นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 252

ฮ่อฉวนสือติดกระดุมข้อมือ หันไปมองเธอก็เห็นว่าเธอมองตัวเองอยู่

เขาหัวเราะ นั่งลงที่ขอบเตียงพร้อมลูบศีรษะเธอ "ฉินหยู่เพิ่งบอกฉันว่าต้องคอยควบคุมหน่อย ดังนั้นจะคิดก็ไม่ได้"

สือฮว่ามองออกไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความเฉยเมย

"ฮว่าเอ๋อร์ไม่น่าใช่ผู้หญิงที่ขาดความรับผิดชอบ เข้มแข็งก็ต้องรับผิดชอบ เรื่องหย่าก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว เธอคิดว่าไง?"

สือฮว่าเปิดปากแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้

แต่ท่าทีของเธอได้แสดงถึงความคิดของเธอแล้ว เธออยากจะหย่า

ฮ่อฉวนสือกลับจงใจเมินแล้วโน้มตัวไปหอมแก้มเธอ "ถ้าไม่พูดถือว่ายอมนะ ช่วงนี้ดูแลร่างกายดีๆ ถ้าร่างกายไม่ดีก็ไม่ต้องออกไปไหน"

นี่เรียกว่าถูกกักบริเวณ มีเพียงเขาเท่านั้นที่พูดด้วยท่าทางอ่อนโยนแบบนี้ได้

สือฮว่าหลับตาลงไม่อยากจะสนใจ

มุมปากฮ่อฉวนสือยกยิ้ม แล้วให้อีกคนกินอาหารก่อนตัวเองจะออกจากวิลล่าไป

สองวันถัดมา สือฮว่าไม่ได้เจอฮ่อฉวนสือเลย โทรศัพท์มือถือของเธอก็ถูกเขาเอาไป เธออยากยืมโทรศัพท์มือถือของคนใช้ในวิลล่า แต่ทุกคนก็มองเธอด้วยสีหน้าลำบากใจ

"คุณสือคะ อย่าทำให้พวกเราลำบากเลยนะคะ ท่านประธานห้ามไม่ให้คุณติดต่อกับคนอื่นค่ะ"

สือฮว่าก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องโทรศัพท์อีก

เธอเจอฮ่อฉวนสืออีกครั้งก็เป็นหนึ่งสัปดาห์ต่อมา

เขากลับมา ใบหน้าเต็มไปด้วยอ่อนล้า ฉินหยู่ก็เอาแต่ตรวจร่างกายของเขา

สือฮว่านั่งเงียบๆอยู่อีกทาง อยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอก็รู้สึกเหมือนเป็นคนนอก

"ท่านประธาน ขอโทษนะคะ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันหาวิธีรักษาไม่ได้ ท่านก็ไม่น่าเป็นแบบนี้"

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้ว "จะโทษคุณก็ไม่ได้"

สือฮว่าไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร เธอมองฮ่อฉวนสือที่นอกจากความเหนื่อยล้า ร่างกายเขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร

เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่? ป่วยระยะสุดท้ายหรือไง?

หลังจากที่ฉินหยู่ออกจากที่นี่ ฮ่อฉวนสือก็มองสือฮว่าและกวักมือเรียกน้อยๆ "ฮว่าเอ๋อร์ มาให้ฉันกอดหน่อยสิ"

สือฮว่าที่อยากจะปฏิเสธ แต่พอเห็นท่าทางเขาก็พูดไม่ออก

เธอเดินไปหาและซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนเขาอย่างเงียบๆ "คุณกำลังจะตายเหรอ?"

ฮ่อฉวนสือหัวเราะและกดจูบตรงหน้าผากเธอ "อาจจะมั้ง"

หัวใจสือฮว่าสั่นและเริ่มปลดกระดุมสูทของเขา

ฮ่อฉวนสือจับมือเธอเอาไว้และเลิกคิ้ว "ตรงนี้เหรอ?"

สือฮว่าหน้าแดงและดึงกระดุมเม็ดหนึ่งออกอย่างแรง "ฉันจะดูว่าคุณเจ็บตรงไหน"

"ถ้าเธอทรมานฉันน้อยลง ฉันก็จะอยู่ได้อีกหลายปี"

สือฮว่าไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือโกหก เธอหลุบตาลงต่ำและจู่ๆก็รู้สึกเศร้า

น่าเศร้าที่ทั้งสองใกล้กันขนาดนี้ แต่สิ่งที่กั้นอยู่ตรงกลางนั้นกลับกว้างใหญ่

พวกเขาพูดถ้อยคำที่อ่อนโยนที่สุดและกระทำอย่างใกล้ชิดที่สุด แต่พวกเขารู้ พวกเขาอยู่กันคนละโลก คิดได้อย่างนั้นก็เป็นเรื่องที่น่าเศร้าที่สุด

เธอก้มหน้าและคิดจะคุยกับเขา แต่กลับเห็นเขาหลับไปทั้งยังพิงไหล่ของเธอ

เขาไม่เคยระวังตัวกับเธอ แม้ว่าเธอเพิ่งแทงเขาไม่นานมานี้

เขาบอกว่าจะเป็นแสงสว่างของเธอ ตอนนี้ตัวเขาเองกลับมืดมน

สือฮว่าเกลียดการที่เขาหลอกลวง แต่ก็ไม่ได้อยากให้เขาตาย

"ฮ่อฉวนสือ คุณไปช่วยผู้หญิงคนหนึ่งมางั้นเหรอ?"

ใครจะไปรู้คราวหน้า เขาจะทิ้งเธอเหมือนขยะกัน?

บนโลกนี้ บางคนขายคำว่ารัก บางคนซื้อคำโกหก ทุกคนใช้ชีวิตกันอย่างจอมปลอม

ฮ่อฉวนสืออุ้มเธอขึ้นชั้นบน กอดเธอและหลับไป

สือฮว่ามองไปที่เพดานอย่างว่างเปล่า ไม่มีวี่แววจะนอนสักนิด

ถูกเขาทิ้ง นี่เป็นอุปสรรคที่เธอก้าวข้ามไม่ได้ และกลายเป็นฝันร้ายที่หลอกหลอนเธอเวลากลางคืน

เธอลุกขึ้นไปเปิดระเบียง นอนลงบนเก้าอี้นั่ง มองท้องฟ้าข้างนอกอย่างเหม่อลอย

เธอซึมซับและจะนอนตรงนี้

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เธอได้ยินเสียงของผู้ชาย เขากำลังเรียก "ฮว่าเอ๋อร์"

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำที่ถูกเปิด และได้ยินเสียงเขาออกไปคำรามใส่บอดี้การ์ดด้านล่าง

ในตอนเช้า เขาเป็นเหมือนสิงโตที่กำลังโกรธ

สือฮว่ามองเขาฝึกคนอย่างเงียบๆ ได้ยินเขาพูดกับบอดี้การ์ด "หาตัวไม่เจอก็ไม่ต้องกลับมา!"

เธอนิ่งเงียบ จ้องไปที่คนที่โกรธจัดด้วยดวงตาเจ็บปวด

เธอสังเกตเห็นว่าเขาสวมเพียงรองเท้า ชุดนอนของเขาพันกันยุ่งเหยิง และมีเพียงปมเท่านั้นที่ผูกไว้อย่างเร่งรีบ แสดงให้เห็นว่าเขาวิตกกังวลแค่ไหนตอนลงไปด้านล่าง

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง

เขามักจะทำให้เธอรู้สึกว่าเขารักเธอ แต่เมื่อประกายไฟเริ่มลุกลาม เขากลับเทน้ำเย็นลงไป

เธอกำลังมีความหวัง แต่ความผิดหวังครั้งใหญ่ก็กลับมากลืนกิน

เพราะงั้นฮ่อฉวนสือ ฉันควรทำยังไงกับคุณดี?