นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 257

ท่าทางเขาตอนนี้ เธอก็ไม่กล้าไปยั่วโมโหเลยลดทิฐิมากแล้ว

ฮ่อฉวนสือกอดเธอและสะกิดเธอเบาๆ "ยังรู้วิธีกลับมาเหรอ?"

เดิมทีเขาโกรธมาก แต่ขณะที่เธอเข้ามากอดเขา ตอนเรียกว่าคุณสามีเบาๆ ก็เหมือนว่าไม่มีอะไรต้องโกระ ตราบใดที่เธอยังอยู่ข้างๆก็พอ

แปลกจริงๆ หลังจากที่รู้ว่าเขาเริ่มสนใจเรื่องสือฮว่าแล้ว หลักการอะไรก็ไม่สำคัญอีกต่อไป

เขากอดเธอทั้งเกี่ยวเอวเธอ สายตามองที่ริมฝีปากของเธอ

เขายื่นมือออกและลูบไล้ริมฝีปากอีกคน "ครั้งหน้าไปจูบใครไม่ได้อีกแล้วนะ"

"ฉันเปล่า"

ฮ่อฉวนสือหัวเราะ ใช้แรงที่มือกดเธอลงเล็กน้อย "ไม่มีก็ไม่มี"

เขาเกลี่ยริมฝีปากเธออยู่สักพัก ใบหน้าอ่อนแรง แล้วกอดเธอก่อนผลอยหลับไป

สือฮว่าแสบปลายจมูกเล็กน้อย เพราะเธอรู้ว่าร่างกายของฮ่อฉวนสือเหมือนแย่ลงไปมาก ตั้งแต่เวลาที่ผ่านมา เขาแสดงความเหนื่อยล้าเป็นครั้งคราวและบ่อยครั้งที่เขาเบลอ

ทำไมเขาเป็นแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

น้ำตาของเธอไหลลงมาไม่ขาดสาย สองมือโอบเอวเขาแน่น "คุณจะตายเหรอ?"

ขนตาของฮ่อฉวนสือสั่นไหว "อย่าพูดเรื่องไร้สาระ"

"แต่ฉันรู้สึกเหมือนคุณกำลังจะหายตัวไป คุณสามี งานแต่งงานสองปีของเรายังไม่ถึงเลยนะ"

ฮ่อฉวนสือลืมตาและเห็นดวงตาที่สดใสของเธอ หัวใจก็อ่อนยวบ "ไม่ตายหรอก"

"ฉันไม่ได้วางยาพิษนั่นจริงๆนะ คุณต้องเชื่อฉัน"

"มันไม่สำคัญแล้ว ฮว่าเอ๋อร์ ให้ฉันนอนอีกหน่อยเถอะ"

ทันทีที่เขาพูดจบเขาก็ผลอยหลับไป

สือฮว่าลูบไหล่ของเขาและกอดเอวไม่ยอมปล่อย

เมื่อฮ่อฉวนสือตื่นขึ้น ก็รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว เขาก้มมองก็เห็นผู้หญิงที่หลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของเขาก็ขยับมือที่ปวด

ใครเป็นคนป่วยกันแน่? ผู้หญิงคนนี้ล่ะก็จริงๆเลย

"สือฮว่า?"

เขาตบหน้าเธอเบาๆก็เห็นเธอลืมตาขึ้น

ดวงตาของสือฮว่าพร่ามัวสักพักก่อนชัดเจนขึ้น

ท่าทีของฮ่อฉวนสือดีกว่าตอนก่อนเข้านอนมาก เธอก็ดีใจ "คุณสามี คุณไม่เป็นไรแล้วเหรอ?

ฮ่อฉวนสืออุ้มเธอขึ้นแล้ววางเธอลงบนเตียง จับศีรษะของเธอและกดจูบเธออย่างอ่อนโยน

สือฮว่าหลบจูบเขาก่อนจะตรวจสอบร่างกายของเขา "คุณไม่เป็นไรจริงๆแล้วใชไหม?"

ทำไมหลับไปตื่นเดียวถึงดีขึ้นขนาดนี้?

ฮ่อฉวนสือแทบรอไม่ไหวที่จะกดจูบและกัดที่คอของเธอเบาๆ "พรุ่งนี้ไปตี้เซิ่งกับฉัน ไม่ต้องอยู่บ้านตลอดหรอก"

"สรุปเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายคุณน่ะ?"

"อาการเดิมๆน่ะ"

ขณะที่เขาพูด ก็ทำสำเร็จแล้ว

สือฮว่าหน้าแดงแล้วโอบรอบคอเขา "คุณอย่าตายนะ"

ร่างกายของฮ่อฉวนสือแข็งทื่อ และค่อยๆหลุบสายตาลง "เธอหลัวฉันตายขนาดนั้นเลยเหรอ?"

เสียงของสือฮว่าเริ่มสั่นและโอบเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆ "ฉันคิดว่าฉันไม่กลัว แต่วันนี้ฉันเปิดประตูมาเห็นคุณนั่งเงียบๆ บนเก้าอี้ เห็นแสงแดดส่องมาโดนคุณ จู่ๆฉันก็กลัว กลัวว่าฉันเรียกคุณแล้วคุณไม่ตอบ คุณสามี ฉันยอมรับว่าฉันเลือดเย็น เห็นแก่ตัว แต่ฉันเริ่มสนใจคุณจริงๆ คุณอยากได้ความรักของฉัน ฉันก็ให้ได้ คุณรออีกหน่อยได้ไหม?"

เธอตอนนี้ยีงไม่สามารถให้ความรักที่สมบูรณ์กับเขาได้ และยังไม่สามารถอุทิศตัวให้กับความสัมพันธ์นี้ทั้งใจได้

ที่กั้นระหว่างพวกเขาคือความซ่อนเร้น ความเจ็บปวด ไม่ก็อย่างอื่น มันไม่ง่ายที่อยู่ด้วยกันโดยไร้ข้อตำหนิ

เสียงของฮ่อฉวนสือราบเรียบแล้วจับเอวของสือฮว่า "ดูหนังอะไรเหรอ?"

สือฮว่าหัวเราะเบาๆพลางจับมือเขา "ไปเดี๋ยวก็รู้เอง"

มือของฉินหยู่ที่อยู่ข้างๆกำแน่นและไม่ได้ห้าม ใจยิ่งไม่พอใจสือฮว่ามากขึ้น

ร่างกายของท่านประธานเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ และไม่สามารถทะเลาะกับเธอได้ แต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่รู้ตัว ต่ำจริงๆ!

สือฮว่าจับมือฮ่อฉวนสือและขอให้หนานสือไปส่งพวกเขาที่ย่านใจกลางเมือง ไปส่งพวกเขา ให้อยู่กันในโลกของพวกเขา

แม้ว่าปีใหม่จะผ่านไป แต่บนถนนยังเหลือบรรยากาศ การตกแต่งภายนอกห้างสรรพสินค้ายังคงยิ่งใหญ่

พวกเขาเหมือนคู่รักธรรมดาทั่วไปที่เดินจับมือกันตามถนน

ความอบอุ่นสั้นๆ นี้ทำให้สือฮว่ารู้สึกอยากร้องไห้

ระหว่างพวกเขามีฉากอบอุ่นน้อยมาก

อันที่จริง การดูหนังเป็นเรื่องรอง เธอแค่ไม่สบายใจกับท่าทางตอนนี้ของฮ่อฉวนสือ

ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาของเธอหรือเปล่า เหมือนว่าตราบใดที่เธอปฏิบัติกับฮ่อฉวนสือดีขึ้นมา อาการของเขาก็จะดีขึ้นมาก

"คุณรอตรงนี้นะ ฉันจะไปเอาตั๋ว"

เธอเงยหน้าขึ้นพูดกับฮ่อฉวนสือและเดินไปที่เครื่องขายตั๋วอัตโนมัติที่อยู่ไม่ไกล

ฮ่อฉวนสือไม่เคยดูหนังในโรงภาพยนตร์มาก่อน เลยไม่รู้ขั้นตอนที่นี่ ดังนั้นเลยเอนตัวพิงราวบันไดด้านข้างอย่างเงียบๆ

เพียงแต่ออร่าของเขาไม่สามารถละสายตาไปได้เลย ในเวลาเพียงไม่กี่นาที เด็กผู้หญิงหลายคนรอบๆต่างก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป

บางคนถึงกับเข้ามาหาอย่างกล้าหาญเพื่อขอเบอร์เขา

ทันทีที่สือฮว่ากลับมาพร้อมกับตั๋วสองใบ ก็เห็นฮ่อฉวนสือรายล้อมไปด้วยผู้หญิงหลายคน

เธอขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ ปล่อยไอเย็นออกมาจากตัว แต่เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงพวกนั้นไม่สังเกตเลย