นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 321

ฮ่อหมิงตาแดงขึ้น ทันใดนั้นเขาก็เดินไปทางสือฮว่าอย่างบ้าคลั่ง และที่ตรงนั้นไม่มีใครอยู่แล้ว

ทันใดนั้นแสงไฟรอบๆก็สว่างขึ้น และคนในความมืดก็เข้ามา โดยมีสือฮว่าเป็นคนนำ

ใบหน้าของสือฮว่ายังคงซีดเล็กน้อย เธอจับไหล่ตัวเองแล้วยิ้มนิ่งๆ "สนใจแต่ข้างหน้า ไม่รู้จักมองข้างหลังเลยนะ"

ฮ่อหมิงมองเธอ ดวงตาก็แดงก่ำ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกอับอายจนไม่เหลือแม้แต่ศักดิ์ศรี

ยวี่ป๋ายเยี่ยนไม่เข้าใจว่าทั้งสองคนกำลังเล่นอะไรกันอยู่ แต่เมื่อเขาเห็นว่าสือฮว่าเอาคนมามากมาย ก็รู้ถึงลางไม่ดีแล้วรีบไปยืนตรงหน้าฮ่อหมิง

"สือฮว่า นี่เธอหมายความว่ายังไง?"

พาคนมาเยอะขนาดนี้ อยากหาเรื่องพวกเขางั้นเหรอ?

แต่ทันทีที่เขาพูดจบ ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาก็เดินออกมา จ้องไปที่สือฮว่าอย่างเศร้าสร้อย "เธอรู้เมื่อไร?"

เสียงของเขาแหบแห้ง หัวใจเหมือนถูกเข็มนับพันแทงเข้ามาพร้อมกัน

เขาคิดว่าคืนนี้จะเป็นความทรงจำอันแสนหวานระหว่างเขากับเธอ แต่ไม่คิดเลยว่าในความหวานนี้จะมีเข็มเหล็กมากมายคอยห่อหุ้มไว้และแทงเขาจนได้เลือด

"หลังจากที่คุณบอกว่าคุณอยากย้อมผมเป็นสีขาว ฉันก็เริ่มสงสัยแล้ว"

ฮ่อหมิงหัวเราะแล้วมองที่ไหล่ของเธอ

กระสุนที่โดนเธอเป็นของจริง ตอนนี้ก็ยังมีเลือดออกอยู่ แต่เธอกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย

ผู้หญิงที่โหดร้ายกับตัวเองขนาดนี้ ก็คงจะโหดร้ายกับเขามากขึ้น

จู่ๆ เขาก็อยากจะร้องไห้ และไม่สามารถระงับความเศร้าในใจไว้ได้ "เพราะอย่างนั้นเธอถึงบอกว่าจะพาฉันขึ้นมาบนเขา? ก็เพื่อยืนยันสิ่งที่เธอคาดเดาไว้สินะ"

"ใช่ ฉันให้คนไปปล่อยข่าวว่าคุณไม่สมประกอบ และบอกให้พวกเขารู้ว่าเราจะมาที่นี่ คนในจิงตูมากมายที่ไม่ชอบฮ่อฉวนสือก็เลยอยากมาเข้าร่วมด้วย"

"เธอเรียกป๋ายเยี่ยนมาด้วยงั้นเหรอ?"

"ถ้าไม่เรียกเขามาแล้วจะระบุตัวตนของคุณได้ยังไงล่ะ? ฉันไม่อยากทำผิกับฮ่อฉวนสือ"

การทดสอบฝีมือของเขาเป็นขั้นตอนแรก แล้วให้ยวี่ป๋ายเยี่ยนมาบอกตัวตนของเขา นี่ถึงเป็นกุญแจหลัก

"ฮว่าเอ๋อร์ อยู่กับเธอนี่หละหลวมไม่ได้จริงๆ"

ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ไหล่ของเธอ แล้วค่อยๆหลับตาลง "ทำให้คุณลำบากใจ วางแผนตั้งมากมายแถมยังพาคนมาเยอะขนาดนี้ เธออยากให้ฉันตายเร็วๆนี่ ฮว่าเอ๋อร์ เธอเกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"

สือฮว่าอดทนต่อความเจ็บปวดที่ไหล่ก่อนจะบรรจุกระสุนและเล็งไปทางเขา "คุณคิดว่าไงล่ะ?"

ฮ่อหมิงหัวเราะแล้วขวางยวี่ป๋ายเยี่ยนที่อยู่ด้านข้าง "ปล่อยป๋ายเยี่ยนไปเถอะ นี่เป็นความแค้นระหว่างฉันกับเธอ"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนจะปฏิเสธ นี่มันเรื่องอะไรกัน?

แต่เขาก็รู้ด้วยว่าหากคืนนี้พวกเขาประมาท พวกเขาต้องได้ชดใช้อยู่ที่นี่แน่ สือฮว่าคนนี้เจ้าเล่ห์นัก!

สือฮว่ามองไปที่ยวี่ป๋ายเยี่ยน แม้ว่าเธอจะไม่ชอบยวี่ป๋ายเยี่ยนแต่ก็ไม่ได้คิดจะฆ่าเขา

"ได้สิ"

ทันทีที่เธอตกลง ฮ่อหมิงก็เดินไปหาเธอ

ใบหน้าของเธอนิ่งค้างก่อนหรี่ตาลงเล็กน้อย

เขาเข้ามาใกล้และไม่สนใจปืนของเธอ แต่มองที่ไหล่ของเธอแทน "ไหล่ของเธอบาดเจ็บ ต้องรีบเอากระสุนออก กลับไปที่เฉียนสุ่ยวานก่อนเถอะนะ"

เหมือนเขาจะไม่เป็นไรราวกับว่าเขาไม่สนใจว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น

เขาพูดอย่างโหดร้าย ยิงสิ ตราบใดที่เธอยิง ฮ่อหมิงก็ตายแน่ ฮ่อฉวนสือก็จะตายไปตลอดกาลตายอย่างสมบูรณ์

แต่เธอไม่เข้าใจอะไรเลย ช่างน่าสมเพชและน่าสงสาร

มุมปากของเขากระตุกยิ้ม หวังว่าเธอจะเหนี่ยวไกเพื่อที่ทุกคนจะได้ไม่ต้องมาสงสัยกันอีกต่อไป

ใช่แล้ว เขาไม่พอใจที่เธอวางแผน เขารอคอยที่จะออกมาแต่สิ่งที่ได้กลับเป็นหัวใจที่สิ้นหวังแสนเย็นชา

สือฮว่าเก็ยปืนและกลั้นเสียงที่สั่น "มัดเขาไว้"

คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอรีบไปข้างหน้าและมัดฮ่อหมิงเอาไว้

ฮ่อหมิงหันไปมองยวี่ป๋ายเยี่ยน "นายกลับไปที่เมืองหลวงแห่งบาป ช่วงนี้อย่ามาหาฉัน แล้วก็ไม่ต้องมาช่วยฉัน ฉันไม่มีทางไปกับนาย ฉันจะเล่นสนุกไม่พอ"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนกระตุกมุมปาก เมื่อกี้เขาฟังผิดไปหรือเปล่า? คนๆนี้บอกว่าเล่นสนุก?

สือฮว่าไม่ได้เล่นกับเขานี่ เธอเคลื่อนไหวจริงๆ ไม่สนในระสุนในมือของเธอเลยหรือไง!

"อาหมิง นาย..."

เขาไม่สามารถหาคำบรรยายเขาได้ เขามันบ้า บ้าไปแล้วจริงๆ!!

ฮ่อหมิงถูกมัดด้วยเชือก มือของเขาก็ถูกใส่กุญแจมือไว้ด้วย

หลังจากถูกผลักขึ้นรถ สายตาของเขายังคงอยู่ที่ไหล่ของสือฮว่า "กลับไปอย่าลืมจัดการแผลด้วย"

สือฮว่าเกลียดน้ำเสียงของเขา เธอยังรู้สึกกังวล ให้เขากังวล ร้อนใจ แบบนี้ถึงเป็นการทำร้ายเขา!

เอาชีวิตเขามาขู่มันไม่มีประโยชน์ ต้องเอาชีวิตของเธอมาขู่สิ!!