สือฮว่าตกใจมาก สงสัยว่าเมื่อกี้ตัวเองเผยอะไรออกไปจนเขาสังเกตเห็นหรือเปล่า?

"ฉันเชื่อใจคุณได้ไหม?"

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ"

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้วและผละตัวเองออกอย่างแผ่วเบา

ตอนนี้เขาอ่อนโยนขึ้น แต่สือฮว่าก็ยังจำท่าทางน่ากลัวที่เขาจ่อปืนใส่ชวีหยิง

เธอหลุบตาลงต่ำ คว้าผ้าปูที่นอนที่ซ่อนอยู่ในผ้าห่ม "งั้นหนานสือกับชวีหยิงไปไหน?"

ดูเหมือนเธอจะถามออกไปงั้นๆ แต่ในความเป็นจริงหัวใจของเธอเด้งมาถึงลำคอแล้ว

ได้โปรด ฮ่อฉวนสือ คุณแค่บอกความจริง...

เธอขอร้องอยู่ในใจด้วยความกลัวและความคาดหวังปะปนกัน

ตราบใดที่เขาพูดความจริง เธอไม่สนใจหรอกว่าเขาจะฆ่าไปกี่คน แม้ว่าเขาจะเป็นปีศาจมือเปื้อนเลือด เธอก็จะเชื่อเขา

แม้ว่าเขาจะโหดร้ายกับคนอื่น แม้ว่าเขาจะเป็นปีศาจฆาคนแบบไม่กะพริบก็ตาม ตราบใดที่เขาปฏิบัติต่อเธออย่างดี เธอก็คิดว่ามันดี

เพราะงั้นได้โปรดล่ะ ฮ่อฉวนสือ อย่าทำให้ฉันผิดหวังเลย

สือฮว่ากำลังขอร้อง ทั้งดวงตาที่เปียกปอน

แต่เธอกลับได้ยินเสียงที่อ่อนโยนของผู้ชายอย่างชัดเจน ราวกับว่าเป็นคำบอกรักที่น่าฟังที่สุดในโลก แต่กลับกำลังพูดคำโกหกที่เสียดแทงใจที่สุด

"ฉันส่งทั้งสองคนออกไปแล้ว"

ฮ่อฉวนสือละสายตาจากเธอ แล้วหยิบแก้วด้านข้างส่งให้เธอ

"อ่อ"

ความหวังทั้งหมดถูกบดขยี้แหลกเป็นผง ความหวังที่จุดไฟแล้วก็ถูกดับลงด้วยน้ำเย็น

เสียงของสือฮว่าไม่ผิดแปลกไป ดวงตาเต็มไปด้วยความประชดประชัน

นี่หรือที่เรียกว่าสามารถเชื่อใจเขาได้?

เขาพูดแม้แต่ความจริงยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วจะให้เธอเชื่อเขาได้ยังไง

เธอยังคงมีไข้ ไม่มีอารมณ์ที่จะดิ้นรนกับเรื่องนี้ หลังจากกินยาแล้วก็หลับไปอย่างอ่อนแรง

ฮ่อฉวนสือมองไปที่ใบหน้าของเธอ ขมวดคิ้วจนยุ่งเหยิง แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร

สือฮว่าฝันอย่างยาวนาน ในความฝันฮ่อฉวนสือเอามีดแทงใส่คุณยาย

เธอกรีดร้องด้วยความกลัว แต่ราวกลับเธอสูญเสียเสียงไป ไม่ว่าจะตะโกนร้องยังไง ก็ไม่สามารถหยุดไม่ให้เกิดเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นได้

เธอตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น หมอนชื้นและทั้งตัวก็อ่อนปวกเปียก

แต่ก็ไม่มีเสียงของชายสองคนที่อยู่ข้างหลัง มุมปากเธอกระตุกอย่างเย้ยหยัน ไม่สงสัยว่าพวกเขาจะพูดอะไรอีกแล้วเร่งฝีเท้า

เมื่อเธอจากไป หนานสือถึงเปปิดปากพูดอีกครั้ง

"ท่านประธาน ผมไม่คิดเลยว่าชวีหยิงจะทรยศเรา ผมนับเขาเป็นน้องที่ดีที่สุด แต่เขายัง..."

เสียงเศร้าโศกที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงของหนานสือและดวงตาที่เหนื่อยล้า

ชวีหยิงหายตัวไปเป็นเวลา 3 ปี เขากับท่านประธานไม่ใช่คนโง่ เลยสงสัยนิดหน่อยเลยเริ่มสืบสวนว่าเกิดอะไรขึ้นกับชวีหยิงในช่วงสามปีที่ผ่านมา

ชวีหยิงเป็นน้องเขา แต่ตราบใดที่เกี่ยวข้องกับท่านประธาน ก็จำเป็นที่จะต้องค้นหาข้อมูลเชิงลึก

แต่พอตรวจสอบก็เกี่ยวข้องกับสิ่งต่างๆเมื่อสามปีก่อน

เมื่อสามปีก่อน เป็นเพราะชวีหยิงเปิดเผยที่อยู่ของพวกเขา พวกเขาเลยโดนซุ่มโจมตี

หลังจากเจอประเด็นนี้ ท่านประธานก็รีบไปและแอบจัดกองกำลังทั้งหมดใหม่ เพราะกลัวว่าจะโดนเอาตัวไป ยังไงชวีหยิงก็เป็นไพ่ที่ซ่อนอยู่ของพวกเขามาตลอด

ฮ่อฉวนสือชะงักมือแล้วดันเอกสารไปไว้ด้านข้างก่อนเอนหลัง "อย่าพูดถึงเรื่องของชวีหยิงอีก"

ดวงตาของหนานสือแดงอีกครั้งและละสายตาไป

ชวีหยิงและพวกเขารู้จักกันมาหลายปี พวกเขาจะไม่มีความรู้สึกอะไรได้ยังไง ท่านประธานคงเจ็บปวดใจไม่น้อย

ยิ่งไปกว่านั้น คำว่า "ทรยศ" สองคำนี้ ก็เหมือนกับการตบดังๆ ตบหน้าพวกเขาอย่างรุนแรง

"อย่าให้สือฮว่ามารู้เรื่องเลวร้ายพวกนี้ แล้วก็จับตามองทางต่างประเทศด้วย ฉันสงสัยว่าสือฮว่าจะรู้จักคนนั้น"

หนานสือผงะและพูดไปอย่าไม่รู้ตัว "ท่านประธาน ท่านหมายถึง..."

ฮ่อฉวนสือพยักหน้า กระตุกยิ้มมุมปากอย่างขมขื่น "ถ้าเธอรู้จักจริงๆ รอยแผลเป็นที่ท้องอาจเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนั้น"

"แต่คุณสือเป็นแค่นักศึกษาธรรมดา ไม่มีทางรู้จักเขาได้ด้วยซ้ำ ผมอยู่กับท่านประธานมาตั้งหลายปี ยังไม่เคยเจอหน้าเขาเลย ท่านประธานครับ ท่านก็ไม่ได้เจอเขาไม่ใช่เหรอครับ?"

ฮ่อฉวนสือลดมือที่กุมขมับลง ยกมุมปากอย่างประชดประชัน "ใช่ ไม่เคยเจอ"