นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 348

ตอนที่ฮ่อฉวนสือเล็งปืนมาทางเธอ ใบหน้าของหลิวจิงซูก็ซีดทันที สุดท้ายเห็นปืนตกจากมือของเขา เธอก็โล่งใจ สุดท้ายเธอก็ชนะเดิมพัน ความสัมพันธ์ระหว่างความรักในครอบครัว ฉวนสือคงไม่ทำอะไรเธอหรอก

แต่ก้อนในท้องของสือฮว่าก็ถูกเธอเอาออกให้แล้ว

เธอปิดปากก่อนก้มหน้า "ทุกคนออกไปก่อนเถอะ"

หมอที่ยังตกตะลึงในห้องผ่าตัดก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว กลัวว่าหากเขาช้าไปแล้วฮ่อฉวนสือจะถามความรับผิดชอบจากพวกเขา

หลิวจิงซูเหลือบมองฮ่อฉวนสือกับสือฮว่า และคิดว่าหากเธออยู่ก็คงจะดึงดูดผู้คนมา ดังนั้นเลยจากไป

ใบหน้าของฮ่อฉวนสือฝังอยู่ในฝ่ามือ ไหล่ก็สั่นเล็กน้อย

สือฮว่าที่กำลังนอนอยู่บนเตียงและไม่เห็นท่าทางของเขา แต่ก็ได้ยินเสียงคร่ำครวญข้างๆ ราวกับเข็มเหล็กหนาทิ่มแทงหัวใจของเธออย่างแรง

เธอกำฝ่ามือ อยากจะปลอบโยนเขาแต่เธอก็เหนื่อยเหลือเกิน

สามสิบสองนาที เธอนอนบนเตียงนี้เป็นเวลาสามสิบสองนาทีแล้ว เป็นสามสิบสองนาทีที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของเธอ

เมื่อหนานสือมาถึง ที่ตรงนี้ก็ไม่เหลือใครแล้ว มีเพียงสือฮว่าที่นอนอยู่บนเตียงและฮ่อฉวนสือที่คุกเข่าอยู่ข้างเตียง

พวกเขารีบไปที่เขตชานเมือง และทันทีที่พวกเขาไปถึงครึ่งทาง ท่านประธานก็คลั่งแล้วกลับมา และทิ้งทุกคนไว้ข้างหลัง

ระหว่างทางกลับมาเขาถึงรู้เข้าว่านี่เป็นการล่อเสือออกจากถ้ำ

"ท่านประธาน..."

เขาเรียกด้วยเสียงที่แหบแห้งพร้อมดวงตาที่แดงเล็กน้อย

ตอนที่เขาอยู่กับชายคนนี้ เขารู้สึกว่าอีกคนเป็นคนที่สุดยอดมากที่สุดในโลกนี้

แต่ตอนนี้เขาคุกเข่าอยู่ตรงนั้น แหมือนกับพ่อทั่วไปที่สูญเสียลูก ความโศกเศร้าของเขาแผ่ไปทั่วทั้งห้อง ทำให้อากาศที่นี่หดหู่จนหายใจไม่ออก

ไหล่ของฮ่อฉวนสือสั่นและร่างกายของเขาเหมือนจะฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อย

เขาไม่กล้าสบตาสือฮว่า ลุกขึ้นก่อนจะอุ้มเธอแล้วจากไป

หนานสือเองก็ไม่กล้าพูดอะไร แล้วรีบวิ่งไปด้านหน้าพวกเขาเพื่อเปิดประตูรถ

ระหว่างทางกลับเฉียนสุ่ยวาน ฮ่อฉวนสือก็เอาแต่กอดอีกคนไว้ในอ้อมแขนแน่น

หลังจากลงจากรถ เขาก็เซจนเกือบจะล้ม

หนานสือจะเข้ามาพยุงเขาแต่กลับโดนเขาปัดออกนิ่งๆ

เขาอุ้มสือฮว่าแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

หนานสือยืนอยู่ตรงประตูห้องนอนและไม่ได้เข้าไปรบกวน

ไม่กี่นาทีต่อมา ฮ่อฉวนสือก็ออกมาพร้อมพูดด้วยเสียงที่แหบ "เรียกหมอมา ร่างกายของเธออ่อนแอ"

หนานสือพยักหน้า หน้าอกของเขากำลังจะระเบิดอย่างไม่สบายใจ

เขามองชายคนนั้นเข้าห้องหนังสือราวกับว่าคนเมาจนเดินไม่ตรง

เขารีบติดต่อหมอมืออาชีพ แต่ก็ยังกังวลสถานการณ์ของฮ่อฉวนสือ

เขาเดินไปที่ห้องหนังสือ กำลังจะเปิดเข้าไปดู แต่หลังจากที่ประตูเปิดออก เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้แสนเศร้า

ตอนที่อยู่ในโรงพยาบาล ท่านประธานก็เสียใจ แต่เขาฝังใบหน้าไว้ในฝ่ามือและไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังร้องไห้หรือเปล่า

แต่ในตอนนี้ เหมือนว่าเขาจะเจอช่องว่าง เสียงนั่นเหมือนกับหมาป่าที่สูญเสียสมบัติของตัวเองไป

นิ้วของหนานสือขดเกร็งแล้วปิดประตูอย่างเงียบๆ

เมื่อท้องฟ้าสว่าง ฮ่อฉวนสือก็จากไปและไม่มีใครรู้ว่าเขาไปที่ไหน

เมื่อสือฮว่าตื่นขึ้น ห้องก็เต็มไปด้วยแสงสีทอง หน้าต่างถูกเปิดออก และดวงอาทิตย์ก็ตกบนโต๊ะเครื่องแป้งและพื้น

เขาหน้าตาดีมาก แต่เป็นความหล่อที่ดูไม่จริงเลย

สองมือของเขาขาวนวลเหมือนหยกทั้งยังเรียวบาง

ออร่าของเขาคล้ายกับฮ่อฉวนสือในตอนแรก ไม่ปนเปื้อนไปกับคนอื่น

แต่ฮ่อฉวนสือในตอนนั้นเย็นชา แต่ผู้ชายคนนี้กลับนิ่ง เขานั่งอยู่ตรงนี้เหมือนพระพุทธรูปหยกที่ไม่มีวันหวั่นไหว

สือฮว่าจ้องไปที่ใบหน้าของเขาสักพักถึงหยิบเสื้อคลุมจากด้านหลังแล้วคืนให้เขา "ขอบคุณค่ะ"

ซือรั่วเฉินไม่ได้พูดอะไร และวางเสื้อคลุมของเขาไว้ข้างๆ "ร่างกายดีขึ้นไหมครับ?"

สือฮว่าชะงักก่อนจะขมวดคิ้วและมองเขา "คุณรู้จักฉันงั้นเหรอคะ?"

ถ้าเธอจำไม่ผิด เธอไม่เคยเจอผู้ชายคนนี้มาก่อน แต่เธอกลับคุ้นเคยกับไอจากตัวเขา

ซือรั่วเฉินก้มหน้า ดวงตาสั่นไหสเล็กน้อย "สองวันมานี้ฉวนสือไม่ได้กลับบ้านเลยใช่ไหมครับ?"

สือฮว่าที่สงสัยว่าได้กลิ่นมาจากที่ไหนก็ได้ยินเสียงเขาถาม

ที่แท้ก็เป็นเพื่อนของฮ่อฉวนสือ

"ใช่ค่ะ"

"เธอไม่เป็นห่วงเหรอ?"

"เขาไม่กล้าเจอฉัน ถ้าเขามาเจอฉัน ความรู้สึกผิดในใจของเขาก็จะเพิ่มขึ้น ฉันคิดว่าเขากำลังคิดว่าจะทำยังไง ไม่มาเจอแต่กลับไม่ปล่อยฉันไป เหมือนเราเจาทางตัน เดินหน้าก็ไม่ได้ จะถอยก็ไม่ได้"

ซือรั่วเฉินยิ้มและวางช้อนในมือ "ฉวนสือมีความผิดจริงๆ ถ้าคืนนั้นเขาไปเร็วสักสิบนาที เธอก็จะไม่เจอเรื่องแบบนั้น"

สือฮว่าเอนตัวไปข้างหน้า สูดดมกลิ่นบนร่างกายของเขา จางแต่ก็คุ้นเคยมาก